Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Frédéric Devreese (Amsterdam, 1929) componeert zowel voor opera, ballet, orkest, kamermuziek, koor als piano, maar is bij het publiek vooral bekend geworden via zijn filmmuziek en als dirigent. Hij trad in de voetsporen van zijn vader Godfried Devreese, eveneens componist en dirigent, en studeerde compositie bij Marcel Poot en orkestdirectie bij René Defossez in Brussel, om zich daarna te perfectioneren aan de Accademia Santa Cecilia in Rome en de Wiener Staatsakademie. Toen hij nauwelijks negentien jaar oud was, ontving hij de Prijs van de Stad Oostende voor zijn Eerste Pianoconcerto. In 1983 was zijn Vierde Pianoconcerto het verplichte werk voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. Hij kreeg zowel in binnen- als buitenland nog meer erkenning met onder andere de Italiaprijs (1964) voor zijn tv-opera Willem Van Saeftinghe, de Georges Delerueprijs en in 2006 de Klara-Carrièreprijs, een eerbetoon aan ‘een musicus van bij ons met internationale uitstraling’. Devreeses filmmuziek werd tot tweemaal toe beloond met de Prijs Joseph Plateau. Frédéric Devreese heeft jarenlang voor de toenmalige BRT gewerkt, onder andere als dirigent van het BRT Filharmonisch Orkest. Voor zijn opnames als dirigent voor Naxos, Anthology of Flemish Music, mocht hij in 1996-1997 de titel Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen dragen.

André Laporte werd geboren op 12 juli 1931 te Oplinter, nabij het Vlaams-Brabantse Tienen. Op muzikaal vlak was hij een autodidact en maakte hij zich snel het piano-, klarinet- en orgelspel eigen, terwijl hij gretig kennis nam van de nieuwe muziek via de radioprogramma's van Paul Collaer, Louis De Meester, Vic Legley en David Van de Woestijne, net als zijn generatiegenoot Karel Goeyvaerts.

Na zijn humaniora trok hij naar het Interdiocesaan Hoger Instituut voor Kerkmuziek (kortweg Lemmensinstituut) te Mechelen, waar hij les kreeg van Edgard de Laet, Flor Peeters (orgel) en Marinus De Jong (piano, contrapunt, fuga). Tussen 1953 en 1957 was hij ook student aan de Katholieke Universiteit Leuven waar hij Moderne Wijsbegeerte en Musicologie volgde. Hij rondde zijn studie in de musicologie af met een vergelijkende studie tussen Ludus Tonalis en de Unterweisung im Tonsatz van Paul Hindemith. In 1953 ging hij als leraar muzikale opvoeding en esthetica aan de slag aan de (Brusselse) Middelbare Normaalschool van het Sint-Thomasinstituut. In diezelfde periode componeerde hij zijn eerste stukken, volksliedbewerkingen in de lijn van Hindemith en Bartok, een pianosonate en orgelmuziek.

Hij leerde intussen de muziek kennen van Schönberg, Stravinsky en Messiaen en nam tussen 1960 en 1964 jaarlijks deel aan de Internationale Ferienkurse in Darmstadt en in '64 en '65 ook aan de Kurse für Neue Musik te Keulen. Bij die gelegenheden leerde hij de toonaangevende figuren van de Nieuwe Muziek kennen (Boulez, Maderna, Berio, Ligeti, Stockhausen, Kagel, Gielen). Zoals zovele Belgische componisten kwam ook hij (in 1963) terecht bij de BRT (nu VRT), eerst als producer, later als programmacoördinator, tenslotte als productieleider van het BRT Filharmonisch Orkest (1989), en uiteindelijk als directeur Artistieke Ensembles (1993-1996), functies waarbij hij omringd werd door mensen als D. Van de Woestijne, V. Legley, K. Goeyvaerts, L. De Meester, B. Buckinx, W. Westerlinck en L. Brewaeys. Een functie ook waarin hij "hoogtepunten in de hedendaagse muziek" en "jonge Belgische vertolkers" in de ether kon laten gaan. Samen met de mensen van het (dankzij de BRT pas opgerichte) Instituut voor Psychoakoestica en Elektronische Muziek (IPEM) stichtte hij in 1963 de werkgroep SPECTRA die tot 1967 bestaan heeft.

Ook in het muziekonderwijs verdiende André Laporte zijn sporen. In 1968 al werd hij leraar van het nieuwe vak Nieuwe Technieken aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel, pas later kreeg deze onderwijstaak vastere vorm bij zijn aanstelling als docent muziekanalyse, vormleer, harmonie en contrapunt-fuga. In 1988 werd hij docent compositie en later werd dit aangevuld met een opdracht als buitengewoon docent compositie aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth. Onder zijn leerlingen tellen we Luc Brewaeys, Daniël Capelletti en Peter Swinnen.

