Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Pierre Amoyal behaalde als 12-jarige knaap de eerste prijs viool aan het Conservatorium van Parijs. Eens 17 trok hij naar Los Angeles om er verder te studeren bij Jascha Heifetz, die hem initieerde in kamermuziek en hem begeleidde bij zijn eerste opnames. Vijf jaar later reisde hij heel Europa en Japan af, waar hij met de meest prestigieuze orkesten concerteerde met dirigenten als P. Boulez, S. Ozawa, C. Dutoit, G. Herbig, L. Maazel, K. Sanderling, M.W. Chung. Voor het label Decca nam hij o.a. de sonates van Fauré op, het Concert van Chausson, de sonate van Franck en de concerti van Dutilleux, Saint-Saëns en Respighi. Al zeer vroeg in zijn carrière werd Pierre Amoyal tot leraar benoemd aan het Conservatorium van Parijs. Daarnaast doceerde hij aan het Conservatorium van Lausanne, waar hij in 2002 het Camerata de Lausanne stichtte, dat onlangs herdoopt werd tot CameratAmoyal. Het ensemble, dat 14 jongeren van zeer verschillende afkomst groepeert, bracht verschillende cd’s uit. Hij geeft ook les aan het Mozarteum in Salzburg. Pierre Amoyal is Chevalier des Arts et des Lettres en Chevalier dans l’Ordre National du Mérite. In 2006 mocht hij de Prijs van de Stad Lausanne in ontvangst nemen. Een van de beroemdste violen ter wereld is in zijn bezit, de Stradivarius ‘Kochansky’ (1717), die op miraculeuze wijze terug gevonden werd in 1991 nadat hij in 1987 gestolen was.

Véronique Bogaerts, laureate van de Koningin Elisabethwedstrijd in 1980, werd volledig opgeleid door Carlo Van Neste. Ze won een aantal internationale wedstrijden en haar carrière als soliste heeft haar doorheen heel Europa, het Verre Oosten en de Verenigde Staten gevoerd. Als kamermuzikante treedt ze zowel op in duo viool-piano als in viooltrio of -kwintet en als lid van het pianokwintet César Franck. Met haar uitgebreide repertoire vertolkt ze samen met gereputeerde dirigenten ook concerti uit zeer uiteenlopende stijlen.

Haar carrière als vioolpedagoge is Véronique Bogaerts op 18-jarige leeftijd begonnen aan het Conservatoire royal de Bruxelles als lesverantwoordelijke. Daarna was ze docente aan het Conservatorium van Bergen en de Muziekkapel Koningin Elisabeth. Momenteel is ze als professor viool opnieuw verbonden aan het Conservatoire royal de Bruxelles en aan het Centre Eduardo Del Pueyo.
Véronique Bogaerts zetelt geregeld in de jury's van internationale wedstrijden, waaronder tweemaal de Koningin Elisabethwedstrijd (1997 en 2001) en het concours van Praag in 2004.
Ze bespeelt een viool van Jean-Baptiste Roggerius uit 1699.

Ana Chumachenco, geboren in Italië van Russische afkomst en met de Argentijnse en Duitse nationaliteit, begon viool te spelen op vierjarige leeftijd onder toezicht van haar vader - een leerling van Leopold Auer - en later met Ljerko Spiller in Buenos Aires.

Na een aantal succesvolle jaren in Zuid-Amerika keerde ze op haar zeventiende terug naar Europa om haar studie voort te zetten. Slechts een jaar later werd ze bekroond met de gouden medaille op de Carl Fleschwedstrijd in Londen en, een paar jaar later, 4e prijs op de Koningin Elisabethwedstrijd. Haar muzikale mentoren in die jaren waren onder anderen Joseph Szigeti, Sandor Vegh en Yehudi Menuhin.

Naast haar optredens in recital en als solist met toonaangevende orkesten, besteedt Ana Chumachenco veel van haar tijd aan kamermuziek. Gedurende meer dan 20 jaar heeft ze deel uitgemaakt van het München String Trio met violist Oscar Lysy en cellist Walter Notas.

