Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Unsuk Chin studeerde eerst in haar geboortestad Seoel, alvorens zich te vervolmaken bij Ligeti in Hamburg en zich te vestigen in Berlijn. Ze won meerdere prijzen, waaronder in 2004 de Grawemeyer Award voor haar Vioolconcerto en in 2005 de Arnold Schoenbergprijs. Ze maakt zowel elektronische als akoestische composities, die modern van taal zijn, maar met een lyrische en niet-doctrinaire communicatieve kracht. Ze heeft een absoluut gehoor voor instrumentatie, orkestkleur en ritme. Haar werken worden wereldwijd door grote orkesten en ensembles voor hedendaagse muziek uitgevoerd, waaronder de Bayerische Staatsoper, de Berliner Philharmoniker, het Chicago Symphony Orchestra, de Los Angeles Philharmonic, de London Philharmonic, het Orchestre Philarmonique Radio France, het Deutsches Symphonie-Orchester Berlin, de China Philharmonic, het Ensemble Intercontemporain, de London Sinfonietta, het Ensemble Modern en het Kronos Quartet. Onder haar voorvechters telt ze dirigenten als Kent Nagano, Simon Rattle, Peter Eötvös, David Robertson, Myung-Whun Chung en George Benjamin, en de violisten Christian Tetzlaff en Viviane Hagner. Haar muziek word opgenomen door Deutsche Grammophon en haar composities worden exclusief bij Boosey and Hawkes uitgebracht.

Met elke nieuwe creatie voltooit Michael Jarrell zijn muzikale zelfportret ; het weerspiegelt een constante zoektocht naar duidelijkheid en precisie in zijn werk als componist.

Michael Jarrell studeerde compositie bij Eric Gaudibert in zijn geboortestad Genève, volgde diverse master classes in Tanglewood en voltooide zijn opleiding bij Klaus Huber in Freiburg. Tijdens zijn verblijf in de Cité des Arts in Parijs volgde hij aan het IRCAM een stage in muzikale informatica (1986-88). Vervolgens verbleef hij in de Villa Medici in Rome en daarna vervoegde hij het Istituto Svizzero di Roma (1989-90). Onder invloed van zijn studies beeldende kunst wordt het oeuvre van de componist sterk beïnvloed door zowel de muziek van Edgar Varèse als de kunst van Alberto Giacometti. Ook kenmerkend voor zijn werk is de verbinding tussen compositorische creativiteit en visueel denken: zijn Assonances, waaraan hij gewerkt heeft sinds 1983, worden gepresenteerd als een schetsboek. Zijn eerste grote werk voor elektronica, Congruences (1989), werd geïnspireerd door ruimtelijk- geometrische termen als niveau, perspectief, anamorfose en figuur, die hij transformeert in muzikale tijdseenheden.

Enkele aspecten van zijn oeuvre - zoals de helderheid van uitgewerkte klanktexturen, een zeker purisme in het recycleren van materiaal, de vindingrijkheid van zijn harmonieën - leveren een geluid op dat aanleunt bij dat van Franse componisten. Recente composities zijn La Chambre aux échos, dat Michael Jarrell gecomponeerd heeft voor het Ensemble intercontemporain ter gelegenheid van Pierre Boulez’ 85ste verjaardag in 2010, en ...Ombres... (2011) voor orkest. In 2012 was er de première van zijn celloconcerto Émergences (Nachlese VI) in Salt Lake City en Lyon, opgedragen aan Jean-Guihen Queyras, alsook de liederencyclus Nachlese Vb in Geneve en New York. In 2013 ging zijn monodrama Siegfried, nocturne (voor mannelijke stem en ensemble) in wereldpremière op het Wagner Festival in Genève en in januari 2014 vertolkte Nicolas Hodges zijn pianoconcerto Reflets voor het eerst op het KlangZeit Festival in Münster.

Michael Jarrell onderscheidt zich ook meer en meer op de bühne : in 1994 componeerde hij het monodrama Cassandre, waarin hij elektronica met conventionele timbres combineert, en in 2006 de opera Galileo, gebaseerd op het toneelstuk van Bertolt Brecht. In 2010 werd zijn muziektheaterwerk Le Père, naar Heiner Muller, voor het eerst uitgevoerd op het Festival van Schwetzingen. Dit seizoen hebben het Arditti Quartet en de Bamberger Symphoniker onder leiding van Jonathan Nott de wereldpremière gegeven van zijn nieuwe concerto Spuren voor strijkkwartet en orkest op het Festival Musica in Straatsburg. Dit werk was ook te horen in april 2015 in Vaduz, Liechtenstein en in Luzern met het Luzerner Sinfonieorchester. Hij werkt momenteel aan een nieuw concerto voor altviool voor Tabea Zimmermann.

Michael Jarrell heeft vele prijzen ontvangen, waaronder de Prix Acanthes (1983), de Beethovenprijs van de stad Bonn (1986), de Prix Marescotti (1986) en de Siemens-Forderpreis (1990). In 2004 werd hij benoemd tot Chevalier des Arts et des Lettres in Zwitserland. Hij is docent compositie aan de Universiteit van Wenen sinds 1993 en aan het Conservatorium van Genève sinds 2004.

