Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Marius Constant werd geboren in Boekarest en maakte carrière als componist en dirigent. Nadat hij verhuisde naar Parijs, studeerde hij bij Tony Aubin, Olivier Messiaen, Jean Fournet, Nadia Boulanger en Arthur Honegger. Naast zijn werk als componist was hij mede-oprichter van France Musique, waarvan hij directeur was van 1954 tot 1966. Van 1973 tot 1988 was hij de muziekdirecteur van de afdeling dans bij de Opera van Parijs. Hij verbleef een jaar in Californië, op uitnodiging van Stanford University. In zijn hoedanigheid van dirigent stichtte hij in 1963 Ars Nova, een ensemble voor hedendaagse muziek, en hij werd ook uitgenodigd om de grote orkesten in Europa, Canada, de Verenigde Staten en Japan te leiden. Daarnaast dirigeerde hij in de operahuizen van Parijs, Berlijn en Hamburg, alsook in het Bolshoi in Moskou, de Metropolitan in New York en in Covent Garden in Londen. Zijn composities kregen diverse internationale prijzen.

Frédéric Devreese (Amsterdam, 1929) componeert zowel voor opera, ballet, orkest, kamermuziek, koor als piano, maar is bij het publiek vooral bekend geworden via zijn filmmuziek en als dirigent. Hij trad in de voetsporen van zijn vader Godfried Devreese, eveneens componist en dirigent, en studeerde compositie bij Marcel Poot en orkestdirectie bij René Defossez in Brussel, om zich daarna te perfectioneren aan de Accademia Santa Cecilia in Rome en de Wiener Staatsakademie. Toen hij nauwelijks negentien jaar oud was, ontving hij de Prijs van de Stad Oostende voor zijn Eerste Pianoconcerto. In 1983 was zijn Vierde Pianoconcerto het verplichte werk voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. Hij kreeg zowel in binnen- als buitenland nog meer erkenning met onder andere de Italiaprijs (1964) voor zijn tv-opera Willem Van Saeftinghe, de Georges Delerueprijs en in 2006 de Klara-Carrièreprijs, een eerbetoon aan ‘een musicus van bij ons met internationale uitstraling’. Devreeses filmmuziek werd tot tweemaal toe beloond met de Prijs Joseph Plateau. Frédéric Devreese heeft jarenlang voor de toenmalige BRT gewerkt, onder andere als dirigent van het BRT Filharmonisch Orkest. Voor zijn opnames als dirigent voor Naxos, Anthology of Flemish Music, mocht hij in 1996-1997 de titel Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen dragen.

Klaus Huber studeerde compositie bij zijn peetvader Willy Burkhard in Zürich en bij Boris Blacher in Berlijn. In 1959 had hij zijn internationale doorbraak als componist met de première van de kamercantate Des Engels Anredung an die Seele op de World Music Days van de IGNM in Rome.

Van 1964 tot 1973 leidde hij de compositie-afdeling van de Academie voor Muziek in Basel. In dezelfde periode leidde hij compositieconferenties van de Stichting Gaudeamus in Nederland. In 1969 richtte hij een internationale compositiemasterclass op in het Kunstenhuis Boswil (Zwitserland). Van 1973 tot 1990 stond hij aan het hoofd van de afdeling compositie en het Instituut voor hedendaagse muziek aan de Staatliche Hochschule für Musik in Freiburg, waarna hij uitsluitend nog werkte als gastprofessor.

In 1970 ontving hij de Beethovenpreis van de stad Bonn (voor Tenebrae), in 1978 de Kunstprijs van de stad Basel, in 2007 de Europese Kerkmuziekprijs van de stad Schwäbisch Gmünd en in 2009 de Muziekprijs van Salzburg en de Ernst von Siemens-Musikpreis.

Van 1979 tot 1982 was Klaus Huber voorzitter van de Zwitserse Componistenvereniging. Hij is lid van de Bayerische Akademie der Schönen Künste, van de Akademie der Künste Berlin en van de Freie Akademie der Künste Mannheim, erelid van het ISCM, alsmede eredoctor van de Universiteit van Straatsburg.

Sinds 1975 worden zijn werken gepubliceerd door Ricordi München. Zijn verzamelde geschriften werden in 1999 gepubliceerd onder de titel Umgepflügte Zeit door het Keulse Verlag MusikTexte; unterbrochene Zeichen - Klaus Huber 2005 door Pfau Verlag, een dubbel volume (137/138) van de Musik-Konzepte 2007, en het boek Klaus Huber: Von Zeit zu Zeit, Das Gesamtschaffen, Gespräche mit Claus-Steffen Mahnkopf, uitgegeven door Wolke Verlag 2009.