Ana Chumachenco was hoogleraar viool aan de Hochschule für Musik van München. Veel van haar leerlingen maken wereldwijd carrière. Ze is jurylid geweest van de Koningin Elisabethwedstrijd en het Jean Sibelius Concours. Ana Chumachenco is professor aan de Kronberg Academy.

Na zijn vioolstudies aan de Sibeliusacademie van Helsinki vervolmaakte Tuomas Haapanen zich vanaf 1948 verder in Parijs bij Léon Nauwinck en René Benedetti. Naast zijn carrière als solist en kamermusicus speelde hij als eerste viool in het symfonieorkest van de Finse radio en in het kamerorkest van Helsinki. In 1962 werd hij benoemd tot vioolleraar aan het conservatorium van Turku en in 1978 aan de Sibeliusacademie waar hij van 1987 tot ’90 directeur was. Hij gaf master classes in Europa, de Verenigde Staten en Japan en veel van zijn leerlingen wonnen prijzen op internationale wedstrijden. Hij was voorzitter van de internationale vioolwedstrijd Jean Sibelius (1981-2000) en wordt geregeld uitgenodigd als jurylid voor de bekendste vioolwedstrijden. In 1999 werd hem de Muziekprijs van de Finse Staat toegekend.

De Britse violiste Ida Haendel, geboren in het Poolse Chelm, begon viool te spelen toen ze slechts drie en een half jaar oud was. Haar vader, een kunstenaar, erkende haar talent en besteedde vervolgens zoveel mogelijk tijd aan het bevorderen van haar talent. Haar studies begon ze aan het Conservatorium van Warschau, waar ze een gouden medaille behaalde op haar zevende. Later studeerde ze bij Carl Flesch en George Enescu.

Ida Haendel begon haar professionele carrière als een wonderkind in de Queen's Hall in Londen, waar ze onder leiding van Sir Henry Wood Brahms Vioolconcerto vertolkte. Tijdens de oorlog woonde ze in Londen, werd ze Britse onderdane en gaf ze tal van concerten voor de legertroepen. Haar internationale carrière werd gelanceerd zodra de oorlog voorbij was en ze trad op in heel Europa, Israël, Noord-en Zuid-Amerika, het Verre Oosten en de Sovjet-Unie.

Ze speelde regelmatig met de grootste Britse orkesten en ze heeft hen begeleid op tal van buitenlandse tournees : de London Philharmonic op het eerste Hong Kong Arts Festival (1973) en op hun daaropvolgende reis door China, het BBC Symphony Orchestra in Duitsland, Australië en Hong Kong en het English Chamber Orchestra in Mexico. Ida Haendel heeft samengewerkt met eminente dirigenten als Haitink, Rattle, Decker, Sanderling en Ashkenazy. Ze werd meermaals uitgenodigd op grote festivals zoals dat van Edinburgh en de BBC Proms. In 1998 nam ze deel aan een tour naar Japan met het City of Birmingham Symphony Orchestra onder leiding van Sir Simon Rattle. Onder de andere orkesten waarmee ze optrad tellen we het Boston Symphony Orchestra, de Royal Philharmonic en het Bayerisches Staatsorchester.

Ida Haendel spreekt zeven talen en publiceerde het eerste deel van haar autobiografie (Woman with Violin, Victor Gollancz). In 1982 werd ze door de Sibelius Society van Finland bekroond met de Sibelius Medaille op de 25ste verjaardag van de dood van de componist, als erkenning voor haar uitzonderlijke vertolkingen van zijn vioolconcerto. In 1991 werd ze verheven tot Commander of the British Empire voor haar uitstekende diensten aan de muziek.

Ida Haendel maakte opnames voor EMI en Decca. In 1996 bracht ze een cd uit met de solowerken van Bach bij het Testament label en ze vervolledigde haar reeks kamermuziekopnames met Vladimir Ashkenazy voor Decca.

