Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Gautier Capuçon is een ware ambassadeur van de cello van de 21ste eeuw. Hij treedt internationaal op met veel van ’s werelds meest vooraanstaande dirigenten en instrumentalisten en is de oprichter en leider van de ‘Cello Class of Excellence’ van de Fondation Louis Vuitton in Parijs. Hij is ook een gepassioneerd ambassadeur voor de Association Orchestre à l’École, die klassieke muziek tot bij duizenden schoolkinderen in heel Frankrijk brengt. Dit jaar lanceerde hij zijn eigen stichting om jonge getalenteerde musici aan het begin van hun carrière te steunen en om zijn betrokkenheid bij jonge kunstenaars te intensiveren. In de zomer van 2020, midden in de coronapandemie, bracht Gautier Capuçon, met zijn muzikale odyssee Un été en France, muziek rechtstreeks in het leven van gezinnen in heel Frankrijk. Omdat hij het cellorepertoire wil verkennen en uitbreiden, vertolkt hij elk jaar een breed scala aan werken en nieuwe creaties. Tot de huidige projecten behoren samenwerkingen met Lera Auerbach, Richard Dubugnon, Danny Elfman en Thierry Escaich. Dit seizoen treedt Gautier Capuçon op met de Wiener Philharmoniker, de Münchner Philharmoniker en de New York Philharmonic, het Concertgebouworkest en het Cleveland Orchestra. Hij is artiest in-residentie bij de Philharmonie de Paris en het Wiener Konzerthaus.

Marta Casals Istomin werd geboren in Puerto Rico in een familie van amateurmuzikanten. Ze begon daar cello te studeren en ontving al gauw een beurs om zich te vervolmaken aan de Mannes School in New York. Van 1957 tot 1973 was zij getrouwd met Pablo Casals, en van 1975 tot 2003 met de Amerikaanse pianist Eugene Istomin. Ze gaf celloles aan het conservatorium van Puerto Rico en als gastprofessor aan het Curtis Institute in Philadelphia. Van 1980 tot 1991 was ze artistiek directeur van het Kennedy Center in Washington, en van 1992 tot 2005 Voorzitter van de Manhattan School of Music in New York. Van 1990 tot 1997 was ze ook algemeen directeur van de Rencontres Musicales d’Evian en lid van de National Council on the Arts. Naast haar activiteiten aan het hoofd van de Casals Stichting maakt Marta Casals Istomin deel uit van de Raad van Bestuur van de belangrijkste culturele instellingen in Puerto Rico, van het Marlboro Festival, van de Manhattan School of Music, van de Academie van Kronberg en van de Nippon Music Foundation. De regeringen van Spanje, Frankrijk, Duitsland en Catalonië kenden haar hun hoogste onderscheidingen toe. In 2015 ontving ze de Living Legend Award van de Library of Congress inWashington.

Henri Demarquette is geboren in 1970 en begon op driejarige leeftijd cello te studeren aan het Conservatoire Supérieur de Musique in Parijs. Als leerling van Philippe Muller en van Maurice Gendron behaalde hij de Eerste Prijs met eenparigheid van stemmen. Al van in zijn jeugd vertrouwd met het podium, werd hij opgemerkt door Yehudi Menuhin, die hem uitnodigde om onder zijn leiding op te treden in Parijs en Praag, waardoor zijn internationale carrière een hoge vlucht nam. Hij speelde samen met talrijke vooraanstaande pianisten, zoals Boris Berezovsky, Frank Braley, Brigitte Engerer, Michel Dalberto, François-Frédéric Guy en Jean-Bernard Pommier. Als zeer eclectisch musicus houdt Henri Demarquette zich ook bezig met verschillende projecten, waaronder een duo met de accordeonist Richard Galliano, een ensemble met cello en a cappella koor, Vocello, en een samenwerking met Victor Villena en het Quinteto El Después (Together, A Tango Dream). Hij is ook een pleitbezorger van de zeldzame werken van de 20ste eeuw (met eerste cd-opnames van Jean Cras, Florent Schmitt en Jean Françaix) en brengt talrijke hedendaagse werken in wereldpremière (van o.a. Olivier Greif, Pascal Zavaro en Eric Tanguy). Henri Demarquette ontving uit handen van de Académie des Beaux-Arts de Prix de la Fondation Simone et Cino del Duca.

