Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Rafaël D'Haene werd geboren in Gullegem in 1943 en studeerde tussen 1962 en 1967 aan het Koninklijk Muziekconservatorium van Brussel piano (klas van E. del Pueyo), harmonie (J. Louël), contrapunt (V. Legley) en fuga (M. Quinet). Aan de Ecole Normale de Musique de Paris behaalde hij onder supervisie van H. Dutilleux een "licence de Composition" in 1968. Daarna studeerde hij drie jaar compositie in de klas van Victor Legley aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth waar hij in 1971 het diploma "Gegradueerde van de Muziekkapel voor Compositie" behaalde.

Sinds 1970 was Rafaël D'Haene leraar harmonie en vervolgens contrapunt, fuga en compositie aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Hij doceerde sinds 1985 ook muziekanalyse aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth en van 1986 tot 2003 compositie.

Als componist vielen Rafaël D'Haene reeds verschillende nationale en internationale onderscheidingen te beurt. Na de compositiewedstrijd van de Provincie West-Vlaanderen (1969) en de prijs Tenuto (1972, met het orkestwerk Capriccio), verwierf hij de eerste prijs op de internationale compositiewedstrijd in Alicante met zijn cantate Klage der Ariadne (1972). In 1977 werd hij in Parijs bekroond met de prijs Lili Boulanger voor zijn volledige oeuvre. In 1980 en 1981 volgden de Eugène Baie-prijs (Antwerpen) en de Koopal-prijs (voor orkestmuziek). Tenslotte werd hem in 1985 de prijs "Gebroeders Darche" voor het volledig werk toegekend door het Patrimonium Koninklijk Conservatorium Brussel en in 1989 de prijs SABAM voor serieuze muziek. In 2002 en 2004 won hij La Bourse de Perfectionnement Emile Bernheim van de Muziekkapel Koningin Elisabeth.

Luis de Pablo, in 1930 geboren in Bilbao (Spanje), begint op jeugdige leeftijd met muziek. Hij kiest later echter voor Rechten aan de Universiteit van Madrid. Geboeid door de meer moderne kunstvormen besluit de muzikaal getalenteerde advocaat zich te verdiepen in de voornaamste werken van de 20ste eeuw. Als autodidact waagt hij zich ook aan eigen composities. Eind 1950 houdt hij de rechtspraak voor bekeken en brengt hij zijn muziekwerken uit. In 1958 sticht hij met Ramón Barcé de groep Nueva Música waartoe ook Cristóbal Halffter behoort. Na zijn eerste werken uit 1953 verwerft hij wereldwijd bekendheid, waarbij hij een voortrekkersrol speelt in de ontwikkeling van de hedendaagse muziek in Spanje. Naast leraar aan het Nationaal Conservatorium van Madrid en stichter van diverse muziekensembles en -verenigingen in zijn geboorteland is hij ook gastdocent aan grote Europese en Amerikaanse universiteiten. Van zijn meer dan honderd œuvres gingen de meeste niet in Spanje, maar wel elders in Europa, Amerika en Japan in wereldpremière. Zijn werken getuigen van een universele kennis van alle muzikale genres en technieken en lopen steeds weer vooruit op de hedendaagse ontwikkeling. Ze worden bovendien gekenmerkt door een uiterst persoonlijke spraak, wars van elke erfenis uit het verleden.

Betsy Jolas is de dochter van vertaler Maria Jolas en dichter en journalist Eugène Jolas, de oprichter van het bekende literaire tijdschrift transition, waarin Finnegans Wake van James Joyce werd gepubliceerd onder de rubriek "work in progress". Ze trok naar de VS in 1940, voltooide haar algemene opleiding en ging toen compositie studeren bij Paul Boepple, piano bij Helen Schnabel en orgel bij Carl Weinrich. Nadat ze afstudeerde aan het Bennington College, keerde Betsy Jolas terug naar Parijs in 1946 om zich te vervolmaken bij Darius Milhaud, Simone Plé-Caussade en Olivier Messiaen aan het Conservatorium van Parijs.

Nadat ze in 1953 de Internationale Dirigentenwedstrijd van Besançon won, vergaarde ze nog tal van prijzen, waaronder die van de Copley Stichting van Chicago (1954), ORTF (1961), de Amerikaanse Academie van Kunsten (1973), de Koussevitsky Stichting (1974), de Grand Prix National de la Musique (1974), de Grand Prix de la Ville de Paris (1981) en de Grand Prix de la SACEM (1982). Betsy Jolas werd lid van de Amerikaanse Academie van Kunsten en Letteren in 1983.

