Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Pierre Amoyal behaalde als 12-jarige knaap de eerste prijs viool aan het Conservatorium van Parijs. Eens 17 trok hij naar Los Angeles om er verder te studeren bij Jascha Heifetz, die hem initieerde in kamermuziek en hem begeleidde bij zijn eerste opnames. Vijf jaar later reisde hij heel Europa en Japan af, waar hij met de meest prestigieuze orkesten concerteerde met dirigenten als P. Boulez, S. Ozawa, C. Dutoit, G. Herbig, L. Maazel, K. Sanderling, M.W. Chung. Voor het label Decca nam hij o.a. de sonates van Fauré op, het Concert van Chausson, de sonate van Franck en de concerti van Dutilleux, Saint-Saëns en Respighi. Al zeer vroeg in zijn carrière werd Pierre Amoyal tot leraar benoemd aan het Conservatorium van Parijs. Daarnaast doceerde hij aan het Conservatorium van Lausanne, waar hij in 2002 het Camerata de Lausanne stichtte, dat onlangs herdoopt werd tot CameratAmoyal. Het ensemble, dat 14 jongeren van zeer verschillende afkomst groepeert, bracht verschillende cd’s uit. Hij geeft ook les aan het Mozarteum in Salzburg. Pierre Amoyal is Chevalier des Arts et des Lettres en Chevalier dans l’Ordre National du Mérite. In 2006 mocht hij de Prijs van de Stad Lausanne in ontvangst nemen. Een van de beroemdste violen ter wereld is in zijn bezit, de Stradivarius ‘Kochansky’ (1717), die op miraculeuze wijze terug gevonden werd in 1991 nadat hij in 1987 gestolen was.

Dorothy DeLay begon haar indrukwekkende carrière als leraar aan de Juilliard School in 1948. Meer dan alleen een vioolleraar was ze vaak ook mentor, vertrouweling en loopbaanadviseur. Onder haar leerlingen zijn veel beroemde artiesten, waaronder Itzhak Perlman, Cho-Liang Lin, Anne Akiko Meyers, Nadia Salerno-Sonnenberg, Shlomo Mintz, Nigel Kennedy, Robert McDuffie, Sarah Chang, Mark Kaplan, Rachel Lee, Midori, Gil Shaham en Kyoko Takezawa. Violisten van de Juilliard, Tokyo, Cleveland, American, Takács, Mendelssohn, Blair, Beaux-Arts en Vermeer strijkkwartetten studeerden bij haar. Ze gaf les aan Konzertmeisters van de Berliner Philharmoniker, het Philadelphia Orchestra, het Koninklijk Concertgebouworkest van Amsterdam, de Chicago Symphony en vele andere grote orkesten over de hele wereld. Tal van andere oud-studenten geven les aan uitstekende conservatoria in de Verenigde Staten en in het buitenland. Eerste prijzen werden toegekend aan haar studenten in alle grote internationale wedstrijden.

Dorothy Delay gaf master classes in Europa, Korea, Israël, Japan, China en Zuid-Afrika. Onder haar vele onderscheidingen tellen we de Artist Teacher Award van de American String Teachers Association, de King Solomon Award van de America-Israel Foundation, en eredoctoraten van Oberlin College, Columbia University, Michigan State University, Duquesne University, Brown University en de Universiteit van Colorado. Ze was een Fellow van de Royal College of Music in Groot-Brittannië. In 1994 ontving ze de National Medal of Arts, gepresenteerd door president Clinton in het Witte Huis. In 1995 ontving ze de jaarlijkse American Eagle Award van de National Music Council en in 1997 kreeg ze de hoogste onderscheiding van Yale University voor haar uitstekende bijdrage aan de muziek, de Sanford Medaille. Voor haar bijdrage aan de muzikale cultuur van Japan heeft Keizer Akihito haar de Orde van de Heilige Schat geschonken.