Roel Dieltiens is een Belgische cellist met wereldfaam. Van in het begin van zijn carrière openden zijn sterke persoonlijkheid en zijn onconventionele benadering de deuren naar de grote podia overal ter wereld. Hij verwierf ook bekendheid in de kamermuziek en was de oprichter van Ensemble Explorations. De talrijke opnames die hij maakte voor voornamelijk Harmonia Mundi vielen internationaal in de prijzen en gelden vaak als referentie-opnames. Sinds 2010 treedt hij op met de pianofortespeler Andreas Staier en de violist Daniel Sepec. Hoewel hij zich hoofdzakelijk wijdt aan het barokke en klassieke repertoire op historische instrumenten, is de moderne cello van groot belang voor hem. Zo pakte hij met succes het romantische (o.a. Mendelssohn, Dvořák, Rossini) en het 20ste eeuwse (o.a. Kodály en Martinů) repertoire aan. Zijn nieuwsgierigheid bracht hem ertoe vergeten composities van onder het stof te halen (Servais, Franchomme e.a.) en genereerde bloeiende samenwerkingen met componisten zoals o.a. Victor Legley, William Bolcom en Luc Van Hove. Sinds 2002 leidt Roel Dieltiens de celloklas aan de Zürcher Hochschule der Künste (University of Arts Zurich).

David Geringas kreeg les van Mstislav Rostropovitsj en won in 1970 de Tsjaikovskiwedstrijd in Moskou. Na zijn emigratie naar West-Duitsland in 1975 bouwde hij een belangrijke internationale carrière uit. Zijn discografie, met bijna honderd opnames, getuigt van een verbazingwekkend brede belangstelling en een grote verscheidenheid in zijn repertoire. Hij werd met verschillende prijzen bekroond, o.a. de Grote Prijs van de Académie Charles Cros voor zijn opname van de integrale concerto’s van Boccherini. Met grote inzet voor de eigentijdse muziek creëerde hij vele nieuwe stukken en er werden werken aan hem opgedragen door Sofia Gubaidulina, Ned Rorem, Peteris Vasks, Erkki-Sven Tür en Anatolius Senderovas. Ook als dirigent trad David Geringas wereldwijd op en nam hij talrijke cd’s op. Sinds het einde van de Sovjet-Unie en de onafhankelijkheid van zijn land promoot David Geringas onvermoeibaar, als een echte culturele ambassadeur, de muziek van zijn vaderland, Litouwen. David Geringas is ereprofessor aan het Conservatorium van Moskou en aan het Centraal Conservatorium van Beijing. Hij geeft vandaag talrijke master classes over de hele wereld en geeft les aan de Academia Chigiana in Siena.

Na haar studies in Moskou bij Galina Kozolupova, vervolmaakte Natalia Gutman zich in Leningrad bij Rostropovitsj, die haar, nog voor ze haar studies voltooid had, uitnodigde om deel uit te maken van zijn pedagogisch team. Natalia Gutman is laureate van vele muziekwedstrijden: ze won de gouden medaille in de Vienna Youth Festival (1959) en de Eerste Prijs van de ARD Muziekwedstrijd in München (1967). Haar internationale carrière was nog maar nauwelijks begonnen, toen zij werd afgebroken door de Sovjetautoriteiten. Ze nam de draad weer op in 1978 en werkte sindsdien onder andere samen met Temirkanov, Masur, Sawallisch, Haitink, en vooral met Claudio Abbado, een dirigent met wie ze nauw bevriend was. Met grote gedrevenheid promoot ze de muziek van hedendaagse componisten, vooral Denisov, Gubaidulina en Alfred Schnittke, die aan haar zijn Eerste Sonate en zijn Eerste Concerto opdroeg. Ze vertolkt ook graag kamermuziek, tot 1990 samen met haar overleden man Oleg Kagan, en met Richter, Argerich, Bashmet en Virsaladze. Natalia Gutman is professor aan het Conservatorium van Moskou, aan de Musik und Kunst Privatuniversität van de Stad Wenen en aan de Scuola di Musica in Fiesole (Italië). Ze geeft wereldwijd vele master classes.

