Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Als student en even later als assistent van Edwin Fischer werkte Paul Badura-Skoda nauw samen met Wilhelm Furtwängler, Herbert von Karajan, Hermann Scherchen, Josef Krips, Carl Schuricht en Rafael Kubelik. Hij deed de Weense traditie alle eer aan, ook in zijn opnames van het klassieke Weens repertoire, waarmee hij de gunst van het publiek won. Maar Paul Badura-Skoda stapte vlug af van het begane pad om zich toe te spitsen op een zo correct mogelijke uitvoering van muziekwerken, zowel qua vorm als opvatting. Vanaf 1948 werden oude instrumenten zijn onderzoeksterrein en daarmee belandde hij in de studie van manuscripten en originele uitgaven. Hij haalde vergeten partituren terug van onder het stof, publiceerde artikels in vaktheoretische tijdschriften en realiseerde nieuwe uitgaven. Zijn boek over Mozart werd wereldwijd vertaald.

Met een violist als vader en een pianiste als moeder, begon John Browning pianostudies op de leeftijd van vijf en gaf hij zijn eerste publieke optreden als solist met de Denver Symphony op de leeftijd van tien. Hij verhuisde vervolgens naar New York om zijn muzikale studies voort te zetten bij Rosina Lhevinne aan de Juilliard School. Hij won snel aan bekendheid door het winnen van de Steinway Centennial Award in 1954, het Leventritt Concours in 1955 en zijn Tweede Prijs op de Koningin Elisabethwedstrijd in 1956. Hetzelfde jaar merkte het grote publiek hem op tijdens zijn professionele orkestdebuut met de New York Philharmonic en Dimitri Mitropoulos, dat niet alleen zijn carrière internationaal lanceerde, maar ook Samuel Barber inspireerde om een pianoconcerto voor hem te schrijven. Zes jaar later, in 1962, werd John Browning gekozen om de wereldpremière te geven van dat concerto met Erich Leinsdorf en de Boston Symphony, tijdens de openingsviering van het Lincoln Center in New York. Het stuk werd bekroond met een Pulitzer Prize en is sindsdien uitgegroeid tot het meest uitgevoerde Amerikaanse pianoconcerto in de afgelopen halve eeuw.

Sinds zijn triomfantelijke debuut in 1956 met de New York Philharmonic verscheen John Browning op vrijwel alle podia van de wereld en hij vergaarde lofbetuigingen met zowel zijn solo-recitals, concertoptredens als opnames. Hij vertolkte en nam een breed spectrum aan werken op en bracht ook werk van de hedendaagse Amerikaanse componist Richard Cumming in première.

John Browning concerteerde regelmatig in de Verenigde Staten, Canada, Europa, Japan, Zuid-Amerika, Nieuw-Zeeland en Australië, en toerde vier maal door de Sovjet-Unie. In Noord-Amerika trad hij veelvuldig op met de symfonieorkesten van Boston, Chicago, Cleveland, Houston, Los Angeles, New Jersey, New York, Philadelphia, Pittsburgh, St. Louis, Toronto en Washington DC. Daarbuiten gaf hij optredens met onder andere het Koninklijk Concertgebouworkest van Amsterdam, de London Philharmonic, Londen en Scottish National Symphony Orchestra, en de Royal Stockholm Philharmonic met Andrew Davis.

Hij werkte samen met Leonard Slatkin op zowel de Wolf Trap en Blossom Music Festivals, Pinchas Zukerman op het Ravinia Festival, het Tokyo String Quartet in het Lincoln Center's Mostly Mozart Festival, en Robert Spano en het Boston Symphony Orchestra in Tanglewood. Hij was ook een favoriet op andere Amerikaanse muziekfestivals en werd vaak uitgenodigd in de Hollywood Bowl, Caramoor International, Grant Park, Saratoga, Newport, Rockport, Seattle International, St. Charles Art & Music, Minnesota Orchestra Summerfest, en het Peninsula Music Festival.

De pianist André De Groote is laureaat van verschillende internationale pianowedstrijden. Hij ontving de Harriet Cohen Piano Medal, alsook prijzen in de internationale ARD-wedstrijd (München), de Tschaïkovsky en de Koningin Elisabeth wedstrijden, wat hem toegang verleende tot de belangrijkste Europese muziekcentra.

