Marcel Poot (1901-1988), zoon van Jan Poot, directeur van de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, groeide op in een artistieke omgeving. Zijn eerste muzieklessen kreeg hij van de organist Gerard Nauwelaerts en vervolgens leerde hij van 1916 tot 1919 notenleer, piano en harmonie aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel bij Arthur De Greef, José Sevenans en Martin Lunssens.
De eerste prijzen in contrapunt (1922) en fuga (1924) behaalde hij aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium van Antwerpen bij Lodewijk Mortelmans. Bovendien was hij privé-leerling van Paul Gilson voor compositie en orkestratie.

Poot en Gilson waren samen de uitgevers van La Revue Musicale Belge, een tijdschrift dat vanaf 1925 verscheen. In datzelfde jaar richtte hij met zeven andere leerlingen van Gilson de groep Les Synthétistes op, met als doel de verworvenheden van de toenmalige muzikale evoluties te synthetiseren zonder de eigen individualiteit op te geven. In 1930 behaalde hij de Rubensprijs, waardoor hij drie maanden les kon volgen bij Paul Dukas aan de Ecole Normale de Musique te Parijs.

Zijn loopbaan startte Marcel Poot aan de Rijksmiddelbare school en als leraar piano, notenleer en muziekgeschiedenis aan de Academie van Vilvoorde. Voordat hij directeur werd van het Conservatorium van Brussel (1949-1966), doceerde hij er practische harmonie (1939) en contrapunt (1940-1949). Hij was onder meer lector aan het Institut Supérieur des Arts Décoratifs, rector van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (1970-1976), lid van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten, juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd (1963-1981), voorzitter van SABAM, de unie van Belgische Componisten en CISAC, en jurylid van verschillende compositiewedstrijden.

Stefan Askenase (1896-1985) began playing the piano at the age of five with his mother, a pianist and pupil of Karol Mikuli. Two years later he commenced lessons with Ksawera Zacharyasiewicz, Franz Xaver Mozart’s pupil, and next with Theodor Pollak, a professor and director of the Ludwik Marek School of Music in Lemberg (L'viv). In 1913, he left for Vienna to continue his piano studies under Emil von Sauer, a pupil of Franz Liszt's, and soon made his pianist debut there. In 1920 he debuted at the Warsaw Philharmonic Hall where on 1 February he played the Schumann Piano Concerto in A minor, and on 6 February he played the Brahms Concerto in B flat major and the Chopin Concerto in F minor. The performances were received with outstanding critical acclaim.

After his successes in Vienna and Warsaw, Stefan Askenase commenced concert touring in Austria, Germany and France. From 1922 to 1925 he lived in Cairo, where he worked as a piano professor at the conservatory. In 1927 he moved to Brussels taking up the position of a professor at the Conservatoire royal, where he taught for forty years. In 1950 he became a Belgian citizen.

Apart from teaching, he continued to perform in almost all European countries, North America, Africa, and elsewhere. His first concert in Poland after World War II took place on 17 May 1946. In 1965, he founded The Arts und Musik Society, whose aim was to preserve the historical railway station in Rolandseck upon the river Rhine. After its restoration the building became a venue for the studios of such artists as Pierre Fournier, Henryk Szeryng, Salvador Dali and Askenase himself.

Stefan Askenase also taught in summer master classes for pianists in Cologne and Bonn. He sat on the jury of the 1955 and 1960 International Chopin Competitions in Warsaw. In 1981, to celebrate his 85th birthday, he gave eighty-five performances in Europe. He was noted for his interpretations of Scarlatti, Bach, Beethoven, Chopin, Brahms Schubert, Schumann and Albéniz. His pupils included Martha Argerich, Andrzej Czajkowski and Mitsuko Uchida.

Alexander Brailowsky was een Russisch pianist die studeerde bij Busoni en Francis Plante. Hij maakte zijn debuut in Parijs in 1919 en in 1926 werd hij een Franse staatsburger. Hij specialiseerde zich in Chopin en gaf wereldwijd recitals van het integrale oeuvre van Chopin. Zijn opnamecarrière begon in het akoestische tijdperk en bleef duren tot ver voorbij de introductie van de stereo.

