Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Karel Goeyvaerts studeerde van 1943 tot 1947 piano, harmonie, contrapunt, fuga, compositie en muziekgeschiedenis aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen. Daarna studeerde hij tot 1950 aan het Conservatoire National in Parijs, waar hij compositie volgde bij Darius Milhaud en analyse bij Olivier Messiaen, en waar hij zich bekwaamde in het bespelen van de "Ondes Martenot" bij de uitvinder van dit instrument, Maurice Martenot.

Vooral Messiaen liet een grote indruk na op de jonge Karel Goeyvaerts. Zo kan de in 1950-51 geschreven Sonate voor 2 piano's gezien worden als een synthese van bepaalde ideeën van Messiaen en van Weberns toepassing van de dodekafonie, waarvan Goeyvaerts minutieuze analyses leverde. Deze sonate beïnvloedde diepgaand de jonge generatie avant-gardisten in haar geheel en Karlheinz Stockhausen in het bijzonder. Getuigen daarvan zijn de vele persoonlijke en muzikale verbanden tussen beiden, de uitvoerige briefwisseling, en composities van Stockhausen die de basisidee van de Sonate haast letterlijk overnamen (o.a. Kreuzspiel). In 1953 realiseerden Goeyvaerts en Stockhausen samen met enkele andere componisten voor het eerst muziek die geproduceerd werd via elektronische generatoren (in de studio's van de WDR te Keulen).

In 1957 trok hij zich tijdelijk uit het muziekleven terug, hoewel hij bleef componeren. In 1970 werd hij door de Belgische Radio en Televisie (BRT) aangesteld als producer bij het Instituut voor Psycho-acoustica en Elektronische Muziek (IPEM) in Gent. Na enkele jaren werd hij dan verantwoordelijke producer voor Nieuwe Muziek bij Radio 3 te Brussel. In juni 1985 werd hij verkozen tot Voorzitter van de Internationale Componisten Tribune, een prestigieuze en actieve vereniging die onder de Internationale Muziekraad van de UNESCO ressorteert.

Karel Goeyvaerts was lid van de Koninklijke Akademie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België. In 1992 werd Goeyvaerts nog benoemd tot eerste titularis van de KBC-leerstoel Nieuwe Muziek van de afdeling Musicologie aan de K.U.Leuven. Tot zijn opdracht behoorde het doceren van een college voor de licentie-studenten Musicologie en het schrijven van een compositie. De compositie Alba per Alban die hij in het kader van deze leerstoel aan het schrijven was, bleef door zijn onverwacht overlijden op 3 februari 1993 onvoltooid.

Jacques ridder Leduc werd in Jette (Brussel) geboren in 1932. Hij studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en volgde compositie bij Jean Absil. Hij behaalde in 1961 de Grote Prijs van Rome.
Andere prijzen volgden : de jaarlijkse wedstrijd van de Koninklijke Academie van België, de Agniez-prijs, de prijs van de Provincie Brabant, de internationale wedstrijd G.B. Viotti in Vercelli (Italië), de Fuerison-prijs, de Koopal-prijs, de prijs van de SABAM bij de Internationale wedstrijd voor compositie voor strijkkwartet te Liège en de Internationale wedstrijd voor compositie voor gitaar Castelnuovo-Tedesco in Ancona (Italië).
Jacques Leduc schreef 75 muzikale werken (symfonisch, concertant, kamermuziek en werken voor solisten) waaronder het verplichte concerto voor piano voor de Koningin Elisabethwedstrijd van 1972.
Behalve Directeur van de Muziekacademie van Ukkel, is hij ook docent aan het Koninklijk Conservatorium Brussel (van 1957 tot 1997) geweest en Rector van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (van 1976 tot 2004). Hij is nu voorzitter van de SABAM (de Belgische vereniging voor auteurs, componisten en muziekuitgevers) en voorzitter van de Unie van Belgische Componisten.
Jacques Leduc werd lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België. In 1992 werd hij er voorzitter van.