In 2000 publiceerde Barbara Lourie Zand de biografie Teaching Genius: Dorothy DeLay and the Making of a Musician. Dorothy DeLay was haar hele carrière lang ook het onderwerp van een groot aantal artikels en documentaires. In 2002 leidde ze het Starling-DeLay Symposium on Violin Studies 'How to Teach the Exceptional Young Violinist' aan de Juilliard School, met de medewerking van pedagogen als Itzhak Perlman, Cho-Liang Lin, Robert McDuffie, Nadja Salerno-Sonnenberg, Midori, Stephen Clapp, Cathy Cho Teach en Brian Lewis.

Dorothy DeLay studeerde aan het Oberlin College en de Juilliard School. Haar carrière werd onderbroken door de Tweede Wereldoorlog, toen haar man, schrijver Edward Newhouse, overgebracht werd naar een reeks luchtmachtbases. Na de oorlog vestigden ze zich in Rockland County, New York.

Sinds 1970 gaf ze les aan het Aspen Music Festival.

Nadat hij afstudeerde aan de Tokyo National University of Fine Arts and Music in 1948, studeerde Toshiya Eto aan het Curtis Institute of Music bij Efrel Zimbalist. Tijdens zijn studies daar gaf hij een recital in Carnegie Hall in 1951. Hij wijdde zich aan het opleiden van jonge violisten, waaronder Akiko Suwanai en Mariko Senju. Hij was lid van de Japan Art Academy en stond aan het hoofd van de Toho Gakuen School of Music. Hij maakte opnamen voor RCA.

Na zijn vioolstudies aan de Sibeliusacademie van Helsinki vervolmaakte Tuomas Haapanen zich vanaf 1948 verder in Parijs bij Léon Nauwinck en René Benedetti. Naast zijn carrière als solist en kamermusicus speelde hij als eerste viool in het symfonieorkest van de Finse radio en in het kamerorkest van Helsinki. In 1962 werd hij benoemd tot vioolleraar aan het conservatorium van Turku en in 1978 aan de Sibeliusacademie waar hij van 1987 tot ’90 directeur was. Hij gaf master classes in Europa, de Verenigde Staten en Japan en veel van zijn leerlingen wonnen prijzen op internationale wedstrijden. Hij was voorzitter van de internationale vioolwedstrijd Jean Sibelius (1981-2000) en wordt geregeld uitgenodigd als jurylid voor de bekendste vioolwedstrijden. In 1999 werd hem de Muziekprijs van de Finse Staat toegekend.

De Britse violiste Ida Haendel, geboren in het Poolse Chelm, begon viool te spelen toen ze slechts drie en een half jaar oud was. Haar vader, een kunstenaar, erkende haar talent en besteedde vervolgens zoveel mogelijk tijd aan het bevorderen van haar talent. Haar studies begon ze aan het Conservatorium van Warschau, waar ze een gouden medaille behaalde op haar zevende. Later studeerde ze bij Carl Flesch en George Enescu.

Ida Haendel begon haar professionele carrière als een wonderkind in de Queen's Hall in Londen, waar ze onder leiding van Sir Henry Wood Brahms Vioolconcerto vertolkte. Tijdens de oorlog woonde ze in Londen, werd ze Britse onderdane en gaf ze tal van concerten voor de legertroepen. Haar internationale carrière werd gelanceerd zodra de oorlog voorbij was en ze trad op in heel Europa, Israël, Noord-en Zuid-Amerika, het Verre Oosten en de Sovjet-Unie.

Ze speelde regelmatig met de grootste Britse orkesten en ze heeft hen begeleid op tal van buitenlandse tournees : de London Philharmonic op het eerste Hong Kong Arts Festival (1973) en op hun daaropvolgende reis door China, het BBC Symphony Orchestra in Duitsland, Australië en Hong Kong en het English Chamber Orchestra in Mexico. Ida Haendel heeft samengewerkt met eminente dirigenten als Haitink, Rattle, Decker, Sanderling en Ashkenazy. Ze werd meermaals uitgenodigd op grote festivals zoals dat van Edinburgh en de BBC Proms. In 1998 nam ze deel aan een tour naar Japan met het City of Birmingham Symphony Orchestra onder leiding van Sir Simon Rattle. Onder de andere orkesten waarmee ze optrad tellen we het Boston Symphony Orchestra, de Royal Philharmonic en het Bayerisches Staatsorchester.

