Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

De ouders van Jacqueline barones Fontyn ontdekten al heel vroeg haar muzikaal talent. Kort na haar vijfde verjaardag kreeg ze dagelijks piano-onderricht van de Russische pedagoog Ignace Bolotine die tevens haar interesse en aanleg voor improvisatie stimuleerde. Op 14-jarige leeftijd besloot ze componiste te worden. Marcel Quinet wijdde haar in in de kunst van het componeren, waarna ze naar Parijs vertrok om er via Max Deutsch, het twaalftonenstelsel van Schoenberg te ontdekken. Deze schrijftaal zou ze aanhouden tot 1979, doch steeds in een soepele en vrije stijl.
In 1956 volgde ze cursus orkestdirectie in de klas van Hans Swarowsky, aan de Academie für Musik und Darstellende Kunst van Wenen.

Van 1963 tot 1970 onderwees ze muziektheorie aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen en was daarna tot 1990 professor compositie aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Tezelfdertijd was zij een veelgevraagde gastdocente aan diverse universiteiten en conservatoria in Europa (Duitsland, Frankrijk, Hongarije, Nederland, Polen en Zwitserland), de Verenigde Staten van Amerika (in 9 plaatsen gaande van New-York tot Los Angeles) Israël, Egypte, Azië (China, Korea, Singapore, Taiwan) en Nieuw-Zeeland.

Haar compositorisch oeuvre omvat meer dan 100 werken, zowel orkestraal, vocaal, instrumentaal als kamermuziek. Ze worden geprogrammeerd door befaamde orkesten en in prestigieuze festivals over de ganse wereld uitgevoerd.

Jacqueline Fontyn ontving verscheidene onderscheidingen, o.a. de Prijs Oscar Espla in Spanje, en de Prijs Arthur Horegger van de Fondation de France. Tevens werd haar opgedragen om het verplichte concerto voor viool en orkest te componeren voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd in 1976, alsook twee werken voor de Koussevitzky Music Foundation in the Library of Congress in Washington.

Sinds 2006 zijn al haar manuscripten opgenomen in the Library of Congres. Ze is lid van de Koninklijke Academie voor wetenschappen, letteren en schone kunsten van België en als erkentelijkheid voor haar artistieke verdiensten werd haar in 1993 door de Koning de titel van Barones verleend.

Haar muzikale taal, die aan een permanente evolutie onderhevig is, is gekenmerkt door een gevoel voor een kleurrijke harmonische sfeer, flexibiliteit in de ritmiek en een creatieve belangstelling voor vernieuwende instrumentale combinaties. De expressieve en poëtische dimensie van haar muziek zoekt direct te communiceren met de gevoelige luisteraar die open staat om nieuwe horizonten te ontdekken.

Karel Goeyvaerts studeerde van 1943 tot 1947 piano, harmonie, contrapunt, fuga, compositie en muziekgeschiedenis aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen. Daarna studeerde hij tot 1950 aan het Conservatoire National in Parijs, waar hij compositie volgde bij Darius Milhaud en analyse bij Olivier Messiaen, en waar hij zich bekwaamde in het bespelen van de "Ondes Martenot" bij de uitvinder van dit instrument, Maurice Martenot.

Vooral Messiaen liet een grote indruk na op de jonge Karel Goeyvaerts. Zo kan de in 1950-51 geschreven Sonate voor 2 piano's gezien worden als een synthese van bepaalde ideeën van Messiaen en van Weberns toepassing van de dodekafonie, waarvan Goeyvaerts minutieuze analyses leverde. Deze sonate beïnvloedde diepgaand de jonge generatie avant-gardisten in haar geheel en Karlheinz Stockhausen in het bijzonder. Getuigen daarvan zijn de vele persoonlijke en muzikale verbanden tussen beiden, de uitvoerige briefwisseling, en composities van Stockhausen die de basisidee van de Sonate haast letterlijk overnamen (o.a. Kreuzspiel). In 1953 realiseerden Goeyvaerts en Stockhausen samen met enkele andere componisten voor het eerst muziek die geproduceerd werd via elektronische generatoren (in de studio's van de WDR te Keulen).

In 1957 trok hij zich tijdelijk uit het muziekleven terug, hoewel hij bleef componeren. In 1970 werd hij door de Belgische Radio en Televisie (BRT) aangesteld als producer bij het Instituut voor Psycho-acoustica en Elektronische Muziek (IPEM) in Gent. Na enkele jaren werd hij dan verantwoordelijke producer voor Nieuwe Muziek bij Radio 3 te Brussel. In juni 1985 werd hij verkozen tot Voorzitter van de Internationale Componisten Tribune, een prestigieuze en actieve vereniging die onder de Internationale Muziekraad van de UNESCO ressorteert.