In 1972 richtte hij samen met Herman Sabbe een nieuwe Belgische afdeling op van de International Society for Contemporary Music (ISCM), waarvan hij tot op heden voorzitter is.

Hij werd lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België (1991), lid van de Muziekraad voor Vlaanderen en ondervoorzitter van de Unie van Belgische Componisten. Hij won verschillende prijzen. Naast de Lemmens-Tinel prijs won hij in 1976 de Prix Italia met zijn oratorium La Vita non è sogno. De creatie van dit werk op het Festival van Vlaanderen 1972 in Gent trok de aandacht van de assistent Gerard Mortier, die hem later als intendant van de Munt om een opera zou vragen. Zijn werk kende opvoeringen in binnen- en buitenland en zijn Kafka-opera Das Schloss, die in december 1986 in de Munt werd gecreëerd, beleefde in 1991 zijn Duitse première in het Saarländisches Staatstheater te Saarbrücken.

André Laporte was in 2001-2002 gastprofessor aan het Orpheusinstituut. In 2003 ontving hij de Visser-Neerlandia-Prijs. Transit voor 48 strijkers uit 1978-79 vormde tijdens het Transit Festival van 2004 het uitgangspunt voor compositieopdrachten aan Petra Vermote, Pieter Schuermans en Maarten Buyl. In 2006 werd hij tijdens de ISCM-Music Days in Stuttgart door de algemene vergadering van deze vereniging verkozen tot erelid. In datzelfde jaar werd hij ook erelid van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Kunsten en Wetenschappen.

Al vele jaren werkt de componist Claude Ledoux vanuit de idee van muzikale dwarsverbanden en probeert hij in zijn composities sporen van onze gefragmenteerde wereld te laten klinken. Zijn werk situeert zich dus op het kruispunt van de traditionele geschreven muziek, die hij onder meer met Pousseur, Rzewski, Ligeti en Xenakis bestudeerde, en de populaire muzieksoorten. Maar evenzeer combineert de muziek van Claude Ledoux niet-Europese tradities, die hem al van jongs af aan fascineren, met nieuwe technologieën, waarmee hij kennismaakte tijdens onderzoek in het Centre Henri Pousseur in Luik en bij het Ircam in Parijs. Zijn meest recente stukken geven blijk van dat verlangen naar culturele poreusheid, een toestand waarbij de emotie evenzeer voortvloeit uit geografische en trans-historische ontmoetingen als uit de verbinding van spiritualiteit met onze materialiteit in haar duidelijkste uitingsvorm.

Vanuit zijn passie voor de wereldmuziek maakte hij vele reizen om zijn oeuvre te voeden, in het bijzonder naar Aziatische landen : Japan, Vietnam, Cambodia, Indonesië en Noord-India. Als componist is Claude Ledoux vele malen onderscheiden, onder andere met een beurs van de Civitella Ranieri Foundation uit New York. Sindsdien worden zijn composities geregeld in de hele wereld uitgevoerd. In 2009 schreef hij het verplichte werk voor de halve finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. In 2012 was hij artistiek directeur en componist in residentie van het Festival Ars Musica. De laatste jaren creëerde hij nieuwe werken met een Oosterse dimensie : Crossing Edges voor erhu en orkest, Echoes of Crossing Edges voor Shanghai Sinfonietta en Euridice effacée, een opdracht van het Muromachi Ensemble uit Tokio. In 2016 vervolgt hij die muzikale reis met instrumentale composities, creaties voor orkest en solo-instrument geïnspireerd op thema’s uit het Verre Oosten, maar ook met een fresco voor stem en instrumenten, dat in Japan in première gaat in het kader van de viering van 150 jaar Belgisch-Japanse relaties.

Claude Ledoux is stichtend lid en artistiek directeur van het Ensemble LAPS, een recente formatie die naast akoestische instrumenten ook met laptops werkt. Hij schreef talrijke artikels over muzikale creatie. Hij doceert theoretische en toegepaste analyse aan het Parijse conservatorium en compositieleer aan het Conservatoire Royal de Mons / Arts2. Hij onderwees die vakken eveneens tijdens lezingen aan de universiteiten van Campinas en van São Paulo (Brazilië), alsook aan het conservatorium van Shanghai (China). Sinds 2005 is hij lid van de Académie Royale de Belgique.