Willem Andriessen ontving zijn eerste muziekonderricht van zijn vader, Nicolaas Andriessen, die organist en koordirigent was. Hij bezocht daarna het Amsterdams Conservatorium, waar hij les kreeg van J.B. de Pauw (piano), Bernard Zweers (compositie) en Julius Röntgen (ensemblespel). In 1906 behaalde hij het einddiploma, en in 1908 de Prijs van Uitnemendheid voor piano.

Na zijn studie verwierf Willem Andriessen zich grote bekendheid als concertpianist in binnen- en buitenland. Van 1910 tot 1918 was hij leraar aan het Koninklijk Conservatorium van Den Haag, daarna tot 1924 leraar voor de hogere pianoklassen van de Muziekschool te Rotterdam. In 1924 werd hij benoemd tot hoofdleraar aan het Amsterdams Conservatorium en in 1937 werd hij daar benoemd als directeur tot 1953.

Willem Andriessen, oudere broer van Hendrik, componeerde onder andere een Missa voor koor en orkest, een Concerto voor piano, een Pianosonate, kleinere pianowerken en liederen voor zangstem met piano.

Stefan Askenase (1896-1985) began playing the piano at the age of five with his mother, a pianist and pupil of Karol Mikuli. Two years later he commenced lessons with Ksawera Zacharyasiewicz, Franz Xaver Mozart’s pupil, and next with Theodor Pollak, a professor and director of the Ludwik Marek School of Music in Lemberg (L'viv). In 1913, he left for Vienna to continue his piano studies under Emil von Sauer, a pupil of Franz Liszt's, and soon made his pianist debut there. In 1920 he debuted at the Warsaw Philharmonic Hall where on 1 February he played the Schumann Piano Concerto in A minor, and on 6 February he played the Brahms Concerto in B flat major and the Chopin Concerto in F minor. The performances were received with outstanding critical acclaim.

After his successes in Vienna and Warsaw, Stefan Askenase commenced concert touring in Austria, Germany and France. From 1922 to 1925 he lived in Cairo, where he worked as a piano professor at the conservatory. In 1927 he moved to Brussels taking up the position of a professor at the Conservatoire royal, where he taught for forty years. In 1950 he became a Belgian citizen.

Apart from teaching, he continued to perform in almost all European countries, North America, Africa, and elsewhere. His first concert in Poland after World War II took place on 17 May 1946. In 1965, he founded The Arts und Musik Society, whose aim was to preserve the historical railway station in Rolandseck upon the river Rhine. After its restoration the building became a venue for the studios of such artists as Pierre Fournier, Henryk Szeryng, Salvador Dali and Askenase himself.

Stefan Askenase also taught in summer master classes for pianists in Cologne and Bonn. He sat on the jury of the 1955 and 1960 International Chopin Competitions in Warsaw. In 1981, to celebrate his 85th birthday, he gave eighty-five performances in Europe. He was noted for his interpretations of Scarlatti, Bach, Beethoven, Chopin, Brahms Schubert, Schumann and Albéniz. His pupils included Martha Argerich, Andrzej Czajkowski and Mitsuko Uchida.

Emile Bosquet (1878-1959) effectue son apprentissage de piano dans la classe d'Arthur De Greef au Conservatoire royal de Bruxelles, où il obtient un premier prix avec la plus grande distinction et les félicitations du jury en 1895. En 1897, Eugène Ysaÿe l’invite à participer à un récital dont naîtra une amitié qui allait réunir les deux artistes à de nombreuses reprises. Un an plus tard il fait la connaissance de Ferruccio Busoni. Ce dernier l'invite à le suivre à Berlin afin de parfaire son jeu pianistique. Il parvient à le convaincre de prendre part au Concours Rubinstein, qu’il gagne à l'unanimité.

