Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Als student en even later als assistent van Edwin Fischer werkte Paul Badura-Skoda nauw samen met Wilhelm Furtwängler, Herbert von Karajan, Hermann Scherchen, Josef Krips, Carl Schuricht en Rafael Kubelik. Hij deed de Weense traditie alle eer aan, ook in zijn opnames van het klassieke Weens repertoire, waarmee hij de gunst van het publiek won. Maar Paul Badura-Skoda stapte vlug af van het begane pad om zich toe te spitsen op een zo correct mogelijke uitvoering van muziekwerken, zowel qua vorm als opvatting. Vanaf 1948 werden oude instrumenten zijn onderzoeksterrein en daarmee belandde hij in de studie van manuscripten en originele uitgaven. Hij haalde vergeten partituren terug van onder het stof, publiceerde artikels in vaktheoretische tijdschriften en realiseerde nieuwe uitgaven. Zijn boek over Mozart werd wereldwijd vertaald.

Lazar Berman, al op 4-jarige leeftijd een wonderkind en leerling van het Conservatorium van Moskou, werd in 1956 laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd en het Franz Liszt concours. Gedurende bijna 20 jaar kreeg hij geen toelating om buiten de toenmalige Sovjet-Unie op te treden. Pas in 1976 werd hij 'herontdekt', en dat in de Verenigde Staten tijdens een onvergetelijk concert in de Verenigde Naties waar hij optrad met Antal Dorati en het National Symphony Orchestra. Dat was het startsein van een wereldcarrière met optredens met de grootste orkesten onder leiding van Abbado, Karajan, Bernstein, Leinsdorf en anderen, met wie hij ook tal van opnames gemaakt heeft. Als professor in Imola werd hij regelmatig gevraagd om in de jury te zetelen van internationale pianowedstrijden. In 1995 was hij juryvoorzitter van de Long-Thibaudwedstrijd.

Daniel Blumenthal, geboren in het Duitse Landstuhl maar van Amerikaanse afkomst, zette zijn eerste stappen in de muziekwereld als knaap van amper vijf. Aan de University of Michigan behaalde hij een Bachelor en aan de Juilliard School in New York een Master in muziek en de titel Doctor of Musical Arts. Hij is laureaat van enkele internationale wedstrijden : Sydney en Leeds in 1981, Genève en Busoni in 1982, de Koningin Elisabethwedstrijd in 1983. Internationaal heeft hij een mooie reputatie als solist, concerten kamermusicus opgebouwd. Daniel Blumenthal doceert piano aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel en op het Thy Chamber Music Festival in Denemarken. In 1995 was hij jurylid van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. Hij heeft meer dan 80 cd’s opgenomen. Daniel Blumenthal is erelid van Icons of Europe, een culturele vzw die hij ook muzikaal advies verleent.

Met een violist als vader en een pianiste als moeder, begon John Browning pianostudies op de leeftijd van vijf en gaf hij zijn eerste publieke optreden als solist met de Denver Symphony op de leeftijd van tien. Hij verhuisde vervolgens naar New York om zijn muzikale studies voort te zetten bij Rosina Lhevinne aan de Juilliard School. Hij won snel aan bekendheid door het winnen van de Steinway Centennial Award in 1954, het Leventritt Concours in 1955 en zijn Tweede Prijs op de Koningin Elisabethwedstrijd in 1956. Hetzelfde jaar merkte het grote publiek hem op tijdens zijn professionele orkestdebuut met de New York Philharmonic en Dimitri Mitropoulos, dat niet alleen zijn carrière internationaal lanceerde, maar ook Samuel Barber inspireerde om een pianoconcerto voor hem te schrijven. Zes jaar later, in 1962, werd John Browning gekozen om de wereldpremière te geven van dat concerto met Erich Leinsdorf en de Boston Symphony, tijdens de openingsviering van het Lincoln Center in New York. Het stuk werd bekroond met een Pulitzer Prize en is sindsdien uitgegroeid tot het meest uitgevoerde Amerikaanse pianoconcerto in de afgelopen halve eeuw.

Sinds zijn triomfantelijke debuut in 1956 met de New York Philharmonic verscheen John Browning op vrijwel alle podia van de wereld en hij vergaarde lofbetuigingen met zowel zijn solo-recitals, concertoptredens als opnames. Hij vertolkte en nam een breed spectrum aan werken op en bracht ook werk van de hedendaagse Amerikaanse componist Richard Cumming in première.

