Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Diane Andersen werd opgeleid door Stefan Askenase en kreeg waardevolle adviezen van de Hongaarse pianiste Annie Fischer. Ze maakte met succes carrière als soliste, kamermusicus en pedagoge. Wereldwijd gaf ze concerten in zalen als de Carnegie Hall, het Rudolfinum, het Concertgebouw, het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten en La Fenice, onder de leiding van gerenommeerde dirigenten als Bruno Maderna, Pierre Boulez, Wolfgang Sawallisch, Georges Prêtre en Okko Kamu. Ze werd uitgeroepen tot International Steinway Artist en ontving de Grand Prix du Disque de l’Académie Charles Cros, de Fuga Trofee (UBC), de Harriet Cohen International Bach Medal en de Classical Music Award (Midem). Op haar uitgebreide discografie tellen we een aantal integrale opnames (Jongen-Pierné) en wereldpremières van werken van onbekende of vergeten componisten. Een aantal hedendaagse werken werden aan haar opgedragen. Contacten met beroemde musici als Kodály, Tansman, Nono en Gertler (partner en vriend van Bartók) vormden voor haar een onschatbare bron van artistieke verrijking. Diane Andersen is erehoogleraar van het Conservatoire royal van Brussel en ze geeft vandaag masterclasses in Noord-en Zuid-Amerika, Canada, Japan, China, Korea en Europa. Op internationale wedstrijden wordt ze regelmatig uitgenodigd als jurylid. Ze is Voorzitster van EPTABelgium (Wallonië-Brussel).

Frank Braley volgde op een briljante wijze een ongewoon parcours voor artiesten van zijn kaliber. Hij staat er zelfs op dat hij eigenlijk nooit pianist wou worden. Een dilettant, kortweg, maar wel met het genie van een bevlogen amateur, die meer dan tachtig concerten per jaar speelt. Pas na lang twijfelen tussen wetenschap en muziek laat deze vlotte jongeman de universiteit voor wat ze is en vervoegt de rangen van de uitverkorenen aan het Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris. Ondanks alle inspanningen om de laatste van de klas te zijn, komt deze knappe kop er overgediplomeerd buiten, en wordt onmiddellijk op de internationale scene gekatapulteerd met zijn Eerste Prijs in de Koningin Elisabethwedstrijd in 1991. Hoewel Frank Braley vaak wordt uitgenodigd om te spelen met de grootste orkestformaties en graag vergeleken wordt met de groten van de piano, is de roem hem niet naar het hoofd gestegen. Deze artiest, met zijn levendige intelligentie, snedige gevatheid en uitgesproken muzikale opvattingen, heeft niets verloren van zijn spontane en onbevangen houding tegenover de piano, gekenmerkt door humor en poëzie, ingetogenheid, gratie en onwrikbare oprechtheid. Want Frank Braley speelt voor het plezier, zowel van de grote emotie bij een recital als van de gedeelde vreugde in kamermuziek met vrienden, zoals Augustin Dumay, Paul Meyer, Eric Le Sage, Emmanuel Pahud en de broers Capuçon.

Abdel Rahman El Bacha (Beiroet, 1958) woont in Frankrijk, waar hij vanaf zijn 16de les volgde bij Pierre Sancan aan het Nationaal Conservatorium van Parijs. Hij behaalde er vier eerste prijzen : piano, kamermuziek, harmonie en contrapunt. Zijn talent werd op de Koningin Elisabethwedstrijd anno 1978 bevestigd ; het leverde hem concerten op in de meest prestigieuze zalen in Europa en daarbuiten. Hij speelde met orkesten als de Berliner Philharmoniker, het Orchestre de Paris, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het English Chamber Orchestra. Zijn eerste cd met werken van Prokofiev werd in 1983 bekroond met de Charles Cros Prijs. Voor het label Forlane nam hij werken van Bach, Ravel, Schubert en Schumann op en voor Fuga Libera de vijf concerti van Prokofiev. Zijn complete uitvoering van Beethovens sonates en Chopins muziek voor solo piano werden zowel live als op cd enthousiast onthaald. Abdel Rahman El Bacha is ook actief als componist en is momenteel meester in residentie aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth.

