Pianist Jacob Flier was één van de toonaangevende Sovjet-pianisten van zijn tijd en hij had een veel groter internationaal succes kunnen kennen, had de Koude Oorlog-politiek zijn carrière niet belemmerd. Emil Gilels, dan Sviatoslav Richter, en tenslotte Lazar Berman kregen de toestemming om buiten de Sovjet-Unie op te treden, en zo ook Jacob Flier. Maar, in tegenstelling tot de andere drie, heeft hij niet lang meer geleefd nadat hij voor het eerst verscheen in het Westen. Hij heeft het musiceren zelf ook beperkt door zich grotendeels te wijden aan het onderwijs en door af te zien van soloconcerten gedurende een volledig decennium (1949-1959). Toch slaagde hij er in de jaren 1960 en '70 in een schare fans te maken in West-Europa en de Verenigde Staten, en vanzelfsprekend in de Sovjet-Unie. Hij had een boontje voor het romantische repertoire, en dan vooral voor Schumann, Chopin, Brahms, Liszt en Rachmaninov, maar speelde ook werk van tijdgenoten als Kabalevsky. Zijn opnames werden gemaakt voor het Sovjet-label Melodiya, maar een aantal ervan zijn heruitgegeven op Brilliant Classics, Globe en Russian Compact Disc.

Jacob Flier studeerde piano bij Konstantin Igumnov aan het Conservatorium van Moskou. Hij studeerde af in 1934 als één van de meest hoopgevende talenten uit de Sovjet-stal. Hij maakte zijn reputatie waar door in 1936 de eerste prijs van de wedstrijd van Wenen te winnen, met een voorsprong op Emil Gilels.

Het volgende jaar trad hij toe tot de faculteit van het Conservatorium van Moskou en zou daar uiteindelijk hoogleraar (1945) en voorzitter van de piano-afdeling (1965) worden. Onder zijn studenten tellen we componist Rodion Shchedrin, Viktoria Postnikova en Mikhail Pletnev. In 1938 eindigde hij als derde in de Eugene Ysaÿewedstrijd, dat jaar gewonnen door Emil Gilels. Zijn bekendheid deemsterde enigszins weg tijdens de naoorlogse jaren vanwege zijn exclusieve focus op kamermuziekconcerten, maar in de jaren 1960 bouwde hij toch nog een internationale reputatie op.