Zodoende speelde hij niet alleen in de belangrijkste Europese muzieksteden, maar ook in Noord- en Zuid-Amerika, het Nabije- en Middenoosten, Afrika en Japan. Verschillende eminente dirigenten hebben een beroep gedaan op zijn medewerking: Dean Dixon, Neeme Jarvi, Arpad Joó, Christoph Eschenbach, Michaël Gielen, Igor Markévitch...

Hij werkte samen met de Chilingirian- en Via Nova strijkkwartetten, de violisten Augustin Dumay en Yayoi Toda, terwijl zijn duo met de celliste Viviane Spanoghe een onmisbaar element is geworden in het Belgisch muziekleven. Samen maakten zij een indrukwekkend aantal opnames van sonates van Beethoven, Brahms, Enescu, Joseph Jongen, Schostakovitch, Vierne en Tournemire.

Zijn zeer omvangrijk repertoire bevat ongeveer vijftig concerti, waarvan de twee van Arthur de Greef en de drie van Charles Camilleri op cd staan. Verder heeft hij werk met ensemble opgenomen van Poulenc en Françaix. Hij maakte ook een nieuwe opname van de twee sonates van Brahms voor piano en klarinet (met Wolfgang Meyer) en altviool (met Pierre-Henri Xuereb). Verder heeft hij de 32 sonates van Beethoven, het integraal piano oeuvre van Brahms en de drie sonates van Erich Korngold opgenomen. De Beethovensonates heeft hij integraal uitgevoerd in Brussel (drie keer), in Gent, in Zaragoza, Hiroshima en in het Beethovenhaus te Bonn.

Ere-leraar aan het Koninklijk Conservatoriuim Brussel, gaf André De Groote master classes in Frankrijk, Duitsland, Spanje en Japan. Hij werd uitgnodigd als Visiting Professor aan de Arizona State University en de Indiana University in Bloomington.

De Spaanse pianist en pedagoog Eduardo del Pueyo (1905-1986) verwierf in 1927 te Parijs bekendheid als pianist tijdens concerten die georganiseerd werden om de honderdste verjaardag van het overlijden van Beethoven te vieren. Enkele maanden later besloot hij - tot ieders verbazing - zijn carrière terzijde te schuiven om het onderricht van Marie Jaëll te bestuderen, leermeesteres van een nieuwe pedagogie gebaseerd op de psychofysiologie. Toen hij in 1937 weer in het openbaar verscheen in Brussel, was men verwonderd over zijn manier van spelen en zijn aanslag. Zijn lievelingscomponisten waren Beethoven, Liszt en Debussy, maar ook Spaanse componisten, zoals Albéniz. Vanaf 1947 was Eduardo del Pueyo leraar aan het Conservatorium van Brussel. Hij leidde een groot aantal pianisten op, waarvan verschillenden laureaat zouden worden bij de Koningin Elisabethwedstrijd.

Rudolf Firkusny studeerde van 1920 tot 1927 zowel piano als compositie bij Janacek, bij Ruzena Kurzova aan het Conservatorium van Brno en bij Vilem Kurz en Rudolf Karel aan het Praagse Conservatorium. Van 1929 tot 1930 volgde hij ook compositie bij Suk. Hij debuteerde in Praag in 1922 en had een actieve loopbaan in Oost-Europa tot in 1933, toen hij voor het eerst optrad in Engeland, en 1938, toen hij zijn Amerikaanse debuut maakte. Zijn composities omvatten een pianoconcerto dat in première ging in 1930, een strijkkwartet en verschillende pianostukken en liederen.

Na zijn Amerikaanse debuut bouwde Rudolf Firkusny een internationale carrière uit als pianist en hij begon later les te geven aan de Juilliard School en de Aspen School of Music. Hoewel het best bekend voor uitvoeringen van het standaard 19e eeuwse repertoire, gaf hij ook tal van kamermuziekoptredens en vertolkte hij hedendaagse en minder bekende werken. Hij gaf premières van werken van Menotti, Barber, Ginastera, Hanson, en Martinu, onder anderen, en hij was in het bijzonder een voorstander van het werk van Dvorak en Janacek.