Victor Legley (1915-1994) kreeg zijn eerste muzieklessen - altviool, harmonie en contrapunt - in Ieper bij Lionel Blomme. In 1935 begon zijn studietijd aan het Conservatorium te Brussel, waar hij eerste prijzen altviool, kamermuziek, contrapunt en fuga behaalde. Van 1936 tot 1948 speelde hij altviool in het Groot Symfonish Orkest van de N.I.R. Op aanraden van zijn collega altviolist Gérard Ruymen ging hij in 1941 lessen compositie volgen bij Jean Absil, een studie die in 1943 bekroond werd met een Tweede Romeprijs.

Na de Tweede Wereldoorlog speelde hij in het Muntorkest en het Kwartet Déclin, dat hem de muziek van Bartók en Schönberg deed ontdekken. In 1947 werd hij programmator bij de N.I.R., vervolgens raadgever-diensthoofd voor "ernstige muziek" en voor het derde programma van de Vlaamse radio-uitzendingen. In deze functie trachtte hij de hedendaagse muziek, in de eerste plaats de Belgische, te promoten.

Van 1948 tot 1950 was Victor Legley leraar aan het Stedelijk Conservatorium van Leuven. In 1949 werd hij benoemd tot professor harmonie aan het Conservatorium van Brussel en in 1956 tot professor compositie en analyse aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth. Beide functies bekleedde hij tot in 1979.

In 1965 werd hij lid van de Koninklijke Academie van België en was er voorzitter vanaf 1972. Tevens is hij de auteur van verschillende Mededelingen van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België. Hij was voorzitter van SABAM van 1980 tot 1992, en van de Unie van Belgische Componisten van 1986 tot 1990. Ook is hij meerdere malen jurylid en voorzitter geweest in verschillende internationale wedstrijden, zoals de Koningin Elisabethwedstrijd, het Concours International de Chant Lyrique de Verviers en de Internationale Pianowedstrijd Bösendorfer-Empire.

In 1986 werd Victor Legley grootofficier van de Leopoldsorde. De Vrije Universiteit Brussel reikte hem in 1987 een eredoctoraat uit. Daarnaast werden hem een groot aantal prijzen en onderscheidingen toegekend, hetzij voor specifieke werken, hetzij voor zijn hele oeuvre. Bovendien vertegenwoordigde hij België op verschillende buitenlandse festivals en congressen voor nieuwe muziek.

Langs moederszijde stamt Paul Uy (geboren in 1932) uit een geslacht van talrijke muzikanten, waaronder Kapelmeesters en leiders van Muziekverenigingen. Hij studeerde bij Francis de Bourguignon en Hermann Scherchen. Hij bekent zelf dat hij nooit andere muziek geschreven heeft dan “functionele”, die alleen diende ter illustratie van teksten, filmbeelden, een ballet of gedichten. Naargelang van hun bestemming kunnen zijn werken atonaal, modaal, serieel, tonaal of elektronisch zijn.

Zijn belangrijkste werken voor symfonisch orkest zijn: ”Symphonie Provençale”, ”Carnaval de Bruxelles” (Prijs voor het Millennium van de stad Brussel) ”Chroniques du Pays de Moriah”, ”Sept Portes de la Nuit”, ”Fagnes“ (strijkorkest), ”Athirsatha” (fluit en orkest), Concerto voor bastrombone, de opera “SARAH” gecreëerd op het Festival van Spoleto in 1989 (libretto van Gaston Compère), de Cantate ”Choral pour la Paix” (festival van Aulne, libretto van Roger Foulon) en de oratoria: ”Brel, rêver un impossible rêve” (libretto van Olivier Todd) en “Le Grognard de Waterloo” (libretto van Jacques Logie). De Prijs voor Muzikale Compositie Koningin Marie-José werd hem voor “Le grand Bestiaire” toegekend.

Zijn belangrijkste werken voor kamermuziek zijn: Sonate voor piano, Melodieën (le Bestiaire d’Arthur Haulot), Petite chronique bruxelloise en ”Les quatre éléments”.

Paul Uy ontving de Prijs Charles Cros voor “Carnet de Bal”.