Ida Haendel spreekt zeven talen en publiceerde het eerste deel van haar autobiografie (Woman with Violin, Victor Gollancz). In 1982 werd ze door de Sibelius Society van Finland bekroond met de Sibelius Medaille op de 25ste verjaardag van de dood van de componist, als erkenning voor haar uitzonderlijke vertolkingen van zijn vioolconcerto. In 1991 werd ze verheven tot Commander of the British Empire voor haar uitstekende diensten aan de muziek.

Ida Haendel maakte opnames voor EMI en Decca. In 1996 bracht ze een cd uit met de solowerken van Bach bij het Testament label en ze vervolledigde haar reeks kamermuziekopnames met Vladimir Ashkenazy voor Decca.

De Letse violist Philippe Hirshhorn (1946-1996) begon muziek te studeren bij Waldemar Sturestep aan het conservatorium van zijn geboortestad Riga en vervolmaakte zich vervolgens bij Michael Waiman aan het conservatorium van het toenmalige Leningrad (St-Petersburg). In 1965 won hij de Tweede Prijs van de Paganiniwedstrijd en in 1967, op 21-jarige leeftijd, kaapte hij de Eerste Prijs weg op de Koningin Elisabethwedstrijd. Daarna begon hij op te treden met de meest befaamde orkesten, waaronder de Berliner Philharmoniker, het London Symphony Orchestra, het Royal Philharmonic Orchestra en de Wiener Symphoniker, onder de leiding van dirigenten als H. von Karajan, Sir C. Davis, G. Tozhdestvensky en Y. Temirkanov. Hij werd uitgenodigd op de festivals van Luzern, Lockenhaus, Granada, Brescia-Bergamo, Berlijn en Schleswig-Holstein en trad op met artiesten als M. Argerich, G. Kremer, L. Leonskaya, M. Maisky en G. Opitz. Philippe Hirshhorn maakte van België zijn nieuwe thuisland in 1973 en gaf les aan de conservatoria van Brussel en Utrecht.

Yuzuko Horigome begon op vierjarige leeftijd piano te leren en een jaar later viool bij Ryosaku Kubota. Vanaf 1975 ging ze in de leer bij violist Toshiya Eto en in 1980 studeerde ze af aan de Toho Gakuen muziekschool. Datzelfde jaar won ze als eerste Japanse de Koningin Elisabethwedstrijd. Op haar palmares prijken samenwerkingen met de Berliner Philharmoniker, het New York Philharmonic Orchestra, de symfonieorkesten van Londen, Chicago, Sint-Petersburg, Montréal, Wenen en Tokio, het Koninklijk Concertgebouworkest van Amsterdam, het orkest van de Scala van Milaan, het orkest van de RAI, het New Japan Philharmonic en het Camerata Salzburg. Tijdens deze optredens koppelde ze haar talent aan dat van gerenommeerde chefs als C. Abbado, A. Previn, K. Masur, C. Dutoit, R. Chailly, E. Leinsdorf, S. Ozawa, I. Fischer, S. Rattle, A. Dimitriev, V. Ashkenazy en S. Vegh. In recital musiceerde ze onder andere met M. Argerich, A. R. El Bacha, P. Rogé, W. Manz, G. Kremer, P. Graffin, T. Zehetmair, N. Imai, K. Kashkashian, M. Maisky en A. Meneses. Yuzuko Horigome wordt vaak uitgenodigd op internationale festivals, waaronder die van Marlboro, Lockenhaus, Tanglewood, La Jolla (California) en de festivals in Lugano en Buenos Aires. Ze is gastdocente aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en is een van de meest vooraanstaande solisten van Japan, waar ze meerdere maanden per jaar op tournee gaat.