De Roemeense Mihaela Martin won verschillende prijzen op internationale wedstrijden : als negentienjarige behaalde ze de 2de prijs van het Tchaikovskyconcours en op de wedstrijden van Montréal, Sion en de Koningin Elisabethwedstrijd liet ze een diepe indruk na. Haar 1ste prijs op de wedstrijd van Indianapolis zette de deur wijd open voor een internationale carrière. Na haar opmerkelijke debuut in de Carnegie Hall dwong ze met haar brede repertoire een plaats als soliste af. Ze concerteerde vaak met bekende orkesten als het BBC Symphony, de Royal Philharmonic, het symfonieorkest van Montréal, het Mozarteum van Salzburg en het Gewandhausorchester onder leiding van dirigenten als K. Masur, N. Harnoncourt, C. Dutoit en N. Järvi. Daarnaast neemt ze ook vaak deel aan kamermuziekfestivals met musici als M. Argerich, Y. Bashmet, E. Leonskaya, N. Imai, L. Fleisher en M. Pressler. In 2003 richtte Mihaela Martin het Michelangelo String Quartet op. Ze was vroeger verbonden aan de Haute École de Musique van Genève en doceert momenteel aan de Musikhochschule van Keulen, de Kronberg Academy en de Barenboim-Said Akademie in Berlijn. Ze is regelmatig jurylid voor de wedstrijden van Indianapolis, Enescu en Tchaikovsky.

Yehudi Menuhin werd geboren in New York uit Russisch-joodse ouders, maar werd later een Brits onderdaan. Op zijn zevende maakte hij zijn viooldebuut met de San Francisco Symphony en Lalo's Symphonie Espagnole, een jaar later gevolgd door zijn eerste recital in New York. Tegen de tijd dat hij elf was had hij zijn historische debuten gemaakt in de Carnegie Hall en in Parijs, op zijn twaalfde debuteerde hij in Berlijn en op zijn dertiende in Londen. Zijn carrière zou hem over de hele wereld brengen en hij zou optreden met alle toonaangevende dirigenten en orkesten. Hij verwierf niet alleen faam als een groot muzikant, maar is net zo erkend voor zijn humanistische engagement, geïllustreerd door zijn werk voor jongeren, voor zijn internationale samenwerkingen en voor alle zaken die hem nauw aan het hart lagen.

Het was tijdens zijn eerste bezoek aan lndië in 1952, op uitnodiging van premier Pandit Nehru, dat hij Ravi Shankar ontmoette. Hij ontwikkelde een grote bewondering voor zowel Shankar als de Indiase muziek. Ze gaven tal van concerten samen en maakten vele opnames die miljoenen verkochten. De opbrengst van de concerten van zijn tournee in India werden geschonken aan een goed doel. In 1960 werd hij bekroond met de Nehru Peace Prize for International Understanding. Zo'n dertig jaar later, in 1992, werd hij geëerd met de titel van Goodwill Ambassador van UNESCO.

Uit erkentelijkheid voor de vele concerten die hij voor de geallieerden gaf tijdens de Tweede Wereldoorlog - van zodra hij kon vloog hij over vanuit Amerika in een militair vliegtuig - ontving Yehudi Menuhin verschillende onderscheidingen, waaronder de Légion d'Honneur en de Croix de Lorraine in Frankrijk, de Orde van Verdienste in Duitsland, de Leopoldsorde en de Kroonorde van België, de Royal Philharmonic Society Gold Medal in Engeland en in 1995 de Gran Cruz de la Orden del Merito Civil. Koningin Elizabeth II verhief hem in de ridderorde in 1965 en schonk hem de Orde van Verdienste in 1987, gevolgd door een levenslange vermelding in de Verjaardagserelijst van de Koningin in 1993.

Yehudi Menuhin is eredoctor van meer dan 30 universiteiten wereldwijd, waaronder die van Oxford, Cambridge, St Andrew's en de Sorbonne, en werd benoemd tot burger van de steden Edinburgh, Bath, Reims en Warschau. Daarnaast ontving hij de Gouden Medailles van Parijs, New York en Jeruzalem. Hij was ook de eerste westerling die tot erehoogleraar van het Conservatorium van Beijing benoemd werd, ter erkenning van zijn concerten in China en van zijn inspanningen om tal van jonge Chinese violisten te helpen hun studie voort te zetten in het Westen.