In 1985 werd ze benoemd tot Commandeur des Arts et des Lettres. In 1992 ontving ze de Maurice Ravel Prix International en werd uitgeroepen tot 'Persoonlijkheid van het Jaar' in Frankrijk. In 1994 werd ze bekroond met de Prix SACEM voor de beste première van het jaar van haar werk Frauenleben. In 1995 mocht ze toetreden tot de Amerikaanse Academie van Kunsten en Wetenschappen en in 1997 werd ze benoemd tot Chevalier de la Legion d'Honneur. Van 1971 tot 1974 verving Betsy Jolas Olivier Messiaen voor zijn opleiding aan het Conservatorium van Parijs en ze werd benoemd tot lid van de faculteit in 1975.

Ze heeft ook gedoceerd aan o.a. Tanglewood, Yale, Harvard, Mills College (Darius Milhaud voorzitter), Berkeley, USC en San Diego University. Haar werken, geschreven voor een grote verscheidenheid aan combinaties, zijn op grote schaal uitgevoerd in de hele wereld door gerenommeerde muzikanten en dirigenten als Elisabeth Chojnacka, Kent Nagano, William Christie, Claude Helffer, Kim Kashkashian ... en door toonaangevende ensembles als The Boston Symphony Chamber Players, het Concord Quartet, het Domaine Musical, de Percussions de Strasbourg, de Lincoln Center Chamber Music Society, het London Sinfonietta, het Ensemble Intercontemporain, de Philharmonia, enz. Twaalf van haar werken zijn opgenomen door EMI, Adès, CRI, Erato, Barclay, en een aantal daarvan werden met awards bekroond.

De Japanse componist Akira Miyoshi begon zijn muziekstudies, waaronder piano en compositie, op vierjarige leeftijd. Twee jaar later waagde hij zich ook aan de viool. In 1953 ontving hij de Eerste Prijs van de Muziekwedstrijd van Japan voor zijn sonate voor klarinet, fagot en piano en in 1954 werd zijn Sinfonia concertante gelauwerd met de Otakaprijs. Hij ontving nog drie Otakaprijzen, namelijk voor zijn Piano Concerto, Cello Concerto en Kyomon. Dankzij een beurs van de Franse regering kon hij van 1955 tot 1958 zijn compositiestudies verder zetten bij Raymond Gallois Montbrun in Parijs. Bij zijn terugkeer naar Japan begon hij zich toe te leggen op de Franse literatuur aan de Universiteit van Tokio. In 1963 werd hij docent aan de Kunstuniversiteit van Tokio. Drie jaar later werd hij tot professor benoemd aan de Muziekfaculteit van Toho, waar hij tevens rector was van 1974 tot 1995. Hij bleef prijzen in de wacht slepen, waaronder de Prijs van Italië voor Ondine. In 1999 kreeg hij de Suntryprijs voor zijn eerste opera.

De in Brussel geboren componist Frederik van Rossum won na zijn Eerste Grote Prijs van Rome in 1965 nog talrijke andere internationale prijzen. In 1981 riep UNESCO’s Internationale Tribune voor Componisten in Parijs zijn Réquisitoire voor kopers en slagwerk uit tot het winnende oeuvre. Twee van zijn composities golden als verplicht werk in de Koningin Elisabethwedstrijd : zijn eerste concerto voor viool en orkest in 1980, dat vijfmaal in diverse uitvoeringen op cd uitgebracht werd, en zijn Aria a modo di vocalizzo voor de zangsessie van 1988. van Rossum geeft blijk van een uitzonderlijk orkestratietalent. Behalve heel wat werken voor orkest, met of zonder solist, heeft hij ook kamermuziek, scènemuziek en een opera geschreven. Zijn werken voor piano zijn uiterst rijk en gevarieerd. Voor dit instrument, dat hij op uitmuntende wijze bespeelt, heeft hij partituren geschreven waarvan enkele een ereplaats innemen in het geheel van zijn oeuvre. Frederik van Rossum was van 1995 tot 2000 huiscomponist van het Festival van Vlaanderen en is lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.