Marcel Poot (1901-1988), zoon van Jan Poot, directeur van de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, groeide op in een artistieke omgeving. Zijn eerste muzieklessen kreeg hij van de organist Gerard Nauwelaerts en vervolgens leerde hij van 1916 tot 1919 notenleer, piano en harmonie aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel bij Arthur De Greef, José Sevenans en Martin Lunssens.
De eerste prijzen in contrapunt (1922) en fuga (1924) behaalde hij aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium van Antwerpen bij Lodewijk Mortelmans. Bovendien was hij privé-leerling van Paul Gilson voor compositie en orkestratie.

Poot en Gilson waren samen de uitgevers van La Revue Musicale Belge, een tijdschrift dat vanaf 1925 verscheen. In datzelfde jaar richtte hij met zeven andere leerlingen van Gilson de groep Les Synthétistes op, met als doel de verworvenheden van de toenmalige muzikale evoluties te synthetiseren zonder de eigen individualiteit op te geven. In 1930 behaalde hij de Rubensprijs, waardoor hij drie maanden les kon volgen bij Paul Dukas aan de Ecole Normale de Musique te Parijs.

Zijn loopbaan startte Marcel Poot aan de Rijksmiddelbare school en als leraar piano, notenleer en muziekgeschiedenis aan de Academie van Vilvoorde. Voordat hij directeur werd van het Conservatorium van Brussel (1949-1966), doceerde hij er practische harmonie (1939) en contrapunt (1940-1949). Hij was onder meer lector aan het Institut Supérieur des Arts Décoratifs, rector van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (1970-1976), lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten, juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd (1963-1981), voorzitter van SABAM, de unie van Belgische Componisten en CISAC, en jurylid van verschillende compositiewedstrijden.

René Defossez, componist en vermaard dirigent, is een van de markante figuren van de twintigste-eeuwse Belgische muziekwereld. Nadat zijn vader Léon Defossez de basis legde van zijn muzikale ontwikkeling, vervolmaakte hij zich aan het Conservatorium van Luik en ging hij reeds aan de slag als soloviolist in zijn geboortestad Spa en in Luik. In 1935 mocht hij de prestigieuze Prix de Rome in ontvangst nemen voor zijn cantate Le vieux soudard. Het jaar daarop werd hij geëngageerd als dirigent aan de Koninklijke Muntschouwburg, een functie die hij gedurende 22 opeenvolgende seizoenen zou behouden en waarin hij bijna 120 opera’s zou dirigeren. In 1946 werd hij aangesteld als docent orkestdirectie aan het Conservatorium van Brussel. Toen hij in 1951 het verplichte vioolconcerto voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd componeerde, oogstte hij veel bijval; vijf jaar later schreef hij het verplichte werk voor de pianosessie. Hij werd tot lid van de Académie royale de Belgique verheven in 1970.

Raymond Gallois Montbrun verliet zijn geboortestad Saigon op jonge leeftijd en hij voltooide zijn studies in Neuilly-sur-Seine. Van 1930 tot 1942 studeerde hij aan het Conservatorium van Parijs bij Firmin Touche (viool), Jean Gallon (harmonie), Noël Gallon (fuga en contrapunt) en Henri Busser (compositie). In 1942 won hij de Premier Second Grand Prix de Rome met de cantate Pygmalion délivré en in 1944 de Premier Grand Prix de Rome met de cantate Louise de la Miséricorde, op tekst van Charles Clerc.

Tussen 1944 en 1957 leidde hij een dubbele carrière als concertviolist en componist. Hij heeft een aantal concertreizen in Europa, de Sovjet-Unie, Noord-Afrika, het Midden-en Verre Oosten gemaakt en nam platen op voor Erato France. Aan het Franse Instituut van Tokio doceerde hij van 1952 tot 1954 viool en compositie. Ondertussen gaf hij conferenties in Japan, Duitsland en Canada over het Franse muzikale onderwijs.

