Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Als student en even later als assistent van Edwin Fischer werkte Paul Badura-Skoda nauw samen met Wilhelm Furtwängler, Herbert von Karajan, Hermann Scherchen, Josef Krips, Carl Schuricht en Rafael Kubelik. Hij deed de Weense traditie alle eer aan, ook in zijn opnames van het klassieke Weens repertoire, waarmee hij de gunst van het publiek won. Maar Paul Badura-Skoda stapte vlug af van het begane pad om zich toe te spitsen op een zo correct mogelijke uitvoering van muziekwerken, zowel qua vorm als opvatting. Vanaf 1948 werden oude instrumenten zijn onderzoeksterrein en daarmee belandde hij in de studie van manuscripten en originele uitgaven. Hij haalde vergeten partituren terug van onder het stof, publiceerde artikels in vaktheoretische tijdschriften en realiseerde nieuwe uitgaven. Zijn boek over Mozart werd wereldwijd vertaald.

Pierre Bartholomée begon piano te spelen op zesjarige leeftijd en studeerde aan het Conservatoire Royal de Bruxelles bij André Dumortier. In Italië volgde hij les bij Wilhelm Kempff. In Brussel heeft hij jarenlang muziekanalyse gedoceerd en hij was componist in residentie en professor aan de Université Catholique de Louvain.

Samen met Henri Pousseur stichtte hij het ensemble Musique Nouvelle en het Centre de Recherche et de Création musicales de Wallonie. Na zijn carrière als pianist (met concerten in België, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland en Spanje) doorkruiste hij met Musique Nouvelle Europa. Met zijn enorm brede repertoire, gaande van Purcell tot Boulez, van Bach tot Messiaen en van Haydn tot Pousseur, legde hij zich ook toe op de begeleiding van solisten en heeft hij een aantal bekroonde cd-opnames op zijn actief (Prix Charles Cros, Victoire de la Musique, Prix Koussevitzky en twee Cecilia Prijzen).

Zijn persoonlijke oeuvre omvat ondermeer twee opera's, twee oratorio's, zeven werken voor orkest, kamermuziek, vocale muziek, instrumentale werken en elektronische muziek. Zijn eerste werk voor symfonisch orkest, Harmonique, werd in 1970 door het Nationaal Orkest van België in Brussel gebracht.

Voor De Munt componeerde hij drie werken, geïnspireerd door Henry Bauchau : Le rêve de Diotime, voor sopraan en ensemble (2000), de opera Œdipe sur la route (2003) onder leiding van Daniele Callegari met José Van Dam in de titelrol, en de opera La Lumière Antigone (2008), waarvan in 2012 in Zwitserland een nieuwe productie geprogrammeerd is.

Dertig jaar van zijn leven wijdde hij aan orkestdirectie. Hij werkte samen met tal van Europese en Amerikaanse orkesten en leidde gedurende 22 seizoenen het Orchestre Philharmonique de Liège.

Pierre Bartholomée is lid van de kunstafdeling van de Académie Royale de Belgique. Hij zat meermaals de jury voor van het internationale orkestdirectieconcours Antonio Pedrotti in Trento (Italië) en maakte deel uit van de jury's van de Koningin Elisabethwedstrijd, de Gaudeamuswedstrijd (Hilversum), de compositiewedstrijden Reine Marie-José (Genève) en die van het Festival international de Besançon, de pianowesdstrijd van Genève en de saxofoonwedstrijd van Dinant.

Een groot aantal van zijn werken werden door de labels Cypres, Igloo en Fuga Libera opgenomen. Zijn composities worden uitgegeven door Universal (Wenen), Salabert et Jobert (Parijs), Cebedem (Brussel) en Quindicesima (Rijsel).

Uitgeverij Mardaga en de Conseil de la Musique de la Communauté française brachten samen met Robert Wangermée een hommage uit : Pierre Bartholomée - parcours d’un musicien.