De Franse pianist en docent Marcel Ciampi studeerde van jongs af aan bij Marie Perez de Brambilla, een oud-leerlinge van Anton Rubinstein, en in 1909 ontving hij een Premier Prix in de klas van Louis Diémer aan het Conservatorium van Parijs. Hij trad in heel Europa op als solist, als de pianist in een trio met Maurice Hayot en André Hekking, en als de frequente partner van Casals, Enescu en Thibaud. Van 1941 tot 1961 was hij docent aan het Conservatorium van Parijs, met als studenten Yvonne Loriod, Cecile Ousset en Eric Heidsieck onder anderen. Hij gaf ook les aan de École Normale de Musique de Paris en aan de Yehudi Menuhin School in Surrey. Zijn weinige opnamen, waaronder Francks Quintet (met het Capet Kwartet) en werken van Chopin en Liszt, onthullen een brede, vrije stijl en een subtiele benadering van geluid die de Russische invloed van zijn eerste leraar lijken te reflecteren. Marcel Ciampi was ook een bekend vertolker van Debussy, voor wie hij een keer opgetreden heeft.

De Engelse pianiste Harriet Cohen studeerde aan de Royal Academy of Music (1912-1917) en aan de Matthay School, waar ze nadien zelf les gaf. Haar kleine handen beperkten haar repertoire, maar ze bouwde snel een reputatie op als uitvoerder van Bach en als een overtuigend pleitbezorger voor de Engels muziek van haar tijd. Ze speelde op het Salzburger Contemporary Music Festival in 1924, op het Coolidge Festival in Chicago in 1930 en gaf in 1933 de eerste uitvoering van Vaughan Williams' Concerto, dat aan haar gewijd is. Ze raakte gewond aan haar rechterhand in 1948 en speelde met één hand tot 1951, maar haar verwondingen genazen nooit helemaal en in 1960 ging ze met tegenzin met pensioen. Ze werd benoemd tot Commander of the British Empire in 1938, ereburger van de Stad van Londen in 1954, en ontving vele onderscheidingen uit andere landen. De Harriet Cohen International Music Prizes werden in 1951 opgericht door onder anderen Sir Arnold Bax.

Harriet Cohen werd gekozen door Edward Elgar om zijn Piano Kwintet op te nemen en ze maakte tal van eerste opnames van de muziek van Arnold Bax, wiens pianostukken bijna allemaal voor haar werden gecomponeerd, met inbegrip van een Concertante voor linkerhand. In 1932 verzamelden twaalf toonaangevende Britse componisten transcripties in A Bach Book for Harriet Cohen. Zijzelf publiceerde enkele Bach transcripties, een boekje over interpretatie, Music's Handmaid (1936, 2/1950) en haar memoires, A Bundle of Time (1969), met brieven van eminente vrienden.

De Spaanse pianist en pedagoog Eduardo del Pueyo (1905-1986) verwierf in 1927 te Parijs bekendheid als pianist tijdens concerten die georganiseerd werden om de honderdste verjaardag van het overlijden van Beethoven te vieren. Enkele maanden later besloot hij - tot ieders verbazing - zijn carrière terzijde te schuiven om het onderricht van Marie Jaëll te bestuderen, leermeesteres van een nieuwe pedagogie gebaseerd op de psychofysiologie. Toen hij in 1937 weer in het openbaar verscheen in Brussel, was men verwonderd over zijn manier van spelen en zijn aanslag. Zijn lievelingscomponisten waren Beethoven, Liszt en Debussy, maar ook Spaanse componisten, zoals Albéniz. Vanaf 1947 was Eduardo del Pueyo leraar aan het Conservatorium van Brussel. Hij leidde een groot aantal pianisten op, waarvan verschillenden laureaat zouden worden bij de Koningin Elisabethwedstrijd.

Zbigniew Drzewiecki studeerde aan de Wiener Akademie für Musik bij K. Prohaski en volgde privé-les in Wenen bij M. Prentner. Hij maakte zijn debuut als pianist in 1916 in Warschau en was een van de eerste Poolse pianisten die de werken van Scriabin, Debussy, Ravel en Prokofiev uitvoerde, zodat hij in de ogen van conservatieve critici de reputatie kreeg van liefhebber en verspreider van het 'modernisme' en het 'dadaïsme.'

De muziek van Szymanowski vond een speciale plaats in zijn repertoire. De componist en de pianist waren vrienden en deelden een passie voor bridge. Szymanowski wijdde de twee Mazurkas Op. 50: Nr.7 en 8. aan hem. Zbigniew Drzewiecki propageerde ook het werk van andere Poolse hedendaagse componisten als Szałowski, Palester, Kondracki en Szabelski. Hij vervolmaakte zijn muzikale techniek bij Paderewski in Morges.