Als hoogbegaafd kind gaf Herman Krebbers al op negenjarige leeftijd verschillende concerten. Na 1945 trok hij op rondreis naar de Verenigde Staten, Rusland, Argentinië, Scandinavië en alle andere Europese landen. Hij ontving de Gouden Plaat voor zijn vertolkingen van Mozart, Beethoven en Brahms met het Concertgebouworkest en won de Edisonprijs voor de twee concerti van Haydn. Hij maakte opnames van concerti van Paganini, Dvorák, Viotti No. 22, Bruch, Vieuxtemps No. 4, Vivaldi, dubbelconcerti van Bach met violist Theo Olof, Vivaldi (Vier Seizoenen), Saint Saens (Havanaise en Rondo Capriccioso) en Ravel (Tzigane). Herman Krebbers doceerde aan de Robert Schumann Hochschule Düsseldorf en het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Hij was regelmatig jurylid van talrijke internationale wedstrijden en gaf master classes in Japan, Canada, Engeland en België. Voor zijn belangrijke rol in het muziekleven werd Herman Krebbers in zijn geboorteland Nederland vereerd met de titel van Officier van de Orde van Oranje-Nassau.

Als een van de meest gereputeerde musici van zijn tijd trad Alberto Lysy (1935-2009) op met talrijke wereldbekende orkesten zoals de filharmonische orkesten van New York, Amsterdam en Londen, het Symfonieorkest van de RAI in Rome en het Amerikaans nationaal symfonieorkest. Hij speelde onder leiding van gerenommeerde dirigenten als Sir Adrian Boult, Sir Colin Davis, Pierre Boulez en Mstislav Rostropovitch. Hij gaf ook kamermuziekconcerten met beroemde musici van zijn generatie, onder wie Benjamin Britten, Pablo Casals, Nadia Boulanger en Yehudi Menuhin, van wie hij ook les gekregen heeft. Alberto Lysy was artistiek directeur van de International Menuhin Music Academy in Gstaad en Blonay, waar hij viool doceerde. Als pedagoog werd hij vaak gevraagd door gereputeerde muziekscholen. Hij richtte het Camerata Lysy Gstaad op, waarmee hij op tournee trok door Europa, de Verenigde Staten, Canada, Zuid-Amerika, het Verre Oosten en Zuid-Afrika.

Yehudi Menuhin werd geboren in New York uit Russisch-joodse ouders, maar werd later een Brits onderdaan. Op zijn zevende maakte hij zijn viooldebuut met de San Francisco Symphony en Lalo's Symphonie Espagnole, een jaar later gevolgd door zijn eerste recital in New York. Tegen de tijd dat hij elf was had hij zijn historische debuten gemaakt in de Carnegie Hall en in Parijs, op zijn twaalfde debuteerde hij in Berlijn en op zijn dertiende in Londen. Zijn carrière zou hem over de hele wereld brengen en hij zou optreden met alle toonaangevende dirigenten en orkesten. Hij verwierf niet alleen faam als een groot muzikant, maar is net zo erkend voor zijn humanistische engagement, geïllustreerd door zijn werk voor jongeren, voor zijn internationale samenwerkingen en voor alle zaken die hem nauw aan het hart lagen.

Het was tijdens zijn eerste bezoek aan lndië in 1952, op uitnodiging van premier Pandit Nehru, dat hij Ravi Shankar ontmoette. Hij ontwikkelde een grote bewondering voor zowel Shankar als de Indiase muziek. Ze gaven tal van concerten samen en maakten vele opnames die miljoenen verkochten. De opbrengst van de concerten van zijn tournee in India werden geschonken aan een goed doel. In 1960 werd hij bekroond met de Nehru Peace Prize for International Understanding. Zo'n dertig jaar later, in 1992, werd hij geëerd met de titel van Goodwill Ambassador van UNESCO.