De retour en Belgique, il commence à enseigner par le biais de leçons particulières de piano. Confronté aux divers problèmes que rencontrent ses élèves, il publie chez Schott, dès 1904, La Technique moderne du pianiste virtuose, méthode qui suscite l'approbation de pédagogues tels que Louis Diémer, Raoul Pugno, Busoni et De Greef. En 1909, il fait également paraître chez Schott, deux autres ouvrages techniques, L'Ecole des doigts et une Ecole élémentaire du piano. En 1906 il est nommé professeur au cours supérieur de piano au Conservatoire royal d'Anvers. Sa nomination comme professeur de piano au Conservatoire royal de Bruxelles survient en 1919. L'année suivante, il est élu membre de la Libre Académie de Belgique.

En 1923, Bosquet, Emile Chaumont et Maurice Dambois fondent le Trio belge, qui deviendra en 1924, sous le patronage des Souverains belges, le Trio de la Cour de Belgique. Pendant plus d'un quart de siècle, le trio jouera un rôle essentiel dans la diffusion des œuvres belges à l'étranger.

Emile Bosquet consacre les dix dernières années de sa vie à la réalisation de certains projets qui lui tenaient à cœur. Ainsi, fort de son expérience de pédagogue, il invente un nouveau clavier parce que selon lui, le clavier actuel ne correspondait plus aux exigences imposées par la technique moderne. Entre 1948 et 1953, il consacre la majeure partie de son temps à la rédaction de son unique ouvrage littéraire, La musique de clavier et par extension de luth. Manuel encyclopédique, historique et pratique (Bruxelles, 1953).

Emile Bosquet est invité à prendre place au sein de concours internationaux, tels le Concours Chopin, à Varsovie, ou le Concours Jacques Thibaud-Marguerite Long, à Paris.

Né dans la seconde moitié du XIXe siècle, il eut l'occasion de suivre l'évolution des concepts esthétiques propres à son temps. Plutôt que de ne s'intéresser qu'à une seule période de l'histoire de la musique, il manifesta un intérêt identique pour tous les courants et genres musicaux. Cette ouverture d'esprit se remarque d'emblée dans l'étendue de son répertoire pianistique, dont la richesse réside moins dans le nombre que dans la diversité des compositeurs que l'on y retrouve. Tant sur le plan de la musique ancienne qu'en ce qui concerne la musique belge, Emile Bosquet joua un rôle important dans la diffusion de ces œuvres. Il interpréta également plusieurs pièces en première audition en Belgique, notamment la Sonate n° 1, op. 28 et le 3e Concerto, op. 30 de Rachmaninov, les Valses nobles et sentimentales de Ravel, la Sonate pour violon et piano, op. 18 de R. Strauss.

Robert Casadesus wordt nu beschouwd als een van de grootste Franse pianisten van de 20e eeuw. Als telg uit een familie van musici behaalde hij op zijn veertiende de eerste prijs piano aan het Conservatorium van Parijs en de Diemer Prijs in 1920. Het volgende jaar begon hij aan zijn eerste tournee in Europa, het startpunt van een internationale carrière die een halve eeuw duurde. In 1935 trad Robert Casadesus voor de eerste keer op in de Verenigde Staten. Toscanini nodigde hem het volgende jaar uit met onmiddellijk succes, wat het begin betekende van vele concertreizen in het bijzonder de Verenigde Staten, maar ook in een veertigtal landen in Europa, het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Japan.

Zijn talrijke publieke optredens (bijna 3000 concerten) en zijn uitgebreide discografie (een honderdtal opnames) houden zijn roem vandaag de dag nog steeds in leven. Hij trad op met de grootste dirigenten van zijn tijd, zoals Ansermet, Barbirolli, Beecham, Bernstein, Celibidache, Karajan, Krips, Mengelberg, Monteux, Munch, Mitropoulos, Ormandy, Rosbaud, Schuricht Stokowsky, Szell, Toscanini, Bruno Walter, Weingartner. Hij genoot er ook van het podium te delen met zijn vrouw Gaby, zijn zoon John en violist Zino Francescatti, zijn vriend met wie hij een onvergetelijk duo vormde in talrijke concerten en opnames.