John Browning concerteerde regelmatig in de Verenigde Staten, Canada, Europa, Japan, Zuid-Amerika, Nieuw-Zeeland en Australië, en toerde vier maal door de Sovjet-Unie. In Noord-Amerika trad hij veelvuldig op met de symfonieorkesten van Boston, Chicago, Cleveland, Houston, Los Angeles, New Jersey, New York, Philadelphia, Pittsburgh, St. Louis, Toronto en Washington DC. Daarbuiten gaf hij optredens met onder andere het Koninklijk Concertgebouworkest van Amsterdam, de London Philharmonic, Londen en Scottish National Symphony Orchestra, en de Royal Stockholm Philharmonic met Andrew Davis.

Hij werkte samen met Leonard Slatkin op zowel de Wolf Trap en Blossom Music Festivals, Pinchas Zukerman op het Ravinia Festival, het Tokyo String Quartet in het Lincoln Center's Mostly Mozart Festival, en Robert Spano en het Boston Symphony Orchestra in Tanglewood. Hij was ook een favoriet op andere Amerikaanse muziekfestivals en werd vaak uitgenodigd in de Hollywood Bowl, Caramoor International, Grant Park, Saratoga, Newport, Rockport, Seattle International, St. Charles Art & Music, Minnesota Orchestra Summerfest, en het Peninsula Music Festival.

Als 18-jarige begon Bella Davidovich te studeren aan het Conservatorium van Moskou bij Konstantin Igumnov and Jacob Flier. In 1949 won ze als jongste ooit de Eerste Prijs van de Chopinwedstrijd in Warschau. Sedert haar Amerikaanse debuut in de Carnegie Hall (1979), heeft Davidovich met onder andere de New York and Los Angeles Philharmonics, de orkesten van Philadelphia and Cleveland, het Concertgebouworkest, het London Symphony Orchestra en het Leipzigse Gewandhausorchester gewerkt, onder leiding van Rostropovich, Masur, Temirkanov, Muti, enz. Haar talrijke cd-opnames verschenen bij Philips, Orfeo, Novalis en Delos. Bella Davidovich werd als eerste uit de Soviet geëmigreerde muzikante in 1988 officieel uitgenodigd om, met haar zoon, in haar geboorteland op te treden. In Rusland heeft ze 16 jaar les gegeven aan het Conservatorium van Moskou en sedert ze in New York woont, is ze al meer dan 20 jaar als professor verbonden aan de Juilliard School. Ze wordt daarnaast vaak uitgenodigd als jurylid van de Chopinwedstrijd, de Koningin Elisabethwedstrijd, het Clara Haskil Concours in Zwitserland en de Ferrucio Busoniwedstrijd in Italië.

De pianist André De Groote is laureaat van verschillende internationale pianowedstrijden. Hij ontving de Harriet Cohen Piano Medal, alsook prijzen in de internationale ARD-wedstrijd (München), de Tschaïkovsky en de Koningin Elisabeth wedstrijden, wat hem toegang verleende tot de belangrijkste Europese muziekcentra.

Zodoende speelde hij niet alleen in de belangrijkste Europese muzieksteden, maar ook in Noord- en Zuid-Amerika, het Nabije- en Middenoosten, Afrika en Japan. Verschillende eminente dirigenten hebben een beroep gedaan op zijn medewerking: Dean Dixon, Neeme Jarvi, Arpad Joó, Christoph Eschenbach, Michaël Gielen, Igor Markévitch...

Hij werkte samen met de Chilingirian- en Via Nova strijkkwartetten, de violisten Augustin Dumay en Yayoi Toda, terwijl zijn duo met de celliste Viviane Spanoghe een onmisbaar element is geworden in het Belgisch muziekleven. Samen maakten zij een indrukwekkend aantal opnames van sonates van Beethoven, Brahms, Enescu, Joseph Jongen, Schostakovitch, Vierne en Tournemire.

Zijn zeer omvangrijk repertoire bevat ongeveer vijftig concerti, waarvan de twee van Arthur de Greef en de drie van Charles Camilleri op cd staan. Verder heeft hij werk met ensemble opgenomen van Poulenc en Françaix. Hij maakte ook een nieuwe opname van de twee sonates van Brahms voor piano en klarinet (met Wolfgang Meyer) en altviool (met Pierre-Henri Xuereb). Verder heeft hij de 32 sonates van Beethoven, het integraal piano oeuvre van Brahms en de drie sonates van Erich Korngold opgenomen. De Beethovensonates heeft hij integraal uitgevoerd in Brussel (drie keer), in Gent, in Zaragoza, Hiroshima en in het Beethovenhaus te Bonn.

Ere-leraar aan het Koninklijk Conservatoriuim Brussel, gaf André De Groote master classes in Frankrijk, Duitsland, Spanje en Japan. Hij werd uitgnodigd als Visiting Professor aan de Arizona State University en de Indiana University in Bloomington.

