Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Nicolas Bolens studeerde van kindsbeen af piano bij de pianist en componist Arié Dzierlatka. Hij vervolmaakte zich aan het conservatorium van zijn geboortestad Genève bij Elisabeth Athanassova (piano) en Jean Balissat (compositie). Hij mocht rekenen op de raad van componisten als Eric Gaudibert, Rudolph Kelterborn, Klaus Huber en Edison Denissov. Sinds zijn studies componeert hij voor ensembles als het Trio Grumiaux, Nouvel Ensemble Contemporain (NEC), Orchestre de la Suisse Romande, Orchestre de Chambre de Lausanne, Orchestre de l'Académie Tibor Varga.

In 1993 is Nicolas Bolens met zijn Musique pour Orchestre de Chambre een van de laureaten van de wedstrijd voor jonge componisten georganiseerd door het Orchestre de Chambre de Lausanne. Dit brengt hem talrijke opdrachten op. Met de steun van de stichting Grumiaux verschijnt in 1998 een eerste cd met zijn œuvres. Datzelfde jaar kent de stichting Leenaards hem een beurs toe als blijk van erkentelijkheid voor zijn werk. In 2002 wint Nicolas Bolens het concours van de culturele stichting van het BCN met La Vigie, een muzikaal theater dat hij samen met de regisseur Pierre-André Gamba componeerde.

Behalve componist is Nicolas Bolens ook actief in het onderwijs. Hij geeft contrapunt en schriftuur van de 20ste eeuw aan het conservatorium van Genève en staat in voor de voorbereidende klas compositie van Michael Jarrell. Tot 2004 doceerde hij piano aan het instituut Jacques Dalcroze in Genève.

Zijn werken worden uitgegeven bij Papillon en Editions Musicales Suisse (EMS).

Luis de Pablo, in 1930 geboren in Bilbao (Spanje), begint op jeugdige leeftijd met muziek. Hij kiest later echter voor Rechten aan de Universiteit van Madrid. Geboeid door de meer moderne kunstvormen besluit de muzikaal getalenteerde advocaat zich te verdiepen in de voornaamste werken van de 20ste eeuw. Als autodidact waagt hij zich ook aan eigen composities. Eind 1950 houdt hij de rechtspraak voor bekeken en brengt hij zijn muziekwerken uit. In 1958 sticht hij met Ramón Barcé de groep Nueva Música waartoe ook Cristóbal Halffter behoort. Na zijn eerste werken uit 1953 verwerft hij wereldwijd bekendheid, waarbij hij een voortrekkersrol speelt in de ontwikkeling van de hedendaagse muziek in Spanje. Naast leraar aan het Nationaal Conservatorium van Madrid en stichter van diverse muziekensembles en -verenigingen in zijn geboorteland is hij ook gastdocent aan grote Europese en Amerikaanse universiteiten. Van zijn meer dan honderd œuvres gingen de meeste niet in Spanje, maar wel elders in Europa, Amerika en Japan in wereldpremière. Zijn werken getuigen van een universele kennis van alle muzikale genres en technieken en lopen steeds weer vooruit op de hedendaagse ontwikkeling. Ze worden bovendien gekenmerkt door een uiterst persoonlijke spraak, wars van elke erfenis uit het verleden.

De Italiaanse componist Ivan Fedele studeerde piano, harmonie, contrapunt en compositie aan het conservatorium Giuseppe Verdi van Milaan. Aan het Accademia di Santa Cecilia van Rome vervolmaakte hij zich bij Franco Donatoni. Hij combineerde zijn muzikale opleiding met filosofiestudies aan de universiteit van Milaan.

In 1981 behaalde hij met het Primo Quartetto en Chiari de Prijs Gaudeamus; in 1989 won hij met het orkestrale œuvre Epos het Concours Goffredo Petrassi in Parma. In de jaren ’90 componeerde hij onder andere Duo en résonance, het Concerto voor piano en orkest en Richiamo in Parijs, waar ze ook in première gegaan zijn. Hij componeerde ook een groot aantal monografische werken en werkte samen met dirigenten als P. Boulez, R. Muti, M.W. Chung, D. Robertson, J. Nott, P. Rophé, P.-A. Valade, E.P. Salonen, C. Eschenbach en L. Slatkin.

Ivan Fedele is ook actief als docent, ondermeer in compositie aan de conservatoria van Rome, Milaan, Bologna, Turijn, Como en Straatsburg. Sinds 2009 is hij artistiek directeur van het Milaanse orkest I Pomeriggi Musicali. Zijn werken, een tachtigtal titels uitgegeven bij Suvini Zerboni, omvatten allerhande muziekgenres zoals stukken voor orkest, concerterende werken, kamer- en elektro-akoestische muziek.