Als muziekcriticus publiceerde hij artikelen in Muzyka van M. Glinski en Muzyka Polska van K. Regamey, en na de Tweede Wereldoorlog in Ruch Muzyczny. Hij schreef vooral over de pianomuziek van de 20e eeuw, met inbegrip van de werken van Bartok, Berg, Szymanowski, Koffler of Palester, en over de vertolkingen van de muziek van Chopin. Hij raadde eenvoud en gematigdheid aan alsook evenwicht tussen de expressie en vorm in de interpretatie van de muziek van Chopin. In 1930 werd hij prorector van de Muziekschool van Warschau, later omgedoopt tot Academie. In 1931 nam hij de functie van rector over van Karol Szymanowski. Onder zijn studenten tellen we F. Blumental, J. Ekier, R. Etkinówna, B. Kon, H. Czerny Stefańska, L. Grychtołówna, A. Harasiewicz, R. Smendzianka en J. Olejniczak.

In het voorjaar van 1945, samen met een cirkel van medewerkers, richtte Zbigniew Drzewiecki de Hogeschool voor Muziek van Krakau (de huidige Academie voor Muziek) op. Onder de docenten bevonden zich R. Palester, S. Wiechowicz, A. Malawski, J. Hoffman, A. Rieger, H. Sztompka, E. Umińska, B. Rutkowski, B. Romaniszyn, H. Zboińska- Ruszkowska, W. Kaczmar, M. Dziewulska en S. Kisielewski.

Als erkenning voor zijn prestaties ontving hij Nationale Prijzen van de 1e graad (1950, 1952) en in 1955 werd hij geëerd met het Polonia Restituta Kruis.

De muzikale stamboom van pianist Leon Fleisher is opmerkelijk : hij was de jongste leerling ooit van Artur Schnabel, die zelf studeerde bij Theodor Leschetizky, een leerling van Carl Czerny, die op zijn beurt studeerde bij Ludwig van Beethoven. Hij maakte zijn debuut bij de New York Philharmonic in 1944 en werd in 1952 de eerste Amerikaan die de Koningin Elisabethwedstrijd won. Hij wierp zichzelf zo op als een van 's werelds grootste klassieke pianisten die met elk groot orkest opgetreden heeft en tal van klassiekers van opnames voor Columbia / Epic (nu Sony) gemaakt heeft.

Op het hoogtepunt van zijn succes, hij was toen 36, werd hij echter getroffen door een neurologische aandoening (later geïdentificeerd als focale dystonie), waardoor twee vingers van zijn rechterhand verkrampt geraakten. In plaats van een punt te zetten achter zijn carrière ging Leon Fleisher op zoek naar een nieuw leven in de muziek. Hij begon zich te richten op het repertoire voor de linkerhand alleen en zocht zich zo een nieuwe weg als solist, dirigent en docent. Experimentele behandelingen met botoxinjecties herstelden uiteindelijk de mobiliteit in zijn hand. Hij begon weer met beide handen te spelen en werd geloofd voor zijn opname uit 2004, toepasselijk getiteld Two Hands, en een aantal daaropvolgende opnames, meest recentelijk een met pianoconcerti van Mozart (Sony Classical, 2009).

Daarna keerde Leon Fleisher terug naar enkele van de meest prestigieuze Europese muzikale hoofdsteden - Londen, Parijs en Brussel - voor optredens met het London Philharmonic Orchestra in de Royal Festival Hall en in kamermuziek in Wigmore Hall, met het Orchestre Philharmonique de Radio France in de Salle Pleyel in Parijs en in recital in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten. Hij debuteerde als dirigent in het Verenigd Koninkrijk met het Scottish Chamber Orchestra, toerde de Verenigde Staten met het Irish Chamber Orchestra, als dirigent / solist met het Toronto Symphony Orchestra en als solist met de symfonische orkesten van St. Louis en Baltimore. Hij trad ook op in het Lincoln Center in New York en gaf master classes aan universiteiten en conservatoria doorheen de Verenigde Staten.

