Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Als student en even later als assistent van Edwin Fischer werkte Paul Badura-Skoda nauw samen met Wilhelm Furtwängler, Herbert von Karajan, Hermann Scherchen, Josef Krips, Carl Schuricht en Rafael Kubelik. Hij deed de Weense traditie alle eer aan, ook in zijn opnames van het klassieke Weens repertoire, waarmee hij de gunst van het publiek won. Maar Paul Badura-Skoda stapte vlug af van het begane pad om zich toe te spitsen op een zo correct mogelijke uitvoering van muziekwerken, zowel qua vorm als opvatting. Vanaf 1948 werden oude instrumenten zijn onderzoeksterrein en daarmee belandde hij in de studie van manuscripten en originele uitgaven. Hij haalde vergeten partituren terug van onder het stof, publiceerde artikels in vaktheoretische tijdschriften en realiseerde nieuwe uitgaven. Zijn boek over Mozart werd wereldwijd vertaald.

Evelyne Brancart was born in Belgium and studied with the renowned teacher Eduardo del Pueyo. She is a laureate of numerous international competitions, including those of Montréal (1976), Munich (1984) and Gina Bacchauer (1986). She had her London debut in 1976 to stunning critical acclaim.
Since her arrival in the United States in 1980, in addition to a host of concerts as soloist and in recital, Evelyne Brancart has devoted a good deal of her time to chamber music, collaborating with a great many artists and participating in numerous festivals in Europe, the United States, Canada and Mexico. She has taught at the University of New Mexico in Albuquerque, the Eastman School of Music, Rice University and the Aspen Summer Music School.
Since 1991, she is a professor at the Jacobs School of Music (University of Indiana).

Als 18-jarige begon Bella Davidovich te studeren aan het Conservatorium van Moskou bij Konstantin Igumnov and Jacob Flier. In 1949 won ze als jongste ooit de Eerste Prijs van de Chopinwedstrijd in Warschau. Sedert haar Amerikaanse debuut in de Carnegie Hall (1979), heeft Davidovich met onder andere de New York and Los Angeles Philharmonics, de orkesten van Philadelphia and Cleveland, het Concertgebouworkest, het London Symphony Orchestra en het Leipzigse Gewandhausorchester gewerkt, onder leiding van Rostropovich, Masur, Temirkanov, Muti, enz. Haar talrijke cd-opnames verschenen bij Philips, Orfeo, Novalis en Delos. Bella Davidovich werd als eerste uit de Soviet geëmigreerde muzikante in 1988 officieel uitgenodigd om, met haar zoon, in haar geboorteland op te treden. In Rusland heeft ze 16 jaar les gegeven aan het Conservatorium van Moskou en sedert ze in New York woont, is ze al meer dan 20 jaar als professor verbonden aan de Juilliard School. Ze wordt daarnaast vaak uitgenodigd als jurylid van de Chopinwedstrijd, de Koningin Elisabethwedstrijd, het Clara Haskil Concours in Zwitserland en de Ferrucio Busoniwedstrijd in Italië.

De pianist André De Groote is laureaat van verschillende internationale pianowedstrijden. Hij ontving de Harriet Cohen Piano Medal, alsook prijzen in de internationale ARD-wedstrijd (München), de Tschaïkovsky en de Koningin Elisabeth wedstrijden, wat hem toegang verleende tot de belangrijkste Europese muziekcentra.

Zodoende speelde hij niet alleen in de belangrijkste Europese muzieksteden, maar ook in Noord- en Zuid-Amerika, het Nabije- en Middenoosten, Afrika en Japan. Verschillende eminente dirigenten hebben een beroep gedaan op zijn medewerking: Dean Dixon, Neeme Jarvi, Arpad Joó, Christoph Eschenbach, Michaël Gielen, Igor Markévitch...

Hij werkte samen met de Chilingirian- en Via Nova strijkkwartetten, de violisten Augustin Dumay en Yayoi Toda, terwijl zijn duo met de celliste Viviane Spanoghe een onmisbaar element is geworden in het Belgisch muziekleven. Samen maakten zij een indrukwekkend aantal opnames van sonates van Beethoven, Brahms, Enescu, Joseph Jongen, Schostakovitch, Vierne en Tournemire.