Peter Frankl has been on the international circuit since the 1960s, performing with many of the world’s greatest orchestras and conductors, including Claudio Abbado, Vladimir Ashkenazy, John Barbirolli, Pierre Boulez, Ádám Fischer, Bernard Haitink, Lorin Maazel, Kurt Masur, Georg Solti, and George Szell. He has appeared on five continents and has participated on many occasions in international festivals in, for example, Edinburgh, Aldeburgh, Verbier, Kuhmo, Prades (Casals), Naantali, Marlboro, Ravinia, and Aspen and in the BBC Promenade Concerts in London. His vast recording output includes the complete piano works of Schumann and Debussy ; Brahms piano concertos, violin sonatas, and trios ; Mozart piano concertos ; Schumann, Brahms, Dohnányi, Dvorák, and Martinu piano quintets ; and many solo albums. Peter Frankl is on the faculty of Yale University and is Honorary Professor at the Liszt Academy in Budapest. He has been a juror at many international competitions, including the Van Cliburn, Leeds, Rubinstein, Clara Haskil, Santander, Cleveland, Paderewski, Hong Kong, and Shanghai competitions.

In 1985 won Daejin Kim de Internationale Robert Casadesuswedstrijd in Cleveland en het jaar daarop maakte hij zijn debuut in New York. Sindsdien heeft hij in recital en met orkest opgetreden in de grootste steden van de Verenigde Staten, Europa en Azië. In 2006 werd hij benoemd tot Hoogleraar van het Jaar door de Muziekvereniging van Korea en onlangs werd hij gelauwerd als Kunstenaar van het Jaar door het Ministerie van Cultuur van Korea. Hij was lid van de jury van de Ferruccio Busoni-, Beethoven- (Bonn) en Rubinsteinwedstrijden en die van Leeds. Na een nauwe samenwerking met het Suwon Philharmonic Orchestra als solist en dirigent, werd Daejin Kim in 2008 de muziekdirecteur van het ensemble, dat hij in 2012 leidde tijdens een Europese tournee door München, Wenen, Praag en op het Merano Festival. Voor Sony maakte hij een opname van twee pianoconcerten van Mozart met het Symfonisch Orkest van de Poolse Nationale Radio, dat hij leidde aan de piano, alsook een live opname van de volledige symfonieën van Sibelius. Hij doceert momenteel piano en is Decaan aan de Korea National University of Arts en is er ook Decaan van de School of Music.

Na zijn studies aan het Conservatorium van Shanghai, kon Li Jian aan het Nationaal Conservatorium van Parijs studeren dankzij de 2e Prijs die hij op 16-jarige leeftijd op het Concours Long-Thibaud won. Hij vervolmaakte zich vervolgens aan het Curtis Institute bij Mieczysl´aw Horszowski en studeerde orkestdirectie bij Jorma Panula. Hij werkte als solist of als dirigent met de symfonieorkesten van Atlanta, Singapore, Shanghai, Guangzhou, Hangzhou, de Berlijnse Radio, de filharmonische orkesten van Nice, Hong Kong, New Japan en St. Petersburg, het Orchestra of St. Luke’s, het Chinese Jeugdorkest en het BBC Concert Orchestra. Hij gaf recitals in een aantal van de grootste zalen in de Verenigde Staten (Avery Fisher Hall en Alice Tully Hall in New York, Kennedy Center in Washington DC), Europa (Musikverein in Wenen, Theâtre des Champs-Élysees in Parijs) en het Verre Oosten (Suntory Hall in Tokio, Symphony Hall in Osaka). Als veelgevraagd kamermuzikant deelde hij het podium met artiesten als Yo-Yo Ma, Cho-Liang Lin, Anne Akiko Meyers, Gary Hoffman en Kyoko Takezawa. Van 1995 tot 2001 gaf Li Jian les aan het Curtis Institute. Hij is erehoogleraar van de Universiteit van Nanjing en momenteel professor en hoofd van het pianodepartement van het Conservatorium van Shanghai.

Toen hij in 1972 de 4de Prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd won, was David Lively de jongste finalist ooit. Op aanraden van Jules Gentil, de assistent van Alfred Cortot, verliet hij de Verenigde Staten om de gepriviligieerde leerling van Claudio Arrau te worden. Nadien vervolmaakte hij zich bij Nadia Boulanger, Wilhelm Kempf en Erich Leinsdorf. Zijn parcours kenmerkt zich door een niet aflatende originaliteit. Hij is een fervente voorstander van ongebruikelijke werken en beschikt over de nodige virtuositeit om de concerti van Joseph Marx, Wilhelm Furtwängler, Ferruccio Busoni en Sergey Rachmaninov op te nemen. De hedendaagse compositie draagt hij een warm hart toe en hij voelt zich dan ook nauw verwant met Aaron Copland, Eliott Carter, Henri Dutilleux, Philippe Boesmans of Benoît Mernier. Dit seizoen vertolkt hij de wereldpremière van het concerto Reflecting Black van William Blank, dat aan hem opgedragen is. Zijn onvermoeibare nieuwsgierigheid voedt ook zijn passie voor historische klavieren enerzijds en hedendaagse synthesisers anderzijds. David Lively is naast docent en examendirecteur aan de École Normale de Musique de Paris ook artistiek directeur van het Festival van Saint-Lizier in de Pyreneeën.