Luca Francesconi studeert na zijn piano- en compositiestudies aan het Conservatorium in Milaan verder in Boston en Rome bij Stockhausen en Berio. In 1984 is hij laureaat van het internationaal concours Gaudeamus, in 1985 van de Prijs Martin Codax en de Prijs Guido d’Arezzo en in 1990 van de New Music Composer’s Competition en de Prijs Kranichstein van Darmstadt. In 1990-91 is hij als gastdocent aan het Conservatorium van Rotterdam verbonden en tegelijk als leraar compositie aan het Conservatorium van Como; functies die hij combineert met zijn activiteiten als dirigent. In 1990 richt hij AGON op, zijn studio voor elektronische muziek bekend als productie- en onderzoekcentrum voor nieuwe muzikale technologieën. Door zijn muzikaal universum te verrijken met rock, jazz, film en televisie heeft Luca Francesconi een algeheel overzicht verworven over de hedendaagse klankwereld. Tot zijn werken behoren drie kwartetten voor strijkers, twee concerti voor hobo, de cyclus Quatre études sur la mémoire (Memoria, Richiami, Richiami II, Riti neurali), Les Barricades mystérieuses, Trama, Etymo, Scene en de opera Ballata. Momenteel is hij professor en artistiek leider van de afdeling compositie van de Musikhögskolan van Malmö in Zweden.

Met elke nieuwe creatie voltooit Michael Jarrell zijn muzikale zelfportret ; het weerspiegelt een constante zoektocht naar duidelijkheid en precisie in zijn werk als componist.

Michael Jarrell studeerde compositie bij Eric Gaudibert in zijn geboortestad Genève, volgde diverse master classes in Tanglewood en voltooide zijn opleiding bij Klaus Huber in Freiburg. Tijdens zijn verblijf in de Cité des Arts in Parijs volgde hij aan het IRCAM een stage in muzikale informatica (1986-88). Vervolgens verbleef hij in de Villa Medici in Rome en daarna vervoegde hij het Istituto Svizzero di Roma (1989-90). Onder invloed van zijn studies beeldende kunst wordt het oeuvre van de componist sterk beïnvloed door zowel de muziek van Edgar Varèse als de kunst van Alberto Giacometti. Ook kenmerkend voor zijn werk is de verbinding tussen compositorische creativiteit en visueel denken: zijn Assonances, waaraan hij gewerkt heeft sinds 1983, worden gepresenteerd als een schetsboek. Zijn eerste grote werk voor elektronica, Congruences (1989), werd geïnspireerd door ruimtelijk- geometrische termen als niveau, perspectief, anamorfose en figuur, die hij transformeert in muzikale tijdseenheden.

Enkele aspecten van zijn oeuvre - zoals de helderheid van uitgewerkte klanktexturen, een zeker purisme in het recycleren van materiaal, de vindingrijkheid van zijn harmonieën - leveren een geluid op dat aanleunt bij dat van Franse componisten. Recente composities zijn La Chambre aux échos, dat Michael Jarrell gecomponeerd heeft voor het Ensemble intercontemporain ter gelegenheid van Pierre Boulez’ 85ste verjaardag in 2010, en ...Ombres... (2011) voor orkest. In 2012 was er de première van zijn celloconcerto Émergences (Nachlese VI) in Salt Lake City en Lyon, opgedragen aan Jean-Guihen Queyras, alsook de liederencyclus Nachlese Vb in Geneve en New York. In 2013 ging zijn monodrama Siegfried, nocturne (voor mannelijke stem en ensemble) in wereldpremière op het Wagner Festival in Genève en in januari 2014 vertolkte Nicolas Hodges zijn pianoconcerto Reflets voor het eerst op het KlangZeit Festival in Münster.

Michael Jarrell onderscheidt zich ook meer en meer op de bühne : in 1994 componeerde hij het monodrama Cassandre, waarin hij elektronica met conventionele timbres combineert, en in 2006 de opera Galileo, gebaseerd op het toneelstuk van Bertolt Brecht. In 2010 werd zijn muziektheaterwerk Le Père, naar Heiner Muller, voor het eerst uitgevoerd op het Festival van Schwetzingen. Dit seizoen hebben het Arditti Quartet en de Bamberger Symphoniker onder leiding van Jonathan Nott de wereldpremière gegeven van zijn nieuwe concerto Spuren voor strijkkwartet en orkest op het Festival Musica in Straatsburg. Dit werk was ook te horen in april 2015 in Vaduz, Liechtenstein en in Luzern met het Luzerner Sinfonieorchester. Hij werkt momenteel aan een nieuw concerto voor altviool voor Tabea Zimmermann.

Michael Jarrell heeft vele prijzen ontvangen, waaronder de Prix Acanthes (1983), de Beethovenprijs van de stad Bonn (1986), de Prix Marescotti (1986) en de Siemens-Forderpreis (1990). In 2004 werd hij benoemd tot Chevalier des Arts et des Lettres in Zwitserland. Hij is docent compositie aan de Universiteit van Wenen sinds 1993 en aan het Conservatorium van Genève sinds 2004.