Uit erkentelijkheid voor de vele concerten die hij voor de geallieerden gaf tijdens de Tweede Wereldoorlog - van zodra hij kon vloog hij over vanuit Amerika in een militair vliegtuig - ontving Yehudi Menuhin verschillende onderscheidingen, waaronder de Légion d'Honneur en de Croix de Lorraine in Frankrijk, de Orde van Verdienste in Duitsland, de Leopoldsorde en de Kroonorde van België, de Royal Philharmonic Society Gold Medal in Engeland en in 1995 de Gran Cruz de la Orden del Merito Civil. Koningin Elizabeth II verhief hem in de ridderorde in 1965 en schonk hem de Orde van Verdienste in 1987, gevolgd door een levenslange vermelding in de Verjaardagserelijst van de Koningin in 1993.

Yehudi Menuhin is eredoctor van meer dan 30 universiteiten wereldwijd, waaronder die van Oxford, Cambridge, St Andrew's en de Sorbonne, en werd benoemd tot burger van de steden Edinburgh, Bath, Reims en Warschau. Daarnaast ontving hij de Gouden Medailles van Parijs, New York en Jeruzalem. Hij was ook de eerste westerling die tot erehoogleraar van het Conservatorium van Beijing benoemd werd, ter erkenning van zijn concerten in China en van zijn inspanningen om tal van jonge Chinese violisten te helpen hun studie voort te zetten in het Westen.

In 1963 maakte Yehudi Menuhin een van zijn grootste ambities waar; het creëren van een kostschool voor jonge veelbelovende muzikanten (vanaf de leeftijd van zeven), die gebaseerd is op het model van de Central School van Moskou, waar de studenten onder één dak zowel hun schoolopleiding als hun muzikale vorming krijgen. Tal van studenten van de Yehudi Menuhin School, nu officieel geassocieerd aan zijn Moskouse equivalent, hebben universitaire studiebeurzen weten te behalen. In 1977 richtte hij de International Menuhin Music Academy voor jonge afgestudeerde strijkers op in Gstaad, Zwitserland, de thuisbasis van het Menuhin Music Festival, waarvan hij gedurende 40 jaar artistiek directeur was en waarvoor hij met de Zwitserse nationaliteit werd bekroond.

Yehudi Menuhin maakte zijn eerste plaat op de leeftijd van twaalf en een jaar later begon zijn jarenlange samenwerking met HMV/EMI. Hij heeft ook voor Deutsche Grammophon opnames gemaakt (de complete Beethoven sonates met Wilhelm Kempff) en voerde talrijke orkestwerken uit voor Philips, Virgin, Nimbus en andere labels. Een groot aantal van zijn vroege opnames werden door Biddulph Recordings heruitgebracht op cd ter gelegenheid van zijn 75e en 80e verjaardag, en IMG Records gaf een cd-koffer uit met de integrale symfonieën van Beethoven, uitgevoerd door de Sinfonia Varsovia onder de leiding van Lord Menuhin.

Shlomo Mintz emigreerde in 1959 op tweejarige leeftijd met zijn familie uit Moskou naar Israël. Op elfjarige leeftijd concerteerde hij samen met het Filharmonisch Orkest van Israël en op zijn zestiende debuteerde hij in de Carnegie Hall. Hij volgde les bij Ilona Feher en bij Dorothy DeLay aan de Juilliard School. In 1989 werd hij artistiek raadgever van het Israëlisch Kamerorkest, waarmee hij de vioolconcerti van Vivaldi opnam. In 1994 werd hij benoemd tot artistiek directeur en eregastdirigent van het Symfonisch Orkest van Maastricht, waar hij op de viool van Paganini speelde. Hij tourde in talrijke landen, met diverse orkesten en in recital, en vormde een trio met pianist Itamar Golan en cellist Matt Haimovitz. In oktober 2001 was hij juryvoorzitter van de Wieniawskiwedstrijd. Hij zetelde ook in de jury van de Tchaikovskywedstrijd en is sinds 2002 juryvoorzitter en artistiek directeur van de wedstrijd en het festival van Sion Valais. Hij leidt master classes van het Keshet Eilon International Mastercourse en geeft lessen in de Manhattan School of Music, het Cleveland Institute en het Conservatorium van Parijs. Hij behaalde de Premio Academia Musicale Chigiana, de Diapason d'Or, de Edison Prijs en de Grand Prix du Disque. Sinds 2008 is Shlomo Mintz eregastdirigent van het Filharmonisch Orkest van Zagreb.