Zijn zeer omvangrijk repertoire bevat ongeveer vijftig concerti, waarvan de twee van Arthur de Greef en de drie van Charles Camilleri op cd staan. Verder heeft hij werk met ensemble opgenomen van Poulenc en Françaix. Hij maakte ook een nieuwe opname van de twee sonates van Brahms voor piano en klarinet (met Wolfgang Meyer) en altviool (met Pierre-Henri Xuereb). Verder heeft hij de 32 sonates van Beethoven, het integraal piano oeuvre van Brahms en de drie sonates van Erich Korngold opgenomen. De Beethovensonates heeft hij integraal uitgevoerd in Brussel (drie keer), in Gent, in Zaragoza, Hiroshima en in het Beethovenhaus te Bonn.

Ere-leraar aan het Koninklijk Conservatoriuim Brussel, gaf André De Groote master classes in Frankrijk, Duitsland, Spanje en Japan. Hij werd uitgnodigd als Visiting Professor aan de Arizona State University en de Indiana University in Bloomington.

De muzikale stamboom van pianist Leon Fleisher is opmerkelijk : hij was de jongste leerling ooit van Artur Schnabel, die zelf studeerde bij Theodor Leschetizky, een leerling van Carl Czerny, die op zijn beurt studeerde bij Ludwig van Beethoven. Hij maakte zijn debuut bij de New York Philharmonic in 1944 en werd in 1952 de eerste Amerikaan die de Koningin Elisabethwedstrijd won. Hij wierp zichzelf zo op als een van 's werelds grootste klassieke pianisten die met elk groot orkest opgetreden heeft en tal van klassiekers van opnames voor Columbia / Epic (nu Sony) gemaakt heeft.

Op het hoogtepunt van zijn succes, hij was toen 36, werd hij echter getroffen door een neurologische aandoening (later geïdentificeerd als focale dystonie), waardoor twee vingers van zijn rechterhand verkrampt geraakten. In plaats van een punt te zetten achter zijn carrière ging Leon Fleisher op zoek naar een nieuw leven in de muziek. Hij begon zich te richten op het repertoire voor de linkerhand alleen en zocht zich zo een nieuwe weg als solist, dirigent en docent. Experimentele behandelingen met botoxinjecties herstelden uiteindelijk de mobiliteit in zijn hand. Hij begon weer met beide handen te spelen en werd geloofd voor zijn opname uit 2004, toepasselijk getiteld Two Hands, en een aantal daaropvolgende opnames, meest recentelijk een met pianoconcerti van Mozart (Sony Classical, 2009).

Daarna keerde Leon Fleisher terug naar enkele van de meest prestigieuze Europese muzikale hoofdsteden - Londen, Parijs en Brussel - voor optredens met het London Philharmonic Orchestra in de Royal Festival Hall en in kamermuziek in Wigmore Hall, met het Orchestre Philharmonique de Radio France in de Salle Pleyel in Parijs en in recital in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten. Hij debuteerde als dirigent in het Verenigd Koninkrijk met het Scottish Chamber Orchestra, toerde de Verenigde Staten met het Irish Chamber Orchestra, als dirigent / solist met het Toronto Symphony Orchestra en als solist met de symfonische orkesten van St. Louis en Baltimore. Hij trad ook op in het Lincoln Center in New York en gaf master classes aan universiteiten en conservatoria doorheen de Verenigde Staten.

Onder zijn vele onderscheidingen en prijzen tellen we de Kennedy Center Honors in 2007 voor zijn bijdrage aan de Amerikaanse cultuur. Leon Fleisher is het onderwerp van de in 2006 voor een Oscar en Emmy genomineerde documentaire Two Hands, geschreven en geregisseerd door Nathaniel Kahn. Hij schreef zijn memoires, My Nine Lives: A Memoir of Many Careers in Music samen met Anne Midgette, muziekcriticus van de Washington Post.