Marie Hallynck, gevestigde soliste, enthousiaste kamermuzikante en gedreven pedagoge, studeerde bij Reine Flachot, Edmond Baert, János Starker en Natalia Gutman. Ze is laureate van de Eurovision Young Musicians Competition (1992) en van de Franse vereniging voor jonge artiesten Juventus. In 2000 was ze Rising Star van het ECHO netwerk en in 2002 werd ze door de Belgische pers verkozen tot Muzikante van het Jaar. Ze concerteerde als soliste met prestigieuze orkesten, zoals het Filharmonisch Orkest van Sint-Petersburg, het Filharmonisch orkest van Rotterdam, het Kamerorkest van het Concertgebouw Amsterdam, het Orchestre National de Lille en het Belgian National Orchestra. Zowel in concert als in cd-opnames is ze een fervent verdedigster van het Belgische repertoire (Lekeu, Vieuxtemps, Jongen, Huybrechts, Brossé). In duo met Cédric Tiberghien maakte ze enkele opmerkelijke opnames (Grieg, Schumann, Debussy, Britten, Bacri). In 2006 richtte ze het ensemble Kheops op, samen met pianist Muhiddin Dürrüoglu en klarinettist Ronald Van Spaendonck, een avontuur dat haar in staat stelt om een breed kamermuziekrepertoire aan te boren, in een variabele bezetting. Sinds haar negentiende geeft Marie Hallynck les aan het Conservatoire Royal van Brussel.

Frans Helmerson begon cello te studeren bij Guido Vecchi in Göteborg en vervolgde zijn studies bij Giuseppe Selmi in Rome en bij William Pleeth in Londen. Hij kreeg ook advies en aanmoediging van Rostropovitsj en Celibidache. In 1971 won hij de Cassado Cellowedstrijd in Firenze. Zijn solocarrière bracht hem naar alle continenten. Hij concerteerde met beroemde dirigenten, zoals Seiji Ozawa, Colin Davis, Neeme Järvi, Evgeni Svetlanov, Esa-Pekka Salonen, Herbert Blomstedt, Sergiu Comissiona, Kurt Sanderling en Mstislav Rostropovitsj. Zijn opnames van de concerto’s van Dvořák en Sjostakovitsj gelden als referentie. Hij is ook gepassioneerd door kamermuziek en treedt regelmatig op tijdens festivals zoals dat in Verbier, het Pablo Casals Festival en het Ravinia Festival. Van 1994 tot 2001 was hij artistiek directeur van het Korsholm kamermuziekfestival in Finland. Hij richtte in 2002 het Quatuor Michelangelo op, samen met Mihaela Martin, Stephan Picard en Nobuko Imai. Frans Helmerson geeft les aan de Kronberg Akademie en is gastprofessor aan de Hochschule für Musik Hanns Eisler van Berlijn.

Gary Hoffman, geboren in Vancouver, debuteerde op vijftienjarige leeftijd in de Wigmore Hall in Londen. Hij was pas 22 toen hij in 1979 de jongste professor werd in de Indiana University School of Music. In 1986 won hij de Eerste Grote Prijs op de Rostropovitsjwedstrijd in Parijs, waardoor de weg naar een internationale carrière voor hem open lag. Hij is gastsolist geweest bij de beroemdste orkesten (o.a. Chicago Symphony, London Symphony, English Chamber Orchestra, Orchestre Philharmonique de Radio-France) en treedt op met grote dirigenten, zoals André Previn, Herbert Blomstedt, James Levine, Mstislav Rostropovitsj en Charles Dutoit, met op zijn programma meer dan vijftig werken, van C.P.E. Bach tot Dvorák en van Saint-Saëns tot de hedendaagse componisten. Gary Hoffman is ook een gevestigde kamermuzikant. Zijn opnames van sonates en trio’s (vooral van Tsjaikovski, Arensky, Prokoviev en, recent nog, van Mendelssohn) vielen erg in de smaak. Hij geeft al een hele tijd les in de belangrijkste conservatoria en op festivals (Aspen, Gregor Piatigorsky Seminar, Sibelius Academy in Helsinki) en sinds 2011 aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth.