Terwijl hij directeur van de Muziekschool van Versailles was (van 1957 tot 1962), zette Raymond Gallois Montbrun samen met de gemeente het Festival van Versailles op. In 1962 werd hij voorzitter van de Société des Concerts du Conservatoire (tot 1967) en directeur van het Conservatorium van Parijs (tot 1983). Daarna was hij nog artistiek directeur van het Long-Thibaud Concours, voorzitter van de 5 academies van het Institut de France en interim-voorzitter en voorzitter van het Uitvoerend Comité van de Long-Thibaudwedstrijd.

In 1980 werd Raymond Gallois Montbrun verkozen tot lid van de Franse Academie voor Schone Kunsten. Hij is ook Officier de la Légion d'Honneur, Grand Officier de l'Ordre du Mérite, Commandeur des Arts et Lettres et Membre de l'Institut.

Karl Höller studeerde compositie, orkestdirectie en orgel in München. Vanaf 1937 doceerde hij compositie aan de Musikhochschule in Frankfurt am Main en vanaf 1949 gaf hij masterclasses in compositie aan de Musikhochschule van München, de school waarvan hij later Voorzitter zou worden.

De Italiaanse componist Virgilio Mortari studeerde aan het Conservatorium van Milaan bij Bossi en Pizzetti, en studeerde in 1928 af in piano en compositie aan het Conservatorium van Parma. In 1924 won hij de wedstrijd van de Società Italiana di Musica Contemporanea. Hij doceerde compositie aan het Conservatorium van Venetië (1933-1940) en aan het Conservatorio di Musica S. Cecilia in Rome (1940-1973). Samen met Casella was hij verantwoordelijk voor de oprichting en de artistieke leiding van de Settimane Musicali in Siena. Hij was artistiek directeur van de Accademia Filarmonica Romana (1944-46), directeur van het Teatro La Fenice in Venetië (1955-59) en vice-president van de Accademia di S. Cecilia in Rome (1963). In 1980 was hij de eerste Italiaan die bekroond werd met de Prix Montaigne. Hij was een lid van de Accademia di S. Cecilia en van de Filarmonica Romana.

Vanaf zijn eerste werken, de meeste van hen vocaal, vertoonde Virgilio Mortari's muziek originele sporen van karikatuur (bv. La Partenza del Crociato), het kinderlijke (bv. Giro Giro Tondo) en folklore (bv. de opera Secchi e Sberlecchi). Zijn grote aantal orkest- en kamermuziekwerken toont een hang naar solide formele opbouw en een sterke neo-klassieke stijl, voorzien van een heldere, diatonische melodie. Terwijl deze stilistische basiselementen in wezen onveranderd bleven, verkende hij in zijn naoorlogse theatrale werken ideeën uit het eclectische (La figlia del Diavolo) tot het groteske en het luchtige (L'alfabeto a sorpresa, Il contratto). In zijn sacrale vocale muziek daarentegen werd de typische melodische ader omgevormd tot een stemming van serene religiositeit (Laudi, Stabat mater, Salmi in memoria di A. Casella).

Knudage Riisager studied political science, but at the same time took private lessons in music theory from Otto Malling and Peder Gram. When he had completed his law studies he went to Paris for further studies in music theory with Albert Roussel and others. The years in Paris were crucial to his activities as a composer. He cultivated a French-inspired treatment of instrumentation and timbre, and remained a devotee of "Gallic" clarity in music. Lightness and gaiety are characteristic of his smallest works, but his elegance and masterly treatment of the instruments function brilliantly even in the largest works. Best known are his ballet works Etudes, Slaraffenland, Qarrtsiluni, which were created in collaboration with the Danish choreographer Harald Lander, and the ballet Tolv med Posten in collaboration with Børge Ralov. Many of his children's songs are still on the lips of Danes. Knudage Riisager was a cultured, intellectual figure and a lively debater. The fact that he drew inspiration from Central European Modernism was of great importance to Danish music. Along with other contemporary Danish composers who had studied abroad he definitively broke with Romanticism as well as the epigonism of Carl Nielsen's disciples.