Leading one of the most distinguished careers of any pianist, Claude Frank has continuously appeared with the world's foremost orchestras, at its most prestigious universities, and at major festivals since his debut with Leonard Bernstein and the New York Philharmonic in 1959. He is an internationally acclaimed interpreter of the piano literature of Beethoven. The Music and Arts Programs of America, Inc. label has re-released his recording of the sonatas, from his original 1971 RCA LP set, in a 10-CD box set.
May 2001 was a very special landmark in Mr. Frank’s career. The 92nd Street Y in New York hosted his recital commemorating the 50th Anniversary of his New York recital debut. The program, consisting of works by Bach, Schubert, Mozart, and Beethoven, closely resembled the program he performed at Town Hall in 1950.

During recent seasons, Claude Frank was Artist-in-Residence of the first Laguna Beach Chamber Music Festival (2003) and performed Mozart’s Concerto for Three Pianos with Leon Fleisher and Menahem Pressler at the Ravinia Festival (2002). Claude Frank has performed in recital throughout the United States and Europe, and has given joint recitals with his daughter, violinist Pamela Frank, in San Francisco, Pittsburgh, Fairfax, and Toronto, as well as numerous performances abroad.

Claude Frank has repeatedly been a soloist with the great orchestras of five continents, including the New York Philharmonic, Chicago Symphony, Boston Symphony, San Francisco Symphony, National Symphony, Pittsburgh Symphony, Royal Philharmonic Orchestra, Cleveland Orchestra, Philadelphia Orchestra, Detroit Symphony, Royal Concertgebouw Orchestra of Amsterdam, Jerusalem Symphony Orchestra, and the orchestras of New Orleans, Toronto, Zurich, Brussels, Hamburg, and Frankfurt. He has been heard in performances with the Berlin Philharmonic, Orchestre de la Suisse Romande, Berlin Radio Symphony Orchestra, Seattle Symphony, Grant Park Symphony in Chicago, Oregon Symphony in Portland, Baltimore Symphony, Kansas City Symphony, Minnesota Symphony, St. Luke's Orchestra, and Denver Symphony, among others. In 2008, he performed alongside other legendary pianists at The Olympic Centenary Piano Extravaganza of China in Beijing, China.

In chamber music, he has appeared with such eminent groups as the Guarneri Quartet, Juilliard Quartet, Cleveland Quartet, Emerson Quartet, American Quartet, Mendelssohn Quartet, Tokyo Quartet, and the London Mozart Players, as well as with Alexander Schneider's chamber ensembles and at the Metropolitan Museum of Art.

He has appeared in numerous festivals including Menuhin's Gstaad Festival in Switzerland, the Midsummer Mozart Festival in California and the Klavier Festival Ruhr, as well as festivals in Portland, Highland Park, Norfolk, Schleswig-Holstein, Verbier, Vancouver, and Marlboro. A frequent performer in New York City's Mostly Mozart Festival during its formative years and a festival participant in virtually every season thereafter, Claude Frank appeared in its 25th anniversary celebration at Lincoln Center.

A renowned teacher as well as performer, Claude Frank is on the faculty at the Curtis Institute of Music in Philadelphia and is a professor at the Yale School of Music. Of special interest are his master classes at Yale University, Duke University, University of Kansas and North Carolina School of the Arts, among many others.

His recordings include the critically acclaimed direct-to-disc recording of the Mozart Piano Concerto #20 in D minor, K.466, with George Cleve and the Midsummer Mozart Festival Orchestra for Sonic Arts (LS-23) and Sine Qua Non's recording of the Archduke Trio in B flat major, Op. 97 with violinist Emmanuel Borok and cellist Leslie Parnas (Digi 110/79005). His performance of the Mozart Piano Concerto #24 in C minor, K.491 with the New England Conservatory Orchestra with Leon Fleisher as conductor is on the Audifon label. Claude Frank has also recorded the cycle of Beethoven Violin & Piano Sonatas with his daughter for Music Masters.

Claude Frank lived in Nuremberg until the age of 12, when he joined his father in Brussels. Shortly thereafter, he went to live in Paris, where he studied at the Paris Conservatoire. The German occupation forced him to leave France. While in Spain illegally and overheard at the keyboard, he was invited to perform at a party given by the Brazilian Ambassador. There, he won his first 'fee' - a visa to come to the United States granted by the American Consul, who attended the party. Once in New York, Claude Frank studied with Artur Schnabel and Karl Ulrich Schnabel, and studied composition and conducting at Columbia University. At Tanglewood, he studied with Serge Koussevitzky.

