Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Julian Anderson (Londen) studeerde compositie bij John Lambert, Alexander Goehr en Tristan Murail. Zijn eerste werk, Diptych (1990) voor orkest, won in 1992 de Royal Philharmonic Society Prize for Young Composers. Zijn twee opdrachten voor het London Sinfonietta, Khorovod (1994) en Alhambra Fantasy (2000), worden vaak uitgevoerd door gerenommeerde ensembles in Amerika en Europa. Onder zijn meest opgevoerde werken tellen we ook de BBC Proms-opdracht voor orkest The Stations of the Sun (1998), dat zowel door de Boston Symphony en het Cleveland Orchestra gespeeld werd, en het kamermuziekwerk Poetry Nearing Silence (1997), een opdracht van het Nash Ensemble.

Van 1996 tot 2001 was hij componist-in-residentie bij het kamerorkest Sinfonia 21. In de periode 2000-2005 componeerde hij drie orkestrale werken voor het City of Birmingham Symphony Orchestra : Imagin’d Corners (2002), Symphony, winnaar van de British Composer Award (2004) en Eden (2005). In 2006 werd Heaven is Shy of Earth op de BBC Proms gebracht door Angelika Kirschlager en in 2007 speelde het London Philharmonic Orchestra Alleluia in wereldpremière bij de heropening van de befaamde Royal Festival Hall.

In 2002 werd Julian Anderson artistiek directeur van de ‘Music of Today’ reeks van het Philharmonia Orchestra. Tijdens het 2002/3-seizoen was hij ‘Composer in Focus’ bij het London Philharmonic Orchestra. In 2010 werd deze relatie nieuw leven ingeblazen toen hij hun componist-in-residentie werd. In 2009 kende een ballet gebaseerd op Darwins Origin of the Species zijn wereldpremière en bracht hij Comedy of Change uit, een gezamenlijke opdracht van Rambert Dance en het Asko Ensemble.

Anderson was professor compositie aan het Royal College of Music van 1996 en leidde er de afdeling van 1999 tot 2004. Daarna doceerde hij tot 2007 aan de Universiteit van Harvard. In dat jaar keerde hij terug naar Londen om les te geven en te componeren aan de Guildhall School of Music.

Toshio Hosokawa werd geboren in 1955 in Hiroshima. Hij studeerde compositie bij Isang Yun aan de Hochschule der Künste in Berlijn en bij Klaus Huber aan de Hochschule für Musik in Freiburg. In 1980 nam hij voor de eerste keer deel aan de Internationale Ferienkurse fur Neue Musik in Darmstadt. Sindsdien werd hij door de meest vermaarde orkesten, festivals en operahuizen in Europa, Amerika en Azië gevraagd om werken voor hen te componeren.

Veel van zijn werken werden gecreëerd door beroemde dirigenten, zoals Kazushi Ono, Jun Märkl, Kent Nagano, Sir Simon Rattle en Robin Ticciati. Voorbeelden hiervan zijn Hanjo, zijn tweede opera, in opdracht van het Festival van Aix-en-Provence in 2004, Circulating Ocean, een werk voor orkest, gecreëerd door de Wiener Philharmoniker op het Festival van Salzburg in 2005, en Woven Dreams, een orkestwerk gecomponeerd voor het Festival van Luzern en de Carnegie Hall, waarvoor hij in 2013 de International British Composer Award kreeg. In 2011 werden nog twee belangrijke werken van Toshio Hosokawa gecreëerd : zijn derde opera Matsukaze in de Munt en zijn Concerto voor hoorn, Moment of Blossoming, uitgevoerd door de Berliner Philharmoniker. In 2013 werden op het Festival van Salzburg verschillende werken van hem gespeeld, waaronder twee wereldcreaties : Klage, voor sopraan en orkest, en Ancient Voices, voor blaaskwintet. Verder won hij in 2014 voor de derde keer de Otaka Prijs met zijn trompetconcerto Im Nebel.

