Arie Van Lysebeth was Voorzitter van de Jury van de Koningin Elisabethwedstrijd van 1996 tot 2018. Hij begon op zijn vierde met viool. Aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel deed hij hogere studies in muziektheorie, fagot, (piano), kamermuziek en orkestleiding. Na een aanwervingswedstrijd verwierf hij de functie van fagotsolist bij het Symfonieorkest van de Belgische Radio en Televisie. Twee jaar later werd hij ex aequo winnaar in de Internationale Fagotwedstrijd in Praag. Tegelijkertijd gaat hij zich vervolmaken in orkestdirectie bij Bruno Maderna in Salzburg en bij Pierre Boulez in Zwitserland. Vanaf 1970 dirigeerde hij het Vlaams Kamerorkest in binnen- en buitenland. Als gastdirigent leidde hij de bekendste Belgische orkesten en diverse symfonieorkesten in de Verenigde Staten, Argentinië, Taiwan, Engeland, Italië en Duitsland. Hij concerteerde met befaamde solisten zoals Igor Oistrakh, José Van Dam, Murray Perahia, Augustin Dumay e.a. Van 1995 tot 2004 was hij dirigent van het Symfonieorkest van het Koninklijk Conservatorium Brussel, waar hij jarenlang eerst docent kamermuziek (1970-1994) en later directeur (1994-2003) was. Aansluitend werd hij artistiek directeur van de Muziekkapel Koningin Elisabeth (2004-2014).

Pierre Bartholomée begon piano te spelen op zesjarige leeftijd en studeerde aan het Conservatoire Royal de Bruxelles bij André Dumortier. In Italië volgde hij les bij Wilhelm Kempff. In Brussel heeft hij jarenlang muziekanalyse gedoceerd en hij was componist in residentie en professor aan de Université Catholique de Louvain.

Samen met Henri Pousseur stichtte hij het ensemble Musique Nouvelle en het Centre de Recherche et de Création musicales de Wallonie. Na zijn carrière als pianist (met concerten in België, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland en Spanje) doorkruiste hij met Musique Nouvelle Europa. Met zijn enorm brede repertoire, gaande van Purcell tot Boulez, van Bach tot Messiaen en van Haydn tot Pousseur, legde hij zich ook toe op de begeleiding van solisten en heeft hij een aantal bekroonde cd-opnames op zijn actief (Prix Charles Cros, Victoire de la Musique, Prix Koussevitzky en twee Cecilia Prijzen).

Zijn persoonlijke oeuvre omvat ondermeer twee opera's, twee oratorio's, zeven werken voor orkest, kamermuziek, vocale muziek, instrumentale werken en elektronische muziek. Zijn eerste werk voor symfonisch orkest, Harmonique, werd in 1970 door het Nationaal Orkest van België in Brussel gebracht.

Voor De Munt componeerde hij drie werken, geïnspireerd door Henry Bauchau : Le rêve de Diotime, voor sopraan en ensemble (2000), de opera Œdipe sur la route (2003) onder leiding van Daniele Callegari met José Van Dam in de titelrol, en de opera La Lumière Antigone (2008), waarvan in 2012 in Zwitserland een nieuwe productie geprogrammeerd is.

Dertig jaar van zijn leven wijdde hij aan orkestdirectie. Hij werkte samen met tal van Europese en Amerikaanse orkesten en leidde gedurende 22 seizoenen het Orchestre Philharmonique de Liège.

Pierre Bartholomée is lid van de kunstafdeling van de Académie Royale de Belgique. Hij zat meermaals de jury voor van het internationale orkestdirectieconcours Antonio Pedrotti in Trento (Italië) en maakte deel uit van de jury's van de Koningin Elisabethwedstrijd, de Gaudeamuswedstrijd (Hilversum), de compositiewedstrijden Reine Marie-José (Genève) en die van het Festival international de Besançon, de pianowesdstrijd van Genève en de saxofoonwedstrijd van Dinant.

Een groot aantal van zijn werken werden door de labels Cypres, Igloo en Fuga Libera opgenomen. Zijn composities worden uitgegeven door Universal (Wenen), Salabert et Jobert (Parijs), Cebedem (Brussel) en Quindicesima (Rijsel).

Uitgeverij Mardaga en de Conseil de la Musique de la Communauté française brachten samen met Robert Wangermée een hommage uit : Pierre Bartholomée - parcours d’un musicien.

Véronique Bogaerts, laureate van de Koningin Elisabethwedstrijd in 1980, werd volledig opgeleid door Carlo Van Neste. Ze won een aantal internationale wedstrijden en haar carrière als soliste heeft haar doorheen heel Europa, het Verre Oosten en de Verenigde Staten gevoerd. Als kamermuzikante treedt ze zowel op in duo viool-piano als in viooltrio of -kwintet en als lid van het pianokwintet César Franck. Met haar uitgebreide repertoire vertolkt ze samen met gereputeerde dirigenten ook concerti uit zeer uiteenlopende stijlen.