De Finse cellist Anssi Karttunen volgde les bij Erkki Rautio, William Pleeth, Jacqueline du Pré en Tibor de Machula. Als vurig verdediger van de hedendaagse muziek droeg zijn samenwerking met talrijke componisten bij tot de ontwikkeling van de cellotechniek ; velen onder hen, zoals Salonen, Lindberg, Saariaho, Tan Dun, Wallin, Dusapin en Jolas hebben werken voor hem geschreven. Karttunen bracht al meer dan 190 wereldpremières. Zijn nieuwsgierigheid kent geen grenzen, noch wat het instrument zelf betreft (hij speelt graag barokcello, piccolo of zelfs elektrische cello), noch in zijn repertoire. Zijn zeer eclectische discografie omvat talloze hedendaagse werken, maar evengoed de sonates van Beethoven op historische instrumenten. Hij maakt graag transcripties en bewerkingen. Hij was solocellist van het London Sinfonietta en richtte een strijktrio op, het Zebra Trio. Van 1994 tot 1998 was Anssi Karttunen artistiek directeur van het kamerorkest Avanti !. Hij leidde ook de Biënnale van Helsinki, in 1995 en in 1999, en het festival Musica Nova Helsinki in 2015. Hij woont in Parijs, waar hij lesgeeft aan de École Normale de Musique.

Mischa Maisky is de enige cellist die achtereenvolgens bij Mstislav Rostropovitsj en bij Gregor Piatigorsky heeft gestudeerd. Hij is geboren in Letland, maar groeide op in Rusland en emigreerde vervolgens naar Israël. Hij werkte samen met vooraanstaande dirigenten als Bernstein, Maazel, Mehta, Muti, Ashkenazy, Barenboim, Jansons, Dutoit en Dudamel. Tot zijn vaste kamermuziekpartners behoren Martha Argerich, Radu Lupu, Nelson Freire, Evgeny Kissin, Itzhak Perlman, Lang Lang, Peter Serkin, Gidon Kremer, Yuri Bashmet, Anne-Sophie Mutter, Vadim Repin, Maxim Vengerov, Joshua Bell, Julian Raclin en Janine Jansen. Hij is al 30 jaar exclusief verbonden aan Deutsche Grammophon en heeft meer dan 35 opnames gemaakt, met name met de filharmonische orkesten van Wenen, Berlijn en Israël, het London Symphony Orchestra, het Orchestre de Paris en het Chamber Orchestra of Europe. Zijn uitvoerige discografie leverde hem talrijke onderscheidingen op, zoals de Record Academy Prize in Tokyo, de Echo Deutscher Schallplattenpreis, de Grand Prix du Disque in Parijs, de Diapason d’Or de l’Année en verschillende Grammy Award-nominaties. Mischa Maisky ontving de Lifetime Achievement Award van het Istanbul Music Festival, de Honorary Fellow Award van de Jerusalem Academy of Music and Dance en het erelidmaatschap van de Royal Academy of Music. Hij werd ook benoemd tot ‘Accademico Onorario’ door de Accademia di Santa Cecilia.

Antonio Meneses werd in 1957 geboren in Recife, Brazilië, in een gezin van muzikanten. Hij begon cello te studeren op tienjarige leeftijd bij Antonio Janigro in Düsseldorf, en vervolgde zijn studies in Stuttgart. In 1977 behaalt hij de Eerste Prijs in de Muziekwedstrijd van München. In 1982 wint hij de Tsjaikovskiwedstrijd in Moskou en mag hij de cello lenen van Pablo Casals. Antonio Meneses is regelmatig gastsolist van de beroemdste orkesten overal ter wereld en speelde onder leiding van de grootste dirigenten : Karajan (met wie hij ook Don Quichotte van Richard Strauss en het dubbelconcerto van Brahms opnam), Abbado, Muti, Chailly, Rostropovitsj, Jansons, Masur, Temirkanov, Thielemann e.a. Als vurig verdediger van de kamermuziek was Antonio Meneses gedurende tien jaar lid van het beroemde Beaux Arts Trio, en hij speelt regelmatig in duo samen met Maria-João Pires. Zijn indrukwekkende discografie bevat onder andere de integrale van de sonates van Beethoven (met Menahem Pressler) en het volledige werk voor cello van zijn landgenoot Heitor Villa-Lobos. Hij geeft masterclasses zowel in Europa (aan de Escuela Superior de Música Reina Sofía in Madrid en aan de Academia Chigiana in Siena) als in Canada en in Japan. Sinds 2008 geeft hij les aan de Musikhochschule in Bern.