Als pedagoog was Robert Casadesus internationaal gerenommeerd en hij was bijna dertig jaar lang verbonden aan het Amerikaans Conservatorium in Fontainebleau en was ook in de Verenigde Staten actief als hoogleraar en directeur-generaal.

Daarnaast maakte hij naam als componist : hij laat een belangrijk oeuvre na dat bestaat uit 69 werken, waaronder zeven symfonieën, verschillende concerti (voor piano, twee piano's, drie piano's, viool, cello, fluit) en talrijke kamermuziekwerken. De altijd maar groeiende opnames zijn een bewijs van de tijdloze kwaliteit van zijn werk.

Robert Casadesus werd verheven tot de gelederen van Commandeur de la Légion d'honneur (Frankrijk), Commandeur in de Orde van Leopold (België) en Commandeur in de Orde van Nassau (Nederland).

Marcelle Cheridjian-Charrey, studente van Leschetizky in Wenen, was professor aan het Conservatorium van Genève. Ze had een carrière zowel in Zwitserland als in het buitenland, met inbegrip van Madrid, Wenen en Straatsburg. Tijdens de jaren 1930 maakte ze een aantal opnames, onder andere met werk van Jaques-Dalcroze. Daarnaast schreef ze het boek L'Enfant et la musique.

De Engelse pianiste Harriet Cohen studeerde aan de Royal Academy of Music (1912-1917) en aan de Matthay School, waar ze nadien zelf les gaf. Haar kleine handen beperkten haar repertoire, maar ze bouwde snel een reputatie op als uitvoerder van Bach en als een overtuigend pleitbezorger voor de Engels muziek van haar tijd. Ze speelde op het Salzburger Contemporary Music Festival in 1924, op het Coolidge Festival in Chicago in 1930 en gaf in 1933 de eerste uitvoering van Vaughan Williams' Concerto, dat aan haar gewijd is. Ze raakte gewond aan haar rechterhand in 1948 en speelde met één hand tot 1951, maar haar verwondingen genazen nooit helemaal en in 1960 ging ze met tegenzin met pensioen. Ze werd benoemd tot Commander of the British Empire in 1938, ereburger van de Stad van Londen in 1954, en ontving vele onderscheidingen uit andere landen. De Harriet Cohen International Music Prizes werden in 1951 opgericht door onder anderen Sir Arnold Bax.

Harriet Cohen werd gekozen door Edward Elgar om zijn Piano Kwintet op te nemen en ze maakte tal van eerste opnames van de muziek van Arnold Bax, wiens pianostukken bijna allemaal voor haar werden gecomponeerd, met inbegrip van een Concertante voor linkerhand. In 1932 verzamelden twaalf toonaangevende Britse componisten transcripties in A Bach Book for Harriet Cohen. Zijzelf publiceerde enkele Bach transcripties, een boekje over interpretatie, Music's Handmaid (1936, 2/1950) en haar memoires, A Bundle of Time (1969), met brieven van eminente vrienden.

René Defossez, componist en vermaard dirigent, is een van de markante figuren van de twintigste-eeuwse Belgische muziekwereld. Nadat zijn vader Léon Defossez de basis legde van zijn muzikale ontwikkeling, vervolmaakte hij zich aan het Conservatorium van Luik en ging hij reeds aan de slag als soloviolist in zijn geboortestad Spa en in Luik. In 1935 mocht hij de prestigieuze Prix de Rome in ontvangst nemen voor zijn cantate Le vieux soudard. Het jaar daarop werd hij geëngageerd als dirigent aan de Koninklijke Muntschouwburg, een functie die hij gedurende 22 opeenvolgende seizoenen zou behouden en waarin hij bijna 120 opera’s zou dirigeren. In 1946 werd hij aangesteld als docent orkestdirectie aan het Conservatorium van Brussel. Toen hij in 1951 het verplichte vioolconcerto voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd componeerde, oogstte hij veel bijval; vijf jaar later schreef hij het verplichte werk voor de pianosessie. Hij werd tot lid van de Académie royale de Belgique verheven in 1970.