Karel Goeyvaerts was lid van de Koninklijke Akademie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België. In 1992 werd Goeyvaerts nog benoemd tot eerste titularis van de KBC-leerstoel Nieuwe Muziek van de afdeling Musicologie aan de K.U.Leuven. Tot zijn opdracht behoorde het doceren van een college voor de licentie-studenten Musicologie en het schrijven van een compositie. De compositie Alba per Alban die hij in het kader van deze leerstoel aan het schrijven was, bleef door zijn onverwacht overlijden op 3 februari 1993 onvoltooid.

Willem Kersters studeerde vanaf 1945 in zijn geboortestad Antwerpen aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium, waar hij achtereenvolgens eerste prijzen behaalde voor notenleer, harmonie en piano. Daarna vervolmaakte hij zich aan het Koninklijk Muziekconservatorium van Brussel bij Jean Louël (contrapunt), Jean Absil en Marcel Quinet (fuga), Marcel Poot (compositie) en René Defossez (orkestdirectie). Nadat hij het diploma muziekleraar had behaald, was hij enkele jaren werkzaam aan de athenea van Tienen, Leuven en Aarschot. Van 1961 tot 1968 bekleedde hij de functie van muziekprogrammaleider bij de Belgische Radio en Televisie, Gewestelijke Omroep Limburg. Vanaf 1962 was hij verbonden aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen, eerst als leraar harmonie, daarna ook als titularis van de compositieklas. Daarenboven werd hij in 1967 hoofdleraar theoretische vakken aan het Muziekconservatorium van Maastricht. Onder zijn leerlingen tellen we Alain Craens, Koen Dejonghe, Jan De Maeyer, Luc Van Hove, Wim Henderickx en Marc Verhaegen. In 1989 hield hij op met zijn pedagogische activiteiten aan deze twee conservatoria.

Willem Kersters behaalde als componist verscheidene nationale en internationale onderscheidingen, waaronder de Tweede Grote Prijs Graaf de Launoit in de Internationale Compositiewedstrijd Koningin Elisabeth in 1961 voor het ballet Triomf van de Geest (1959), de Prijs van de stad Triëste in 1963 voor zijn Tweede Symfonie (1963), en een bekroning van het Tweede Strijkkwartet (1964) in de Internationale Compositiewedstrijd voor Strijkkwartetten te Luik in 1965. In 1968 en 1972 werden hem, voor zijn gehele oeuvre, respectievelijk de Prijs Eugène Baie van het Provinciebestuur van Antwerpen en de Sabamprijs uitgereikt. Voor de Koningin Elisabethwedstrijd in 1978 componeerde hij het verplichte pianoconcerto. Eind 1990 werd Willem Kersters tot lid verkozen van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.

Jean-Marie Simonis (1931) werd na zijn Grieks-Latijnse humaniora leerling aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel waar hij naast talrijke Eerste Prijzen, vooral in de vakken van de ‘écriture’ (harmonie, contrapunt, fuga) ook de Gevaert-prijs behaalt. Hij studeerde compositie bij André Souris en Marcel Quinet en orkestleiding bij René Defossez.

Als titularis van de Prijs van Rome en van talrijke prijzen voor compositie, evenals van de SABAM-prijs in 1989 voor het geheel van zijn oeuvre, werd hij in 1975 en in 1978 laureaat van de Muziekwedstrijd Koningin Elisabeth (verplicht werk voor de tweede schiftingsproeven) voor zijn Evocations en zijn Notturno, beide voor piano.

Zijn Cantilène voor viool en orkest werd gekozen als opgelegd werk voor de finale van de Muziekwedstrijd Koningin Elisabeth van 1985. Zijn werk Eclosions behaalde de Eerste Prijs van de Wedstrijd van de Muziekkapel van de Gidsen in 1991, uitgeschreven om de 60e verjaardag van Koning Boudewijn en de 40e verjaardag van zijn troonsbestijging te vieren.

Hij is eredocent aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en sedert 1974 docent harmonie, contrapunt en fuga bij de Muzikale Kapel Koningin Elisabeth.

Sedert 1985 is hij lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Kunsten en Letteren van België. Hij was in 1977 directeur van de klas Schone Kunsten.

Jean-Marie Simonis schreef symfonische, vocale en instrumentale werken; sommige ervan zijn wereldbekend. De meeste zijn uitgegeven en een twintigtal werden op plaat of CD opgenomen.