Leading one of the most distinguished careers of any pianist, Claude Frank has continuously appeared with the world's foremost orchestras, at its most prestigious universities, and at major festivals since his debut with Leonard Bernstein and the New York Philharmonic in 1959. He is an internationally acclaimed interpreter of the piano literature of Beethoven. The Music and Arts Programs of America, Inc. label has re-released his recording of the sonatas, from his original 1971 RCA LP set, in a 10-CD box set.
May 2001 was a very special landmark in Mr. Frank’s career. The 92nd Street Y in New York hosted his recital commemorating the 50th Anniversary of his New York recital debut. The program, consisting of works by Bach, Schubert, Mozart, and Beethoven, closely resembled the program he performed at Town Hall in 1950.

During recent seasons, Claude Frank was Artist-in-Residence of the first Laguna Beach Chamber Music Festival (2003) and performed Mozart’s Concerto for Three Pianos with Leon Fleisher and Menahem Pressler at the Ravinia Festival (2002). Claude Frank has performed in recital throughout the United States and Europe, and has given joint recitals with his daughter, violinist Pamela Frank, in San Francisco, Pittsburgh, Fairfax, and Toronto, as well as numerous performances abroad.

Claude Frank has repeatedly been a soloist with the great orchestras of five continents, including the New York Philharmonic, Chicago Symphony, Boston Symphony, San Francisco Symphony, National Symphony, Pittsburgh Symphony, Royal Philharmonic Orchestra, Cleveland Orchestra, Philadelphia Orchestra, Detroit Symphony, Royal Concertgebouw Orchestra of Amsterdam, Jerusalem Symphony Orchestra, and the orchestras of New Orleans, Toronto, Zurich, Brussels, Hamburg, and Frankfurt. He has been heard in performances with the Berlin Philharmonic, Orchestre de la Suisse Romande, Berlin Radio Symphony Orchestra, Seattle Symphony, Grant Park Symphony in Chicago, Oregon Symphony in Portland, Baltimore Symphony, Kansas City Symphony, Minnesota Symphony, St. Luke's Orchestra, and Denver Symphony, among others. In 2008, he performed alongside other legendary pianists at The Olympic Centenary Piano Extravaganza of China in Beijing, China.

In chamber music, he has appeared with such eminent groups as the Guarneri Quartet, Juilliard Quartet, Cleveland Quartet, Emerson Quartet, American Quartet, Mendelssohn Quartet, Tokyo Quartet, and the London Mozart Players, as well as with Alexander Schneider's chamber ensembles and at the Metropolitan Museum of Art.

He has appeared in numerous festivals including Menuhin's Gstaad Festival in Switzerland, the Midsummer Mozart Festival in California and the Klavier Festival Ruhr, as well as festivals in Portland, Highland Park, Norfolk, Schleswig-Holstein, Verbier, Vancouver, and Marlboro. A frequent performer in New York City's Mostly Mozart Festival during its formative years and a festival participant in virtually every season thereafter, Claude Frank appeared in its 25th anniversary celebration at Lincoln Center.

A renowned teacher as well as performer, Claude Frank is on the faculty at the Curtis Institute of Music in Philadelphia and is a professor at the Yale School of Music. Of special interest are his master classes at Yale University, Duke University, University of Kansas and North Carolina School of the Arts, among many others.

His recordings include the critically acclaimed direct-to-disc recording of the Mozart Piano Concerto #20 in D minor, K.466, with George Cleve and the Midsummer Mozart Festival Orchestra for Sonic Arts (LS-23) and Sine Qua Non's recording of the Archduke Trio in B flat major, Op. 97 with violinist Emmanuel Borok and cellist Leslie Parnas (Digi 110/79005). His performance of the Mozart Piano Concerto #24 in C minor, K.491 with the New England Conservatory Orchestra with Leon Fleisher as conductor is on the Audifon label. Claude Frank has also recorded the cycle of Beethoven Violin & Piano Sonatas with his daughter for Music Masters.