De Spaanse pianist en pedagoog Eduardo del Pueyo (1905-1986) verwierf in 1927 te Parijs bekendheid als pianist tijdens concerten die georganiseerd werden om de honderdste verjaardag van het overlijden van Beethoven te vieren. Enkele maanden later besloot hij - tot ieders verbazing - zijn carrière terzijde te schuiven om het onderricht van Marie Jaëll te bestuderen, leermeesteres van een nieuwe pedagogie gebaseerd op de psychofysiologie. Toen hij in 1937 weer in het openbaar verscheen in Brussel, was men verwonderd over zijn manier van spelen en zijn aanslag. Zijn lievelingscomponisten waren Beethoven, Liszt en Debussy, maar ook Spaanse componisten, zoals Albéniz. Vanaf 1947 was Eduardo del Pueyo leraar aan het Conservatorium van Brussel. Hij leidde een groot aantal pianisten op, waarvan verschillenden laureaat zouden worden bij de Koningin Elisabethwedstrijd.

Rudolf Firkusny studeerde van 1920 tot 1927 zowel piano als compositie bij Janacek, bij Ruzena Kurzova aan het Conservatorium van Brno en bij Vilem Kurz en Rudolf Karel aan het Praagse Conservatorium. Van 1929 tot 1930 volgde hij ook compositie bij Suk. Hij debuteerde in Praag in 1922 en had een actieve loopbaan in Oost-Europa tot in 1933, toen hij voor het eerst optrad in Engeland, en 1938, toen hij zijn Amerikaanse debuut maakte. Zijn composities omvatten een pianoconcerto dat in première ging in 1930, een strijkkwartet en verschillende pianostukken en liederen.

Na zijn Amerikaanse debuut bouwde Rudolf Firkusny een internationale carrière uit als pianist en hij begon later les te geven aan de Juilliard School en de Aspen School of Music. Hoewel het best bekend voor uitvoeringen van het standaard 19e eeuwse repertoire, gaf hij ook tal van kamermuziekoptredens en vertolkte hij hedendaagse en minder bekende werken. Hij gaf premières van werken van Menotti, Barber, Ginastera, Hanson, en Martinu, onder anderen, en hij was in het bijzonder een voorstander van het werk van Dvorak en Janacek.

De Engelse pianiste Kathleen Long studeerde van 1910 tot 1916 bij Herbert Sharpe aan het Royal College of Music in Londen en was er docente van 1920 tot 1964. In het begin van haar carrière vertolkte ze een breed repertoire van kamermuziek. Met haar brede artistieke smaak introduceerde ze muziek van o.a. Bloch, Bridge, Holst en Finzi. Ze werd in het bijzonder bewonderd voor haar Mozartvertolkingen, die een bevredigende balans tussen juiste proporties en tedere frasering vertoonden. Ze gaf opmerkelijke prestaties van Mozart en Bach met het Boyd Neel Orchestra.

Franse muziek was ook een van haar specialiteiten. Ze legde zich toe op het werk van Fauré ; haar elegante spel deed het weemoedige karakter van het oeuvre van de componist bijzonder helder klinken. Ze vertolkte ook de meer contemplatieve Beethovensonates, zoals op. 109 en 110, en speelde de sonates van Scarlatti met branie en intensiteit. Haar toonbereik was niet breed maar wel precies, maar geen enkele van haar opnames, waaronder K491 van Mozart met het Concertgebouworkest onder de leiding van Beinum, slaagde erin de glans van haar geluid over te brengen.

