Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Abdel Rahman El Bacha (Beiroet, 1958) woont in Frankrijk, waar hij vanaf zijn 16de les volgde bij Pierre Sancan aan het Nationaal Conservatorium van Parijs. Hij behaalde er vier eerste prijzen : piano, kamermuziek, harmonie en contrapunt. Zijn talent werd op de Koningin Elisabethwedstrijd anno 1978 bevestigd ; het leverde hem concerten op in de meest prestigieuze zalen in Europa en daarbuiten. Hij speelde met orkesten als de Berliner Philharmoniker, het Orchestre de Paris, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het English Chamber Orchestra. Zijn eerste cd met werken van Prokofiev werd in 1983 bekroond met de Charles Cros Prijs. Voor het label Forlane nam hij werken van Bach, Ravel, Schubert en Schumann op en voor Fuga Libera de vijf concerti van Prokofiev. Zijn complete uitvoering van Beethovens sonates en Chopins muziek voor solo piano werden zowel live als op cd enthousiast onthaald. Abdel Rahman El Bacha is ook actief als componist en is momenteel meester in residentie aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth.

Fou Ts’ong (Shanghai, 1934) genoot zijn opleiding in Warschau bij Zbigniew Drzewiecki. De speciale Mazurka Prijs die hij wegkaapte op de Chopinwedstrijd in 1953 leverde hem een groot aantal concerten doorheen Oost-Europa op. In 1959 werd hij uitgenodigd om op te treden onder de leiding van Carlo Maria Giulini in de Royal Albert Hall en sindsdien heeft hij zich in Londen gevestigd. Waardering door zowel collega’s, recensenten als toehoorders bleef niet uit en er volgden tournees wereldwijd. Voor het Meridian label nam hij cd’s op met werken van Scarlatti, Handel, Bach, Beethoven, Schubert, Chopin, Schumann en Debussy. Hij maakte onlangs een opname van de sonates van Haydn. Als pedagoog is hij verbonden aan de International Piano Academy Lake Como en het Conservatorium van Shanghai. Hij heeft ook tal van master classes gegeven in verschillende muziekscholen en op festivals. In 2010 is hij eveneens lid van de jury van de Chopinwedstrijd in Warschau.

De Roemeen Valentin Gheorghiu startte op zijn vierde met piano en werd op zijn zevende toegelaten tot de Koninklijke Muziekacademie van Boekarest. Op aanbeveling van George Enescu raakte hij binnen in het Nationaal Conservatorium van Parijs, waar hij piano en harmonie volgde (1937-39). Als 15-jarige debuteerde hij met de Filharmonie van Boekarest. Hij heeft in Europa, Noord-Amerika, Israël en Japan opgetreden. Hij concerteerde met het Gewandhausorchester van Leipzig, de Staatskapelle van Dresden, de Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, het Orchestre de Paris, de symfonieorkesten van Chicago, Tokio, Osaka, Genève, Praag, met dirigenten als Seiji Osawa, Simon Rattle, Kurt Masur en Rafael Kubelik. Als jurylid zetelde Valentin Gheorghiu al in meer dan 60 internationale wedstrijden. Hij behaalde de George Enescu Prijs voor zijn compositiewerken, de Prijs van de Roemeense Academie voor zijn carrière en de Prijs voor Uitmuntendheid in de Roemeense cultuur en is thans eredoctor aan de nationale muziekhogeschool van Boekarest.

Toen hij in 1972 de 4de Prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd won, was David Lively de jongste finalist ooit. Op aanraden van Jules Gentil, de assistent van Alfred Cortot, verliet hij de Verenigde Staten om de gepriviligieerde leerling van Claudio Arrau te worden. Nadien vervolmaakte hij zich bij Nadia Boulanger, Wilhelm Kempf en Erich Leinsdorf. Zijn parcours kenmerkt zich door een niet aflatende originaliteit. Hij is een fervente voorstander van ongebruikelijke werken en beschikt over de nodige virtuositeit om de concerti van Joseph Marx, Wilhelm Furtwängler, Ferruccio Busoni en Sergey Rachmaninov op te nemen. De hedendaagse compositie draagt hij een warm hart toe en hij voelt zich dan ook nauw verwant met Aaron Copland, Eliott Carter, Henri Dutilleux, Philippe Boesmans of Benoît Mernier. Dit seizoen vertolkt hij de wereldpremière van het concerto Reflecting Black van William Blank, dat aan hem opgedragen is. Zijn onvermoeibare nieuwsgierigheid voedt ook zijn passie voor historische klavieren enerzijds en hedendaagse synthesisers anderzijds. David Lively is naast docent en examendirecteur aan de École Normale de Musique de Paris ook artistiek directeur van het Festival van Saint-Lizier in de Pyreneeën.