Claude Frank lived in Nuremberg until the age of 12, when he joined his father in Brussels. Shortly thereafter, he went to live in Paris, where he studied at the Paris Conservatoire. The German occupation forced him to leave France. While in Spain illegally and overheard at the keyboard, he was invited to perform at a party given by the Brazilian Ambassador. There, he won his first 'fee' - a visa to come to the United States granted by the American Consul, who attended the party. Once in New York, Claude Frank studied with Artur Schnabel and Karl Ulrich Schnabel, and studied composition and conducting at Columbia University. At Tanglewood, he studied with Serge Koussevitzky.

Emil Gilels werd geboren in Odessa en kwam niet uit een muzikale familie: zijn vader werkte als bediende in een suikerfabriek en zijn moeder zorgde voor de grote familie. Op de leeftijd van vijf werd hij naar Yakov Tkach gestuurd, een bekende pianopedagoog in Odessa. Op zijn twaalfde gaf hij zijn eerste openbare concert. In 1930 werd hij toegelaten tot het Conservatorium van Odessa in de klas van Berta Reingbald. Haar voornaamste doel was hem voor te bereiden voor zijn deelname aan de eerste All-Unionwedstrijd voor muzikanten, die werd aangekondigd voor 1933 in Moskou. Gilels' prestatie was een sensatie : toen hij klaar was, brak het auditorium uit in een staande ovatie en zelfs de jury stond recht om te applaudisseren. Unaniem werd hij aangeduid als winnaar. De wedstrijd veranderde zijn leven : hij was plotseling beroemd in het hele land en begon nadien aan een uitgebreide concerttournee doorheen de Sovjet-Unie.

In 1935 studeerde Emil Gilels af aan het Conservatorium van Odessa. Vervolgens werd hij toegelaten tot de klas van Heinrich Neuhaus aan het Conservatorium van Moskou, maar hij bleef concerten geven. Bij zijn aankomst in Moskou begin 1936 bracht dirigent Otto Klemperer Beethovens 3e Piano Concerto met niemand minder dan Gilels als solist. Later in 1936 nam hij deel aan zijn eerste internationale wedstrijd; die van Wenen. Ondanks de aandacht die hij van het Europese publiek kreeg en het onbetwistbare prestige van zijn finaleplaats, was hij niet tevreden met de tweede plaats die hem toegekend werd. De eerste plaats ging naar zijn vriend Jacob Flier, een meer romantische pianist.

In 1938 namen beiden deel aan de Koningin Elisabethwedstrijd. Van hen werd verwacht dat ze de overwinningen van de Sovjet-violisten van een jaar eerder, met onder anderen David Oistrakh als winnaar, zouden evenaren. Gilels werd bekroond met de eerste prijs en Flier kaapte de derde prijs weg. De hele muzikale wereld begon te praten over Emil Gilels. Na de wedstrijd zou hij aan een lange tournee beginnen, met inbegrip van een passage door de Verenigde Staten. Deze plannen werden echter abrupt onderbroken door de Tweede Wereldoorlog. Op eigen bodem werd hij een held: hij kreeg een medaille voor zijn prestaties, werd bij zijn terugkeer met een welkomstfeest vereerd en zijn naam kreeg evenveel bijklank als die van beroemde ontdekkingsreizigers, piloten en filmsterren.

Emil Gilels voltooide zijn studies in 1938 en begon zelf te onderwijzen aan het Conservatorium van Moskou. Door zijn vele concerten kon hij zich niet ten volle wijden aan zijn pedagogisch werk. Toch tellen we onder zijn leerlingen pianisten als Marina Mdivani, Valery Afanassiev, Igor Zhukov en de pianist-componist Vladimir Blok.

Toen de oorlog uitbrak, werd hij niet geëvacueerd met de rest van het Conservatorium. In plaats daarvan sloot hij zich aan bij de weerstand van de burgerbevolking en na een terugkeringsbevel begon hij op te treden aan het front en in ziekenhuizen. Begin 1943 voerde hij Stravinsky's bravourestuk Petroesjka uit voor de vermoeide bewoners van het belegerde toenmalige Leningrad.