Jacques ridder Leduc werd in Jette (Brussel) geboren in 1932. Hij studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en volgde compositie bij Jean Absil. Hij behaalde in 1961 de Grote Prijs van Rome.
Andere prijzen volgden : de jaarlijkse wedstrijd van de Koninklijke Academie van België, de Agniez-prijs, de prijs van de Provincie Brabant, de internationale wedstrijd G.B. Viotti in Vercelli (Italië), de Fuerison-prijs, de Koopal-prijs, de prijs van de SABAM bij de Internationale wedstrijd voor compositie voor strijkkwartet te Liège en de Internationale wedstrijd voor compositie voor gitaar Castelnuovo-Tedesco in Ancona (Italië).
Jacques Leduc schreef 75 muzikale werken (symfonisch, concertant, kamermuziek en werken voor solisten) waaronder het verplichte concerto voor piano voor de Koningin Elisabethwedstrijd van 1972.
Behalve Directeur van de Muziekacademie van Ukkel, is hij ook docent aan het Koninklijk Conservatorium Brussel (van 1957 tot 1997) geweest en Rector van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (van 1976 tot 2004). Hij is nu voorzitter van de SABAM (de Belgische vereniging voor auteurs, componisten en muziekuitgevers) en voorzitter van de Unie van Belgische Componisten.
Jacques Leduc werd lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België. In 1992 werd hij er voorzitter van.

De Japanse componist Akira Miyoshi begon zijn muziekstudies, waaronder piano en compositie, op vierjarige leeftijd. Twee jaar later waagde hij zich ook aan de viool. In 1953 ontving hij de Eerste Prijs van de Muziekwedstrijd van Japan voor zijn sonate voor klarinet, fagot en piano en in 1954 werd zijn Sinfonia concertante gelauwerd met de Otakaprijs. Hij ontving nog drie Otakaprijzen, namelijk voor zijn Piano Concerto, Cello Concerto en Kyomon. Dankzij een beurs van de Franse regering kon hij van 1955 tot 1958 zijn compositiestudies verder zetten bij Raymond Gallois Montbrun in Parijs. Bij zijn terugkeer naar Japan begon hij zich toe te leggen op de Franse literatuur aan de Universiteit van Tokio. In 1963 werd hij docent aan de Kunstuniversiteit van Tokio. Drie jaar later werd hij tot professor benoemd aan de Muziekfaculteit van Toho, waar hij tevens rector was van 1974 tot 1995. Hij bleef prijzen in de wacht slepen, waaronder de Prijs van Italië voor Ondine. In 1999 kreeg hij de Suntryprijs voor zijn eerste opera.

De Luxemburgse componist Alexander Müllenbach studeerde piano, kamermuziek en compositie aan het Conservatoire National Supérieur de Musique in Parijs en aan het Mozarteum in Salzburg. Sinds 1978 heeft hij meer dan 60 werken gecomponeerd, waaronder zes voor orkest. Zijn composities werden uitgevoerd op gerenommeerde festivals als die van Salzburg in 1986, Festival du Midem Classique in 1986, Styrian Autumn in 1987, Echternach in 1987 en 1989, Internationale Sommerakademie van het Mozarteum in Salzburg, Musica Strasbourg in 1991 en Europa Musicale Munich in 1993.

Hij heeft ook een aantal verplichte werken voor wedstrijden gecomponeerd, waaronder de International Mozart Competition Salzburg in 1988 en de European Piano Competition in 1987. Zijn werken worden gespeeld door Heinrich Schiff, Roberto Szidon, Roberto Fabbricanti, Edda Silvestri, Gottfried Schneider, Irena Grafenauer, Elliot Fisk en de ensembles Musica Viva (Dresden) en Alter Ego (Rome). Dirigenten met faam leiden zijn symfonische werken : Ernest Bour, Leopold Hager, Günther Neuhold, Hans Graf, Udo Zimmermann.

Naast zijn werk als componist wijdt Alexander Müllenbach zich heel intensief aan het onderwijs, meer bepaald in het Mozarteum in Salzburg, waar hij ook directeur is van de Sommerakademie, en het Conservatorium van Luxemburg. Hij treedt daarnaast zelf op in Europa en Canada als pianist, kamermuzikant en begeleider.

Luis de Pablo, in 1930 geboren in Bilbao (Spanje), begint op jeugdige leeftijd met muziek. Hij kiest later echter voor Rechten aan de Universiteit van Madrid. Geboeid door de meer moderne kunstvormen besluit de muzikaal getalenteerde advocaat zich te verdiepen in de voornaamste werken van de 20ste eeuw. Als autodidact waagt hij zich ook aan eigen composities. Eind 1950 houdt hij de rechtspraak voor bekeken en brengt hij zijn muziekwerken uit. In 1958 sticht hij met Ramón Barcé de groep Nueva Música waartoe ook Cristóbal Halffter behoort. Na zijn eerste werken uit 1953 verwerft hij wereldwijd bekendheid, waarbij hij een voortrekkersrol speelt in de ontwikkeling van de hedendaagse muziek in Spanje. Naast leraar aan het Nationaal Conservatorium van Madrid en stichter van diverse muziekensembles en -verenigingen in zijn geboorteland is hij ook gastdocent aan grote Europese en Amerikaanse universiteiten. Van zijn meer dan honderd œuvres gingen de meeste niet in Spanje, maar wel elders in Europa, Amerika en Japan in wereldpremière. Zijn werken getuigen van een universele kennis van alle muzikale genres en technieken en lopen steeds weer vooruit op de hedendaagse ontwikkeling. Ze worden bovendien gekenmerkt door een uiterst persoonlijke spraak, wars van elke erfenis uit het verleden.