Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Frédéric Devreese (Amsterdam, 1929) componeert zowel voor opera, ballet, orkest, kamermuziek, koor als piano, maar is bij het publiek vooral bekend geworden via zijn filmmuziek en als dirigent. Hij trad in de voetsporen van zijn vader Godfried Devreese, eveneens componist en dirigent, en studeerde compositie bij Marcel Poot en orkestdirectie bij René Defossez in Brussel, om zich daarna te perfectioneren aan de Accademia Santa Cecilia in Rome en de Wiener Staatsakademie. Toen hij nauwelijks negentien jaar oud was, ontving hij de Prijs van de Stad Oostende voor zijn Eerste Pianoconcerto. In 1983 was zijn Vierde Pianoconcerto het verplichte werk voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. Hij kreeg zowel in binnen- als buitenland nog meer erkenning met onder andere de Italiaprijs (1964) voor zijn tv-opera Willem Van Saeftinghe, de Georges Delerueprijs en in 2006 de Klara-Carrièreprijs, een eerbetoon aan ‘een musicus van bij ons met internationale uitstraling’. Devreeses filmmuziek werd tot tweemaal toe beloond met de Prijs Joseph Plateau. Frédéric Devreese heeft jarenlang voor de toenmalige BRT gewerkt, onder andere als dirigent van het BRT Filharmonisch Orkest. Voor zijn opnames als dirigent voor Naxos, Anthology of Flemish Music, mocht hij in 1996-1997 de titel Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen dragen.

Franco Donatoni begon viool te spelen op zijn zevende en wijdde zich volledig aan de muziek aan het einde van de middelbare school. Hij volgde compositie bij Ettore Desderi aan het Giuseppe Verdi Conservatorium in Milaan en het Conservatorium van Bologna. Hij vervolmaakte zich bij Ildebrando Pizzetti aan de St. Cecilia Academie in Rome en studeerde af in 1953. Ten slotte nam hij zomercursussen in Darmstadt in 1954, 1956, 1958 en 1961.

Zijn eerste compositorische experimenten waren sterk geïnspireerd door de werken van Bartók, Hindemith en Stravinsky. Na zijn ontmoeting met Bruno Maderna in 1953 trok hij naar Darmstadt, waar hij zich bekeerde tot het serialisme en waar hij Karlheinz Stockhausen en John Cage ontmoette. Musica (1955), Composizione (1955), Tre Improvvisazioni (1956) en Quartetto (1958) worden gekenmerkt door de invloeden van Webern, Boulez en Stockhausen.

In de jaren 1960-1961 richtte Donatoni's onderzoek zich tot het materiaal en componeerde hij stukken kamermuziek als For Grilly (1960) en symfonieën als Sezioni (1961) en Puppenspiel I (1961). Onder invloed van John Cage en Franz Kafka werden de volgende jaren gekenmerkt door een neiging tot negativiteit en vernietiging. In Quartetto IV - Zrcadlo (1963), Asar (1964) en Black and White (1964) leidde de ervaring van de ontbinding tot een totale ontheiliging van de creativiteit. Deze reflectie op de latente mogelijkheden van de muzikale substantie, en haar vermogen om bepaalde veranderingen te ondergaan, namen vorm in Babai voor klavecimbel (1964) en Divertimento II voor strijkers (1965) en leidden tot de definitie van het principe van de "modifiers" in Souvenir (1967) - ofwel per ongeluk - Orts (1969) - ofwel verkregen door de seriële techniek - Etwas ruhiger im Ausdruck (1967). Estratti Gli (1969-1975), Solo voor tien strijkers (1975) en Duo voor Bruno voor orkest (1974-1975) zijn voorbeelden van deze verschillende methoden van de manipulatie van het materiaal.

Na een periode van stilte en depressie herstelde het overlijden in 1973 van Maderna Donatoni het verlangen om te schrijven. Donatoni ontwikkelde een speelse en fantasierijke stijl en verzoende zich met de expressiviteit, de lyriek en de grillen van de uitvinding. Deze nieuwe sereniteit werd belichaamd in het werk Spiri (1978).

De recentste composities van Donatoni duidden zowel een geleidelijke terugkeer aan naar de vocale muziek - L'ultima sera (1980); De près 1981, In cauda, Atem (1985) - als het inzetten van een nieuwe gebarentrend, die we vooral terugvinden in de kamermuziekwerken Spiri (1980), The Heart's Eye (1981), Arpège (1986), alsook invloed van de jazz - Hot, Blow (1989).

Donatoni doceerde harmonie en contrapunt in Bologna en Milaan en nam regelmatig deel aan de zomercursussen in Darmstadt. Als professor compositie aan de conservatoria van Milaan en Turijn, de Academie Chigiana in Siena en de Academie van St. Cecilia in Rome had hij een grote invloed op de jongere generatie Italiaanse componisten. Hij gaf ook master classes in Zwitserland, Frankrijk, Spanje, Nederland, Israël, Australië (Italian Cultural Institute in Melbourne) en Californië (Berkeley).

In 1990 werden een serie concerten aan hem gewijd op het Settembre Musica Festival en in 1992 op het Milano Musica Festival.

In 1985 ontving Franco Donatoni de titel van Commandeur dans l’Ordre des Arts et des Lettres van het Franse ministerie van Cultuur en hij was eveneens lid van de Romeinse Filharmonische Academie en de Academie van St. Cecilia in Rome.