Onder zijn vele onderscheidingen en prijzen tellen we de Kennedy Center Honors in 2007 voor zijn bijdrage aan de Amerikaanse cultuur. Leon Fleisher is het onderwerp van de in 2006 voor een Oscar en Emmy genomineerde documentaire Two Hands, geschreven en geregisseerd door Nathaniel Kahn. Hij schreef zijn memoires, My Nine Lives: A Memoir of Many Careers in Music samen met Anne Midgette, muziekcriticus van de Washington Post.

Emil Gilels werd geboren in Odessa en kwam niet uit een muzikale familie: zijn vader werkte als bediende in een suikerfabriek en zijn moeder zorgde voor de grote familie. Op de leeftijd van vijf werd hij naar Yakov Tkach gestuurd, een bekende pianopedagoog in Odessa. Op zijn twaalfde gaf hij zijn eerste openbare concert. In 1930 werd hij toegelaten tot het Conservatorium van Odessa in de klas van Berta Reingbald. Haar voornaamste doel was hem voor te bereiden voor zijn deelname aan de eerste All-Unionwedstrijd voor muzikanten, die werd aangekondigd voor 1933 in Moskou. Gilels' prestatie was een sensatie : toen hij klaar was, brak het auditorium uit in een staande ovatie en zelfs de jury stond recht om te applaudisseren. Unaniem werd hij aangeduid als winnaar. De wedstrijd veranderde zijn leven : hij was plotseling beroemd in het hele land en begon nadien aan een uitgebreide concerttournee doorheen de Sovjet-Unie.

In 1935 studeerde Emil Gilels af aan het Conservatorium van Odessa. Vervolgens werd hij toegelaten tot de klas van Heinrich Neuhaus aan het Conservatorium van Moskou, maar hij bleef concerten geven. Bij zijn aankomst in Moskou begin 1936 bracht dirigent Otto Klemperer Beethovens 3e Piano Concerto met niemand minder dan Gilels als solist. Later in 1936 nam hij deel aan zijn eerste internationale wedstrijd; die van Wenen. Ondanks de aandacht die hij van het Europese publiek kreeg en het onbetwistbare prestige van zijn finaleplaats, was hij niet tevreden met de tweede plaats die hem toegekend werd. De eerste plaats ging naar zijn vriend Jacob Flier, een meer romantische pianist.

In 1938 namen beiden deel aan de Koningin Elisabethwedstrijd. Van hen werd verwacht dat ze de overwinningen van de Sovjet-violisten van een jaar eerder, met onder anderen David Oistrakh als winnaar, zouden evenaren. Gilels werd bekroond met de eerste prijs en Flier kaapte de derde prijs weg. De hele muzikale wereld begon te praten over Emil Gilels. Na de wedstrijd zou hij aan een lange tournee beginnen, met inbegrip van een passage door de Verenigde Staten. Deze plannen werden echter abrupt onderbroken door de Tweede Wereldoorlog. Op eigen bodem werd hij een held: hij kreeg een medaille voor zijn prestaties, werd bij zijn terugkeer met een welkomstfeest vereerd en zijn naam kreeg evenveel bijklank als die van beroemde ontdekkingsreizigers, piloten en filmsterren.

Emil Gilels voltooide zijn studies in 1938 en begon zelf te onderwijzen aan het Conservatorium van Moskou. Door zijn vele concerten kon hij zich niet ten volle wijden aan zijn pedagogisch werk. Toch tellen we onder zijn leerlingen pianisten als Marina Mdivani, Valery Afanassiev, Igor Zhukov en de pianist-componist Vladimir Blok.

Toen de oorlog uitbrak, werd hij niet geëvacueerd met de rest van het Conservatorium. In plaats daarvan sloot hij zich aan bij de weerstand van de burgerbevolking en na een terugkeringsbevel begon hij op te treden aan het front en in ziekenhuizen. Begin 1943 voerde hij Stravinsky's bravourestuk Petroesjka uit voor de vermoeide bewoners van het belegerde toenmalige Leningrad.

Toen de oorlog eindigde, nam Emil Gilels een speciale missie op zich. Hij zou de Kunst van een zegevierend land vertegenwoordigen. Hij besteeg het podium tussen de ruïnes van Oost-Europa en begon al snel na de oorlog concertreizen te maken door Italië, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Oostenrijk, Scandinavië en tal van andere landen. Hij werd onderscheiden met medailles en onderscheidingen en het publiek aanbad hem. In 1955 was Emil Gilels bovendien de eerste Sovjet-muzikant die sinds de Tweede Wereldoorlog door de Verenigde Staten reisde om op te treden.