Toen de oorlog eindigde, nam Emil Gilels een speciale missie op zich. Hij zou de Kunst van een zegevierend land vertegenwoordigen. Hij besteeg het podium tussen de ruïnes van Oost-Europa en begon al snel na de oorlog concertreizen te maken door Italië, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Oostenrijk, Scandinavië en tal van andere landen. Hij werd onderscheiden met medailles en onderscheidingen en het publiek aanbad hem. In 1955 was Emil Gilels bovendien de eerste Sovjet-muzikant die sinds de Tweede Wereldoorlog door de Verenigde Staten reisde om op te treden.

Van de jaren 1950 tot 1970 stond hij in alle aspecten van zijn muziekspel op het hoogtepunt. Hij concerteerde onder de leiding van gerenommeerde dirigenten als Mravinsky, Melik-Pashayev, Svetlanov, Ivanov, Rakhlin, Gauk, Ginsburg, Eliasberg, Niyazi, Jarvi, Kitayenko, Dudarova, Barshai. Vooral zijn samenwerkingen met Sanderling en Kondrashin waren belangrijk en van lange duur. Binnen de Sovjet-Unie werkte hij verder samen met Gusman, Paverman, Maluntsyan, Gokieli, Kolomiytseva, Shaposhnikov, Gurtovoy, Rabinovich, Katz, Feldman, Vigners, Sherman, Stasevich, Sokolov, Tiulin, Kravchenko, Karapetyan, Dubrovsky, Tolba, Provatorov, Katayev, Aranovich, Chunikhin, Yadikh, Nikolayevsky en vele anderen. Hij ontdekte ook nieuwe, talentvolle dirigenten als Verbintsky en Ovchinikov.

Emil Gilels speelde ook in ensembles: met pianisten Flier en Zak, en later met zijn dochter Elena Gilels, violisten Elisabeth Gilels (zijn zus), Tziganov, Kogan, met het Beethoven Kwartet, in een trio met Tziganov en Shirinsky, evenals zijn eigen trio (Gilels, Kogan, Rostropovich), met fluitist Korneiv en de Franse hoornspeler Shapiro. In het buitenland werkte hij samen met het Amadeus Kwartet en het Sibelius Academy Quartet.

Emil Gilels nam daarnaast intensief platen op voor labels als Melodiya, Angel, Ariola, EMI, Eterna en Deutsche Grammophon, wat leidde tot een indrukwekkende discografie. Zijn vroegste opnames dateren uit de jaren 1930 en omvatten Loeillet-Godowsky's Gigue, de Fantasia op twee thema's uit Le nozze di Figaro van Mozart-Liszt-Busoni, Chopins Ballade nr. 1, de Rhapsodie hongroise nr. 9 van Liszt, Schumanns Toccata en Mendelssohns Duetto uit de Lieder ohne Worte. Al met al nam hij meer dan vijfhonderd werken op (nog afgezien van de meerdere versies die er van zijn hand bestaan van een aantal cycli en individuele stukken).

Hij was nog voorzitter van de jury van de eerste vier Internationale Tchaikovskywedstrijden, maar aan het einde van de jaren 1970 stopte Emil Gilels met al zijn activiteiten buiten het optreden. Hij trok zich terug als jurylid van internationale pianowedstrijden en gaf geen les meer.

Hij werd benoemd tot Artiest van het Volk van de Sovjet-Unie, ontving de Leninprijs (1962) en in 1976 ontving hij ter ere van zijn zestigste verjaardag de toenmalige hoogst mogelijke overheidsprijs, die van Held van de Socialistische Arbeiderspartij.

Andrzej Jasinski studeerde bij W. Markiewiecz en M. Tagliaferro. Hij was een prijswinnaar van het Maria Canals Concours inn 1960 en was al begonnen aan een veelbelovende internationale carrière, toen hij er bewust voor koos om zijn energie te wijden aan het onderwijzen van de piano. Zijn manier van lesgeven is beroemd en gerespecteerd in Polen en in het buitenland. Zijn studenten, waaronder Kristian Zimmerman, hebben tal van internationale prijzen gewonnen. Van 1979 tot 1982 doceerde hij aan de Hochschule für Musik van Stuttgart en hij werd uitgenodigd om master classes in Japan, Salzburg en Imola te geven. Als doctor honoris causa van de Fryderyk Chopin Muziekacademie en de Muziekuniversiteit van Katowice zetelde Andrzej Jasinski in de jury's van internationale wedstrijden en hij was de juryvoorzitter van de Fryderyk Chopinwedstrijd in 2000, 2005 en 2010.

