Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Lazar Berman, al op 4-jarige leeftijd een wonderkind en leerling van het Conservatorium van Moskou, werd in 1956 laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd en het Franz Liszt concours. Gedurende bijna 20 jaar kreeg hij geen toelating om buiten de toenmalige Sovjet-Unie op te treden. Pas in 1976 werd hij 'herontdekt', en dat in de Verenigde Staten tijdens een onvergetelijk concert in de Verenigde Naties waar hij optrad met Antal Dorati en het National Symphony Orchestra. Dat was het startsein van een wereldcarrière met optredens met de grootste orkesten onder leiding van Abbado, Karajan, Bernstein, Leinsdorf en anderen, met wie hij ook tal van opnames gemaakt heeft. Als professor in Imola werd hij regelmatig gevraagd om in de jury te zetelen van internationale pianowedstrijden. In 1995 was hij juryvoorzitter van de Long-Thibaudwedstrijd.

Als 18-jarige begon Bella Davidovich te studeren aan het Conservatorium van Moskou bij Konstantin Igumnov and Jacob Flier. In 1949 won ze als jongste ooit de Eerste Prijs van de Chopinwedstrijd in Warschau. Sedert haar Amerikaanse debuut in de Carnegie Hall (1979), heeft Davidovich met onder andere de New York and Los Angeles Philharmonics, de orkesten van Philadelphia and Cleveland, het Concertgebouworkest, het London Symphony Orchestra en het Leipzigse Gewandhausorchester gewerkt, onder leiding van Rostropovich, Masur, Temirkanov, Muti, enz. Haar talrijke cd-opnames verschenen bij Philips, Orfeo, Novalis en Delos. Bella Davidovich werd als eerste uit de Soviet geëmigreerde muzikante in 1988 officieel uitgenodigd om, met haar zoon, in haar geboorteland op te treden. In Rusland heeft ze 16 jaar les gegeven aan het Conservatorium van Moskou en sedert ze in New York woont, is ze al meer dan 20 jaar als professor verbonden aan de Juilliard School. Ze wordt daarnaast vaak uitgenodigd als jurylid van de Chopinwedstrijd, de Koningin Elisabethwedstrijd, het Clara Haskil Concours in Zwitserland en de Ferrucio Busoniwedstrijd in Italië.

Abdel Rahman El Bacha (Beiroet, 1958) woont in Frankrijk, waar hij vanaf zijn 16de les volgde bij Pierre Sancan aan het Nationaal Conservatorium van Parijs. Hij behaalde er vier eerste prijzen : piano, kamermuziek, harmonie en contrapunt. Zijn talent werd op de Koningin Elisabethwedstrijd anno 1978 bevestigd ; het leverde hem concerten op in de meest prestigieuze zalen in Europa en daarbuiten. Hij speelde met orkesten als de Berliner Philharmoniker, het Orchestre de Paris, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het English Chamber Orchestra. Zijn eerste cd met werken van Prokofiev werd in 1983 bekroond met de Charles Cros Prijs. Voor het label Forlane nam hij werken van Bach, Ravel, Schubert en Schumann op en voor Fuga Libera de vijf concerti van Prokofiev. Zijn complete uitvoering van Beethovens sonates en Chopins muziek voor solo piano werden zowel live als op cd enthousiast onthaald. Abdel Rahman El Bacha is ook actief als componist en is momenteel meester in residentie aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth.

Rudolf Firkusny studeerde van 1920 tot 1927 zowel piano als compositie bij Janacek, bij Ruzena Kurzova aan het Conservatorium van Brno en bij Vilem Kurz en Rudolf Karel aan het Praagse Conservatorium. Van 1929 tot 1930 volgde hij ook compositie bij Suk. Hij debuteerde in Praag in 1922 en had een actieve loopbaan in Oost-Europa tot in 1933, toen hij voor het eerst optrad in Engeland, en 1938, toen hij zijn Amerikaanse debuut maakte. Zijn composities omvatten een pianoconcerto dat in première ging in 1930, een strijkkwartet en verschillende pianostukken en liederen.

Na zijn Amerikaanse debuut bouwde Rudolf Firkusny een internationale carrière uit als pianist en hij begon later les te geven aan de Juilliard School en de Aspen School of Music. Hoewel het best bekend voor uitvoeringen van het standaard 19e eeuwse repertoire, gaf hij ook tal van kamermuziekoptredens en vertolkte hij hedendaagse en minder bekende werken. Hij gaf premières van werken van Menotti, Barber, Ginastera, Hanson, en Martinu, onder anderen, en hij was in het bijzonder een voorstander van het werk van Dvorak en Janacek.