De Japanse pianist Nojima Minoru debuteerde op tienjarige leeftijd met het NHK Symfonieorkest. Na zijn pianostudies aan de Toho Gakuen School of Music werd hij door het Ministerie van Cultuur van de toenmalige Sovjet-Unie uitgenodigd om van 1966 tot 1968 bij Lev Oborin aan het Conservatorium van Moskou te studeren. In die periode gaf hij een groot aantal recitals in Moskou, St. Petersburg en andere steden in de Sovjet-Unie. In 1969 behaalde hij de 2de Prijs van de Van Cliburnwedstrijd. Zijn daaropvolgende debuut in de Carnegie Hall werd door de New York Times op loftuitingen onthaald en sindsdien heeft hij zowel in de Verenigde Staten, Europa als Azië met de bekendste orkesten opgetreden en recitals en kamermuziekoptredens gegeven. Nojima Minoru zetelde meermaals in de jury van de Van Cliburnwedstrijd en is sinds zijn ontstaan voorzitter van de Internationale Wedstrijd van Sendai. In 2006 stichtte hij de Minoru Nojima Yokosuka Pianowedstrijd om het talent te bevorderen van jonge Japanse pianisten. Momenteel is hij voorzitter van het Tokyo College of Music en docent piano aan de Toho Gakuen School of Music.

Cécile Ousset (Tarbes, Frankrijk) volgde les bij Marcel Ciampi aan het Conservatorium van Parijs, waar ze als 14-jarige de Eerste Prijs piano behaalde. Ze is laureate van heel wat internationale wedstrijden, zoals de Van Cliburnwedstrijd, de Koningin Elisabethwedstrijd, het Concours Long-Thibaud en de Ferruccio Busoniwedstrijd. Cécile Ousset bouwde wereldwijd een carrière als concertpianiste uit en werkte samen met dirigenten als Simon Rattle, Kurt Sanderling, Charles Dutoit en Neville Marriner. Onder haar vele opnames vinden we onder andere concerti van Johannes Brahms, Edvard Grieg, Franz Liszt, Felix Mendelssohn, Robert Schumann, Piotr Tchaikovsky, Sergey Rachmaninov, Sergey Prokofiev, Maurice Ravel en Francis Poulenc terug. Ze geeft master classes in zowel de Verenigde Staten, Canada, Australië, Azië als Europa (onder andere sinds 1984 in Puycelsi, in Frankrijk) en zetelt vaak in de jury van gerenommeerde wedstrijden zoals die van Leeds, Van Cliburn, Rubinstein en Long-Thibaud. In 2011 werd ze gelauwerd met de titel van Chevalier de l’Ordre National du Mérite.

Menahem Pressler studeerde piano in Israël. Zijn carrière nam een grote vlucht toen hij in 1946 de Debussywedstrijd van San Francisco won. Hij trad op als solist met de symfonieorkesten van New York, Chicago, Cleveland, Pittsburgh, Dallas en Londen en maakte kamermuziek met het Pasquier Trio en de Juilliard, Emerson, Guarneri en Cleveland strijkkwartetten. In 1955 stichtte hij zelf het Beaux-Arts Trio, dat in 2006 de Concertgebouw Prijs kreeg. Zijn uitstekende muzikale kennis van de pianistiek en de kamermuziekliteratuur staan wereldwijd bekend en staven zijn internationale reputatie als leraar. Hij is distinguished professor van de Indiana University, waar hij meer dan vijftig jaar docent geweest is. Bovendien ontving hij eredoctoraten van de Universiteit van Nebraska-Lincoln en de North Carolina School of the Arts. Onder zijn talrijke prijzen noemen we de ‘Lifetime Achievement Award’ van het magazine Gramophone, de ‘Ehrenurkunde’ van de Duitse critici, als erkenning voor veertig jaar toonaangevendheid op het gebied van kamermuziek, de ‘Chamber Music America’s Distinguished Service Award’en zijn opname in de American Academy of Arts and Sciences. Naast de talrijke cd’s die hij met het Beaux-Arts Trio opnam, speelde hij solo een 30-tal cd’s in met werken gaande van Bach tot Ben-Haim. In 2009 werd hij ereburger van zijn geboortestad Magdeburg.

