Luitenant-Generaal en componist.

Désiré Defauw begon op zevenjarige leeftijd viool te studeren aan het Conservatorium van Gent en later aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Na een tournee door Europa als vioolsolist werd hij in 1906 geselecteerd om het New Symphony Orchestra of London te leiden, gespecialiseerd in het hedendaagse repertoire. Hij verscheen ook als gastdirigent bij de Berliner Philharmoniker en bij orkesten in Wenen, Rome, Madrid, Moskou, Leningrad en Boedapest.

Bewonderd en geprezen door zowel Richard Strauss als Maurice Ravel, nam Désiré Defauw de leiding in handen van de Concerts du Conservatoire en later van de Belgische Nationale Radio. Hij was professor in orkestdirectie aan het Koninklijk Conservatorium en richtte in 1937 het Nationaal Orkest van België op, een permanent nationaal orkest.

Désiré Defauw maakte zijn Amerikaanse debuut in 1939, met vier optredens met Toscanini's NBC Orchestra. Hij werd in 1941 aangesteld als vast dirigent van de Montréal Symphony na er slechts één concert gedirigeerd te hebben en bleef in dienst tot 1953. Hij leidde het Chicago Symphony Orchestra van 1943 tot 1947 en liet het publiek in Chicago kennis maken met het werk van verschillende hedendaagse componisten, waaronder Barber, Bloch, Carpenter, Chadwick, Copland, Elgar, Goldmark, Milhaud, Sibelius, Walton en Warlock. Na zijn termijn in Chicago was Désiré Defauw muziekdirecteur van het Gary Symphony Orchestra in Indiana (1950-1958).

Oscar Esplá studeerde compositie bij Saint-Saëns in Parijs (1912-13) en werd in 1932 professor aan het Conservatorium van Madrid. Na vrijwillige ballingschap in België na de Spaanse Burgeroorlog keerde hij in 1960 terug naar zijn geboorteland om les te geven aan het Oscar Esplá Conservatorium in Alicante. Onder zijn composities tellen we opera's, balletten, koorwerken en een breed scala van instrumentale stukken. Zijn Levantine Impressions zijn elegante miniaturen, kort en intens, die zoals folksongs catchy melodieën combineren met sterke ritmische patronen.

André Gertler was een prominente twintigste-eeuwse violist wiens veilige intonatie, indrukwekkende techniek en interpretatie-inzicht hem onderscheidde van de meeste van zijn tijdgenoten. Had hij zijn aandacht niet zo sterk gericht op hedendaagse muziek, dan zou hij wellicht beter bekend zijn geweest bij het grote publiek. Hij speelde alle vioolwerken van Bartók en gaf veel kamermuziekconcerten met de componist zelf. Hij speelde ook concerten met werk van Berg en Hindemith in een tijd waarin deze drie componisten nog niet veel weerklank kenden. Hij gaf daarnaast zelfs premières van werken van Alexandre Tansman, Lars-Erik Larsson, Niels Viggo Bentzon, Matyas Seiber, en andere minder bekende figuren. Maar zijn repertoire bevatte ook delen van het grote repertoire, zoals concerti van Bach, Tartini, Mozart en Beethoven, en een behoorlijk aantal stukken kamermuziek. Door hernieuwde interesse in de carrière van Gertler zijn een aantal van zijn niet meer verkrijgbare opnamen gerestaureerd en uitgegeven bij labels zoals Hungaroton en Supraphon.

André Gertler werd geboren in Boedapest en studeerde er van 1914 tot 1925 aan de Franz Liszt Academie, waar zijn belangrijkste leraren violist Jenö Hubay en componist Zoltán Kodály waren. In 1920 begon hij op beperkte schaal in Europa op te treden en geraakte zo bevriend met Bartók. De twee verschenen regelmatig samen in concert van 1925 tot 1938. Tijdens deze periode, evenals het grootste deel van zijn carrière, trad André Gertler ook op met zijn vrouw, pianiste Diane Andersen. In 1928 vestigde hij zich in Brussel en drie jaar later richtte hij er een strijkkwartet op dat zijn naam droeg. Het zou actief blijven tot 1951.

In de tweede helft van zijn carrière was hij erg actief als leraar: van 1940 was hij professor aan het Brusselse Conservatorium, later doceerde hij in Keulen aan de Staatliche Hochschule für Musik (van 1954 tot 1959) en na 1963 aan de Hochschule für Musik und Theater in Hannover.

The violinist Jacques Thibaud was born in 1880 in Bordeaux. Before beginning a solo career, he was an orchestra violinist, discovered by conductor Édouard Colonne. Friend and follower of Eugène Ysaÿe (who dedicated him his Second Sonata), Jacques Thibaud personifies the classical French violonist whose playing is both elegant and enchanting. A remarkable performer of Mozart, he was one of the members of a memorable trio including the cellist Pablo Casals and the pianist Alfred Cortot. Owing to the contest which he founded in 1943 with Marguerite Long, Jacques Thibaud also devoted himself to a teaching career in l'École normale de Musique and l'Académie Chighiana de Sienne. He died in 1953 in a plane crash, on his way to Asia. His 1720 Stradivarius perished with him.