Sergey Dorensky begon piano te studeren aan de Central Music School en het Tchaikovsky Conservatorium in Moskou. Hij ging in de leer bij Grigori Ginsburg, één van de grote meesters van de Russische school. Reeds als leerling aan het conservatorium trad hij zowat overal op in de voormalige Sovjet-Unie en de Oostbloklanden. Toen hij in 1957 tweede eindigde op de Rio de Janeirowedstrijd voor piano, bleek voor hem de weg naar het Westen geëffend.
Hij gaf concerten in Noorwegen, Denemarken, Italië, Hongarije, Brazilië, Venezuela, Japan ... Hij onderwees aan het Conservatorium van Moskou (1978-97), gaf master classes en zetelde regelmatig als jurylid in internationale muziekwedstrijden.
Sergei Dorensky kreeg de titel Merited Artists (1966) en People's Artist of Russia (1989). Hij is vice-voorzitter van de Rachmaninov Society en de Chopin Society in Rusland, en academicus aan de Academy of Creative Endavors.

Abdel Rahman El Bacha (Beiroet, 1958) woont in Frankrijk, waar hij vanaf zijn 16de les volgde bij Pierre Sancan aan het Nationaal Conservatorium van Parijs. Hij behaalde er vier eerste prijzen : piano, kamermuziek, harmonie en contrapunt. Zijn talent werd op de Koningin Elisabethwedstrijd anno 1978 bevestigd ; het leverde hem concerten op in de meest prestigieuze zalen in Europa en daarbuiten. Hij speelde met orkesten als de Berliner Philharmoniker, het Orchestre de Paris, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het English Chamber Orchestra. Zijn eerste cd met werken van Prokofiev werd in 1983 bekroond met de Charles Cros Prijs. Voor het label Forlane nam hij werken van Bach, Ravel, Schubert en Schumann op en voor Fuga Libera de vijf concerti van Prokofiev. Zijn complete uitvoering van Beethovens sonates en Chopins muziek voor solo piano werden zowel live als op cd enthousiast onthaald. Abdel Rahman El Bacha is ook actief als componist en is momenteel meester in residentie aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth.

Fou Ts’ong (Shanghai, 1934) genoot zijn opleiding in Warschau bij Zbigniew Drzewiecki. De speciale Mazurka Prijs die hij wegkaapte op de Chopinwedstrijd in 1953 leverde hem een groot aantal concerten doorheen Oost-Europa op. In 1959 werd hij uitgenodigd om op te treden onder de leiding van Carlo Maria Giulini in de Royal Albert Hall en sindsdien heeft hij zich in Londen gevestigd. Waardering door zowel collega’s, recensenten als toehoorders bleef niet uit en er volgden tournees wereldwijd. Voor het Meridian label nam hij cd’s op met werken van Scarlatti, Handel, Bach, Beethoven, Schubert, Chopin, Schumann en Debussy. Hij maakte onlangs een opname van de sonates van Haydn. Als pedagoog is hij verbonden aan de International Piano Academy Lake Como en het Conservatorium van Shanghai. Hij heeft ook tal van master classes gegeven in verschillende muziekscholen en op festivals. In 2010 is hij eveneens lid van de jury van de Chopinwedstrijd in Warschau.

De Roemeen Valentin Gheorghiu startte op zijn vierde met piano en werd op zijn zevende toegelaten tot de Koninklijke Muziekacademie van Boekarest. Op aanbeveling van George Enescu raakte hij binnen in het Nationaal Conservatorium van Parijs, waar hij piano en harmonie volgde (1937-39). Als 15-jarige debuteerde hij met de Filharmonie van Boekarest. Hij heeft in Europa, Noord-Amerika, Israël en Japan opgetreden. Hij concerteerde met het Gewandhausorchester van Leipzig, de Staatskapelle van Dresden, de Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, het Orchestre de Paris, de symfonieorkesten van Chicago, Tokio, Osaka, Genève, Praag, met dirigenten als Seiji Osawa, Simon Rattle, Kurt Masur en Rafael Kubelik. Als jurylid zetelde Valentin Gheorghiu al in meer dan 60 internationale wedstrijden. Hij behaalde de George Enescu Prijs voor zijn compositiewerken, de Prijs van de Roemeense Academie voor zijn carrière en de Prijs voor Uitmuntendheid in de Roemeense cultuur en is thans eredoctor aan de nationale muziekhogeschool van Boekarest.