In zijn recente werken, die hij voorstelt als een gebed of een requiem, probeert Toshio Hosokawa vooral de relatie tussen de natuur en de mens te beschrijven. In 2014 werden verschillende werken van hem gecreëerd, onder andere : Aeolus, Fluss en Drei Engel-Lieder. In opdracht van het Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra schreef hij in 2015, voor hun 50ste verjaardag, Nach dem Sturm, een werk voor twee sopranen en orkest. Zijn meest recente opera, Stilles Meer 47 (tekst en regie van Oriza Hirata), een beschrijving van de stad Fukushima een aantal jaren na de verwoestende aardbeving die in 2011 het oosten van Japan trof, werd een groot succes bij het publiek.

In 2001 werd Toshio Hosokawa lid van de Akademie der Künste in Berlijn. Van 1998 tot 2007 was hij gastcomponist bij het Tokyo Symphony Orchestra, en in 2006/2007 bij het Deutsches Symphonie-Orchester, van 2006 tot 2008 ook bij het WDR Rundfunkchor en in 2013/2014 bij het Nederlands Philharmonisch Orkest. In 2012 werd hij verkozen tot lid van de Bayerische Akademie der Schönen Kunste in München, en in hetzelfde jaar kreeg hij van de Japanse regering de Eremedaille met het paarse lint.

Momenteel is hij muziekdirecteur van het Takefu International Music Festival en gastdocent aan het College of Music in Tokio en aan de Elisabeth University of Music in Hiroshima.

Met elke nieuwe creatie voltooit Michael Jarrell zijn muzikale zelfportret ; het weerspiegelt een constante zoektocht naar duidelijkheid en precisie in zijn werk als componist.

Michael Jarrell studeerde compositie bij Eric Gaudibert in zijn geboortestad Genève, volgde diverse master classes in Tanglewood en voltooide zijn opleiding bij Klaus Huber in Freiburg. Tijdens zijn verblijf in de Cité des Arts in Parijs volgde hij aan het IRCAM een stage in muzikale informatica (1986-88). Vervolgens verbleef hij in de Villa Medici in Rome en daarna vervoegde hij het Istituto Svizzero di Roma (1989-90). Onder invloed van zijn studies beeldende kunst wordt het oeuvre van de componist sterk beïnvloed door zowel de muziek van Edgar Varèse als de kunst van Alberto Giacometti. Ook kenmerkend voor zijn werk is de verbinding tussen compositorische creativiteit en visueel denken: zijn Assonances, waaraan hij gewerkt heeft sinds 1983, worden gepresenteerd als een schetsboek. Zijn eerste grote werk voor elektronica, Congruences (1989), werd geïnspireerd door ruimtelijk- geometrische termen als niveau, perspectief, anamorfose en figuur, die hij transformeert in muzikale tijdseenheden.

Enkele aspecten van zijn oeuvre - zoals de helderheid van uitgewerkte klanktexturen, een zeker purisme in het recycleren van materiaal, de vindingrijkheid van zijn harmonieën - leveren een geluid op dat aanleunt bij dat van Franse componisten. Recente composities zijn La Chambre aux échos, dat Michael Jarrell gecomponeerd heeft voor het Ensemble intercontemporain ter gelegenheid van Pierre Boulez’ 85ste verjaardag in 2010, en ...Ombres... (2011) voor orkest. In 2012 was er de première van zijn celloconcerto Émergences (Nachlese VI) in Salt Lake City en Lyon, opgedragen aan Jean-Guihen Queyras, alsook de liederencyclus Nachlese Vb in Geneve en New York. In 2013 ging zijn monodrama Siegfried, nocturne (voor mannelijke stem en ensemble) in wereldpremière op het Wagner Festival in Genève en in januari 2014 vertolkte Nicolas Hodges zijn pianoconcerto Reflets voor het eerst op het KlangZeit Festival in Münster.