Van de jaren 1950 tot 1970 stond hij in alle aspecten van zijn muziekspel op het hoogtepunt. Hij concerteerde onder de leiding van gerenommeerde dirigenten als Mravinsky, Melik-Pashayev, Svetlanov, Ivanov, Rakhlin, Gauk, Ginsburg, Eliasberg, Niyazi, Jarvi, Kitayenko, Dudarova, Barshai. Vooral zijn samenwerkingen met Sanderling en Kondrashin waren belangrijk en van lange duur. Binnen de Sovjet-Unie werkte hij verder samen met Gusman, Paverman, Maluntsyan, Gokieli, Kolomiytseva, Shaposhnikov, Gurtovoy, Rabinovich, Katz, Feldman, Vigners, Sherman, Stasevich, Sokolov, Tiulin, Kravchenko, Karapetyan, Dubrovsky, Tolba, Provatorov, Katayev, Aranovich, Chunikhin, Yadikh, Nikolayevsky en vele anderen. Hij ontdekte ook nieuwe, talentvolle dirigenten als Verbintsky en Ovchinikov.

Emil Gilels speelde ook in ensembles: met pianisten Flier en Zak, en later met zijn dochter Elena Gilels, violisten Elisabeth Gilels (zijn zus), Tziganov, Kogan, met het Beethoven Kwartet, in een trio met Tziganov en Shirinsky, evenals zijn eigen trio (Gilels, Kogan, Rostropovich), met fluitist Korneiv en de Franse hoornspeler Shapiro. In het buitenland werkte hij samen met het Amadeus Kwartet en het Sibelius Academy Quartet.

Emil Gilels nam daarnaast intensief platen op voor labels als Melodiya, Angel, Ariola, EMI, Eterna en Deutsche Grammophon, wat leidde tot een indrukwekkende discografie. Zijn vroegste opnames dateren uit de jaren 1930 en omvatten Loeillet-Godowsky's Gigue, de Fantasia op twee thema's uit Le nozze di Figaro van Mozart-Liszt-Busoni, Chopins Ballade nr. 1, de Rhapsodie hongroise nr. 9 van Liszt, Schumanns Toccata en Mendelssohns Duetto uit de Lieder ohne Worte. Al met al nam hij meer dan vijfhonderd werken op (nog afgezien van de meerdere versies die er van zijn hand bestaan van een aantal cycli en individuele stukken).

Hij was nog voorzitter van de jury van de eerste vier Internationale Tchaikovskywedstrijden, maar aan het einde van de jaren 1970 stopte Emil Gilels met al zijn activiteiten buiten het optreden. Hij trok zich terug als jurylid van internationale pianowedstrijden en gaf geen les meer.

Hij werd benoemd tot Artiest van het Volk van de Sovjet-Unie, ontving de Leninprijs (1962) en in 1976 ontving hij ter ere van zijn zestigste verjaardag de toenmalige hoogst mogelijke overheidsprijs, die van Held van de Socialistische Arbeiderspartij.

Ukrainian pianist and teacher Yakov Zak (1913-1976) graduated from Maria Starkova's piano class at Odessa Conservatory in 1932 and from Heinrich Neuhaus' class in the master school at Moscow Conservatory in 1935. He made his concert debut in 1935, and became widely known when he won first prize at the Warsaw International Chopin Competition in 1937. He was made People's Artist of the USSR in 1966.

Yakov Zak's playing was characterized by virtuosity, delicate lyricism and depth of artistic imagination. He was the foremost interpreter of much Soviet music, and gave the first performances of the concertos of Golubev and Levitin, Kabalevsky's Third Sonata, Bely's Third Sonata, Chulaki's sonatas and Koval's suites. He recorded Aleksandrov's Second Sonata, as well as Prokofiev's Second Concerto, Rachmaninoff's Fourth Concerto and Vasilenko's F sharp minor Concerto.

Yakov Zak began to teach at Moscow Conservatory in 1935 and became a professor in 1947, with a chair from 1965. His pupils included Eugene Moguilevsky, Nikolai Petrov, Eliso Virsaladze and L. Timofeyeva. He wrote a number of articles, including the essay Some questions of the education of young performers (1968) and Meetings and reflections (1979).