Truls Mørk, geboren in 1961, kreeg zijn eerste cellolessen van zijn vader en ging daarna studeren bij Frans Helmerson, Heinrich Schiff en Natalia Schakowskaya. Hij onderscheidde zich in vele internationale muziekwedstrijden, zoals de Tsjaikovskiwedstrijd in Moskou in 1982, de Cassado Cello Competition in Firenze in 1983 en de Naumburg Competition in New York in 1986. Dankzij deze prijzen kon hij optreden met de meest prestigieuze orkesten: de filharmonische orkesten van Berlijn, Wenen, Londen, New York, Los Angeles, de orkesten van Cleveland en Boston en het Concertgebouworkest van Amsterdam. Hij werkte onder anderen samen met Mariss Jansons, David Zinman, Manfred Honeck, Esa-Pekka Salonen, Gustavo Dudamel, Simon Rattle en Yannick Nézet-Séguin. Daarnaast specialiseerde Truls Mørk zich in de hedendaagse muziek en creëerde hij meer dan dertig werken van componisten als Krzysztof Penderecki, Einojuhani Rautavaara, John Storgårds en Pavel Haas. Hij richtte het kamermuziekfestival van Stavanger op, waarvan hij nog altijd artistiek directeur is. Zijn discografie (bij Virgin, EMI, Deutsche Grammophon en Ondine) is zeer rijk, met onder andere referentieversies van de concerto’s van Sjostakovitsj en de Suites van Britten.

Jian Wang begon cello te spelen bij zijn vader toen hij vier jaar oud was en ging later studeren aan het Conservatorium van Shanghai. Opgemerkt en aangemoedigd door Isaac Stern tijdens de opnames van From Mao to Mozart, ging hij in 1985 naar de Yale School of Music, waar hij bij Aldo Parisot studeerde. Sindsdien heeft hij opgetreden met vele prestigieuze orkesten waaronder de Berliner Philharmoniker, het Koninklijk Concertgebouworkest, de New York en Los Angeles Philharmonic, het Cleveland Orchestra en het Philadelphia Orchestra, de symfonieorkesten van Chicago, Boston en London, de orkesten van de BBC, Zürich en La Scala, het Mahler Chamber Orchestra, het Orchestra dell’Accademia Nazionale di Santa Cecilia, het Orchestre National de France, het Orchestre de Paris en het NHK Symphony Orchestra. Hij werkte samen met dirigenten als Claudio Abbado, Wolfgang Sawallisch, Paavo Järvi, Riccardo Chailly, Charles Dutoit, Christoph Eschenbach, Myung-Whun Chung, Alan Gilbert en Gustavo Dudamel. Jian Wang heeft onder meer het Elgar Concerto opgenomen met het Sydney Symphony Orchestra o.l.v. Vladimir Ashkenazy, een album met korte stukken voor cello en gitaar getiteld Rêverie, de cellosuites van Bach, het dubbelconcert voor cello en viool van Brahms met de Berliner Philharmoniker, Claudio Abbado en Gil Shaham, alsook de celloconcerto’s van Haydn met het Gulbenkian Orkest onder leiding van Muhai Tang.

Pieter Wispelwey is geboren in Haarlem, Nederland, in 1962. Hij studeerde cello bij Dicky Boeke en bij Anner Bylsma in Amsterdam, daarna bij Paul Katz in de Verenigde Staten en bij William Pleeth in Groot-Brittannië. In 1992 ontving hij als eerste cellist de Nederlandse Muziekprijs. Hij trad wereldwijd op als solist met de grootste orkesten: Boston Symphony, Tokyo Philharmonic, London Philharmonic, BBC Symphony, Orchestra of the Age of Enlightenment, Gewandhaus Leipzig en het Budapest Festival Orchestra. Hij trad op samen met dirigenten als Iván Fischer, Esa-Pekka Salonen, Herbert Blomstedt, Yannick Nézet-Séguin, Kent Nagano, Neville Marriner en Philippe Herreweghe. Pieter Wispelwey richtte in 2012 het Quartet-Lab op samen met Patricia Kopatchinskaja, Pekka Kuusisto en Lilli Maijala. Met eenzelfde gemak historische als moderne instrumenten bespelend, omvat zijn repertoire drie eeuwen, van Vivaldi tot Ligeti. Maar zijn belangrijkste passie blijven de Suites voor cello solo van Bach, die hij vaak integraal voor publiek speelt en die hij reeds drie maal op cd heeft opgenomen. Zijn discografie omvat een dertigtal albums bij de labels Channel Classics, Onyx en Evil Penguin Classic.