Leading one of the most distinguished careers of any pianist, Claude Frank has continuously appeared with the world's foremost orchestras, at its most prestigious universities, and at major festivals since his debut with Leonard Bernstein and the New York Philharmonic in 1959. He is an internationally acclaimed interpreter of the piano literature of Beethoven. The Music and Arts Programs of America, Inc. label has re-released his recording of the sonatas, from his original 1971 RCA LP set, in a 10-CD box set.
May 2001 was a very special landmark in Mr. Frank’s career. The 92nd Street Y in New York hosted his recital commemorating the 50th Anniversary of his New York recital debut. The program, consisting of works by Bach, Schubert, Mozart, and Beethoven, closely resembled the program he performed at Town Hall in 1950.

During recent seasons, Claude Frank was Artist-in-Residence of the first Laguna Beach Chamber Music Festival (2003) and performed Mozart’s Concerto for Three Pianos with Leon Fleisher and Menahem Pressler at the Ravinia Festival (2002). Claude Frank has performed in recital throughout the United States and Europe, and has given joint recitals with his daughter, violinist Pamela Frank, in San Francisco, Pittsburgh, Fairfax, and Toronto, as well as numerous performances abroad.

Claude Frank has repeatedly been a soloist with the great orchestras of five continents, including the New York Philharmonic, Chicago Symphony, Boston Symphony, San Francisco Symphony, National Symphony, Pittsburgh Symphony, Royal Philharmonic Orchestra, Cleveland Orchestra, Philadelphia Orchestra, Detroit Symphony, Royal Concertgebouw Orchestra of Amsterdam, Jerusalem Symphony Orchestra, and the orchestras of New Orleans, Toronto, Zurich, Brussels, Hamburg, and Frankfurt. He has been heard in performances with the Berlin Philharmonic, Orchestre de la Suisse Romande, Berlin Radio Symphony Orchestra, Seattle Symphony, Grant Park Symphony in Chicago, Oregon Symphony in Portland, Baltimore Symphony, Kansas City Symphony, Minnesota Symphony, St. Luke's Orchestra, and Denver Symphony, among others. In 2008, he performed alongside other legendary pianists at The Olympic Centenary Piano Extravaganza of China in Beijing, China.

In chamber music, he has appeared with such eminent groups as the Guarneri Quartet, Juilliard Quartet, Cleveland Quartet, Emerson Quartet, American Quartet, Mendelssohn Quartet, Tokyo Quartet, and the London Mozart Players, as well as with Alexander Schneider's chamber ensembles and at the Metropolitan Museum of Art.

He has appeared in numerous festivals including Menuhin's Gstaad Festival in Switzerland, the Midsummer Mozart Festival in California and the Klavier Festival Ruhr, as well as festivals in Portland, Highland Park, Norfolk, Schleswig-Holstein, Verbier, Vancouver, and Marlboro. A frequent performer in New York City's Mostly Mozart Festival during its formative years and a festival participant in virtually every season thereafter, Claude Frank appeared in its 25th anniversary celebration at Lincoln Center.

A renowned teacher as well as performer, Claude Frank is on the faculty at the Curtis Institute of Music in Philadelphia and is a professor at the Yale School of Music. Of special interest are his master classes at Yale University, Duke University, University of Kansas and North Carolina School of the Arts, among many others.

His recordings include the critically acclaimed direct-to-disc recording of the Mozart Piano Concerto #20 in D minor, K.466, with George Cleve and the Midsummer Mozart Festival Orchestra for Sonic Arts (LS-23) and Sine Qua Non's recording of the Archduke Trio in B flat major, Op. 97 with violinist Emmanuel Borok and cellist Leslie Parnas (Digi 110/79005). His performance of the Mozart Piano Concerto #24 in C minor, K.491 with the New England Conservatory Orchestra with Leon Fleisher as conductor is on the Audifon label. Claude Frank has also recorded the cycle of Beethoven Violin & Piano Sonatas with his daughter for Music Masters.

Claude Frank lived in Nuremberg until the age of 12, when he joined his father in Brussels. Shortly thereafter, he went to live in Paris, where he studied at the Paris Conservatoire. The German occupation forced him to leave France. While in Spain illegally and overheard at the keyboard, he was invited to perform at a party given by the Brazilian Ambassador. There, he won his first 'fee' - a visa to come to the United States granted by the American Consul, who attended the party. Once in New York, Claude Frank studied with Artur Schnabel and Karl Ulrich Schnabel, and studied composition and conducting at Columbia University. At Tanglewood, he studied with Serge Koussevitzky.

