Luctor Ponse (1914-1998) werd in Genève geboren en bracht zijn jeugd door in Frankrijk. Hij begon zijn eerste piano- en muziekopleiding op 12-jarige leeftijd aan het Conservatorium te Valenciennes. Op 16-jarige leeftijd kreeg hij in 1930 de Prix d'Excellence voor theorie en solfège, en in 1932 dezelfde prijs voor piano. In 1933 keerde hij naar Zwitserland terug, waar hij zijn opleiding voltooide aan het Conservatorium van Genève. Hier werd hij bekroond met de Prix de Virtuosité. Sinds 1936 heeft Luctor Ponse gecomponeerd. Diverse composities zijn bekroond.

In 1936 vestigde hij zich in Nederland. Hij trad op als solist en speelde veel kamermuziek. Als pianist maakte hij vele concertreizen, en had radio-engagementen, onder andere bij Suisse Romande, NIR Brussel, BBC, en in Frankrijk en Nederland. Luctor Ponse heeft als concertpianist met hedendaagse werken een grote invloed gehad op latere generaties. Hij introduceerde in Nederland diverse composities van Béla Bartók.

Sinds 1949 schreef hij muziek volgens het twaalftoonssysteem, vrij geinterpreteerd.
Na het volgen van cursussen electronische muziek in Bilthoven en Darmstadt werd Luctor Ponse vanaf 1965 wetenschappelijk medewerker en docent bij het toenmalige Instituut voor Sonologie van de Rijksuniversiteit Utrecht. Naast zijn instrumentale werk heeft hij sindsdien veel electronische en electronisch-instrumentale composities gemaakt. In deze periode heeft hij onder andere een Concerto voor piano en elektronische muziek gerealiseerd, en een serie van 3 radiophonieën gemaakt uit opnames van de korte golf radio. Vanaf 1967 tot 1992 heeft hij tevens electronische muziek gecomponeerd in zijn privéstudio aan huis.

Luctor Ponse is docent hoofdvak piano geweest aan het muzieklyceum te Amsterdam, en aan de conservatoria van Rotterdam en Groningen. Daarnaast heeft hij aan het conservatorium van Groningen een studio voor electronische muziek opgericht. Tot het einde van zijn leven bleef hij componeren.