Als laureaat van diverse internationale wedstrijden begon Georges Octors zijn muzikale loopbaan als soloviolist. In 1956 richtte hij het Antwerpse Bach-Ensemble op, dat enthousiast werd onthaald op talrijke Europese tournees. Eerst als assistent (1960) en later (in 1975) als opvolger van André Cluytens liet Georges Octors zich gelden als dirigent en muziekdirecteur van het Nationaal Orkest van België. George Octors was een graag geziene gastdirigent in Nederland, waar hij ook 10 jaar het Gelders Orkest van Arnhem leidde en werd vaak gevraagd door orkesten in Oost- en West-Europa (o.a. de London Symphony), in de USA, Rusland (o.a. het Filharmonisch Orkest van St.-Petersburg) en jaarlijks in Zuid-Korea. Van 1976 tot ’89 dirigeerde hij alle finales van de Koningin Elisabethwedstrijd. Hij leidde zeven jaar lang het Orchestre Royal de Chambre de Wallonie, waarmee hij een aantal opnames realiseerde die door de internationale vakpers (Diapason, Fanfare, Crescendo) goed onthaald werden. Georges Octors was vaak jurylid van internationale muziekwedstrijden in o.a. Japan, Italië en Duitsland.

Igor Oistrakh, zoon en leerling van David Oistrakh, werd in 1931 in Odessa geboren. Op achttienjarige leeftijd won hij de Internationale Wedstrijd van Budapest en drie jaar later de Wieniawskiwedstrijd van Poznan´ . Zijn debuut in het Westen vond in de Royal Albert Hall in Londen plaats, waarna concerttournees hem naar de vier windstreken brachten. Als solist werkte hij samen met dirigenten als O. Klemperer, F. Reiner, H. von Karajan, E. Ormandy, C. M. Giulini, G. Solti, L. Maazel, S. Ozawa en G. Rozhdestvensky. Hij trad ook op met Pablo Casals en Yehudi Menuhin. Zevenentwintig jaar lang vormde Igor Oistrakh een uniek duo met zijn vader, met wie hij verschillende opnames uitbracht. Vanaf 1968 legde hij zich ook toe op het leiden van kamermuziek- en symfonieorkesten en het bespelen van de altviool. Hij heeft opnames voor EMI, Deutsche Grammophon, Decca, RCA, Collins, Melodia en Art and Electronics gemaakt en werd met talrijke onderscheidingen bekroond. Naast jurylid van internationale vioolwedstrijden (Tchaikovsky, Wieniawski, Carl Flesch), is hij ook Voorzitter van de César Franckstichting en sinds 1996 docent aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel.

Berl Senofsky werd op zesjarige leeftijd op de Juilliard School aanvaard. Daar studeerde hij bij Louis Persinger en later bij Ivan Galamian. Hij werd uitgenodigd op het Malboro Festival en werd vervolgens tweede konzertmeister van het Cleveland Orchestra. In 1955 won hij de Grote Prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Van 1965 tot aan zijn pensioen was Berl Senofsky hoogleraar viool aan het Peabody Conservatory in Baltimore. Hij stond aan het hoofd van het viooldepartement van 1965 tot 1977. Hij stichtte de American Artists International Foundation om jonge muzikanten te ondersteunen, waaronder Peter Zazofsky en Irina Tseitlin.

Naast zijn internationale carrière als solist, werkte Berl Senofsky aan een uitgebreide discografie bij Philips, Epic, RCA en Deutsche Grammophon.