Viktor Merjanov is pianoleraar en directeur van de afdeling piano aan het Conservatorium van Moskou, waar hij zelf ooit les kreeg van professor Feinberg. Hij behaalde grote nationale en internationale prijzen, waaronder op de Chopinwedstrijd in 1949, die ook tal van zijn leerlingen op hun beurt weten te winnen.
Als solist, leraar en gastspreker trekt hij rond in de voormalige Sovjet-Unie en reist door naar vrijwel heel Europa tot in Cuba en de Verenigde Staten. Onder leiding van talrijke beroemde dirigenten als Kondrashin, Temirkanov, Maderna of Berglund gaf hij concerten.
Verder zijn van hem heel wat artikels in verband met muziek en pedagogie verschenen. Hij is lid van het comité van de International Music Union en voorzitter van de Rachmaninov Vereniging in Rusland. Hij zit ook de Rachmaninovwedstrijd in Moskou voor en zetelt als jurylid in tal van internationale pianowedstrijden.

Pianiste Angelica Morales von Sauer werd in Mexico geboren en maakte haar debuut met de Berliner Philharmoniker op de leeftijd van 13 en haar debuut in New York in de Carnegie Hall vijf jaar later. Ze gaf les aan het Mexico City Conservatory of Music. In 1955 begon ze piano te doceren aan de Universiteit van Kansas. Ze werd er hoogleraar in 1958, een positie die ze bekleedde tot haar pensioen in 1973. Angelica Morales von Sauer was getrouwd met componist en pianist Emil von Sauer. In 1995 werd het Concurso Nacional de Piano Angelica Morales-Yamaha opgericht.

Karl-Heinz Pick studeerde aan de Hochschule für Musik Felix Mendelssohn Bartholdy in Leipzig, waar hij docent piano was tot 1994. Hij leidde ook de piano-afdeling van de Musikhochschule Leipzig. Als concertpianist trad hij op in Europa en Azië. Als componist schreef hij kamermuziek, werken voor piano en Lieder. Hij werd vaak uitgenodigd om in de jury te zetelen van internationale pianowedstrijden en was een van de oprichters van het Chopin-Gesellschaft der DDR in 1962, vandaag de dag bekend als het Deutsche Chopin-Gesellschaft. In 1986 werd hij voorzitter van de stichting en in 2006 erevoorzitter. Karl-Heinz Pick ontving de Kunstprijs van de stad Leipzig en werd geëerd door de Republiek Polen voor zijn verdienste aan de Poolse cultuur.

lee hier de biografie van Mitsuko Uchida in het Engels

Jean-Claude Vanden Eynden was amper 16 jaar oud wanneer hij in 1964 werd uitgeroepen tot laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd. Die waardevolle onderscheiding was het startpunt van een briljante loopbaan, met optredens in de mooiste concertzalen ter wereld en op de beroemdste festivals, zoals die van Korsholm (Finland), Umea (Zweden), Prades, La Chaise-Dieu en Giverny (Frankrijk), Delft (Nederland), Seoul (Korea), Stavelot en Seneffe (België). Op kamermuziekgebied speelde hij met vooraanstaande Belgische en internationale partners zoals Véronique Bogaerts, Marie Hallynck, Augustin Dumay, Silvia Marcovici, Mihaela Martin, Miriam Fried, Gérard Caussé, Frans Helmerson, José Van Dam, Walter Boeykens, het Quatuor Enesco, het Melos Quartett, het Quatuor Ysaÿe en het Ensemble César Franck. Zijn brede en indrukwekkende repertoire omvat bijna alle grote concerto’s, een brede waaier aan kamermuziekwerken en vooral het complete werk voor piano solo van Maurice Ravel. Jean-Claude Vanden Eynden is in 2018 door Koning Filip in de adelstand verheven met de persoonlijke titel van ridder.