Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Unsuk Chin studeerde eerst in haar geboortestad Seoel, alvorens zich te vervolmaken bij Ligeti in Hamburg en zich te vestigen in Berlijn. Ze won meerdere prijzen, waaronder in 2004 de Grawemeyer Award voor haar Vioolconcerto en in 2005 de Arnold Schoenbergprijs. Ze maakt zowel elektronische als akoestische composities, die modern van taal zijn, maar met een lyrische en niet-doctrinaire communicatieve kracht. Ze heeft een absoluut gehoor voor instrumentatie, orkestkleur en ritme. Haar werken worden wereldwijd door grote orkesten en ensembles voor hedendaagse muziek uitgevoerd, waaronder de Bayerische Staatsoper, de Berliner Philharmoniker, het Chicago Symphony Orchestra, de Los Angeles Philharmonic, de London Philharmonic, het Orchestre Philarmonique Radio France, het Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, de China Philharmonic, het Ensemble Intercontemporain, de London Sinfonietta, het Ensemble Modern en het Kronos Quartet. Onder haar voorvechters telt ze dirigenten als Kent Nagano, Simon Rattle, Peter Eötvös, David Robertson, Myung-Whun Chung en George Benjamin, en de violisten Christian Tetzlaff en Viviane Hagner. Haar muziek word opgenomen door Deutsche Grammophon en haar composities worden exclusief bij Boosey and Hawkes uitgebracht.

Na zijn studies compositie aan het Conservatorium van Parijs en het Ircam, vatte Bruno Mantovani (1974) een internationale carrière aan. Zijn werken werden al uitgevoerd in het Concertgebouw van Amsterdam, de Philharmonie van Keulen, het KKL in Luzern, La Scala in Milaan, de Carnegie Hall en het Lincoln Centre in New York en de Cité de la musique en Salle Pleyel in Parijs.

Hij werkt op terugkerende basis samen met een aantal vermaarde solisten (Jean-Efflam Bavouzet, Alain Billard, Jean-Guihen Queyras, Antoine Tamestit, Tabea Zimmermann), dirigenten (Pierre Boulez, Sir Andrew Davis, Peter Eötvös, Laurence Equilbey, Gunter Herbig, Emmanuel Krivine, Susanna Mälkki, Jonathan Nott, Pascal Rophé François-Xavier Roth), ensembles (Accentus, Intercontemporain, TM+) en orkesten (Bamberger Symphoniker, BBC Cardiff, Chicago Symphony, WDR Köln, La Chambre Philharmonique, Frankfurt Radio Orchestra, l'Orchestre Philharmonique de Liège, BBC London, enz).

Hij werd onderscheiden op internationale wedstrijden (Stuttgart in 1999, Unesco Composer Tribune in 2001), ontving de Hervé Dugardin en Georges Enesco prijzen alsook de "Grand Prix" van het Franse Sacem in 2000, 2005 en 2009, de prijs voor nieuw talent van het SACD en de Belmont prijs van de Forberg-Schneider Stichting in 2007, een "Victoire de la Musique" voor componist van het jaar 2009, de Claudio Abbado Prijs van de Berliner Philharmoniker in 2010. Voor de opnames van zijn werken mocht hij ook verschillende prijzen in ontvangst nemen, waaronder meerdere "coups de Coeur" van de Charles Cros Academie en een "Choc de l'année" van het magazine Monde de la musique. In januari 2010 kreeg hij de titel "Chevalier des Arts et Lettres".

Geïnspireerd door het verband tussen muziek en andere artistieke vormen van expressie, werkte hij samen met de schrijvers Hubert Nyssen en Eric Reinhardt, librettisten Christophe Ghristi en François Regnault, kok Ferran Adrià, choreografen Jean-Christophe Maillot en Angelin Preljocaj en cineast Pierre Coulibeuf. Zijn werk is vaak een bespiegeling van de geschiedenis van de Westerse klassieke muziek (Bach, Gesualdo, Rameau, Schubert, Schumann) of populaire muziek (jazz, Oosterse muziek).

Bruno Mantovani is ook dirigent van hedendaagse muziekensembles (Accentus, Alternance, Cepheus, Intercontemporain, Sospeso, TM+) en het Nationaal Orkest van Rijsel. In september 2010 werd hij aangesteld als directeur van het Conservatorium van Parijs. Zijn composities worden bij Editions Henry Lemoine uitgegeven.

Benoît Mernier (1964) volgde orgel bij Firmin Decerf, Jean Ferrard en Jean Boyer. Hij behaalde diploma’s aan de Conservatoria van Luik en Rijsel. Hij ontdekte in Luik de hedendaagse muziek via Claude Ledoux, Henri Pousseur, Bernard Foccroulle, Célestin Deliège en Philippe Boesmans bij wie hij compositie studeerde. Benoît Mernier is leraar orgel, improvisatie en muzikale analyse aan het Institut Supérieur de Musique et de Pédagogie (IMEP) van Namen. Hij treedt op als solist in België en het buitenland (Europa, Canada, Mexico en Japan).