De Japanse pianist Nojima Minoru debuteerde op tienjarige leeftijd met het NHK Symfonieorkest. Na zijn pianostudies aan de Toho Gakuen School of Music werd hij door het Ministerie van Cultuur van de toenmalige Sovjet-Unie uitgenodigd om van 1966 tot 1968 bij Lev Oborin aan het Conservatorium van Moskou te studeren. In die periode gaf hij een groot aantal recitals in Moskou, St. Petersburg en andere steden in de Sovjet-Unie. In 1969 behaalde hij de 2de Prijs van de Van Cliburnwedstrijd. Zijn daaropvolgende debuut in de Carnegie Hall werd door de New York Times op loftuitingen onthaald en sindsdien heeft hij zowel in de Verenigde Staten, Europa als Azië met de bekendste orkesten opgetreden en recitals en kamermuziekoptredens gegeven. Nojima Minoru zetelde meermaals in de jury van de Van Cliburnwedstrijd en is sinds zijn ontstaan voorzitter van de Internationale Wedstrijd van Sendai. In 2006 stichtte hij de Minoru Nojima Yokosuka Pianowedstrijd om het talent te bevorderen van jonge Japanse pianisten. Momenteel is hij voorzitter van het Tokyo College of Music en docent piano aan de Toho Gakuen School of Music.

Na haar studies aan het Conservatorium van Parijs studeerde Anne Queffélec voort in Wenen bij Paul Badura-Skoda, Jörg Demus en Alfred Brendel. Door haar succes in de wedstrijden van München en Leeds rees haar ster snel aan het internationale muziekfirmament. Geprezen als soliste in Europa, Japan, Hong Kong, Canada en de Verenigde Staten, wordt ze uitgenodigd door orkesten als het London Symphony Orchestra en de London Philharmonic, het Philharmonia Orchestra, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het Kanazawa Ensemble, de BBC Symphony, de Academy of St. Martin in the Fields, de kamerorkesten van Polen en Lausanne, het Orchestre National de France, het Kremerata Baltica en de filharmonische orkesten van Hongkong, Radio France en Praag. Haar naam prijkt op de affiches van gerenommeerde festivals in Frankrijk en wereldwijd. In 2003 bracht Anne Queffélec op het festival van La Roque d’Anthéron de integrale Sonates van Mozart, rechtstreeks uitgezonden op France Musique. Ze verleende haar medewerking aan de soundtrack van Amadeus, o.l.v. Neville Marriner. Zowel op de scène als voor haar opnames put ze uit een eclectisch repertoire, gaande van Haendel tot Dutilleux. Ze heeft een dertigtal opnames gemaakt voor Erato (‘Ravel, Debussy, Fauré’), Virgin Classics en Mirare (‘Satie & Compagnie’, ‘Ombre et Lumière’).

Staffan Scheja debuteerde op 14-jarige leeftijd met het orkest van de Zweedse Radio en Herbert Blomstedt. Na zijn studies aan het Koninklijk Conservatorium van Stockholm trok hij naar New York om er aan de Juilliard School bij Rosina Lhevinne, Ilona Kabos en Ania Dorfmann te studeren. Nadat hij in 1975 de Busoniwedstrijd won, schoot zijn internationale concertcarrière uit de blokken met optredens onder de leiding van Simon Rattle, David Zinman, Esa-Pekka Salonen, Sixten Ehrling, Okko Kamu en met orkesten als de Münchner Philharmoniker, het Orchestre Philharmonique de Radio France, het NHK Symphony Orchestra van Tokio, het English Chamber Orchestra en alle grote Scandinavische orkesten. De Verenigde Staten waren lange tijd zijn thuisbasis. Hij trad er op in de Carnegie Hall en het Kennedy Center met de Oslo Philharmonic en ook in het Witte Huis met Barbara Hendricks. Voor EMI, BIS, Vanguard en LCM maakte hij talrijke opnames. Staffan Scheja is de stichter en artistiek directeur van het Gotland Chamber Music Festival op het Gotland-eiland in de Baltische Zee en woont tegenwoordig in Stockholm, waar hij docent en hoofd van het pianodepartement van het Koninklijk Conservatorium is. Hij is lid van de Koninklijke Muziekacademie van Zweden, mocht de Koninklijke Zweedse medaille Litteris et Artibus in ontvangst nemen en vertegenwoordigde zijn land op staatsbezoeken in Mexico en Japan.