Karl-Heinz Kämmerling volgde piano aan de Musikhochschule van Leipzig bij Anton Rohden en Hugo Steurer. Hij doceerde aan de Musikhochschule van Hannover, waarvan hij 6 jaar lang vice-voorzitter was, en aan het Mozarteum van Salzburg, waar hij in 1990 directeur werd. Sinds 2004 is hij gastprofessor aan de Muziekuniversiteit van Zagreb.
Karl-Heinz Kämmerling is stichter en jarenlang voorzitter geweest van de Duitse EPTA. Aan de universiteit liet hij zich actief in met het onderzoekscentrum dat jong muzikaal talent aanmoedigt. Hij was lid van het directiecomité van de Internationale Musikakademie für Solisten (IMAS), voorzitter van de Deutsche Stiftung en leidde met Schott de gezamenlijke uitgave ‘Üben und Musizieren’.
Karl-Heinz Kämmerling behaalde talrijke nationale en internationale prijzen, gaf heel wat master classes in Europa, Azië en de USA en was jurylid op de grootste internationale wedstrijden. In Duitsland en Oostenrijk werd hij geëerd voor zijn verdienste op het vlak van muziek (1999 en 2000).

Kum Sing Lee studeerde bij Gerhard Puchelt in Berlijn en bij Julius Katchen en Magda Tagliaferro in Parijs. Hij debuteerde in de New Yorkse Carnegie Hall in 1963 en in de Londense Wigmore Hall in 1969. Hij heeft samengewerkt met artiesten als Cho-Liang Lin, Alfredo Campoli, Tsuyoshi Tsutsumi, Rivka Golani en Kim Borg en zijn optredens werden op de BBC, Australische, Canadese en talrijke Aziatische en Europese radio- en tv-zenders uitgezonden.

Professor Kum Sing Lee stond jarenlang aan het hoofd van het pianodepartement van de Vancouver Academy of Music en hij doceerde piano aan de University of British Columbia in Vancouver. Sinds 1985 gaf hij ook regelmatig les aan het Conservatorium van Peking. Op internationaal vlak gaf hij master classes en nam hij deel aan festivals in Nederland, Polen, Frankrijk, België, Italë, Japan, China, de Verenigde Staten en Canada. Hij zetelde in verschillende jury's van internationale pianowedstrijden, waaronder die van Chopin in Warschau.

Toen hij in 1972 de 4de Prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd won, was David Lively de jongste finalist ooit. Op aanraden van Jules Gentil, de assistent van Alfred Cortot, verliet hij de Verenigde Staten om de gepriviligieerde leerling van Claudio Arrau te worden. Nadien vervolmaakte hij zich bij Nadia Boulanger, Wilhelm Kempf en Erich Leinsdorf. Zijn parcours kenmerkt zich door een niet aflatende originaliteit. Hij is een fervente voorstander van ongebruikelijke werken en beschikt over de nodige virtuositeit om de concerti van Joseph Marx, Wilhelm Furtwängler, Ferruccio Busoni en Sergey Rachmaninov op te nemen. De hedendaagse compositie draagt hij een warm hart toe en hij voelt zich dan ook nauw verwant met Aaron Copland, Eliott Carter, Henri Dutilleux, Philippe Boesmans of Benoît Mernier. Dit seizoen vertolkt hij de wereldpremière van het concerto Reflecting Black van William Blank, dat aan hem opgedragen is. Zijn onvermoeibare nieuwsgierigheid voedt ook zijn passie voor historische klavieren enerzijds en hedendaagse synthesisers anderzijds. David Lively is naast docent en examendirecteur aan de École Normale de Musique de Paris ook artistiek directeur van het Festival van Saint-Lizier in de Pyreneeën.

Viktor Merjanov is pianoleraar en directeur van de afdeling piano aan het Conservatorium van Moskou, waar hij zelf ooit les kreeg van professor Feinberg. Hij behaalde grote nationale en internationale prijzen, waaronder op de Chopinwedstrijd in 1949, die ook tal van zijn leerlingen op hun beurt weten te winnen.
Als solist, leraar en gastspreker trekt hij rond in de voormalige Sovjet-Unie en reist door naar vrijwel heel Europa tot in Cuba en de Verenigde Staten. Onder leiding van talrijke beroemde dirigenten als Kondrashin, Temirkanov, Maderna of Berglund gaf hij concerten.
Verder zijn van hem heel wat artikels in verband met muziek en pedagogie verschenen. Hij is lid van het comité van de International Music Union en voorzitter van de Rachmaninov Vereniging in Rusland. Hij zit ook de Rachmaninovwedstrijd in Moskou voor en zetelt als jurylid in tal van internationale pianowedstrijden.