Zijn werken worden gepubliceerd door Donatoni Zanibon in Padua, Schott Londen, Boosey & Hawkes in Londen, Suvini Zerboni in Milaan (1958-1977) en Casa Ricordi in Milaan (sinds 1977).

Henryk Gorecki studeerde compositie bij Boleslaw Szabelski aan de Hogeschool voor Muziek in Katowice van 1955 tot 1960. Nadat hij zich vervolmaakte in Parijs, werd hij professor compositie in Katowice en van 1975 tot 1979 rector. Als componist was hij bekend en gerespecteerd in Polen, een lange tijd voor de rest van de wereld. Het fenomenale succes van zijn Symfonie nr. 3 in de jaren '90 verbaasde veel van zijn tijdgenoten, vooral in Polen, waar het werk al meer dan een decennium circuleerde. In zijn thuisland werd zijn Derde beschouwd als een deel van een reeks boeiende composities, het resultaat van een lange en complexe creatieve evolutie.

Jacques ridder Leduc werd in Jette (Brussel) geboren in 1932. Hij studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en volgde compositie bij Jean Absil. Hij behaalde in 1961 de Grote Prijs van Rome.
Andere prijzen volgden : de jaarlijkse wedstrijd van de Koninklijke Academie van België, de Agniez-prijs, de prijs van de Provincie Brabant, de internationale wedstrijd G.B. Viotti in Vercelli (Italië), de Fuerison-prijs, de Koopal-prijs, de prijs van de SABAM bij de Internationale wedstrijd voor compositie voor strijkkwartet te Liège en de Internationale wedstrijd voor compositie voor gitaar Castelnuovo-Tedesco in Ancona (Italië).
Jacques Leduc schreef 75 muzikale werken (symfonisch, concertant, kamermuziek en werken voor solisten) waaronder het verplichte concerto voor piano voor de Koningin Elisabethwedstrijd van 1972.
Behalve Directeur van de Muziekacademie van Ukkel, is hij ook docent aan het Koninklijk Conservatorium Brussel (van 1957 tot 1997) geweest en Rector van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (van 1976 tot 2004). Hij is nu voorzitter van de SABAM (de Belgische vereniging voor auteurs, componisten en muziekuitgevers) en voorzitter van de Unie van Belgische Componisten.
Jacques Leduc werd lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België. In 1992 werd hij er voorzitter van.

De Luxemburgse componist Alexander Müllenbach studeerde piano, kamermuziek en compositie aan het Conservatoire National Supérieur de Musique in Parijs en aan het Mozarteum in Salzburg. Sinds 1978 heeft hij meer dan 60 werken gecomponeerd, waaronder zes voor orkest. Zijn composities werden uitgevoerd op gerenommeerde festivals als die van Salzburg in 1986, Festival du Midem Classique in 1986, Styrian Autumn in 1987, Echternach in 1987 en 1989, Internationale Sommerakademie van het Mozarteum in Salzburg, Musica Strasbourg in 1991 en Europa Musicale Munich in 1993.

Hij heeft ook een aantal verplichte werken voor wedstrijden gecomponeerd, waaronder de International Mozart Competition Salzburg in 1988 en de European Piano Competition in 1987. Zijn werken worden gespeeld door Heinrich Schiff, Roberto Szidon, Roberto Fabbricanti, Edda Silvestri, Gottfried Schneider, Irena Grafenauer, Elliot Fisk en de ensembles Musica Viva (Dresden) en Alter Ego (Rome). Dirigenten met faam leiden zijn symfonische werken : Ernest Bour, Leopold Hager, Günther Neuhold, Hans Graf, Udo Zimmermann.

Naast zijn werk als componist wijdt Alexander Müllenbach zich heel intensief aan het onderwijs, meer bepaald in het Mozarteum in Salzburg, waar hij ook directeur is van de Sommerakademie, en het Conservatorium van Luxemburg. Hij treedt daarnaast zelf op in Europa en Canada als pianist, kamermuzikant en begeleider.

Luis de Pablo, in 1930 geboren in Bilbao (Spanje), begint op jeugdige leeftijd met muziek. Hij kiest later echter voor Rechten aan de Universiteit van Madrid. Geboeid door de meer moderne kunstvormen besluit de muzikaal getalenteerde advocaat zich te verdiepen in de voornaamste werken van de 20ste eeuw. Als autodidact waagt hij zich ook aan eigen composities. Eind 1950 houdt hij de rechtspraak voor bekeken en brengt hij zijn muziekwerken uit. In 1958 sticht hij met Ramón Barcé de groep Nueva Música waartoe ook Cristóbal Halffter behoort. Na zijn eerste werken uit 1953 verwerft hij wereldwijd bekendheid, waarbij hij een voortrekkersrol speelt in de ontwikkeling van de hedendaagse muziek in Spanje. Naast leraar aan het Nationaal Conservatorium van Madrid en stichter van diverse muziekensembles en -verenigingen in zijn geboorteland is hij ook gastdocent aan grote Europese en Amerikaanse universiteiten. Van zijn meer dan honderd œuvres gingen de meeste niet in Spanje, maar wel elders in Europa, Amerika en Japan in wereldpremière. Zijn werken getuigen van een universele kennis van alle muzikale genres en technieken en lopen steeds weer vooruit op de hedendaagse ontwikkeling. Ze worden bovendien gekenmerkt door een uiterst persoonlijke spraak, wars van elke erfenis uit het verleden.