Na haar studies aan het Conservatorium van Parijs studeerde Anne Queffélec voort in Wenen bij Paul Badura-Skoda, Jörg Demus en Alfred Brendel. Door haar succes in de wedstrijden van München en Leeds rees haar ster snel aan het internationale muziekfirmament. Geprezen als soliste in Europa, Japan, Hong Kong, Canada en de Verenigde Staten, wordt ze uitgenodigd door orkesten als het London Symphony Orchestra en de London Philharmonic, het Philharmonia Orchestra, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het Kanazawa Ensemble, de BBC Symphony, de Academy of St. Martin in the Fields, de kamerorkesten van Polen en Lausanne, het Orchestre National de France, het Kremerata Baltica en de filharmonische orkesten van Hongkong, Radio France en Praag. Haar naam prijkt op de affiches van gerenommeerde festivals in Frankrijk en wereldwijd. In 2003 bracht Anne Queffélec op het festival van La Roque d’Anthéron de integrale Sonates van Mozart, rechtstreeks uitgezonden op France Musique. Ze verleende haar medewerking aan de soundtrack van Amadeus, o.l.v. Neville Marriner. Zowel op de scène als voor haar opnames put ze uit een eclectisch repertoire, gaande van Haendel tot Dutilleux. Ze heeft een dertigtal opnames gemaakt voor Erato (‘Ravel, Debussy, Fauré’), Virgin Classics en Mirare (‘Satie & Compagnie’, ‘Ombre et Lumière’).

Peter Rösel studeerde aan het Tchaikovsky Conservatorium in Moskou, eerst bij Dmitri Bashkirov en nadien bij Lev Oborin. Op verschillende internationale wedstrijden kaapte hij prijzen weg, waaronder de Schumannwedstrijd (1963), de Tchaikovskywedstrijd in Moskou (1966) en de Internationale Pianowedstrijd van Montréal (1968). Hij werd wereldwijd uitgenodigd op podia in wel 40 landen. Zijn optredens op internationale festivals in Berlijn, Edinburgh, de BBC Proms, Perth, Salzburg, de Hollywood Bowl en Hong-Kong werden zowel door het publiek als de critici zeer gesmaakt. Hij gaf concerten met de New York Philharmonic en de Los Angeles Philharmonic, de symfonische orkesten van Detroit, Minnesota, Toronto en Montréal, verschillende orkesten van de BBC, de Berliner Philharmoniker en de Dresden Staatskapelle, onder de leiding van onder andere Herbert Blomstedt, Charles Dutoit, Bernard Haitink, Günther Herbig, Dmitri Kitajenko, Kurt Sanderling en Yuri Temirkanov. Sinds 1970 werkt Peter Rösel nauw samen met Kurt Masur en het Leipzigse Gewandhausorchester, met wie hij meer dan 200 concerten op zijn actief heeft. Hij maakte opnames voor EMI, Capriccio, Ars Vivendi, Berlin Classics en King Records. In Tokio heeft hij de integrale sonates en concerti van Beethoven opgenomen.

Staffan Scheja debuteerde op 14-jarige leeftijd met het orkest van de Zweedse Radio en Herbert Blomstedt. Na zijn studies aan het Koninklijk Conservatorium van Stockholm trok hij naar New York om er aan de Juilliard School bij Rosina Lhevinne, Ilona Kabos en Ania Dorfmann te studeren. Nadat hij in 1975 de Busoniwedstrijd won, schoot zijn internationale concertcarrière uit de blokken met optredens onder de leiding van Simon Rattle, David Zinman, Esa-Pekka Salonen, Sixten Ehrling, Okko Kamu en met orkesten als de Münchner Philharmoniker, het Orchestre Philharmonique de Radio France, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het English Chamber Orchestra en alle grote Scandinavische orkesten. De Verenigde Staten waren lange tijd zijn thuisbasis. Hij trad er op in de Carnegie Hall en het Kennedy Center met de Oslo Philharmonic en ook in het Witte Huis met Barbara Hendricks. Voor EMI, BIS, Vanguard en LCM maakte hij talrijke opnames. Staffan Scheja is de stichter en artistiek directeur van het Gotland Chamber Music Festival op het Gotland-eiland in de Baltische Zee en woont tegenwoordig in Stockholm, waar hij docent en hoofd van het pianodepartement van het Koninklijk Conservatorium is. Hij is lid van de Koninklijke Muziekacademie van Zweden, mocht de Koninklijke Zweedse medaille Litteris et Artibus in ontvangst nemen en vertegenwoordigde zijn land op staatsbezoeken in Mexico en Japan.