Eugène Moguilevsky (Odessa, 1945) kreeg zijn eerste pianolessen van zijn moeder. Later ging hij aan het Conservatorium van Moskou in de leer bij H. Neuhaus, die ook les gaf aan Gilels en Richter. In 1964 behaalde hij de eerste prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd, wat hem de kans gaf met dirigenten als André Cluytens, Charles Munch en Bernard Haitink samen te werken.
Wereldwijd trad hij solo op, en in 1973 behaalde hij in de Verenigde Staten de prijs voor beste vertolker voor zijn interpretatie van het 3de concerto van Rachmaninov met het symfonieorkest van Moskou onder leiding van Kondrachin. In die periode werd hij ook benoemd tot hoogleraar aan het Conservatorium van Moskou. Hij concerteerde in Melbourne, Singapore, New York (Carnegie Hall), Los Angeles, San Francisco, Chicago, in Duitsland, Zwitserland, Spanje…
Sinds 1992 geeft Eugène Moguilevsky les aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Tal van zijn vertolkingen werden op CD opgenomen.

Cécile Ousset (Tarbes, Frankrijk) volgde les bij Marcel Ciampi aan het Conservatorium van Parijs, waar ze als 14-jarige de Eerste Prijs piano behaalde. Ze is laureate van heel wat internationale wedstrijden, zoals de Van Cliburnwedstrijd, de Koningin Elisabethwedstrijd, het Concours Long-Thibaud en de Ferruccio Busoniwedstrijd. Cécile Ousset bouwde wereldwijd een carrière als concertpianiste uit en werkte samen met dirigenten als Simon Rattle, Kurt Sanderling, Charles Dutoit en Neville Marriner. Onder haar vele opnames vinden we onder andere concerti van Johannes Brahms, Edvard Grieg, Franz Liszt, Felix Mendelssohn, Robert Schumann, Piotr Tchaikovsky, Sergey Rachmaninov, Sergey Prokofiev, Maurice Ravel en Francis Poulenc terug. Ze geeft master classes in zowel de Verenigde Staten, Canada, Australië, Azië als Europa (onder andere sinds 1984 in Puycelsi, in Frankrijk) en zetelt vaak in de jury van gerenommeerde wedstrijden zoals die van Leeds, Van Cliburn, Rubinstein en Long-Thibaud. In 2011 werd ze gelauwerd met de titel van Chevalier de l’Ordre National du Mérite.

Daniel Pollack wordt wereldwijd erkend voor zijn opnames, zijn dynamische optredens en zijn lange carrière. Hij begon als vierjarige met piano en debuteerde op zijn 9de met de New York Philharmonic. Aan de Juilliard School volgde hij les bij Rosina Lhevine; later ging hij in de leer bij Bruno Seidlhofer en Guido Agosti. Zijn prijs op de Tchaikovskywedstrijd in Moskou betekende de start van een internationale carrière.
Als concertpianist treedt hij op met orkest of solo in de Verenigde Staten, Europa, Azië en Zuid-Amerika. Hij concerteert met de symfonieorkesten van New York, Los Angeles, San Francisco, Moskou, Londen, Seoul, Hongkong ...
Zijn opname voor Naxos van het integraal pianowerk van Barber werd bekroond met een Grammy. Voor Sony nam hij een recital van Chopin op in het Bolsjoi theater van Sint-Petersburg.
Michael Pollack is als docent verbonden geweest aan de The Juilliard School, Columbia University en de Yale School of Music. Momenteel geeft hij les aan de Thornton School of Music (University of Southern California in Los Angeles).