Karl-Heinz Kämmerling volgde piano aan de Musikhochschule van Leipzig bij Anton Rohden en Hugo Steurer. Hij doceerde aan de Musikhochschule van Hannover, waarvan hij 6 jaar lang vice-voorzitter was, en aan het Mozarteum van Salzburg, waar hij in 1990 directeur werd. Sinds 2004 is hij gastprofessor aan de Muziekuniversiteit van Zagreb.
Karl-Heinz Kämmerling is stichter en jarenlang voorzitter geweest van de Duitse EPTA. Aan de universiteit liet hij zich actief in met het onderzoekscentrum dat jong muzikaal talent aanmoedigt. Hij was lid van het directiecomité van de Internationale Musikakademie für Solisten (IMAS), voorzitter van de Deutsche Stiftung en leidde met Schott de gezamenlijke uitgave ‘Üben und Musizieren’.
Karl-Heinz Kämmerling behaalde talrijke nationale en internationale prijzen, gaf heel wat master classes in Europa, Azië en de USA en was jurylid op de grootste internationale wedstrijden. In Duitsland en Oostenrijk werd hij geëerd voor zijn verdienste op het vlak van muziek (1999 en 2000).

Kum Sing Lee studeerde bij Gerhard Puchelt in Berlijn en bij Julius Katchen en Magda Tagliaferro in Parijs. Hij debuteerde in de New Yorkse Carnegie Hall in 1963 en in de Londense Wigmore Hall in 1969. Hij heeft samengewerkt met artiesten als Cho-Liang Lin, Alfredo Campoli, Tsuyoshi Tsutsumi, Rivka Golani en Kim Borg en zijn optredens werden op de BBC, Australische, Canadese en talrijke Aziatische en Europese radio- en tv-zenders uitgezonden.

Professor Kum Sing Lee stond jarenlang aan het hoofd van het pianodepartement van de Vancouver Academy of Music en hij doceerde piano aan de University of British Columbia in Vancouver. Sinds 1985 gaf hij ook regelmatig les aan het Conservatorium van Peking. Op internationaal vlak gaf hij master classes en nam hij deel aan festivals in Nederland, Polen, Frankrijk, België, Italë, Japan, China, de Verenigde Staten en Canada. Hij zetelde in verschillende jury's van internationale pianowedstrijden, waaronder die van Chopin in Warschau.

Toen hij in 1972 de 4de Prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd won, was David Lively de jongste finalist ooit. Op aanraden van Jules Gentil, de assistent van Alfred Cortot, verliet hij de Verenigde Staten om de gepriviligieerde leerling van Claudio Arrau te worden. Nadien vervolmaakte hij zich bij Nadia Boulanger, Wilhelm Kempf en Erich Leinsdorf. Zijn parcours kenmerkt zich door een niet aflatende originaliteit. Hij is een fervente voorstander van ongebruikelijke werken en beschikt over de nodige virtuositeit om de concerti van Joseph Marx, Wilhelm Furtwängler, Ferruccio Busoni en Sergey Rachmaninov op te nemen. De hedendaagse compositie draagt hij een warm hart toe en hij voelt zich dan ook nauw verwant met Aaron Copland, Eliott Carter, Henri Dutilleux, Philippe Boesmans of Benoît Mernier. Dit seizoen vertolkt hij de wereldpremière van het concerto Reflecting Black van William Blank, dat aan hem opgedragen is. Zijn onvermoeibare nieuwsgierigheid voedt ook zijn passie voor historische klavieren enerzijds en hedendaagse synthesisers anderzijds. David Lively is naast docent en examendirecteur aan de École Normale de Musique de Paris ook artistiek directeur van het Festival van Saint-Lizier in de Pyreneeën.