Tristan Murail (1947) is componist en werkt met de Ondes Martenot. Hij heeft ook een diploma in economie en het klassieke Arabisch. Aan het Conservatoire National Supérieur van Parijs volgde hij compositie bij Olivier Messiaen (1967-1971). Tijdens zijn verblijf in de Villa Médicis in Rome (1971-1973) ontmoette hij Giacinto Scelsi die een diepe indruk op hem maakte. In 1973 was hij een van de stichters van l’Itinéraire, een vereniging waar componisten en vertolkers nieuwe interacties tussen instrumenten en elektronica willen exploreren. In het kader van het Ircam en op eigen initiatief sleutelde hij aan een systeem voor computergestuurde compositie. Aan het conservatorium van Parijs en het Ircam doceerde Tristan Murail compositie van 1991 tot 1997, wat hij combineerde met talloze internationale lezingen en ateliers. In zijn huidige woonplaats New York geeft hij compositie aan de Columbia University. De muziek van Tristan Murail is niet zozeer gebaseerd op abstracte of artificiële modellen, wel op de fysische en akoestische eigenschappen van de klank op zich. Zijn creaties omvatten œuvres voor orkest, kamermuziek en werken voor kleine ensembles en solo’s.

De Roemeense componist Stefan Niculescu (1927 - 2008) studeerde terzelfdertijd aan de Koninklijke Academie, het Polytechnisch Instituut van Boekarest en de universiteit voor muziek, waar hij docent analyse en compositie was. Als lid van de Roemeense academie sinds 1993 organiseerde en leidde hij de internationale week van de nieuwe muziek in Boekarest (1991). Hij exploreerde de heterofonie zoals die bestudeerd is in de muziek van Georges Enesco. Hij vond adequate heterofonische vormen (waaronder de synchronie en de heteromorfie) en diverse compositietechnieken uit, gebaseerd op moderne wiskundige modellen en nonoctavistische schalen. Zijn zeventig werken voor orkest, kamer- en vocale muziek vielen vaak in de prijzen. Zijn 150 geschriften over heterofonie, Georges Enesco, muzikale syntaxis, het postmodernisme getuigen van Stefan Niculescu’s drang naar een nieuwe musica sacra, waarbij hij Byzantijnse, gregoriaanse en andere sacrale archetypes wou integreren.

Kaija Saariaho is een Finse componiste die sinds 1982 in Parijs woont. Tot haar belangrijkste werken behoren het concerto voor viool, "Graal théâtre", geschreven voor Gidon Kremer in 1995, twee werken gewijd aan Dawn Upshaw, "Château de l’âme" en "Lonh" die in 1996 in première gingen, respectievelijk op het festival van Salzburg en het Festival Wien Modern.
Ze schreef drie opera's. "L’Amour de loin", een opdracht van het Festival van Salzburg en het Théâtre du Châtelet, gecreëerd in Salzburg in 2000, werd herhaaldelijk uitgevoerd in Europa en de Verenigde Staten. "Adriana Mater", op een libretto van Amin Maalouf, werd geënsceneerd door Peter Sellars in de Opéra Bastille in 2006 en in Helsinki en Santa Fe in 2008. "Emilie" werd door Karita Mattila in wereldpremière gebracht in 2010 in de Opera van Lyon en werd nadien uitgevoerd in Amsterdam.
Kaija Saariaho componeerde ook een oratorium, "La Passion de Simone", een opdracht van het Wien Festival, de Los Angeles Philharmonic en de Barbican en Lincoln Centers. "D’om le vrai sens", een klarinetconcerto voor Kari Krikku, werd besteld door het Finnish Radio Symphony Orchestra (wereldcreatie in 2010 in de Finlandia Hall in Helsinki), de BBC, de Fundação Casa da Musica, de Swedish Radio Symphony Orchestra en Radio France.
Saariaho viel meermaals in de prijzen, waaronder de Prijs Italia, de Prijs Ars Electronica, de Nordic Music Prize, de Grawemeyer Award en de Shock Prize. In 2008 werd ze door Musical America uitgeroepen tot Componist van het jaar.

De in Brussel geboren componist Frederik van Rossum won na zijn Eerste Grote Prijs van Rome in 1965 nog talrijke andere internationale prijzen. In 1981 riep UNESCO’s Internationale Tribune voor Componisten in Parijs zijn Réquisitoire voor kopers en slagwerk uit tot het winnende oeuvre. Twee van zijn composities golden als verplicht werk in de Koningin Elisabethwedstrijd : zijn eerste concerto voor viool en orkest in 1980, dat vijfmaal in diverse uitvoeringen op cd uitgebracht werd, en zijn Aria a modo di vocalizzo voor de zangsessie van 1988. van Rossum geeft blijk van een uitzonderlijk orkestratietalent. Behalve heel wat werken voor orkest, met of zonder solist, heeft hij ook kamermuziek, scènemuziek en een opera geschreven. Zijn werken voor piano zijn uiterst rijk en gevarieerd. Voor dit instrument, dat hij op uitmuntende wijze bespeelt, heeft hij partituren geschreven waarvan enkele een ereplaats innemen in het geheel van zijn oeuvre. Frederik van Rossum was van 1995 tot 2000 huiscomponist van het Festival van Vlaanderen en is lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.