Toen hij in 1972 de 4de Prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd won, was David Lively de jongste finalist ooit. Op aanraden van Jules Gentil, de assistent van Alfred Cortot, verliet hij de Verenigde Staten om de gepriviligieerde leerling van Claudio Arrau te worden. Nadien vervolmaakte hij zich bij Nadia Boulanger, Wilhelm Kempf en Erich Leinsdorf. Zijn parcours kenmerkt zich door een niet aflatende originaliteit. Hij is een fervente voorstander van ongebruikelijke werken en beschikt over de nodige virtuositeit om de concerti van Joseph Marx, Wilhelm Furtwängler, Ferruccio Busoni en Sergey Rachmaninov op te nemen. De hedendaagse compositie draagt hij een warm hart toe en hij voelt zich dan ook nauw verwant met Aaron Copland, Eliott Carter, Henri Dutilleux, Philippe Boesmans of Benoît Mernier. Dit seizoen vertolkt hij de wereldpremière van het concerto Reflecting Black van William Blank, dat aan hem opgedragen is. Zijn onvermoeibare nieuwsgierigheid voedt ook zijn passie voor historische klavieren enerzijds en hedendaagse synthesisers anderzijds. David Lively is naast docent en examendirecteur aan de École Normale de Musique de Paris ook artistiek directeur van het Festival van Saint-Lizier in de Pyreneeën.