Frédéric Gevers werd geboren in Antwerpen en is verwant met Emile Verhaeren en de schrijfster Marie Gevers. Hij speelde piano sinds hij drie was en vervolmaakte zich in Antwerpen, Brussel en in Parijs bij Yves Nat. Frédéric Gevers werkte samen met Walter Rummel, Paul Roës en Wilhelm Kempff. Zijn loopbaan als leraar aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen belette hem niet concerten te geven in Europe, het Nabije-Oosten, Zuid-Afrika, Canada en Rusland.

Karl-Heinz Kämmerling volgde piano aan de Musikhochschule van Leipzig bij Anton Rohden en Hugo Steurer. Hij doceerde aan de Musikhochschule van Hannover, waarvan hij 6 jaar lang vice-voorzitter was, en aan het Mozarteum van Salzburg, waar hij in 1990 directeur werd. Sinds 2004 is hij gastprofessor aan de Muziekuniversiteit van Zagreb.
Karl-Heinz Kämmerling is stichter en jarenlang voorzitter geweest van de Duitse EPTA. Aan de universiteit liet hij zich actief in met het onderzoekscentrum dat jong muzikaal talent aanmoedigt. Hij was lid van het directiecomité van de Internationale Musikakademie für Solisten (IMAS), voorzitter van de Deutsche Stiftung en leidde met Schott de gezamenlijke uitgave ‘Üben und Musizieren’.
Karl-Heinz Kämmerling behaalde talrijke nationale en internationale prijzen, gaf heel wat master classes in Europa, Azië en de USA en was jurylid op de grootste internationale wedstrijden. In Duitsland en Oostenrijk werd hij geëerd voor zijn verdienste op het vlak van muziek (1999 en 2000).

Nikita Magaloff was een van de meest charismatische pianisten van de twintigste eeuw. Veel van zijn opnames zijn nog steeds beschikbaar en klinken modern, maar deze musicus was ooit bevriend met Rachmaninov, Prokofiev, van wie hij compositielessen kreeg, en Ravel, die een enthousiast bewonderaar van hem was. Hij concerteerde met de belangrijkste dirigenten en orkesten van toen en op de meest prestigieuze festivals. Hij werkte ook samen met toonaangevende strijkers als violist Joseph Szigeti.

Hij was kosmopolitisch ingesteld en had een breed repertoire met een voorkeur voor Chopin : hij speelde vaak volledige programma's met enkel werk van Chopin en had de eer de eerste te zijn om alle pianostukken van Chopin op te nemen. Maar zijn repertoire omvatte ook Beethoven, Mendelssohn, Mozart, Brahms, Schumann, Liszt, Debussy, Ravel, Fauré, Prokofiev, Rachmaninov, Stravinsky, Scriabin, en vele anderen. Veel van zijn opnames zijn beschikbaar bij Philips en Decca.

Nikita Magaloff werd geboren in St. Petersburg in 1912. Zijn familie vluchtte voor de revolutie toen hij zes was, reisde eerst naar Finland, vervolgens naar de Verenigde Staten, om zich uiteindelijk te vestigen in Parijs in 1922. Hij studeerde er aan het Conservatorium, waar zijn belangrijkste leraar Isidor Philipp was.

Het was in het Parijs van de jaren '20 dat Nikita Magaloff Prokofiev, Ravel en Rachmaninov ontmoette, componisten wiens muziek en invloed een belangrijke rol gespeeld hebben in zijn carrière. Ook raakte hij daar bevriend met Szigeti, die hem een breed scala van kamermuziek liet ontdekken en wiens dochter hij later zou trouwen.

Hoewel hij van de jaren 1920 tot 1950 erg actief was op tal van concertpodia en in de opnamestudio, leek zijn carrière pas vleugels te krijgen na 1960, misschien een gevolg van het stopzetten van zijn onderwijsactiviteiten ; van 1949 tot 1959 gaf hij regelmatig masterclasses aan het Conservatorium van Genève. Maar een deel van zijn late succes is misschien ook te danken aan de verandering in zijn stijl : hij nam meer risico, toonde een grotere passie en speelde met meer pit.

De meeste van de nog beschikbare opnames van Nikita Magaloff werden gemaakt na 1960. Hij bleef bezig gedurende de laatste drie decennia van zijn carrière en gaf zelfs aan het eind nauwelijks gas terug : in het seizoen 1990-1991 wijdde hij een zesdelige concertserie bijna volledige aan het oeuvre van Chopin.