Viktor Merjanov is pianoleraar en directeur van de afdeling piano aan het Conservatorium van Moskou, waar hij zelf ooit les kreeg van professor Feinberg. Hij behaalde grote nationale en internationale prijzen, waaronder op de Chopinwedstrijd in 1949, die ook tal van zijn leerlingen op hun beurt weten te winnen.
Als solist, leraar en gastspreker trekt hij rond in de voormalige Sovjet-Unie en reist door naar vrijwel heel Europa tot in Cuba en de Verenigde Staten. Onder leiding van talrijke beroemde dirigenten als Kondrashin, Temirkanov, Maderna of Berglund gaf hij concerten.
Verder zijn van hem heel wat artikels in verband met muziek en pedagogie verschenen. Hij is lid van het comité van de International Music Union en voorzitter van de Rachmaninov Vereniging in Rusland. Hij zit ook de Rachmaninovwedstrijd in Moskou voor en zetelt als jurylid in tal van internationale pianowedstrijden.

Menahem Pressler studeerde piano in Israël. Zijn carrière nam een grote vlucht toen hij in 1946 de Debussywedstrijd van San Francisco won. Hij trad op als solist met de symfonieorkesten van New York, Chicago, Cleveland, Pittsburgh, Dallas en Londen en maakte kamermuziek met het Pasquier Trio en de Juilliard, Emerson, Guarneri en Cleveland strijkkwartetten. In 1955 stichtte hij zelf het Beaux-Arts Trio, dat in 2006 de Concertgebouw Prijs kreeg. Zijn uitstekende muzikale kennis van de pianistiek en de kamermuziekliteratuur staan wereldwijd bekend en staven zijn internationale reputatie als leraar. Hij is distinguished professor van de Indiana University, waar hij meer dan vijftig jaar docent geweest is. Bovendien ontving hij eredoctoraten van de Universiteit van Nebraska-Lincoln en de North Carolina School of the Arts. Onder zijn talrijke prijzen noemen we de ‘Lifetime Achievement Award’ van het magazine Gramophone, de ‘Ehrenurkunde’ van de Duitse critici, als erkenning voor veertig jaar toonaangevendheid op het gebied van kamermuziek, de ‘Chamber Music America’s Distinguished Service Award’en zijn opname in de American Academy of Arts and Sciences. Naast de talrijke cd’s die hij met het Beaux-Arts Trio opnam, speelde hij solo een 30-tal cd’s in met werken gaande van Bach tot Ben-Haim. In 2009 werd hij ereburger van zijn geboortestad Magdeburg.

Takahiro Sonoda (1928-2004) volgde aanvankelijk les in zijn geboortestad Tokio bij Leo Sirota en ging later bij Marguerite Long in Parijs en bij Helmut Roloff in Berlijn studeren. Na zijn debuut in 1958 als solist met de Berliner Philharmoniker reisde hij de wereld af om onder leiding van grote dirigenten als Sergiu Celibidache, André Cluytens en Wolfgang Sawallish concerten te geven. Hij was lid van de Kunstacademie van Japan, waar hij lange tijd opnames maakte en als solist optrad. Hij zetelde vaak als jurylid in wedstrijden als die van Chopin, Tchaikovsky en Van Cliburn.

Lees hier de biografie van Maria Tipo in het Engels

Fou Ts’ong (Shanghai, 1934) genoot zijn opleiding in Warschau bij Zbigniew Drzewiecki. De speciale Mazurka Prijs die hij wegkaapte op de Chopinwedstrijd in 1953 leverde hem een groot aantal concerten doorheen Oost-Europa op. In 1959 werd hij uitgenodigd om op te treden onder de leiding van Carlo Maria Giulini in de Royal Albert Hall en sindsdien heeft hij zich in Londen gevestigd. Waardering door zowel collega’s, recensenten als toehoorders bleef niet uit en er volgden tournees wereldwijd. Voor het Meridian label nam hij cd’s op met werken van Scarlatti, Handel, Bach, Beethoven, Schubert, Chopin, Schumann en Debussy. Hij maakte onlangs een opname van de sonates van Haydn. Als pedagoog is hij verbonden aan de International Piano Academy Lake Como en het Conservatorium van Shanghai. Hij heeft ook tal van master classes gegeven in verschillende muziekscholen en op festivals. In 2010 is hij eveneens lid van de jury van de Chopinwedstrijd in Warschau.