Abdel Rahman El Bacha (Beiroet, 1958) woont in Frankrijk, waar hij vanaf zijn 16de les volgde bij Pierre Sancan aan het Nationaal Conservatorium van Parijs. Hij behaalde er vier eerste prijzen : piano, kamermuziek, harmonie en contrapunt. Zijn talent werd op de Koningin Elisabethwedstrijd anno 1978 bevestigd ; het leverde hem concerten op in de meest prestigieuze zalen in Europa en daarbuiten. Hij speelde met orkesten als de Berliner Philharmoniker, het Orchestre de Paris, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het English Chamber Orchestra. Zijn eerste cd met werken van Prokofiev werd in 1983 bekroond met de Charles Cros Prijs. Voor het label Forlane nam hij werken van Bach, Ravel, Schubert en Schumann op en voor Fuga Libera de vijf concerti van Prokofiev. Zijn complete uitvoering van Beethovens sonates en Chopins muziek voor solo piano werden zowel live als op cd enthousiast onthaald. Abdel Rahman El Bacha is ook actief als componist en is momenteel meester in residentie aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth.

Brigitte Engerer was een veelzijdige Franse pianiste die vaak geprezen werd voor haar interpretaties van het romantische en Franse repertoire en voor haar samenwerking in pianoduo en vierhandige piano met Boris Berezovsky. Maar haar repertoire beperkte zich niet daartoe; het bevatte ook werk van onder andere Bach, Mozart, Beethoven, Schumann, Chopin, Saint-Saëns, Rachmaninov, Ravel, Gershwin, Poulenc, Schnittke. Ze werkte eveneens regelmatig samen met een reeks andere instrumentalisten, waaronder violisten Régis Pasquier en Olivier Charlier, cellist Henri Demarquette en pianist Oleg Maisenberg. Als soliste trad ze op met de grootste orkesten van Berlijn, Parijs, Londen, Montréal, New York, Chicago, Los Angeles en Tokio, en met dirigenten als Karajan, Barenboim, Mehta, Ozawa en Rostropovich. Ze heeft talrijke opnames gemaakt voor verschillende labels, waaronder Decca, Philips, Naïve en Harmonia Mundi.

Brigitte Engerer werd geboren in Tunesië in 1952. Ze studeerde piano vanaf de leeftijd van vier en gaf haar eerste openbare concert op haar zesde. Vijf jaar later begon ze te piano te volgen aan het Conservatorium van Parijs bij Lucette Descaves, waar ze afstudeerde op vijftienjarige leeftijd. In 1969 trok ze naar het Conservatorium van Moskou, waar haar belangrijkste leraar Stanislas Neuhaus was. Ondertussen nam ze deel aan verschillende internationale pianowedstrijden: in 1969 werd ze een laureate van het Long-Thibaud Concours in Parijs, in 1974, het jaar dat ze afstudeerde in Moskou, won ze de zesde prijs op de Tchaikovskywedstrijd en in 1978 mocht ze de derde prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd in ontvangst nemen.

In de jaren '70 werkte Brigitte Engerer aan een succesvolle carrière in Frankrijk. Haar internationale doorbraak kwam er in 1980, toen Karajan haar vroeg om op te treden met de Berliner Philharmoniker. Twee jaar later werd ze opnieuw uitgenodigd voor de festiviteiten rond het honderdjarige bestaan van het orkest. Daarop volgden tal van prestigieuze concerten in heel Europa, Canada, de Verenigde Staten en Japan. Onder haar vroegste opnames tellen we voor Philips Tchaikovsky's De Seizoenen (1982) en Schumanns Carnaval, die bekroond werd met de Grand Prix du Disque.

Brigitte Engerer debuteerde in Carnegie Hall in 1983 en terwijl haar solocarrière opbloeide, slaagde ze er ook in die te combineren met een behoorlijk aantal kamermuziekconcerten. In de jaren '80 en '90 toerde ze regelmatig en maakte ze een aantal succesvolle opnames voor Harmonia Mundi, waaronder in 1988 Mussorgsky's Schilderijen van een tentoonstelling en in 1993 een dubbel-cd met de Nocturnes van Chopin.

In het begin van de 20e eeuw bleef Brigitte Engerer actief op alle fronten, met als hoogtepunten haar optredens met pianist Boris Berezovsky. Hun tournee in 2010 door Frankrijk, Spanje en Rusland omvatte een veelgeprezen optreden op het White Nights Festival in de Mariinsky Concertzaal in Sint-Petersburg. Samen namen ze onder andere in 2011 de Hongaarse dansen en Liebeslieder Walsen van Brahms op voor het Mirare label. In 2012 stierf Brigitte Engerer in Parijs na een lange strijd tegen kanker.