Viktor Merjanov is pianoleraar en directeur van de afdeling piano aan het Conservatorium van Moskou, waar hij zelf ooit les kreeg van professor Feinberg. Hij behaalde grote nationale en internationale prijzen, waaronder op de Chopinwedstrijd in 1949, die ook tal van zijn leerlingen op hun beurt weten te winnen.
Als solist, leraar en gastspreker trekt hij rond in de voormalige Sovjet-Unie en reist door naar vrijwel heel Europa tot in Cuba en de Verenigde Staten. Onder leiding van talrijke beroemde dirigenten als Kondrashin, Temirkanov, Maderna of Berglund gaf hij concerten.
Verder zijn van hem heel wat artikels in verband met muziek en pedagogie verschenen. Hij is lid van het comité van de International Music Union en voorzitter van de Rachmaninov Vereniging in Rusland. Hij zit ook de Rachmaninovwedstrijd in Moskou voor en zetelt als jurylid in tal van internationale pianowedstrijden.

Eugène Moguilevsky (Odessa, 1945) kreeg zijn eerste pianolessen van zijn moeder. Later ging hij aan het Conservatorium van Moskou in de leer bij H. Neuhaus, die ook les gaf aan Gilels en Richter. In 1964 behaalde hij de eerste prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd, wat hem de kans gaf met dirigenten als André Cluytens, Charles Munch en Bernard Haitink samen te werken.
Wereldwijd trad hij solo op, en in 1973 behaalde hij in de Verenigde Staten de prijs voor beste vertolker voor zijn interpretatie van het 3de concerto van Rachmaninov met het symfonieorkest van Moskou onder leiding van Kondrachin. In die periode werd hij ook benoemd tot hoogleraar aan het Conservatorium van Moskou. Hij concerteerde in Melbourne, Singapore, New York (Carnegie Hall), Los Angeles, San Francisco, Chicago, in Duitsland, Zwitserland, Spanje…
Sinds 1992 geeft Eugène Moguilevsky les aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Tal van zijn vertolkingen werden op CD opgenomen.

Takahiro Sonoda (1928-2004) volgde aanvankelijk les in zijn geboortestad Tokio bij Leo Sirota en ging later bij Marguerite Long in Parijs en bij Helmut Roloff in Berlijn studeren. Na zijn debuut in 1958 als solist met de Berliner Philharmoniker reisde hij de wereld af om onder leiding van grote dirigenten als Sergiu Celibidache, André Cluytens en Wolfgang Sawallish concerten te geven. Hij was lid van de Kunstacademie van Japan, waar hij lange tijd opnames maakte en als solist optrad. Hij zetelde vaak als jurylid in wedstrijden als die van Chopin, Tchaikovsky en Van Cliburn.

Lees hier de biografie van Maria Tipo in het Engels

Fou Ts’ong (Shanghai, 1934) genoot zijn opleiding in Warschau bij Zbigniew Drzewiecki. De speciale Mazurka Prijs die hij wegkaapte op de Chopinwedstrijd in 1953 leverde hem een groot aantal concerten doorheen Oost-Europa op. In 1959 werd hij uitgenodigd om op te treden onder de leiding van Carlo Maria Giulini in de Royal Albert Hall en sindsdien heeft hij zich in Londen gevestigd. Waardering door zowel collega’s, recensenten als toehoorders bleef niet uit en er volgden tournees wereldwijd. Voor het Meridian label nam hij cd’s op met werken van Scarlatti, Handel, Bach, Beethoven, Schubert, Chopin, Schumann en Debussy. Hij maakte onlangs een opname van de sonates van Haydn. Als pedagoog is hij verbonden aan de International Piano Academy Lake Como en het Conservatorium van Shanghai. Hij heeft ook tal van master classes gegeven in verschillende muziekscholen en op festivals. In 2010 is hij eveneens lid van de jury van de Chopinwedstrijd in Warschau.

Jean-Claude Vanden Eynden was amper 16 jaar oud wanneer hij in 1964 werd uitgeroepen tot laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd. Die waardevolle onderscheiding was het startpunt van een briljante loopbaan, met optredens in de mooiste concertzalen ter wereld en op de beroemdste festivals, zoals die van Korsholm (Finland), Umea (Zweden), Prades, La Chaise-Dieu en Giverny (Frankrijk), Delft (Nederland), Seoul (Korea), Stavelot en Seneffe (België). Op kamermuziekgebied speelde hij met vooraanstaande Belgische en internationale partners zoals Véronique Bogaerts, Marie Hallynck, Augustin Dumay, Silvia Marcovici, Mihaela Martin, Miriam Fried, Gérard Caussé, Frans Helmerson, José Van Dam, Walter Boeykens, het Quatuor Enesco, het Melos Quartett, het Quatuor Ysaÿe en het Ensemble César Franck. Zijn brede en indrukwekkende repertoire omvat bijna alle grote concerto’s, een brede waaier aan kamermuziekwerken en vooral het complete werk voor piano solo van Maurice Ravel. Jean-Claude Vanden Eynden is in 2018 door Koning Filip in de adelstand verheven met de persoonlijke titel van ridder.