Menahem Pressler studeerde piano in Israël. Zijn carrière nam een grote vlucht toen hij in 1946 de Debussywedstrijd van San Francisco won. Hij trad op als solist met de symfonieorkesten van New York, Chicago, Cleveland, Pittsburgh, Dallas en Londen en maakte kamermuziek met het Pasquier Trio en de Juilliard, Emerson, Guarneri en Cleveland strijkkwartetten. In 1955 stichtte hij zelf het Beaux-Arts Trio, dat in 2006 de Concertgebouw Prijs kreeg. Zijn uitstekende muzikale kennis van de pianistiek en de kamermuziekliteratuur staan wereldwijd bekend en staven zijn internationale reputatie als leraar. Hij is distinguished professor van de Indiana University, waar hij meer dan vijftig jaar docent geweest is. Bovendien ontving hij eredoctoraten van de Universiteit van Nebraska-Lincoln en de North Carolina School of the Arts. Onder zijn talrijke prijzen noemen we de ‘Lifetime Achievement Award’ van het magazine Gramophone, de ‘Ehrenurkunde’ van de Duitse critici, als erkenning voor veertig jaar toonaangevendheid op het gebied van kamermuziek, de ‘Chamber Music America’s Distinguished Service Award’en zijn opname in de American Academy of Arts and Sciences. Naast de talrijke cd’s die hij met het Beaux-Arts Trio opnam, speelde hij solo een 30-tal cd’s in met werken gaande van Bach tot Ben-Haim. In 2009 werd hij ereburger van zijn geboortestad Magdeburg.

Peter Rösel studeerde aan het Tchaikovsky Conservatorium in Moskou, eerst bij Dmitri Bashkirov en nadien bij Lev Oborin. Op verschillende internationale wedstrijden kaapte hij prijzen weg, waaronder de Schumannwedstrijd (1963), de Tchaikovskywedstrijd in Moskou (1966) en de Internationale Pianowedstrijd van Montréal (1968). Hij werd wereldwijd uitgenodigd op podia in wel 40 landen. Zijn optredens op internationale festivals in Berlijn, Edinburgh, de BBC Proms, Perth, Salzburg, de Hollywood Bowl en Hong-Kong werden zowel door het publiek als de critici zeer gesmaakt. Hij gaf concerten met de New York Philharmonic en de Los Angeles Philharmonic, de symfonische orkesten van Detroit, Minnesota, Toronto en Montréal, verschillende orkesten van de BBC, de Berliner Philharmoniker en de Dresden Staatskapelle, onder de leiding van onder andere Herbert Blomstedt, Charles Dutoit, Bernard Haitink, Günther Herbig, Dmitri Kitajenko, Kurt Sanderling en Yuri Temirkanov. Sinds 1970 werkt Peter Rösel nauw samen met Kurt Masur en het Leipzigse Gewandhausorchester, met wie hij meer dan 200 concerten op zijn actief heeft. Hij maakte opnames voor EMI, Capriccio, Ars Vivendi, Berlin Classics en King Records. In Tokio heeft hij de integrale sonates en concerti van Beethoven opgenomen.

Takahiro Sonoda (1928-2004) volgde aanvankelijk les in zijn geboortestad Tokio bij Leo Sirota en ging later bij Marguerite Long in Parijs en bij Helmut Roloff in Berlijn studeren. Na zijn debuut in 1958 als solist met de Berliner Philharmoniker reisde hij de wereld af om onder leiding van grote dirigenten als Sergiu Celibidache, André Cluytens en Wolfgang Sawallish concerten te geven. Hij was lid van de Kunstacademie van Japan, waar hij lange tijd opnames maakte en als solist optrad. Hij zetelde vaak als jurylid in wedstrijden als die van Chopin, Tchaikovsky en Van Cliburn.

Boyan Vodenitcharov (1960) behaalde nog voor hij in 1979 aan het Conservatorium van Sofia ging studeren de 2de Prijs van de internationale wedstrijd van Senigallia. Vervolgens werd hij 3de laureaat van de Busoniwedstrijd (1981) en de Koningin Elisabethwedstrijd (1983). Eind de jaren tachtig vervolmaakte hij zich bij Leon Fleisher aan het Peabody Conservatory in Baltimore. Sindsdien is Boyan Vodenitcharov zowel in Europa, de Verenigde Staten als in Canada en Japan een gewaardeerd pianist. Hij trad onder meer op in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel, het Amsterdamse Concertgebouw, het Palais de la Musique in Straatsburg, de Smetanazaal in Praag en de Suntory Hall in Tokio. Al 20 jaar lang is hij geboeid door oude instrumenten, waarmee hij meerdere cd’s opnam. Naast concert pianist is Boyan Vodenitcharov actief op het vlak van compositie en improvisatie. Enkele van zijn werken werden in Frankrijk, Duitsland, België en Bulgarije uitgevoerd. Momenteel is hij leraar piano, pianoforte en improvisatie aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel.