Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Pierre Bartholomée begon piano te spelen op zesjarige leeftijd en studeerde aan het Conservatoire Royal de Bruxelles bij André Dumortier. In Italië volgde hij les bij Wilhelm Kempff. In Brussel heeft hij jarenlang muziekanalyse gedoceerd en hij was componist in residentie en professor aan de Université Catholique de Louvain.

Samen met Henri Pousseur stichtte hij het ensemble Musique Nouvelle en het Centre de Recherche et de Création musicales de Wallonie. Na zijn carrière als pianist (met concerten in België, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland en Spanje) doorkruiste hij met Musique Nouvelle Europa. Met zijn enorm brede repertoire, gaande van Purcell tot Boulez, van Bach tot Messiaen en van Haydn tot Pousseur, legde hij zich ook toe op de begeleiding van solisten en heeft hij een aantal bekroonde cd-opnames op zijn actief (Prix Charles Cros, Victoire de la Musique, Prix Koussevitzky en twee Cecilia Prijzen).

Zijn persoonlijke oeuvre omvat ondermeer twee opera's, twee oratorio's, zeven werken voor orkest, kamermuziek, vocale muziek, instrumentale werken en elektronische muziek. Zijn eerste werk voor symfonisch orkest, Harmonique, werd in 1970 door het Nationaal Orkest van België in Brussel gebracht.

Voor De Munt componeerde hij drie werken, geïnspireerd door Henry Bauchau : Le rêve de Diotime, voor sopraan en ensemble (2000), de opera Œdipe sur la route (2003) onder leiding van Daniele Callegari met José Van Dam in de titelrol, en de opera La Lumière Antigone (2008), waarvan in 2012 in Zwitserland een nieuwe productie geprogrammeerd is.

Dertig jaar van zijn leven wijdde hij aan orkestdirectie. Hij werkte samen met tal van Europese en Amerikaanse orkesten en leidde gedurende 22 seizoenen het Orchestre Philharmonique de Liège.

Pierre Bartholomée is lid van de kunstafdeling van de Académie Royale de Belgique. Hij zat meermaals de jury voor van het internationale orkestdirectieconcours Antonio Pedrotti in Trento (Italië) en maakte deel uit van de jury's van de Koningin Elisabethwedstrijd, de Gaudeamuswedstrijd (Hilversum), de compositiewedstrijden Reine Marie-José (Genève) en die van het Festival international de Besançon, de pianowesdstrijd van Genève en de saxofoonwedstrijd van Dinant.

Een groot aantal van zijn werken werden door de labels Cypres, Igloo en Fuga Libera opgenomen. Zijn composities worden uitgegeven door Universal (Wenen), Salabert et Jobert (Parijs), Cebedem (Brussel) en Quindicesima (Rijsel).

Uitgeverij Mardaga en de Conseil de la Musique de la Communauté française brachten samen met Robert Wangermée een hommage uit : Pierre Bartholomée - parcours d’un musicien.

Frédéric Devreese (Amsterdam, 1929) componeert zowel voor opera, ballet, orkest, kamermuziek, koor als piano, maar is bij het publiek vooral bekend geworden via zijn filmmuziek en als dirigent. Hij trad in de voetsporen van zijn vader Godfried Devreese, eveneens componist en dirigent, en studeerde compositie bij Marcel Poot en orkestdirectie bij René Defossez in Brussel, om zich daarna te perfectioneren aan de Accademia Santa Cecilia in Rome en de Wiener Staatsakademie. Toen hij nauwelijks negentien jaar oud was, ontving hij de Prijs van de Stad Oostende voor zijn Eerste Pianoconcerto. In 1983 was zijn Vierde Pianoconcerto het verplichte werk voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. Hij kreeg zowel in binnen- als buitenland nog meer erkenning met onder andere de Italiaprijs (1964) voor zijn tv-opera Willem Van Saeftinghe, de Georges Delerueprijs en in 2006 de Klara-Carrièreprijs, een eerbetoon aan ‘een musicus van bij ons met internationale uitstraling’. Devreeses filmmuziek werd tot tweemaal toe beloond met de Prijs Joseph Plateau. Frédéric Devreese heeft jarenlang voor de toenmalige BRT gewerkt, onder andere als dirigent van het BRT Filharmonisch Orkest. Voor zijn opnames als dirigent voor Naxos, Anthology of Flemish Music, mocht hij in 1996-1997 de titel Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen dragen.

Jean-Marie Simonis (1931) werd na zijn Grieks-Latijnse humaniora leerling aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel waar hij naast talrijke Eerste Prijzen, vooral in de vakken van de ‘écriture’ (harmonie, contrapunt, fuga) ook de Gevaert-prijs behaalt. Hij studeerde compositie bij André Souris en Marcel Quinet en orkestleiding bij René Defossez.

Als titularis van de Prijs van Rome en van talrijke prijzen voor compositie, evenals van de SABAM-prijs in 1989 voor het geheel van zijn oeuvre, werd hij in 1975 en in 1978 laureaat van de Muziekwedstrijd Koningin Elisabeth (verplicht werk voor de tweede schiftingsproeven) voor zijn Evocations en zijn Notturno, beide voor piano.

Zijn Cantilène voor viool en orkest werd gekozen als opgelegd werk voor de finale van de Muziekwedstrijd Koningin Elisabeth van 1985. Zijn werk Eclosions behaalde de Eerste Prijs van de Wedstrijd van de Muziekkapel van de Gidsen in 1991, uitgeschreven om de 60e verjaardag van Koning Boudewijn en de 40e verjaardag van zijn troonsbestijging te vieren.

Hij is eredocent aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en sedert 1974 docent harmonie, contrapunt en fuga bij de Muzikale Kapel Koningin Elisabeth.

Sedert 1985 is hij lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Kunsten en Letteren van België. Hij was in 1977 directeur van de klas Schone Kunsten.

Jean-Marie Simonis schreef symfonische, vocale en instrumentale werken; sommige ervan zijn wereldbekend. De meeste zijn uitgegeven en een twintigtal werden op plaat of CD opgenomen.