Voor de Tweede Wereldoorlog richtte Kathleen Long haar eigen kwartet op, het Engelse Ensemble, en ze speelde af en toe met artiesten als Pablo Casals, Albert Sammons en Guilhermina Suggia. Ze vormde later een duo met violist Antonio Brosa (van 1948 tot 1966) en trad op in Europa, Canada, de Verenigde Staten en Zuid-Afrika. Ze werd bekroond met de Palmes académiques in 1950 en werd benoemd tot Commandant van het Britse Rijk in 1957.

Born in Nîmes, Marguerite Long (1874-1966) began her pianist career at the age of seventeen, then went on to become a teacher in the Conservatoire de Paris in 1906. She devoted her whole life to her career as a performer and to finding new talent. She was a teacher in the Ecole Normale de Musique from 1921 onwards. Friend of Debussy, she also championed the music of Fauré who dedicated his Fourth Impromptu to her. With Ravel she shared in the glory of the Concerto in G in 1932. In 1943, after having taught in the Paris Conservatoire for thirty-four years, she called on her friend Jacques Thibaud to create the contest which is named after them. Her students included Samson François, Yvonne Lefébure, Jacques Février and Nicole Henriot, etc. Until her death, Marguerite Long devoted herself completely to the contest which she had founded.

Warm, lyrical, and aristocratic in his interpretations, Arthur Rubinstein performed impressively into extremely old age, and he was a keyboard prodigy almost from the time he could climb onto a piano bench. He came from a mercantile rather than a musical family, but fixated on the piano as soon as he heard it. At age three he impressed Joseph Joachim, and by the age of seven he was playing Mozart, Schubert, and Mendelssohn at a charity concert in his hometown. In Warsaw, he had piano lessons with Alexander Róóycki; then in 1897 he was sent to Berlin to study piano with Heinrich Barth and theory with Robert Kahn and Max Bruch, all under Joachim's general supervision. In 1899 came his first notable concerto appearance in Potsdam. Soon thereafter, just barely a teenager, he began touring Germany and Poland.

After brief studies with Paderewski in Switzerland in 1903, Arthur Rubinstein moved to Paris, where he met Ravel, Dukas, and Jacques Thibaud, and played Saint-Saëns' G minor Concerto to the composer's approval. That work would remain a flashy Rubinstein vehicle for six decades, and it was the concerto he offered in his American debut with the Philadelphia Orchestra in New York's Carnegie Hall in 1906. His under-prepared American tour was not especially well-received, though, so he withdrew to Europe for further study. He became an adept and sensitive chamber musician and accompanist; his 1912 London debut was accompanying Pablo Casals, and during World War I he toured with Eugène Ysaÿe.

Arthur Rubinstein gave several successful recitals in Spain during the 1916-1917 season, and soon toured Latin America. Along the way he developed a great flair for Hispanic music; Heitor Villa-Lobos went so far as to dedicate to Rubinstein his Rudepoema, one of the toughest works in the repertory. Although he would later be somewhat typecast as a Chopin authority, his readings of Falla, Granados, and Albéniz would always be equally idiomatic.

Arthur Rubinstein's international reputation grew quickly, although he was by his own account a sloppy technician. In the mid-1930s he withdrew again and drilled himself in technique. By 1937 he reemerged as a musician of great discipline, poise, and polish -- qualities he would mostly retain until his farewell recital in London in 1976, at the age of 89. His temperament had sufficient fire for Beethoven but enough poetry for Chopin; his tempos and dynamics were always flexible, but never distorted. His 1960s recordings for RCA of nearly all Chopin's solo piano music have been considered basic to any record collection since their release, and his version of Falla's Nights in the Gardens of Spain is another classic, as are his various late collaborations with the Guarneri Quartet.

