Oskar Back was een Nederlandse violist en leraar van Hongaarse afkomst. Hij studeerde aan de conservatoria in Wenen en Brussel (bij Eugène Ysaÿe en Cesar Thomson), en gaf les aan het Conservatorium van Brussel van 1910 tot 1918. In 1919 vestigde hij zich in Nederland en was een van de vooraanstaande violisten die zich bij het Amsterdamse Concertgebouw Orkest voegden onder Mengelberg voor het historische Mahler Festival van 1920.

Oskar Back wijdde zich vooral aan het onderwijs, eerst met privé-lessen en later aan het Amsterdams Muzieklyceum en het Rotterdams Conservatorium. Hij vormde het merendeel van de toonaangevende Nederlandse violisten en orkestrale leiders, onder wie Herman Krebbers, Theo Olof, Willem Noske, Jo Juda, Emmy Verhey en Jean Louis Stuurop, en doceerde ook aan een aantal buitenlandse studenten, waaronder Alma Moodie. De Oskar Back Stichting werd opgericht na zijn dood om begeleiding te bieden aan talentvolle jonge Nederlandse violisten en een tweejaarlijkse vioolwedstrijd te organiseren. In 2012 ging de organisatie op in de Stichting Nederlandse Vioolconcoursen.

De Britse violiste van Italiaanse geboorte Gioconda de Vito studeerde viool in Pesaro bij Attilio Crepax en Remy Principe en later in Rome ook bij Principe. In 1932 won ze de Internationale vioolwedstrijd van Wenen, wat leidde tot tal van optredens en haar benoeming als professor viool aan de Accademia di S Cecilia in Rome. Ze besteedde veel van haar tijd aan het onderwijs tot na 1945, en ging voor het eerst naar Londen in 1947 om opnames te maken. Haar Londense concertdebuut vond in 1948 plaats met het London Philharmonic Orchestra en in 1949 trouwde ze en vestigde ze zich in Engeland. Ze vormde een duo met de pianist Tito Aprea en maakte opnames met Yehudi Menuhin en Edwin Fischer.

Tot aan haar pensioen in 1961 werd Gioconda de Vito alom geprezen voor haar consequente stijl met een bijna ideale mix van deskundige techniek en poëtische verbeelding in de grote werken van het vioolrepertoire, met name in Bach, Mendelssohn en Brahms. Ildebrando Pizzetti's Vioolconcert (1945) werd voor haar geschreven. Ze had een 1723 Stradivari viool (de Toscaanse) in bruikleen van de Accademia S Cecilia.

Hoewel van Italiaanse achtergrond werd violist Zino Francescatti geboren in Marseille. Zijn echte naam was René-Charles Francescatti. Zijn beide ouders speelden viool en zijn vader René was een leerling van Paganini. De jongere Francescatti voerde het 1e Vioolconcerto van Paganini uit op zijn officiële debuut in Parijs in 1925.

Tegen die tijd was hij al een ervaren muzikant. Hij gaf zijn eerste concert op de leeftijd van vijf en speelde Beethovens vioolconcerto op zijn tiende. Vanaf zijn late tienerjaren concerteerde hij regelmatig en na zijn aankomst in Parijs in 1924 vormde hij een duo met Maurice Ravel, met wie hij een internationale tournee ondernam. In de jaren 1920 en 1930 toerde hij de hele wereld rond, ook al kwam zijn Amerikaanse debuut er pas in 1939, opnieuw met Paganini's 1e Concerto, met de New York Philharmonic.

Ondanks zijn voorliefde voor Paganini werd Zino Francescatti meer geassocieerd met een elegante, natuurlijke spelwijze dan met puur virtuoos vuurwerk. Later in zijn leven toerde hij met de Franse pianist Robert Casadesus en ze namen samen de integrale sonates voor viool en piano van Beethoven op. Hij leefde in New York maar keerde vaak terug naar Frankrijk om op te treden en les te geven. Hij maakte duurzame opnames van een aantal belangrijke repertoirewerken, waaronder het Beethoven concerto met dirigent Bruno Walter en het Columbia Symphony Orchestra. Zino Francescatti ging met pensioen in 1976, verhuisde terug naar Frankrijk en verkocht zijn geliefde Stradivarius aan Salvatore Accardo. In 1987 gebruikte hij een deel van de opbrengst voor de oprichting van een educatieve stichting en een vioolwedstrijd in Aix-en-Provence.

Henry Gadeyne (1894-1965) studeerde privé bij J. Smit, leraar aan het Koninklijk Conservatorium Gent. Hij speelde 1ste viool in het orkest van de Winterconcerten te Gent (1909-1940), in het orkest van het Kursaal te Oostende en in de Koninklijke Opera Gent. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij violist-solist in de Symphonie de l’Armée de Campagne (Corneil de Thoran). Na de oorlog soleerde hij in België, Frankrijk en Groot-Brittannië. Hij werd leraar viool aan het Stedelijk Conservatorium in Oostende (1921-1965) en aan het Koninklijk Conservatorium Gent (1922-1959). Daar vormde hij o.m. G. Maes (virtuositeitsdiploma, 1935), O. Devriendt (1935), J. Clarysse en J.-P. Muller (HD, 1940), C. Clarysse (1937); R. van Elslande (1938), P. Dequeker (1939), R. de Bosscher (HD, 1949), A.-M. Rousseau (HD, 1950) en N. Lacombe (1955).

Ivan Galamian was een Amerikaanse violist en docent van Armeense afkomst. Na zijn studies bij Konstantin Mostras aan de School van de Philharmonic Society van Moskou (1916-1922) en bij Lucien Capet in Parijs (1922-1923), maakte hij zijn debuut in Parijs in 1924. Hij verhuisde naar de Verenigde Staten in 1937 en werd aangesteld aan het Curtis Institute in 1944 en de Juilliard School of Music in 1946. Tijdens de zomer doceerde hij aan de Meadowmount School of Music die hij oprichtte in 1944. In 1965 werd hij erelid van de Royal Academy of Music in Londen en hij bekleedde eredoctoraten van het Oberlin College en het Curtis Institute. In 1966 ontving hij de Master Teacher Award van de American String Teachers Association.

Ivan Galamians succes als leraar was opmerkelijk. Vier decennia lang behoorden zijn leerlingen tot de laureaten van alle grote internationale wedstrijden. Sommigen werden virtuozen, terwijl anderen deel uitmaken van vooraanstaande strijkkwartetten, onderwijzen of orkesten leiden. Zijn benadering was analytisch en rationeel, met een minutieuze aandacht voor elk technisch detail. Zijn methode belichaamde de beste tradities van de Russische en Franse scholen. Maar hij was geen voorstander van starre regels en liet elke leerling zich individueel ontwikkelen. Mentale controle over de lichaamsbewegingen leidde volgens hem tot technisch meesterschap. Hij publiceerde Principles of Violin Playing and Teaching (met E.A.H. Green, 1962), Contemporary Violin Technique (met F. Neumann, 1962) en bewerkte veel vioolstukken. Hij bespeelde een Nicolò Amati van 1680, de 'ex-Walton'.

André Gertler was een prominente twintigste-eeuwse violist wiens veilige intonatie, indrukwekkende techniek en interpretatie-inzicht hem onderscheidde van de meeste van zijn tijdgenoten. Had hij zijn aandacht niet zo sterk gericht op hedendaagse muziek, dan zou hij wellicht beter bekend zijn geweest bij het grote publiek. Hij speelde alle vioolwerken van Bartók en gaf veel kamermuziekconcerten met de componist zelf. Hij speelde ook concerten met werk van Berg en Hindemith in een tijd waarin deze drie componisten nog niet veel weerklank kenden. Hij gaf daarnaast zelfs premières van werken van Alexandre Tansman, Lars-Erik Larsson, Niels Viggo Bentzon, Matyas Seiber, en andere minder bekende figuren. Maar zijn repertoire bevatte ook delen van het grote repertoire, zoals concerti van Bach, Tartini, Mozart en Beethoven, en een behoorlijk aantal stukken kamermuziek. Door hernieuwde interesse in de carrière van Gertler zijn een aantal van zijn niet meer verkrijgbare opnamen gerestaureerd en uitgegeven bij labels zoals Hungaroton en Supraphon.

André Gertler werd geboren in Boedapest en studeerde er van 1914 tot 1925 aan de Franz Liszt Academie, waar zijn belangrijkste leraren violist Jenö Hubay en componist Zoltán Kodály waren. In 1920 begon hij op beperkte schaal in Europa op te treden en geraakte zo bevriend met Bartók. De twee verschenen regelmatig samen in concert van 1925 tot 1938. Tijdens deze periode, evenals het grootste deel van zijn carrière, trad André Gertler ook op met zijn vrouw, pianiste Diane Andersen. In 1928 vestigde hij zich in Brussel en drie jaar later richtte hij er een strijkkwartet op dat zijn naam droeg. Het zou actief blijven tot 1951.

In de tweede helft van zijn carrière was hij erg actief als leraar: van 1940 was hij professor aan het Brusselse Conservatorium, later doceerde hij in Keulen aan de Staatliche Hochschule für Musik (van 1954 tot 1959) en na 1963 aan de Hochschule für Musik und Theater in Hannover.

Arthur Grumiaux wordt beschouwd als één van de weinige echt grote vioolvirtuozen van de twintigste eeuw. In zijn relatief korte leven leverde hij tal van opmerkelijke prestaties. Zijn optredens waren een voorbeeld van technische beheersing, trouw aan de opzet van de componist en gevoeligheid voor de ingewikkelde afbakeningen van de muzikale structuur. Hij werd geroemd voor zijn buitengewone vertolkingen van vioolconcerti en zijn kamermuziekoptredens met zijn eigen Grumiaux Trio.

Arthur Grumiaux werd geboren in een Belgisch arbeidersgezin en het was zijn grootvader die hem op zijn vierde aanspoorde met muziek te beginnen. Hij studeerde viool en piano bij Fernand Quintet aan het Conservatorium van Charleroi. Op zijn twaalfde begon hij te werken met Alfred Dubois aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Daarnaast studeerde hij contrapunt en fuga bij Jean Absil. Al voor zijn twintigste mocht hij een aantal prijzen in ontvangst nemen : de Henry Vieuxtemps en François Prume prijzen in 1939 en de Prix de Virtuosité van de Belgische overheid in 1940. In dezelfde periode studeerde hij ook privé in Parijs compositie bij George Enescu.

In België maakte hij zijn debuut met het Brussels Philharmonic Orchestra (met het Mendelssohn concerto) en in Groot-Brittannië met het BBC Symphonic Orchestra, in 1945. Als gevolg van de Duitse inval in België zat er een kort tijdsverschil tussen deze twee belangrijke gebeurtenissen. In dat interval speelde hij privé met diverse kleine ensembles, terwijl hij zich onthield van elk openbaar optreden. Ongeacht deze lichte vertraging in de start van zijn internationale carrière, ging het daarna snel vooruit. Na zijn Britse debuut klom hij op in de Belgische academische wereld, toen hij werd benoemd tot professor viool aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Daar benadrukte hij het belang van frasering, de kwaliteit van het geluid en de hoge technische normen die van een muzikant gevraagd worden.

Arthur Grumiaux maakte meer dan 30 opnames, bijna alle bij Philips, hoewel zijn naam ook te zien is op de etiketten van EMI, Belart en Music & Arts. Onder de titels tellen we werken van Bach, Beethoven, Brahms, Mozart, en Schubert, en af en toe Ravel en Debussy.

Zijn optredens en opnames met pianiste Clara Haskil lagen hem nauw aan het hart. Af en toe wisselden beide muzikanten van instrument om een ander perspectief en een nauwere muzikale band te ontwikkelen. Haar overlijden door een val op een treinstation, op weg naar een concert met hem in Brussel, liet een professionele en persoonlijke leegte na.

Naast zijn solowerk maakte hij opnames met het Grumiaux Ensemble en het Grumiaux Trio, dat bestond uit het Hongaarse man-vrouwduo Georges Janzer (viool) en Eva Czako (cello). Zijn succesvolle carrière leidde tot een koninklijke erkenning toen hij in 1973 tot baron verheven werd door Koning Boudewijn.

Yehudi Menuhin werd geboren in New York uit Russisch-joodse ouders, maar werd later een Brits onderdaan. Op zijn zevende maakte hij zijn viooldebuut met de San Francisco Symphony en Lalo's Symphonie Espagnole, een jaar later gevolgd door zijn eerste recital in New York. Tegen de tijd dat hij elf was had hij zijn historische debuten gemaakt in de Carnegie Hall en in Parijs, op zijn twaalfde debuteerde hij in Berlijn en op zijn dertiende in Londen. Zijn carrière zou hem over de hele wereld brengen en hij zou optreden met alle toonaangevende dirigenten en orkesten. Hij verwierf niet alleen faam als een groot muzikant, maar is net zo erkend voor zijn humanistische engagement, geïllustreerd door zijn werk voor jongeren, voor zijn internationale samenwerkingen en voor alle zaken die hem nauw aan het hart lagen.

Het was tijdens zijn eerste bezoek aan lndië in 1952, op uitnodiging van premier Pandit Nehru, dat hij Ravi Shankar ontmoette. Hij ontwikkelde een grote bewondering voor zowel Shankar als de Indiase muziek. Ze gaven tal van concerten samen en maakten vele opnames die miljoenen verkochten. De opbrengst van de concerten van zijn tournee in India werden geschonken aan een goed doel. In 1960 werd hij bekroond met de Nehru Peace Prize for International Understanding. Zo'n dertig jaar later, in 1992, werd hij geëerd met de titel van Goodwill Ambassador van UNESCO.

Uit erkentelijkheid voor de vele concerten die hij voor de geallieerden gaf tijdens de Tweede Wereldoorlog - van zodra hij kon vloog hij over vanuit Amerika in een militair vliegtuig - ontving Yehudi Menuhin verschillende onderscheidingen, waaronder de Légion d'Honneur en de Croix de Lorraine in Frankrijk, de Orde van Verdienste in Duitsland, de Leopoldsorde en de Kroonorde van België, de Royal Philharmonic Society Gold Medal in Engeland en in 1995 de Gran Cruz de la Orden del Merito Civil. Koningin Elizabeth II verhief hem in de ridderorde in 1965 en schonk hem de Orde van Verdienste in 1987, gevolgd door een levenslange vermelding in de Verjaardagserelijst van de Koningin in 1993.

Yehudi Menuhin is eredoctor van meer dan 30 universiteiten wereldwijd, waaronder die van Oxford, Cambridge, St Andrew's en de Sorbonne, en werd benoemd tot burger van de steden Edinburgh, Bath, Reims en Warschau. Daarnaast ontving hij de Gouden Medailles van Parijs, New York en Jeruzalem. Hij was ook de eerste westerling die tot erehoogleraar van het Conservatorium van Beijing benoemd werd, ter erkenning van zijn concerten in China en van zijn inspanningen om tal van jonge Chinese violisten te helpen hun studie voort te zetten in het Westen.

In 1963 maakte Yehudi Menuhin een van zijn grootste ambities waar; het creëren van een kostschool voor jonge veelbelovende muzikanten (vanaf de leeftijd van zeven), die gebaseerd is op het model van de Central School van Moskou, waar de studenten onder één dak zowel hun schoolopleiding als hun muzikale vorming krijgen. Tal van studenten van de Yehudi Menuhin School, nu officieel geassocieerd aan zijn Moskouse equivalent, hebben universitaire studiebeurzen weten te behalen. In 1977 richtte hij de International Menuhin Music Academy voor jonge afgestudeerde strijkers op in Gstaad, Zwitserland, de thuisbasis van het Menuhin Music Festival, waarvan hij gedurende 40 jaar artistiek directeur was en waarvoor hij met de Zwitserse nationaliteit werd bekroond.

Yehudi Menuhin maakte zijn eerste plaat op de leeftijd van twaalf en een jaar later begon zijn jarenlange samenwerking met HMV/EMI. Hij heeft ook voor Deutsche Grammophon opnames gemaakt (de complete Beethoven sonates met Wilhelm Kempff) en voerde talrijke orkestwerken uit voor Philips, Virgin, Nimbus en andere labels. Een groot aantal van zijn vroege opnames werden door Biddulph Recordings heruitgebracht op cd ter gelegenheid van zijn 75e en 80e verjaardag, en IMG Records gaf een cd-koffer uit met de integrale symfonieën van Beethoven, uitgevoerd door de Sinfonia Varsovia onder de leiding van Lord Menuhin.

Philip Newman (1904-1966) was born in Manchester, the son of Harris Newman, cantor of Manchester's Great Synagogue. Cantor Newman, from Lodz in Poland, was considered one of the finest cantors of his day, gifted as both singer and musician. Philip's sister, Pearl, and brother Montague were also talented musicians. Philip became a pupil of Adolph Brodsky at the Royal Manchester College of Music, entering the College in 1917 aged 13 and leaving in 1920 without taking a diploma.

In 1924 Brodsky advised him to attend the Brussels Conservatoire to study with Albert Zimmel, Ysaÿe's first assistant. After just one year, he won the 'Premier Prix de Violon' with maximum marks and distinction, playing the very difficult Violin Concerto in F sharp minor Op. 23 by H. W. Ernst. During his time in Brussels he also studied with the violinists Henri van Hecke and Cesar Thomson. At this time he became the friend of Antoine, the son of Eugene Ysaÿe, who asked him to perform Ysaÿe's 4th Solo Sonata for his father but Newman refused saying that he did not think himself ready to play for the man who from an early age he had considered to be the supreme violinist. Six years later Antoine was to become Newman's manager.

Philip Newman spent the years 1928 to 1932 in Berlin studying with Willy Hess who was by then Germany's foremost violinist, and had been a pupil of the great Joseph Joachim. Here he learned a style different to that of the Belgian school of which he was by now a fine exponent. In Berlin he was exposed to the height of musical culture, and Newman planned that after studying with Hess he would move on to study in other conservatoires with Henri Marteau and then finally to Ottokar Sevcik, but these plans were not be fulfilled.

In 1931 Philip Newman went to Ysaÿe's house as Ysaÿe was dying. Climbing the stairs he took out his violin and performed the master's 4th Solo Violin Sonata dedicated to Fritz Kreisler, the very work he was so reluctant to play previously. The last notes that Ysaÿe heard were those played by Philip Newman. The last words that Ysaÿe spoke, were to Philip Newman, 'Splendid... but the finale... a little too fast...' At Ysaÿe's funeral Newman took the strings which he had previously taken from his violin and tied them around a wreath which he placed on Ysaÿe's grave.

Philip Newman's first major recital took place in his hometown of Manchester in the mid 1920's, for which his father had hired the Free Trade Hall. However his first big concert was in Ostend where he performed the Beethoven Violin Concerto. For some unaccountable reason his official British debut with orchestra did not take place until 1935, again in the Manchester Free Trade Hall.

In 1951 Philip Newman began his long service as a judge of the Queen Elisabeth Competition which had replaced the Ysaÿe Violin Competition. For many years he was also a member of the panel of judges at the Tchaikovsky Violin Competition in Moscow where he represented the British Council. In 1937 Philip Newman had been introduced to Queen Elisabeth of Belgium, becoming her personal professor of the violin. The Queen had for many years devoted much of her time to the violin and had performed privately with many distinguished musicians, she herself was a great patron of the arts and an accomplished violinist. In 1964, the Queen was involved with such outstanding musicians as Casals, Stravinsky, Schweitzer and Newman in the founding of the Symphonicum Europaea. The Queen attended most of Newman's concerts, and presented him with a gold mounted bow by Francois Tourte, one of the world's finest bow makers. The long association with Queen Elisabeth ended with her death in 1965.

In 1942 Philip Newman took refuge in Portugal and finally arrived in Lisbon where he became the first non-national Professor of the violin at the National Academy of Music. During his long stay in that city he organised and promoted concerts for charity including many for the International Red Cross. In that same year he acquired a fine Guarnerius del Gesu dated 1741 which had been purchased for his use by his cousin Isaac Wolfson. Many years before that Ysaÿe had contemplated buying the same violin. The violin was the favourite instrument of the virtuoso Henri Vieuxtemps (at Vieuxtemps' funeral it was carried behind his coffin on a velvet cushion and is now known as the ex-Vieuxtemps), and is considered one of the finest violins in existence by both experts and players alike.

During the remainder of the war years, Philip Newman devoted even more time to giving concerts for refugees, later extended to concerts for under-privileged people in Africa. In 1950 he left Portugal to tour England, Belgium, Italy, Spain and Germany, receiving excellent reviews from both critics and fellow musicians. On 22 and 23 November he appeared again in Manchester's Free Trade Hall playing the Beethoven Concerto Violin Concerto with the Halle Orchestra conducted by John Barbirolli. In 1954 he agreed to undertake 28 concerts in the Belgian Congo and Angola, but just before finalising the details, he received news that his father had died; nonetheless he continued the tour as planned. He met Albert Schweitzer in Lambarene, and towards the end of the tour visited Johannesburg where it is known that he recorded works by Paganini and the Beethoven Violin Concerto for the South African Broadcasting Company.

On his return to Europe, Philip Newman joined his old friend Casals to play at the opening of the Prades Festival. The Festival of Pollensa, which Newman founded in 1962, became the major activity of his remaining years. A galaxy of artists appeared with him during the September Festival events. One year's programme had Ruggiero Ricci, Pierre Fournier and Friedrich Guida. Newman's last concert took place on 4th September 1966 at the Festival and the last piece of music he ever played was at the request of a journalist the same evening. It was the Recitative and Scherzo Caprice by Kreisler. A tour of the Soviet Union was planned but Philip Newman died of a heart attack in his hotel room in Majorca on 23 November 1966, one year to the day after his beloved friend Queen Elisabeth. Ironically, he was that very evening to have taken part in a television broadcast to mark the anniversary of her death.

Throughout his career Philip Newman received many honours and awards. In Belgium, he was an Officer of the Order of the Crown. Portugal awarded him its highest honour, Knight Commander of St. James of the Sword, and for his work during the war years the Order of St. John together with the Order of Christ. He was also awarded the Ysaÿe and the Queen Elisabeth of Belgium medals and later decorated with the Order of Merit and the Order of Leopold. Yet another distinction was a commissioned oil painting which now hangs in the National Gallery, Lisbon.

David Oistrakh (1908-1974) is considered the premiere violinist of the mid-twentieth century Soviet Union. His recorded legacy includes nearly the entire standard violin repertory up to and including Prokofiev and Bartók. His violin studies began in 1913 with Pyotr Stolyarsky. Later he officially joined Stolyarsky's class at the Odessa Conservatory, graduating in 1926 by playing Prokofiev's First Violin Concerto. Performances of the Glazunov Concerto in Odessa and Kiev in 1927, and a 1928 debut in Leningrad (Tchaikovsky Concerto) gave him the confidence to move to Moscow. He made his premiere there in early 1929, but the event went largely unnoticed. In 1934, however, after several years of patiently refining his craft, he was invited to join the Moscow Conservatory, eventually rising to the rank of full professor in 1939.

Meanwhile, David Oistrakh was gaining success on the competition circuit, winning the All-Ukrainian contest in 1930, and the All-Soviet competition three years later. In 1935 he took second prize at the Wieniawski competition. In 1937 the Soviet government sent the now veteran violinist to Brussels to compete in the International Ysaÿe Competition, where he took home first prize.

With his victory in Brussels, Soviet composers began to take notice of their young compatriot, enabling him to work closely with Miaskovsky and Khachaturian on their concertos in 1939 and 1940, respectively. In addition, his close friendship with Shostakovich led the composer to write two concertos for the instrument (the first of which Oistrakh played at his, and its, triumphant American premiere in 1955). During the 1940s David Oistrakh's active performing schedule took him across the Soviet Union but his international career had to wait until the 1950s, when the political climate had cooled enough for Soviet artists to be welcomed in the capitals of the West.

The remaining decades of his life were devoted to maintaining the highest possible standards of excellence throughout an exhausting touring schedule (he returned to the U.S. six times in the 1960s), and he began a small but successful sideline career as an orchestral conductor. His death came suddenly in Amsterdam in 1974, during a cycle of Brahms concerts in which he both played and conducted.

Throughout his career David Oistrakh was known for his honest, warm personality; he developed close friendships with many of the leading musicians of the day. His violin technique was virtually flawless, though he never allowed purely physical matters to dominate his musical performances. He always demanded of himself (and his students) that musical proficiency, intelligence, and emotion be in balance, regardless of the particular style. David Oistrakh felt that a violinist's essence was communicated through clever and subtle use of the bow, and not through overly expressive use of vibrato. To this end he developed a remarkably relaxed, flexible right arm technique, capable of producing the most delicate expressive nuances, but equally capable of generating great volume and projection.

As a teacher, David Oistrakh maintained that a teacher should do no more than necessary to help guide the student towards his or her own solutions to technical and interpretive difficulties. He rarely played during lessons, fearing that he might distract the student from developing a more individual approach, and even encouraged his students to challenge his interpretations. Perhaps the best evidence of the Oistrakh's gift for teaching is that he felt that he gained as much from the teaching experience as his students did.