In 1963 maakte Yehudi Menuhin een van zijn grootste ambities waar; het creëren van een kostschool voor jonge veelbelovende muzikanten (vanaf de leeftijd van zeven), die gebaseerd is op het model van de Central School van Moskou, waar de studenten onder één dak zowel hun schoolopleiding als hun muzikale vorming krijgen. Tal van studenten van de Yehudi Menuhin School, nu officieel geassocieerd aan zijn Moskouse equivalent, hebben universitaire studiebeurzen weten te behalen. In 1977 richtte hij de International Menuhin Music Academy voor jonge afgestudeerde strijkers op in Gstaad, Zwitserland, de thuisbasis van het Menuhin Music Festival, waarvan hij gedurende 40 jaar artistiek directeur was en waarvoor hij met de Zwitserse nationaliteit werd bekroond.

Yehudi Menuhin maakte zijn eerste plaat op de leeftijd van twaalf en een jaar later begon zijn jarenlange samenwerking met HMV/EMI. Hij heeft ook voor Deutsche Grammophon opnames gemaakt (de complete Beethoven sonates met Wilhelm Kempff) en voerde talrijke orkestwerken uit voor Philips, Virgin, Nimbus en andere labels. Een groot aantal van zijn vroege opnames werden door Biddulph Recordings heruitgebracht op cd ter gelegenheid van zijn 75e en 80e verjaardag, en IMG Records gaf een cd-koffer uit met de integrale symfonieën van Beethoven, uitgevoerd door de Sinfonia Varsovia onder de leiding van Lord Menuhin.

Yfrah Neaman (1923-2003) volgde zijn muziekopleiding in Parijs en Londen bij Jacques Thibaud, Carl Flesch en Max Rostal. In 1944 debuteerde hij in Londen, wat weldra gevolgd werd door optredens in 's werelds grootste concertzalen. Steeds opnieuw nam hij het met brio op voor componisten van de 20ste eeuw, onder wie velen speciaal stukken voor hem componeerden.

Hij was leraar viool en departementshoofd aan de Guildhall School of Music and Drama. Conservatoria wereldwijd nodigden hem graag uit om les te komen geven en als gewaardeerd pedagoog werd hij vaak gevraagd om master classes te geven in Europa, de Verenigde Staten en het Verre Oosten. Hij jureerde regelmatig in de grootste internationale vioolwedstrijden en was adjunct-directeur van de London String Quartet Competition.

Yfrah Neaman werd in 1980 verheven tot de Freeman of the City of London en in 1983 gedecoreerd in de Order of the British Empire. In 1997 reikte de Worshipful Company of Musicians hem de prestigieuze Cobbett Medal uit. In 1998 werd hij niet enkel doctor honoris causa aan de nationale muziekacademie van Sofia, maar ook Professor Emeritus van de Guildhall School of Music and Drama.

Berl Senofsky werd op zesjarige leeftijd op de Juilliard School aanvaard. Daar studeerde hij bij Louis Persinger en later bij Ivan Galamian. Hij werd uitgenodigd op het Malboro Festival en werd vervolgens tweede konzertmeister van het Cleveland Orchestra. In 1955 won hij de Grote Prijs van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Van 1965 tot aan zijn pensioen was Berl Senofsky hoogleraar viool aan het Peabody Conservatory in Baltimore. Hij stond aan het hoofd van het viooldepartement van 1965 tot 1977. Hij stichtte de American Artists International Foundation om jonge muzikanten te ondersteunen, waaronder Peter Zazofsky en Irina Tseitlin.

Naast zijn internationale carrière als solist, werkte Berl Senofsky aan een uitgebreide discografie bij Philips, Epic, RCA en Deutsche Grammophon.