De Zwitserse pianist van Hongaarse origine Tamás Vásáry gaf zijn eerste publieke optreden op achtjarige leeftijd. Hij studeerde bij Ernst von Dohnányi en Józef Gát aan de Franz Liszt Academie in Budapest, waar hij later de assistent van Zoltán Kodály werd. Hij won er in 1948 de Franz Lisztwedstrijd en is laureaat van de Chopinwedstrijd in Warschau (1955), het Concours Long-Thibaud in Parijs (1955), de Koningin Elisabethwedstrijd (1956) en de wedstrijd van Rio de Janeiro (1957).Zijn bijzonder succesvolle debuut in de Londense Royal Festival Hall in 1960 lanceerde zijn internationale carrière. Hij trad sindsdien wereldwijd in de bekendste concertzalen op en maakte een twintigtal cd-opnames, vooral voor Deutsche Grammophon. Als dirigent werkte hij samen met meer dan 100 orkesten. Zo was hij muziekdirecteur van de Northern Sinfonia (1979-1982), chef-dirigent van de Bournemouth Sinfonietta (1989-1997) en muziekdirecteur van het Symfonisch Orkest van de Hongaarse radio (1993-2004). Tamás Vásáry heeft talrijke prijzen in ontvangst mogen nemen, waaronder de Bach- en Paderewskymedailles, de Kossuthprijs, de Millennial Kölcsey Prijs, de Gouden Medaille van de President van de Republiek Hongarije en de Prijs van het Hongaarse Erfgoed. In 2012 ontving hij de Mozart Medaille van de UNESCO. Hij is erelid van de Royal Academy of Music en de Royal College of Music van Londen en Chevalier des Arts et des Lettres van Frankrijk.

Vooraleer naar Moskou te trekken, studeerde Elisso Virsaladze aan het Conservatorium van haar geboortestad Tbilisi (Georgië). Op haar twintigste won ze de 3de Prijs in de Tchaikovskywedstrijd en vier jaar later de 1ste Prijs van de Schumannwedstrijd in Zwickau. Sindsdien wordt ze internationaal beschouwd als één van de grote hedendaagse vertolkers van Schumann. Naast Schumann heeft ze een boontje voor de componisten uit de late 18de en 19de eeuw, vooral Mozart, Beethoven en Chopin. Maar ze staat evenzeer bekend voor haar veelzijdige repertoire, met inbegrip van hedendaagse Russische muziek. Elisso Virsaladze treedt regelmatig op in Londen, Milaan, Rome, Parijs, Lissabon, Baltimore, Tokio en Berlijn, zowel met orkest als in recital. Ze heeft samengewerkt met dirigenten als Rudolf Barschai, Kyril Kondraschin, Mariss Jansons, Ricardo Muti, Kurt Sanderling, Wolfgang Sawallisch, Evgeny Svetlanov en Juri Temirkanov. Momenteel is ze verbonden als docente aan het Conservatorium van Moskou en de Musikhochschule van München. Elisso Virsaladze is geregeld te vinden in de jury’s van internationale wedstrijden, zoals die van Santander, München, Geza Anda (Zürich), Rubinstein (Tel Aviv) en Tchaikovsky (Moskou). Er zijn verschillende cd’s van haar verschenen bij Live Classics die samen perfect haar muzikale personaliteit weergeven.

Boyan Vodenitcharov (1960) behaalde nog voor hij in 1979 aan het Conservatorium van Sofia ging studeren de 2de Prijs van de internationale wedstrijd van Senigallia. Vervolgens werd hij 3de laureaat van de Busoniwedstrijd (1981) en de Koningin Elisabethwedstrijd (1983). Eind de jaren tachtig vervolmaakte hij zich bij Leon Fleisher aan het Peabody Conservatory in Baltimore. Sindsdien is Boyan Vodenitcharov zowel in Europa, de Verenigde Staten als in Canada en Japan een gewaardeerd pianist. Hij trad onder meer op in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel, het Amsterdamse Concertgebouw, het Palais de la Musique in Straatsburg, de Smetanazaal in Praag en de Suntory Hall in Tokio. Al 20 jaar lang is hij geboeid door oude instrumenten, waarmee hij meerdere cd’s opnam. Naast concert pianist is Boyan Vodenitcharov actief op het vlak van compositie en improvisatie. Enkele van zijn werken werden in Frankrijk, Duitsland, België en Bulgarije uitgevoerd. Momenteel is hij leraar piano, pianoforte en improvisatie aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel.