Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Pierre Amoyal behaalde als 12-jarige knaap de eerste prijs viool aan het Conservatorium van Parijs. Eens 17 trok hij naar Los Angeles om er verder te studeren bij Jascha Heifetz, die hem initieerde in kamermuziek en hem begeleidde bij zijn eerste opnames. Vijf jaar later reisde hij heel Europa en Japan af, waar hij met de meest prestigieuze orkesten concerteerde met dirigenten als P. Boulez, S. Ozawa, C. Dutoit, G. Herbig, L. Maazel, K. Sanderling, M.W. Chung. Voor het label Decca nam hij o.a. de sonates van Fauré op, het Concert van Chausson, de sonate van Franck en de concerti van Dutilleux, Saint-Saëns en Respighi. Al zeer vroeg in zijn carrière werd Pierre Amoyal tot leraar benoemd aan het Conservatorium van Parijs. Daarnaast doceerde hij aan het Conservatorium van Lausanne, waar hij in 2002 het Camerata de Lausanne stichtte, dat onlangs herdoopt werd tot CameratAmoyal. Het ensemble, dat 14 jongeren van zeer verschillende afkomst groepeert, bracht verschillende cd’s uit. Hij geeft ook les aan het Mozarteum in Salzburg. Pierre Amoyal is Chevalier des Arts et des Lettres en Chevalier dans l’Ordre National du Mérite. In 2006 mocht hij de Prijs van de Stad Lausanne in ontvangst nemen. Een van de beroemdste violen ter wereld is in zijn bezit, de Stradivarius ‘Kochansky’ (1717), die op miraculeuze wijze terug gevonden werd in 1991 nadat hij in 1987 gestolen was.

Nadat hij afstudeerde aan de Tokyo National University of Fine Arts and Music in 1948, studeerde Toshiya Eto aan het Curtis Institute of Music bij Efrel Zimbalist. Tijdens zijn studies daar gaf hij een recital in Carnegie Hall in 1951. Hij wijdde zich aan het opleiden van jonge violisten, waaronder Akiko Suwanai en Mariko Senju. Hij was lid van de Japan Art Academy en stond aan het hoofd van de Toho Gakuen School of Music. Hij maakte opnamen voor RCA.

Na zijn vioolstudies aan de Sibeliusacademie van Helsinki vervolmaakte Tuomas Haapanen zich vanaf 1948 verder in Parijs bij Léon Nauwinck en René Benedetti. Naast zijn carrière als solist en kamermusicus speelde hij als eerste viool in het symfonieorkest van de Finse radio en in het kamerorkest van Helsinki. In 1962 werd hij benoemd tot vioolleraar aan het conservatorium van Turku en in 1978 aan de Sibeliusacademie waar hij van 1987 tot ’90 directeur was. Hij gaf master classes in Europa, de Verenigde Staten en Japan en veel van zijn leerlingen wonnen prijzen op internationale wedstrijden. Hij was voorzitter van de internationale vioolwedstrijd Jean Sibelius (1981-2000) en wordt geregeld uitgenodigd als jurylid voor de bekendste vioolwedstrijden. In 1999 werd hem de Muziekprijs van de Finse Staat toegekend.

De Letse violist Philippe Hirshhorn (1946-1996) begon muziek te studeren bij Waldemar Sturestep aan het conservatorium van zijn geboortestad Riga en vervolmaakte zich vervolgens bij Michael Waiman aan het conservatorium van het toenmalige Leningrad (St-Petersburg). In 1965 won hij de Tweede Prijs van de Paganiniwedstrijd en in 1967, op 21-jarige leeftijd, kaapte hij de Eerste Prijs weg op de Koningin Elisabethwedstrijd. Daarna begon hij op te treden met de meest befaamde orkesten, waaronder de Berliner Philharmoniker, het London Symphony Orchestra, het Royal Philharmonic Orchestra en de Wiener Symphoniker, onder de leiding van dirigenten als H. von Karajan, Sir C. Davis, G. Tozhdestvensky en Y. Temirkanov. Hij werd uitgenodigd op de festivals van Luzern, Lockenhaus, Granada, Brescia-Bergamo, Berlijn en Schleswig-Holstein en trad op met artiesten als M. Argerich, G. Kremer, L. Leonskaya, M. Maisky en G. Opitz. Philippe Hirshhorn maakte van België zijn nieuwe thuisland in 1973 en gaf les aan de conservatoria van Brussel en Utrecht.

Als hoogbegaafd kind gaf Herman Krebbers al op negenjarige leeftijd verschillende concerten. Na 1945 trok hij op rondreis naar de Verenigde Staten, Rusland, Argentinië, Scandinavië en alle andere Europese landen. Hij ontving de Gouden Plaat voor zijn vertolkingen van Mozart, Beethoven en Brahms met het Concertgebouworkest en won de Edisonprijs voor de twee concerti van Haydn. Hij maakte opnames van concerti van Paganini, Dvorák, Viotti No. 22, Bruch, Vieuxtemps No. 4, Vivaldi, dubbelconcerti van Bach met violist Theo Olof, Vivaldi (Vier Seizoenen), Saint Saens (Havanaise en Rondo Capriccioso) en Ravel (Tzigane). Herman Krebbers doceerde aan de Robert Schumann Hochschule Düsseldorf en het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Hij was regelmatig jurylid van talrijke internationale wedstrijden en gaf master classes in Japan, Canada, Engeland en België. Voor zijn belangrijke rol in het muziekleven werd Herman Krebbers in zijn geboorteland Nederland vereerd met de titel van Officier van de Orde van Oranje-Nassau.

Al meer dan vijftig jaar onderscheidt Jaime Laredo zich als solist, dirigent en kamermusicus. Zijn muzikale persoonlijkheid is sterk beïnvloed door leermeesters zoals J. Gingold, P. Casals, I. Galamian en G. Szell. Op zijn 17de brak hij internationaal door met zijn Eerste prijs op de Koningin Elisabethwedstrijd. Sindsdien trad Jaime Laredo op met de grootste orkesten, als solist of als dirigent. Hij werkte samen met dirigenten als D. Barenboim, Z. Mehta, S. Ozawa, L. Slatkin, C. Davis, E. Ormandy, L. Stokowski of G. Szell. Hij staat ook regelmatig op het podium als lid van het Kalichstein-Laredo-Robinson Trio, of met zijn vrouw, de celliste Sharon Robinson. Jaime Laredo nam al bijna 100 platen op, waarvan sommige in de prijzen vielen. Zo werd de opname van Brahms’ pianokwartetten met zijn vaste partners Emmanuel Ax, Isaac Stern en Yo-Yo Ma bekroond met een Grammy Award. Na les te hebben gegeven aan het Curtis Institute of Music en aan de Jacob School of Music (Indiana University), is hij nu docent aan het Cleveland Institute of Music. Jaime Laredo is muziekdirecteur van het Vermont Symphony Orchestra en hoofdgastdirigent van de Westchester Philharmonic. Met zijn vrouw is hij artistiek directeur van de Linton Chamber Music Series in Cincinnati.

Yfrah Neaman (1923-2003) volgde zijn muziekopleiding in Parijs en Londen bij Jacques Thibaud, Carl Flesch en Max Rostal. In 1944 debuteerde hij in Londen, wat weldra gevolgd werd door optredens in 's werelds grootste concertzalen. Steeds opnieuw nam hij het met brio op voor componisten van de 20ste eeuw, onder wie velen speciaal stukken voor hem componeerden.

Hij was leraar viool en departementshoofd aan de Guildhall School of Music and Drama. Conservatoria wereldwijd nodigden hem graag uit om les te komen geven en als gewaardeerd pedagoog werd hij vaak gevraagd om master classes te geven in Europa, de Verenigde Staten en het Verre Oosten. Hij jureerde regelmatig in de grootste internationale vioolwedstrijden en was adjunct-directeur van de London String Quartet Competition.

Yfrah Neaman werd in 1980 verheven tot de Freeman of the City of London en in 1983 gedecoreerd in de Order of the British Empire. In 1997 reikte de Worshipful Company of Musicians hem de prestigieuze Cobbett Medal uit. In 1998 werd hij niet enkel doctor honoris causa aan de nationale muziekacademie van Sofia, maar ook Professor Emeritus van de Guildhall School of Music and Drama.

Ricardo Odnoposoff was born to Russian immigrants in Buenos Aires. The young man's exceptional musical talent induced his parents to strive for a musical education for him in Europe. An attempt to study with Leopold Auer, was unsuccessful, as the legendary teacher of several generations of violinists who for decades dominated the international musical scene (among them Jascha Heifetz, Nathan Milstein, and Misha Elman), hesitated because of his advanced age to take on such a young pupil. Therefore, upon the recommendation of Erich Kleiber, Ricardo Odnoposoff studied with the concertmaster Rudolf Deman in Berlin, and after only a few months changed to the studio of Carl Flesch.

Ricardo Odnoposoff received his diploma in 1932 after four years of study, but there was another event in that year which had more decisive consequences for the young violinist. In June, the eighteen year old was awarded a prize at the First International Competition for Voice and Violin in Vienna, and the interest of those in influential musical circles was awakened, among them Vienna State Opera director Clemens Krauss. The concertmasters of the opera and of the Philharmonic at the time, Arnold Rosé, Julius Stwertka and Franz Mairecker, were on average over 60 years old. As far back as 1923, Richard Strauss had noted the difficulties of the long-time concertmaster Karl Prill, which led to the violin solo in Strauss' Bürger als Edelmann being performed by Heinrich Schwarz. Prill retired in 1925, but the situation did not greatly improve. Clemens Krauss, who in many difficult situations in the history of the Philharmonic took decisive action, seized the opportunity and in 1933, without an audition, offered the 19 year old Odnoposoff a position as concertmaster.

Ricardo Odnoposoff's first performance at the concertmaster's desk was in Verdi's Othello on December 25, 1933, and his first major Philharmonic test was a gala concert for Richard Strauss' 70th birthday on June 10, 1934. Wilhelm Furtwängler conducted Ein Heldenleben and insisted that Odnoposoff perform the violin solo. Until 1937, he appeared seven times as a soloist with the Vienna Philharmonic, among them two performances of Mozart's Violin Concerto in A major, KV 219. For the 100th birthday of Camille Saint-Saëns (1835-1921), he made his debut in the subscription concert series with that composer's Violin Concerto in B minor, op. 61, on January 25 and 26, 1936, under Felix von Weingartner.

In Ricardo Odnoposoff's own words, it was necessary for a young Philharmonic concertmaster to present oneself even more prominently as a soloist, and he therefore performed a recital which included the violin concerti of Johannes Brahms and Antonín Dvorák, as well as the Mozart Concerto in D major, KV 218, under the direction of Josef Krips and accompanied by the Philharmonic. In addition, he made numerous other solo appearances in Vienna and on tour, among these a sonata recital with Bruno Walter as pianist on December 2, 1935. This artistic collaboration extended to the Philharmonic concerts also, as Odnoposoff performed a major orchestral solo, the aria from Wolfgang Amadeus Mozart's opera Il re pastore with Elisabeth Schumann during a Philharmonic tour to London under Walter's direction in June 1937. On this same tour, Odnoposoff represented the orchestra in a special way, performing violin compositions by Fritz Kreisler at a gala at the Austrian embassy.

Probably the most decisive event in Ricardo Odnoposoff's career occurred in 1937. The Ysaÿe Competition was characterized that year by the legendary artistic duel between Ricardo Odnoposoff, Second Prize, and David Oistrakh, First Prize. This sensational success drew considerable attention internationally, and led to a reordering of Odnoposoff's career. His numerous offers to perform as a soloist led him to relinquish his position as concertmaster and he left Austria in the autumn of 1938, with the political developments of the time also playing a role in this decision. Upon returning to Vienna from solo engagements in Italy, he was suddenly refused admission to the opera house. After Austria's annexation by Nazi Germany, Odnoposoff, who had taken on Austrian citizenship and became an enthusiastic Viennese, was, because of the Argentine citizenship which he still maintained, no longer welcome in his own land.

He travelled to Belgium, and subsequently returned to Argentina in 1940. In 1942 he debuted in New York, where he lived until 1956. In that year he returned to Vienna and became Professor at the Music Academy in 1957. He taught at that institution until 1973 and counted three future Vienna Philharmonic members, Paul Guggenberger (1941-2000), Ortwin Ottmaier and Edward Kudlak (retired September 2003), among his students. Odnoposoff's activities as a pedagogue were not limited to Vienna, as he taught in Stuttgart, and until 1994 in Zurich. Despite this extensive teaching work, the focal point of his career remained the concert stage, as thousands of public appearances and a notable number of recordings confirm. Many of those recordings have fortunately been re-released on CD.

After the Second World War, Ricardo Odnoposoff appeared six times with his former Viennese colleagues. On February 1 and 2, 1947 he performed the Brahms concerto with Josef Krips in the subscription concert series, and in 1961 played the Sinfonia concertante, KV 364, with principal violist Rudolf Streng, conducted by Carl Schuricht, for the Mozart gala concert in Innsbruck, as well as for two concerts during Salzburg's Mozart Week. The last appearance of Ricardo Odnoposoff with the Vienna Philharmonic was on June 13, 1965, in the main auditorium of the Konzerthaus, when he played the premiere of the Violin Concerto of Theodor Berger, with Eugene Ormandy conducting.

There was one last personal meeting at the Musikverein on February 25, 1994. Upon his 80th birthday, Ricardo Odnoposoff was awarded the honorary ring of the Vienna Philharmonic after a rehearsal on the podium of the Golden Hall. The ring, surely the orchestra's most personal decoration, was awarded in honor of an artist who, though only belonging to the Philharmonic for four years, remained his entire life a proponent of our orchestra. Until the end of his life he maintained close contact with the Vienna Philharmonic, not only through his former student Ortwin Ottmaier, but also by his personal interest and identification with the orchestra.

Igor Oistrakh, zoon en leerling van David Oistrakh, werd in 1931 in Odessa geboren. Op achttienjarige leeftijd won hij de Internationale Wedstrijd van Budapest en drie jaar later de Wieniawskiwedstrijd van Poznan´ . Zijn debuut in het Westen vond in de Royal Albert Hall in Londen plaats, waarna concerttournees hem naar de vier windstreken brachten. Als solist werkte hij samen met dirigenten als O. Klemperer, F. Reiner, H. von Karajan, E. Ormandy, C. M. Giulini, G. Solti, L. Maazel, S. Ozawa en G. Rozhdestvensky. Hij trad ook op met Pablo Casals en Yehudi Menuhin. Zevenentwintig jaar lang vormde Igor Oistrakh een uniek duo met zijn vader, met wie hij verschillende opnames uitbracht. Vanaf 1968 legde hij zich ook toe op het leiden van kamermuziek- en symfonieorkesten en het bespelen van de altviool. Hij heeft opnames voor EMI, Deutsche Grammophon, Decca, RCA, Collins, Melodia en Art and Electronics gemaakt en werd met talrijke onderscheidingen bekroond. Naast jurylid van internationale vioolwedstrijden (Tchaikovsky, Wieniawski, Carl Flesch), is hij ook Voorzitter van de César Franckstichting en sinds 1996 docent aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel.

Ruggiero Ricci startte zijn succesvolle carrière op tienjarige leeftijd in San Francisco. Toen hij tijdens de Tweede Wereldoorlog in dienst trad, gaf hij ontelbare concerten in vrij buitengewone omstandigheden, wat hem een blijvende voorkeur gaf voor het repertoire van werken voor viool solo.
Hij heeft in belangrijke mate bijgedragen tot de herwaardering van grote meesters uit de 19de eeuw, maar zorgde ook voor de wereldpremières van vele hedendaagse componisten als Ginastera, von Einem en Goehr. Zijn discografie bevat meer dan 500 opnames. Bij zijn vierde opname van Paganini's capricci werden die voor het eerst uitgevoerd op de echte Guarneri van Paganini, die hem door de stad Genua uitzonderlijk werd uitgeleend. Hij gaf meer dan 6000 concerten in 65 landen.
Zijn eerste leraar was Louis Persinger, gevolgd door Michel Piastro, Paul Stasssevitch en Georg Kulenkampf. Hij doceerde aan de universiteiten van Indiana en Michigan, de Juilliard School en het Mozarteum Salzburg. Zijn boek Left hand violin technique werd uitgegeven door G. Shirmer.

Berl Senofsky werd op zesjarige leeftijd op de Juilliard School aanvaard. Daar studeerde hij bij Louis Persinger en later bij Ivan Galamian. Hij werd uitgenodigd op het Malboro Festival en werd vervolgens tweede konzertmeister van het Cleveland Orchestra. In 1955 won hij de Grote Prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Van 1965 tot aan zijn pensioen was Berl Senofsky hoogleraar viool aan het Peabody Conservatory in Baltimore. Hij stond aan het hoofd van het viooldepartement van 1965 tot 1977. Hij stichtte de American Artists International Foundation om jonge muzikanten te ondersteunen, waaronder Peter Zazofsky en Irina Tseitlin.

Naast zijn internationale carrière als solist, werkte Berl Senofsky aan een uitgebreide discografie bij Philips, Epic, RCA en Deutsche Grammophon.