Andrzej Jasinski studeerde bij W. Markiewiecz en M. Tagliaferro. Hij was een prijswinnaar van het Maria Canals Concours inn 1960 en was al begonnen aan een veelbelovende internationale carrière, toen hij er bewust voor koos om zijn energie te wijden aan het onderwijzen van de piano. Zijn manier van lesgeven is beroemd en gerespecteerd in Polen en in het buitenland. Zijn studenten, waaronder Kristian Zimmerman, hebben tal van internationale prijzen gewonnen. Van 1979 tot 1982 doceerde hij aan de Hochschule für Musik van Stuttgart en hij werd uitgenodigd om master classes in Japan, Salzburg en Imola te geven. Als doctor honoris causa van de Fryderyk Chopin Muziekacademie en de Muziekuniversiteit van Katowice zetelde Andrzej Jasinski in de jury's van internationale wedstrijden en hij was de juryvoorzitter van de Fryderyk Chopinwedstrijd in 2000, 2005 en 2010.

Menahem Pressler studeerde piano in Israël. Zijn carrière nam een grote vlucht toen hij in 1946 de Debussywedstrijd van San Francisco won. Hij trad op als solist met de symfonieorkesten van New York, Chicago, Cleveland, Pittsburgh, Dallas en Londen en maakte kamermuziek met het Pasquier Trio en de Juilliard, Emerson, Guarneri en Cleveland strijkkwartetten. In 1955 stichtte hij zelf het Beaux-Arts Trio, dat in 2006 de Concertgebouw Prijs kreeg. Zijn uitstekende muzikale kennis van de pianistiek en de kamermuziekliteratuur staan wereldwijd bekend en staven zijn internationale reputatie als leraar. Hij is distinguished professor van de Indiana University, waar hij meer dan vijftig jaar docent geweest is. Bovendien ontving hij eredoctoraten van de Universiteit van Nebraska-Lincoln en de North Carolina School of the Arts. Onder zijn talrijke prijzen noemen we de ‘Lifetime Achievement Award’ van het magazine Gramophone, de ‘Ehrenurkunde’ van de Duitse critici, als erkenning voor veertig jaar toonaangevendheid op het gebied van kamermuziek, de ‘Chamber Music America’s Distinguished Service Award’en zijn opname in de American Academy of Arts and Sciences. Naast de talrijke cd’s die hij met het Beaux-Arts Trio opnam, speelde hij solo een 30-tal cd’s in met werken gaande van Bach tot Ben-Haim. In 2009 werd hij ereburger van zijn geboortestad Magdeburg.

Takahiro Sonoda (1928-2004) volgde aanvankelijk les in zijn geboortestad Tokio bij Leo Sirota en ging later bij Marguerite Long in Parijs en bij Helmut Roloff in Berlijn studeren. Na zijn debuut in 1958 als solist met de Berliner Philharmoniker reisde hij de wereld af om onder leiding van grote dirigenten als Sergiu Celibidache, André Cluytens en Wolfgang Sawallish concerten te geven. Hij was lid van de Kunstacademie van Japan, waar hij lange tijd opnames maakte en als solist optrad. Hij zetelde vaak als jurylid in wedstrijden als die van Chopin, Tchaikovsky en Van Cliburn.

Jean-Claude Vanden Eynden was amper 16 jaar oud wanneer hij in 1964 werd uitgeroepen tot laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd. Die waardevolle onderscheiding was het startpunt van een briljante loopbaan, met optredens in de mooiste concertzalen ter wereld en op de beroemdste festivals, zoals die van Korsholm (Finland), Umea (Zweden), Prades, La Chaise-Dieu en Giverny (Frankrijk), Delft (Nederland), Seoul (Korea), Stavelot en Seneffe (België). Op kamermuziekgebied speelde hij met vooraanstaande Belgische en internationale partners zoals Véronique Bogaerts, Marie Hallynck, Augustin Dumay, Silvia Marcovici, Mihaela Martin, Miriam Fried, Gérard Caussé, Frans Helmerson, José Van Dam, Walter Boeykens, het Quatuor Enesco, het Melos Quartett, het Quatuor Ysaÿe en het Ensemble César Franck. Zijn brede en indrukwekkende repertoire omvat bijna alle grote concerto’s, een brede waaier aan kamermuziekwerken en vooral het complete werk voor piano solo van Maurice Ravel. Jean-Claude Vanden Eynden is in 2018 door Koning Filip in de adelstand verheven met de persoonlijke titel van ridder.