Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Frédéric Devreese (Amsterdam, 1929) componeert zowel voor opera, ballet, orkest, kamermuziek, koor als piano, maar is bij het publiek vooral bekend geworden via zijn filmmuziek en als dirigent. Hij trad in de voetsporen van zijn vader Godfried Devreese, eveneens componist en dirigent, en studeerde compositie bij Marcel Poot en orkestdirectie bij René Defossez in Brussel, om zich daarna te perfectioneren aan de Accademia Santa Cecilia in Rome en de Wiener Staatsakademie. Toen hij nauwelijks negentien jaar oud was, ontving hij de Prijs van de Stad Oostende voor zijn Eerste Pianoconcerto. In 1983 was zijn Vierde Pianoconcerto het verplichte werk voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. Hij kreeg zowel in binnen- als buitenland nog meer erkenning met onder andere de Italiaprijs (1964) voor zijn tv-opera Willem Van Saeftinghe, de Georges Delerueprijs en in 2006 de Klara-Carrièreprijs, een eerbetoon aan ‘een musicus van bij ons met internationale uitstraling’. Devreeses filmmuziek werd tot tweemaal toe beloond met de Prijs Joseph Plateau. Frédéric Devreese heeft jarenlang voor de toenmalige BRT gewerkt, onder andere als dirigent van het BRT Filharmonisch Orkest. Voor zijn opnames als dirigent voor Naxos, Anthology of Flemish Music, mocht hij in 1996-1997 de titel Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen dragen.

Luca Francesconi studeert na zijn piano- en compositiestudies aan het Conservatorium in Milaan verder in Boston en Rome bij Stockhausen en Berio. In 1984 is hij laureaat van het internationaal concours Gaudeamus, in 1985 van de Prijs Martin Codax en de Prijs Guido d’Arezzo en in 1990 van de New Music Composer’s Competition en de Prijs Kranichstein van Darmstadt. In 1990-91 is hij als gastdocent aan het Conservatorium van Rotterdam verbonden en tegelijk als leraar compositie aan het Conservatorium van Como; functies die hij combineert met zijn activiteiten als dirigent. In 1990 richt hij AGON op, zijn studio voor elektronische muziek bekend als productie- en onderzoekcentrum voor nieuwe muzikale technologieën. Door zijn muzikaal universum te verrijken met rock, jazz, film en televisie heeft Luca Francesconi een algeheel overzicht verworven over de hedendaagse klankwereld. Tot zijn werken behoren drie kwartetten voor strijkers, twee concerti voor hobo, de cyclus Quatre études sur la mémoire (Memoria, Richiami, Richiami II, Riti neurali), Les Barricades mystérieuses, Trama, Etymo, Scene en de opera Ballata. Momenteel is hij professor en artistiek leider van de afdeling compositie van de Musikhögskolan van Malmö in Zweden.

Met elke nieuwe creatie voltooit Michael Jarrell zijn muzikale zelfportret ; het weerspiegelt een constante zoektocht naar duidelijkheid en precisie in zijn werk als componist.

Michael Jarrell studeerde compositie bij Eric Gaudibert in zijn geboortestad Genève, volgde diverse master classes in Tanglewood en voltooide zijn opleiding bij Klaus Huber in Freiburg. Tijdens zijn verblijf in de Cité des Arts in Parijs volgde hij aan het IRCAM een stage in muzikale informatica (1986-88). Vervolgens verbleef hij in de Villa Medici in Rome en daarna vervoegde hij het Istituto Svizzero di Roma (1989-90). Onder invloed van zijn studies beeldende kunst wordt het oeuvre van de componist sterk beïnvloed door zowel de muziek van Edgar Varèse als de kunst van Alberto Giacometti. Ook kenmerkend voor zijn werk is de verbinding tussen compositorische creativiteit en visueel denken: zijn Assonances, waaraan hij gewerkt heeft sinds 1983, worden gepresenteerd als een schetsboek. Zijn eerste grote werk voor elektronica, Congruences (1989), werd geïnspireerd door ruimtelijk- geometrische termen als niveau, perspectief, anamorfose en figuur, die hij transformeert in muzikale tijdseenheden.

Enkele aspecten van zijn oeuvre - zoals de helderheid van uitgewerkte klanktexturen, een zeker purisme in het recycleren van materiaal, de vindingrijkheid van zijn harmonieën - leveren een geluid op dat aanleunt bij dat van Franse componisten. Recente composities zijn La Chambre aux échos, dat Michael Jarrell gecomponeerd heeft voor het Ensemble intercontemporain ter gelegenheid van Pierre Boulez’ 85ste verjaardag in 2010, en ...Ombres... (2011) voor orkest. In 2012 was er de première van zijn celloconcerto Émergences (Nachlese VI) in Salt Lake City en Lyon, opgedragen aan Jean-Guihen Queyras, alsook de liederencyclus Nachlese Vb in Geneve en New York. In 2013 ging zijn monodrama Siegfried, nocturne (voor mannelijke stem en ensemble) in wereldpremière op het Wagner Festival in Genève en in januari 2014 vertolkte Nicolas Hodges zijn pianoconcerto Reflets voor het eerst op het KlangZeit Festival in Münster.

Michael Jarrell onderscheidt zich ook meer en meer op de bühne : in 1994 componeerde hij het monodrama Cassandre, waarin hij elektronica met conventionele timbres combineert, en in 2006 de opera Galileo, gebaseerd op het toneelstuk van Bertolt Brecht. In 2010 werd zijn muziektheaterwerk Le Père, naar Heiner Muller, voor het eerst uitgevoerd op het Festival van Schwetzingen. Dit seizoen hebben het Arditti Quartet en de Bamberger Symphoniker onder leiding van Jonathan Nott de wereldpremière gegeven van zijn nieuwe concerto Spuren voor strijkkwartet en orkest op het Festival Musica in Straatsburg. Dit werk was ook te horen in april 2015 in Vaduz, Liechtenstein en in Luzern met het Luzerner Sinfonieorchester. Hij werkt momenteel aan een nieuw concerto voor altviool voor Tabea Zimmermann.

Michael Jarrell heeft vele prijzen ontvangen, waaronder de Prix Acanthes (1983), de Beethovenprijs van de stad Bonn (1986), de Prix Marescotti (1986) en de Siemens-Forderpreis (1990). In 2004 werd hij benoemd tot Chevalier des Arts et des Lettres in Zwitserland. Hij is docent compositie aan de Universiteit van Wenen sinds 1993 en aan het Conservatorium van Genève sinds 2004.

Hanspeter Kyburz werd in Lagos (Nigeria) geboren. Hij begon in 1980 in Graz compositie te studeren bij A. Dobrowolsky en Gösta Neuwirth en enkele jaren later in Berlijn, waar hij behalve zijn diploma compositie ook masters behaalde in musicologie, filosofie en kunstgeschiedenis. Na het winnen van enkele prijzen (de Boris Blacherprijs, een beurs van de Cité Internationale des Arts van Parijs, de Schneider-Schottprijs en laureaat van de Akademie der Künste van Berlijn) ging Kyburz in 1997 als docent compositie aan de Musikhochschule Hanns Eisler, eveneens in Berlijn, aan de slag. Daarnaast gaf hij les aan de Internationale Ferienkurse für Neue Musik in Darmstadt (1998), de Musikhochschule in Basel (2000-2002) en het Acanthes Festival in Metz (2010). In 2000 kreeg hij de prestigieuze Ernst von Siemens Muziekprijs. Hij heeft composities geschreven voor Ars Musica (Brussel), Musik der Zeit (Keulen), Wien Modern, Donaueschinger Musiktage, Steirischer Herbst, Ultraschall (Berlijn), de Wittener Tage für Neue Kammermusik en andere festivals en concertseries in Londen, New York, Parijs, Stuttgart en Luzern.

De in Brussel geboren componist Frederik van Rossum won na zijn Eerste Grote Prijs van Rome in 1965 nog talrijke andere internationale prijzen. In 1981 riep UNESCO’s Internationale Tribune voor Componisten in Parijs zijn Réquisitoire voor kopers en slagwerk uit tot het winnende oeuvre. Twee van zijn composities golden als verplicht werk in de Koningin Elisabethwedstrijd : zijn eerste concerto voor viool en orkest in 1980, dat vijfmaal in diverse uitvoeringen op cd uitgebracht werd, en zijn Aria a modo di vocalizzo voor de zangsessie van 1988. van Rossum geeft blijk van een uitzonderlijk orkestratietalent. Behalve heel wat werken voor orkest, met of zonder solist, heeft hij ook kamermuziek, scènemuziek en een opera geschreven. Zijn werken voor piano zijn uiterst rijk en gevarieerd. Voor dit instrument, dat hij op uitmuntende wijze bespeelt, heeft hij partituren geschreven waarvan enkele een ereplaats innemen in het geheel van zijn oeuvre. Frederik van Rossum was van 1995 tot 2000 huiscomponist van het Festival van Vlaanderen en is lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.