Arthur Rubinstein became a naturalized American citizen in 1946, but he maintained residences in California, New York, Paris, and Geneva; two of his children were born in the United States, one in Warsaw, and one in Buenos Aires. He had married Aniela Mlynarska in 1932, but womanizing remained integral to his reputation as an irrepressible bon vivant. He maintained that the slogan "wine, women, and song" as applied to him meant 80 percent women and only 20 percent wine and song.

Still, there was a serious side to his life. After World War II, he refused ever again to perform in Germany, in response to the Nazi extermination of his Polish family. Arthur Rubinstein became a strong supporter of Israel; in gratitude, an international piano competition in his name was instituted in Jerusalem in 1974. His honors included the Gold Medal of the Royal Philharmonic Society of London, the U.S. Medal of Freedom (1976), and membership in the French Legion of Honor.

Magda Tagliaferro’s (1893-1986) parents were French, of Alsatian and Bavarian stock. Her father, who had studied piano with Raoul Pugno, was a professor of singing and piano at São Paulo Conservatory, and he was young Magda’s first teacher. She played in public for the first time at the age of nine, and was heard by cellist Pablo Casals who encouraged her to continue her studies in France.

She enrolled at the Paris Conservatoire where she joined the class of Antoine Marmontel, receiving a premier prix eight months later at the age of fourteen. After winning this prize and making her adult debut at the Salle Érard in Paris, Magda Tagliaferro became one of the first students of Alfred Cortot ‘for the rest of her days’. He was the most important pianistic influence on her and she became part of his circle, often playing with violinist Jacques Thibaud and cellist Pablo Casals, as well as with the Capet Quartet.

Having begun her concert career in 1908 at the age of fifteen with the aforementioned recital at the Salle Érard in Paris, not long afterwards Magda Tagliaferro was selected by Fauré to tour with him, performing his works. She also performed with Edouard Risler in the early 1920s and regarded him as another teacher. During the 1920s and 1930s she championed the music of French composers whom she knew personally, including Vincent d’Indy, Maurice Ravel, Francis Poulenc and Gabriel Fauré. One of her closest associations was with composer Reynaldo Hahn, and she gave première performances of many of his works including his Piano Concerto in 1930. A year earlier her compatriot Heitor Villa-Lobos dedicated his Momoprecoce for piano and orchestra to her. She performed with many great conductors including Wilhelm Furtwängler, Ernest Ansermet, Charles Munch, Pierre Monteux, Felix Weingartner and Paul Paray.

In the years preceding World War II Magda Tagliaferro taught at the Paris Conservatoire, but at the outbreak of the war was sent by the French government to New York on a mission of propaganda to promote French music abroad. She gave her debut at Carnegie Hall and continued on to Brazil, remaining there for nine years and founding schools in Rio de Janeiro and São Paulo. After returning to Paris from Brazil in 1949, she divided her time between the two cities.

At a music school she opened in Paris in 1956, Magda Tagliaferro would give master-classes for more than thirty years, and at this time she founded a competition bearing her name. She was also active on many juries of piano competitions, and between 1937 and 1965 served on the jury of the International Chopin Competition in Warsaw, being vice-president of the jury in 1955. In 1979 she published a volume of memoirs entitled Quase Tudo.

Magda Tagliaferro loved to perform and teach, and at the age of eighty-six, she returned to New York and gave a recital that included Schumann’s Carnaval Op. 9. At the age of ninety she was giving concerts in London, Paris and New York, and even in the year of her death when she was ninety-three she was still performing.

Her repertoire was wide, but she was at her best in the music of Schumann and that of French and Spanish composers. As early as 1913 she was playing Goyescas, which composer Enrique Granados had introduced to Paris only two years before, and Manuel de Falla made an arrangement for piano of a dance from his La vida breve for her.

Magda Tagliaferro’s recording career spanned more than fifty years, from 1928 to 1981. At both her first and last sessions she recorded Fauré’s Ballade for piano and orchestra Op. 19, which she had played with the composer on two pianos.