Michael Jarrell onderscheidt zich ook meer en meer op de bühne : in 1994 componeerde hij het monodrama Cassandre, waarin hij elektronica met conventionele timbres combineert, en in 2006 de opera Galileo, gebaseerd op het toneelstuk van Bertolt Brecht. In 2010 werd zijn muziektheaterwerk Le Père, naar Heiner Muller, voor het eerst uitgevoerd op het Festival van Schwetzingen. Dit seizoen hebben het Arditti Quartet en de Bamberger Symphoniker onder leiding van Jonathan Nott de wereldpremière gegeven van zijn nieuwe concerto Spuren voor strijkkwartet en orkest op het Festival Musica in Straatsburg. Dit werk was ook te horen in april 2015 in Vaduz, Liechtenstein en in Luzern met het Luzerner Sinfonieorchester. Hij werkt momenteel aan een nieuw concerto voor altviool voor Tabea Zimmermann.

Michael Jarrell heeft vele prijzen ontvangen, waaronder de Prix Acanthes (1983), de Beethovenprijs van de stad Bonn (1986), de Prix Marescotti (1986) en de Siemens-Forderpreis (1990). In 2004 werd hij benoemd tot Chevalier des Arts et des Lettres in Zwitserland. Hij is docent compositie aan de Universiteit van Wenen sinds 1993 en aan het Conservatorium van Genève sinds 2004.

Hanspeter Kyburz werd in Lagos (Nigeria) geboren. Hij begon in 1980 in Graz compositie te studeren bij A. Dobrowolsky en Gösta Neuwirth en enkele jaren later in Berlijn, waar hij behalve zijn diploma compositie ook masters behaalde in musicologie, filosofie en kunstgeschiedenis. Na het winnen van enkele prijzen (de Boris Blacherprijs, een beurs van de Cité Internationale des Arts van Parijs, de Schneider-Schottprijs en laureaat van de Akademie der Künste van Berlijn) ging Kyburz in 1997 als docent compositie aan de Musikhochschule Hanns Eisler, eveneens in Berlijn, aan de slag. Daarnaast gaf hij les aan de Internationale Ferienkurse für Neue Musik in Darmstadt (1998), de Musikhochschule in Basel (2000-2002) en het Acanthes Festival in Metz (2010). In 2000 kreeg hij de prestigieuze Ernst von Siemens Muziekprijs. Hij heeft composities geschreven voor Ars Musica (Brussel), Musik der Zeit (Keulen), Wien Modern, Donaueschinger Musiktage, Steirischer Herbst, Ultraschall (Berlijn), de Wittener Tage für Neue Kammermusik en andere festivals en concertseries in Londen, New York, Parijs, Stuttgart en Luzern.

Al vele jaren werkt de componist Claude Ledoux vanuit de idee van muzikale dwarsverbanden en probeert hij in zijn composities sporen van onze gefragmenteerde wereld te laten klinken. Zijn werk situeert zich dus op het kruispunt van de traditionele geschreven muziek, die hij onder meer met Pousseur, Rzewski, Ligeti en Xenakis bestudeerde, en de populaire muzieksoorten. Maar evenzeer combineert de muziek van Claude Ledoux niet-Europese tradities, die hem al van jongs af aan fascineren, met nieuwe technologieën, waarmee hij kennismaakte tijdens onderzoek in het Centre Henri Pousseur in Luik en bij het Ircam in Parijs. Zijn meest recente stukken geven blijk van dat verlangen naar culturele poreusheid, een toestand waarbij de emotie evenzeer voortvloeit uit geografische en trans-historische ontmoetingen als uit de verbinding van spiritualiteit met onze materialiteit in haar duidelijkste uitingsvorm.

Vanuit zijn passie voor de wereldmuziek maakte hij vele reizen om zijn oeuvre te voeden, in het bijzonder naar Aziatische landen : Japan, Vietnam, Cambodia, Indonesië en Noord-India. Als componist is Claude Ledoux vele malen onderscheiden, onder andere met een beurs van de Civitella Ranieri Foundation uit New York. Sindsdien worden zijn composities geregeld in de hele wereld uitgevoerd. In 2009 schreef hij het verplichte werk voor de halve finale van de Koningin Elisabethwedstrijd. In 2012 was hij artistiek directeur en componist in residentie van het Festival Ars Musica. De laatste jaren creëerde hij nieuwe werken met een Oosterse dimensie : Crossing Edges voor erhu en orkest, Echoes of Crossing Edges voor Shanghai Sinfonietta en Euridice effacée, een opdracht van het Muromachi Ensemble uit Tokio. In 2016 vervolgt hij die muzikale reis met instrumentale composities, creaties voor orkest en solo-instrument geïnspireerd op thema’s uit het Verre Oosten, maar ook met een fresco voor stem en instrumenten, dat in Japan in première gaat in het kader van de viering van 150 jaar Belgisch-Japanse relaties.

Claude Ledoux is stichtend lid en artistiek directeur van het Ensemble LAPS, een recente formatie die naast akoestische instrumenten ook met laptops werkt. Hij schreef talrijke artikels over muzikale creatie. Hij doceert theoretische en toegepaste analyse aan het Parijse conservatorium en compositieleer aan het Conservatoire Royal de Mons / Arts2. Hij onderwees die vakken eveneens tijdens lezingen aan de universiteiten van Campinas en van São Paulo (Brazilië), alsook aan het conservatorium van Shanghai (China). Sinds 2005 is hij lid van de Académie Royale de Belgique.

Tristan Murail (1947) is componist en werkt met de Ondes Martenot. Hij heeft ook een diploma in economie en het klassieke Arabisch. Aan het Conservatoire National Supérieur van Parijs volgde hij compositie bij Olivier Messiaen (1967-1971). Tijdens zijn verblijf in de Villa Médicis in Rome (1971-1973) ontmoette hij Giacinto Scelsi die een diepe indruk op hem maakte. In 1973 was hij een van de stichters van l’Itinéraire, een vereniging waar componisten en vertolkers nieuwe interacties tussen instrumenten en elektronica willen exploreren. In het kader van het Ircam en op eigen initiatief sleutelde hij aan een systeem voor computergestuurde compositie. Aan het conservatorium van Parijs en het Ircam doceerde Tristan Murail compositie van 1991 tot 1997, wat hij combineerde met talloze internationale lezingen en ateliers. In zijn huidige woonplaats New York geeft hij compositie aan de Columbia University. De muziek van Tristan Murail is niet zozeer gebaseerd op abstracte of artificiële modellen, wel op de fysische en akoestische eigenschappen van de klank op zich. Zijn creaties omvatten œuvres voor orkest, kamermuziek en werken voor kleine ensembles en solo’s.

De in Brussel geboren componist Frederik van Rossum won na zijn Eerste Grote Prijs van Rome in 1965 nog talrijke andere internationale prijzen. In 1981 riep UNESCO’s Internationale Tribune voor Componisten in Parijs zijn Réquisitoire voor kopers en slagwerk uit tot het winnende oeuvre. Twee van zijn composities golden als verplicht werk in de Koningin Elisabethwedstrijd : zijn eerste concerto voor viool en orkest in 1980, dat vijfmaal in diverse uitvoeringen op cd uitgebracht werd, en zijn Aria a modo di vocalizzo voor de zangsessie van 1988. van Rossum geeft blijk van een uitzonderlijk orkestratietalent. Behalve heel wat werken voor orkest, met of zonder solist, heeft hij ook kamermuziek, scènemuziek en een opera geschreven. Zijn werken voor piano zijn uiterst rijk en gevarieerd. Voor dit instrument, dat hij op uitmuntende wijze bespeelt, heeft hij partituren geschreven waarvan enkele een ereplaats innemen in het geheel van zijn oeuvre. Frederik van Rossum was van 1995 tot 2000 huiscomponist van het Festival van Vlaanderen en is lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.