Jean-Claude Vanden Eynden was amper 16 jaar oud wanneer hij in 1964 werd uitgeroepen tot laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd. Die waardevolle onderscheiding was het startpunt van een briljante loopbaan, met optredens in de mooiste concertzalen ter wereld en op de beroemdste festivals, zoals die van Korsholm (Finland), Umea (Zweden), Prades, La Chaise-Dieu en Giverny (Frankrijk), Delft (Nederland), Seoul (Korea), Stavelot en Seneffe (België). Op kamermuziekgebied speelde hij met vooraanstaande Belgische en internationale partners zoals Véronique Bogaerts, Marie Hallynck, Augustin Dumay, Silvia Marcovici, Mihaela Martin, Miriam Fried, Gérard Caussé, Frans Helmerson, José Van Dam, Walter Boeykens, het Quatuor Enesco, het Melos Quartett, het Quatuor Ysaÿe en het Ensemble César Franck. Zijn brede en indrukwekkende repertoire omvat bijna alle grote concerto’s, een brede waaier aan kamermuziekwerken en vooral het complete werk voor piano solo van Maurice Ravel. Jean-Claude Vanden Eynden is in 2018 door Koning Filip in de adelstand verheven met de persoonlijke titel van ridder.

De Zwitserse pianist van Hongaarse origine Tamás Vásáry gaf zijn eerste publieke optreden op achtjarige leeftijd. Hij studeerde bij Ernst von Dohnányi en Józef Gát aan de Franz Liszt Academie in Budapest, waar hij later de assistent van Zoltán Kodály werd. Hij won er in 1948 de Franz Lisztwedstrijd en is laureaat van de Chopinwedstrijd in Warschau (1955), het Concours Long-Thibaud in Parijs (1955), de Koningin Elisabethwedstrijd (1956) en de wedstrijd van Rio de Janeiro (1957).Zijn bijzonder succesvolle debuut in de Londense Royal Festival Hall in 1960 lanceerde zijn internationale carrière. Hij trad sindsdien wereldwijd in de bekendste concertzalen op en maakte een twintigtal cd-opnames, vooral voor Deutsche Grammophon. Als dirigent werkte hij samen met meer dan 100 orkesten. Zo was hij muziekdirecteur van de Northern Sinfonia (1979-1982), chef-dirigent van de Bournemouth Sinfonietta (1989-1997) en muziekdirecteur van het Symfonisch Orkest van de Hongaarse radio (1993-2004). Tamás Vásáry heeft talrijke prijzen in ontvangst mogen nemen, waaronder de Bach- en Paderewskymedailles, de Kossuthprijs, de Millennial Kölcsey Prijs, de Gouden Medaille van de President van de Republiek Hongarije en de Prijs van het Hongaarse Erfgoed. In 2012 ontving hij de Mozart Medaille van de UNESCO. Hij is erelid van de Royal Academy of Music en de Royal College of Music van Londen en Chevalier des Arts et des Lettres van Frankrijk.

Vooraleer naar Moskou te trekken, studeerde Elisso Virsaladze aan het Conservatorium van haar geboortestad Tbilisi (Georgië). Op haar twintigste won ze de 3de Prijs in de Tchaikovskywedstrijd en vier jaar later de 1ste Prijs van de Schumannwedstrijd in Zwickau. Sindsdien wordt ze internationaal beschouwd als één van de grote hedendaagse vertolkers van Schumann. Naast Schumann heeft ze een boontje voor de componisten uit de late 18de en 19de eeuw, vooral Mozart, Beethoven en Chopin. Maar ze staat evenzeer bekend voor haar veelzijdige repertoire, met inbegrip van hedendaagse Russische muziek. Elisso Virsaladze treedt regelmatig op in Londen, Milaan, Rome, Parijs, Lissabon, Baltimore, Tokio en Berlijn, zowel met orkest als in recital. Ze heeft samengewerkt met dirigenten als Rudolf Barschai, Kyril Kondraschin, Mariss Jansons, Ricardo Muti, Kurt Sanderling, Wolfgang Sawallisch, Evgeny Svetlanov en Juri Temirkanov. Momenteel is ze verbonden als docente aan het Conservatorium van Moskou en de Musikhochschule van München. Elisso Virsaladze is geregeld te vinden in de jury’s van internationale wedstrijden, zoals die van Santander, München, Geza Anda (Zürich), Rubinstein (Tel Aviv) en Tchaikovsky (Moskou). Er zijn verschillende cd’s van haar verschenen bij Live Classics die samen perfect haar muzikale personaliteit weergeven.