Zijn composities worden uitgevoerd, vaak ook in wereldpremière, op gerenommeerde festivals zoals Ars Musica, Présences, Wien Modern, Gaudeamus, World Music Days (ISCM), Prague Premieres, door artiesten en ensembles als Michaël Schönwandt, Pascal Rophé, Bertrand de Billy, Ronald Zollman, Patrick Davin, Paul Daniel, Lorraine Vaillancourt, Pierre Bartholomée, Georges-Elie Octors, Jonas Alber, Arditti Kwartet, Ensemble Modern, Nouvel Ensemble Modern, Danel Kwartet, Medicis Trio, Fibonacci Trio, Oxalys, Ictus, Musiques Nouvelles, het Symfonisch Orkest van de Munt, het Orchestre Philharmonique de Liège, het Nationaal Orkest van België, het Orchestre Philharmonique de Radio-France, …

Een aantal van zijn werken werden zowel in België als in het buitenland bekroond : "Artifices" voor orgel in 1990 door «La Tribune Internationale des Compositeurs» van UNESCO en "Blake Songs" voor stem en kamerorkest door de Académie Royale de Belgique in 1995. Zijn "Quintette" met klarinet heeft in 1999 de Paul Gilsonprijs van de Communauté des Radios Publiques de Langue Française gekregen. "Cinq Inventions" werd door het ISCM geselecteerd voor hun festival in 2003.
Zijn eerste opera "Frühlings Erwachen" naar F. Wedekind, een opdracht van de Munt in Brussel, werd voor het eerst opgevoerd in 2007. Een jaar later werd het werk hernomen door de Opéra du Rhin.

Enkele recente werken van Benoît Mernier zijn te vinden op verschillende cd’s van Uitgeverij Cyprès. Eén daarvan behaalde de Snepvangers Prijs 2001, toegekend door de Vereniging van de Belgische Muziekpers.

Benoît Mernier woont en werkt in Brussel. Sinds 2007 is hij lid van de Académie Royale de Belgique.

Kaija Saariaho is een Finse componiste die sinds 1982 in Parijs woont. Tot haar belangrijkste werken behoren het concerto voor viool, "Graal théâtre", geschreven voor Gidon Kremer in 1995, twee werken gewijd aan Dawn Upshaw, "Château de l’âme" en "Lonh" die in 1996 in première gingen, respectievelijk op het festival van Salzburg en het Festival Wien Modern.
Ze schreef drie opera's. "L’Amour de loin", een opdracht van het Festival van Salzburg en het Théâtre du Châtelet, gecreëerd in Salzburg in 2000, werd herhaaldelijk uitgevoerd in Europa en de Verenigde Staten. "Adriana Mater", op een libretto van Amin Maalouf, werd geënsceneerd door Peter Sellars in de Opéra Bastille in 2006 en in Helsinki en Santa Fe in 2008. "Emilie" werd door Karita Mattila in wereldpremière gebracht in 2010 in de Opera van Lyon en werd nadien uitgevoerd in Amsterdam.
Kaija Saariaho componeerde ook een oratorium, "La Passion de Simone", een opdracht van het Wien Festival, de Los Angeles Philharmonic en de Barbican en Lincoln Centers. "D’om le vrai sens", een klarinetconcerto voor Kari Krikku, werd besteld door het Finnish Radio Symphony Orchestra (wereldcreatie in 2010 in de Finlandia Hall in Helsinki), de BBC, de Fundação Casa da Musica, de Swedish Radio Symphony Orchestra en Radio France.
Saariaho viel meermaals in de prijzen, waaronder de Prijs Italia, de Prijs Ars Electronica, de Nordic Music Prize, de Grawemeyer Award en de Shock Prize. In 2008 werd ze door Musical America uitgeroepen tot Componist van het jaar.

De in Brussel geboren componist Frederik van Rossum won na zijn Eerste Grote Prijs van Rome in 1965 nog talrijke andere internationale prijzen. In 1981 riep UNESCO’s Internationale Tribune voor Componisten in Parijs zijn Réquisitoire voor kopers en slagwerk uit tot het winnende oeuvre. Twee van zijn composities golden als verplicht werk in de Koningin Elisabethwedstrijd : zijn eerste concerto voor viool en orkest in 1980, dat vijfmaal in diverse uitvoeringen op cd uitgebracht werd, en zijn Aria a modo di vocalizzo voor de zangsessie van 1988. van Rossum geeft blijk van een uitzonderlijk orkestratietalent. Behalve heel wat werken voor orkest, met of zonder solist, heeft hij ook kamermuziek, scènemuziek en een opera geschreven. Zijn werken voor piano zijn uiterst rijk en gevarieerd. Voor dit instrument, dat hij op uitmuntende wijze bespeelt, heeft hij partituren geschreven waarvan enkele een ereplaats innemen in het geheel van zijn oeuvre. Frederik van Rossum was van 1995 tot 2000 huiscomponist van het Festival van Vlaanderen en is lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.