Na zijn studies compositie aan het Conservatorium van Parijs en het Ircam, vatte Bruno Mantovani (1974) een internationale carrière aan. Zijn werken werden al uitgevoerd in het Concertgebouw van Amsterdam, de Philharmonie van Keulen, het KKL in Luzern, La Scala in Milaan, de Carnegie Hall en het Lincoln Centre in New York en de Cité de la musique en Salle Pleyel in Parijs.

Hij werkt op terugkerende basis samen met een aantal vermaarde solisten (Jean-Efflam Bavouzet, Alain Billard, Jean-Guihen Queyras, Antoine Tamestit, Tabea Zimmermann), dirigenten (Pierre Boulez, Sir Andrew Davis, Peter Eötvös, Laurence Equilbey, Gunter Herbig, Emmanuel Krivine, Susanna Mälkki, Jonathan Nott, Pascal Rophé François-Xavier Roth), ensembles (Accentus, Intercontemporain, TM+) en orkesten (Bamberger Symphoniker, BBC Cardiff, Chicago Symphony, WDR Köln, La Chambre Philharmonique, Frankfurt Radio Orchestra, l'Orchestre Philharmonique de Liège, BBC London, enz).

Hij werd onderscheiden op internationale wedstrijden (Stuttgart in 1999, Unesco Composer Tribune in 2001), ontving de Hervé Dugardin en Georges Enesco prijzen alsook de "Grand Prix" van het Franse Sacem in 2000, 2005 en 2009, de prijs voor nieuw talent van het SACD en de Belmont prijs van de Forberg-Schneider Stichting in 2007, een "Victoire de la Musique" voor componist van het jaar 2009, de Claudio Abbado Prijs van de Berliner Philharmoniker in 2010. Voor de opnames van zijn werken mocht hij ook verschillende prijzen in ontvangst nemen, waaronder meerdere "coups de Coeur" van de Charles Cros Academie en een "Choc de l'année" van het magazine Monde de la musique. In januari 2010 kreeg hij de titel "Chevalier des Arts et Lettres".

Geïnspireerd door het verband tussen muziek en andere artistieke vormen van expressie, werkte hij samen met de schrijvers Hubert Nyssen en Eric Reinhardt, librettisten Christophe Ghristi en François Regnault, kok Ferran Adrià, choreografen Jean-Christophe Maillot en Angelin Preljocaj en cineast Pierre Coulibeuf. Zijn werk is vaak een bespiegeling van de geschiedenis van de Westerse klassieke muziek (Bach, Gesualdo, Rameau, Schubert, Schumann) of populaire muziek (jazz, Oosterse muziek).

Bruno Mantovani is ook dirigent van hedendaagse muziekensembles (Accentus, Alternance, Cepheus, Intercontemporain, Sospeso, TM+) en het Nationaal Orkest van Rijsel. In september 2010 werd hij aangesteld als directeur van het Conservatorium van Parijs. Zijn composities worden bij Editions Henry Lemoine uitgegeven.

Peter Swinnen studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth, vooraleer een Doctoraat in de Kunsten te behalen aan de VUB. Eerst onderwees hij cello en muziekanalyse in verschillende scholen en daarna muziektechnologie en compositie in het Koninkljik Conservatorium, waar hij in 2008 directeur geworden is. Hij werkt samen met verschillende ensembles voor de live uitvoering van elektronische muziek in hedendaagse werken. Zijn omvangrijke oeuvre bevat kamermuziek voor verschillende - ook elektronische - instrumenten, solostukken, Lieder, symfonische gedichten voor groot orkest, symfonieën, concerti, cantates, balletten, film- en theatermuziek, waaronder een aantal opgenomen werden voor de radio, de televisie en op cd. De premières van zijn composities vonden o.a. plaats op het Festival van Vlaanderen, Ars Musica, Wien Modern, het Internationale Frederyk Chopin Festival, het World Carillon Congres. Voor zijn complete oeuvre ontving hij de Prijs CERA - Jeugd en Muziek Vlaanderen (1991) en voor zijn opera The Petrifying Blue de Provinciale Prijs voor Muziekcompositie (1992) van de Provincie Antwerpen. Hij won tweemaal de Nationale compositieprijs voor het verplichte werk voor de halve finale van de Koningin Elisabethwedstrijd : in 1997 voor Canzone en in 2001 voor Ciaccona. In 2005 werd hij laureaat van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten.

De in Brussel geboren componist Frederik van Rossum won na zijn Eerste Grote Prijs van Rome in 1965 nog talrijke andere internationale prijzen. In 1981 riep UNESCO’s Internationale Tribune voor Componisten in Parijs zijn Réquisitoire voor kopers en slagwerk uit tot het winnende oeuvre. Twee van zijn composities golden als verplicht werk in de Koningin Elisabethwedstrijd : zijn eerste concerto voor viool en orkest in 1980, dat vijfmaal in diverse uitvoeringen op cd uitgebracht werd, en zijn Aria a modo di vocalizzo voor de zangsessie van 1988. van Rossum geeft blijk van een uitzonderlijk orkestratietalent. Behalve heel wat werken voor orkest, met of zonder solist, heeft hij ook kamermuziek, scènemuziek en een opera geschreven. Zijn werken voor piano zijn uiterst rijk en gevarieerd. Voor dit instrument, dat hij op uitmuntende wijze bespeelt, heeft hij partituren geschreven waarvan enkele een ereplaats innemen in het geheel van zijn oeuvre. Frederik van Rossum was van 1995 tot 2000 huiscomponist van het Festival van Vlaanderen en is lid van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten van België.