Haar carrière als vioolpedagoge is Véronique Bogaerts op 18-jarige leeftijd begonnen aan het Conservatoire royal de Bruxelles als lesverantwoordelijke. Daarna was ze docente aan het Conservatorium van Bergen en de Muziekkapel Koningin Elisabeth. Momenteel is ze als professor viool opnieuw verbonden aan het Conservatoire royal de Bruxelles en aan het Centre Eduardo Del Pueyo.
Véronique Bogaerts zetelt geregeld in de jury's van internationale wedstrijden, waaronder tweemaal de Koningin Elisabethwedstrijd (1997 en 2001) en het concours van Praag in 2004.
Ze bespeelt een viool van Jean-Baptiste Roggerius uit 1699.

Augustin Dumay is een van de laatste waardige erfgenamen in de grote klassieke Europese traditie, en in het bijzonder in de Frans-Belgische lijn van Ysaÿe en Grumiaux. Het grote publiek ontmoette hem door zijn samenwerking met Herbert von Karajan, zijn concerten met het Filharmonisch Orkest van Berlijn en zijn opnames voor EMI, waaronder de vioolconcerten van Mendelssohn en Tchaikovsky met het London Symphony Orchestra.
Zijn bijzondere plaats als klassieke uitvoerder onder de beste violisten van onze tijd kwam sterk tot uitdrukking in referentieopnames zoals de concerti van Mozart met de Camerata Academica Salzburg (viool en directie, Deutsche Grammophon), ‘zonder meer een van de mooiste uitvoeringen van Mozarts vioolconcerti ooit uitgegeven’ (Julian Haylock in Classic CD) en de integrale opname van Beethovens vioolsonates met Maria João Pires (Deutsche Grammophon) ‘die men naast Grumiaux en Haskil, Menuhin en Kempff, of Perlman en Ashkenazy kan plaatsen’ (Record Review, Londen).
Kamermuziek en orkestdirectie zijn twee essentiële aspecten van zijn artistieke loopbaan, wat meer en meer orkesten ertoe leidt Augustin Dumay uit te nodigen als dirigent: tot 2013 is hij chef-dirigent van het Orchestre Royal de Chambre de Wallonie, en, nadat hij Principal Guest was bij het Kansai Philharmonic Orchestra in Osaka, is hij er vanaf 2011 voor vijf jaar Muziekdirecteur geworden.
Augustin Dumay speelt regelmatig met de grootste orkesten ter wereld, onder leiding van de meest befaamde dirigenten van vandaag.
Hij is daarnaast ook zeer aandachtig voor de nieuwe generatie muzikanten. Zo is hij in het kader van een nieuw Europees pilootproject meester-in-residentie geworden aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth, waar hij jonge beloftevolle violisten voorbereidt op een muziekcarrière op topniveau. Velen onder hen hebben ondertussen belangrijke prijzen behaald op grote internationale muziekwedstrijden.
Filmregisseur Gérard Corbiau (Le Maître de Musique, Farinelli…) heeft een portret van hem gerealiseerd, 'Augustin Dumay - Laisser une trace dans le coeur', dat binnenkort op dvd verschijnt.
De opnames van Augustin Dumay, een veertigtal titels waarmee hij enkele prestigieuze prijzen won (Grand Prix du Disque, Gramophone Award, Audiophile Audition, Preis der deutschen Schallplattenkritik, The Record Academy Award…), zijn beschikbaar bij Deutsche Grammophon en EMI. In 2012 verschijnen zijn opnames van de vioolconcerten van Beethoven en Brahms.

Franco Gulli (1926-2001) kreeg les van zijn vader (afgestudeerd aan het Conservatorium van Praag, in de klas van Sevcik) en van Arrigo Serrato aan de Chigiana Academie van Sienna. Hij vervolgde zijn studies bij Joseph Szigeti in Zwitserland. Als solist concerteerde hij wereldwijd met prestigieuze orkesten en prominente dirigenten. Ook als kamermusicus stond hij bekend : hij trad op met pianiste Enrico Cavallo en was stichtend lid van het Italiaans strijktrio met Bruno Giuranna en Giacinto Caramia. Tot zijn cd-opnames behoren de integrale van Beethovens sonates en trio's voor strijkers, vioolconcerti van Mozart en het 5de concerto van Paganini. Als pedagoog doceerde hij aan de Chigiana Academie, het Conservatorium van Luzern in Zwitserland en de Indiana University School of Music in Bloomington, waar hij de titel kreeg van Distinguished Professor of Music.

Na zijn vioolstudies aan de Sibeliusacademie van Helsinki vervolmaakte Tuomas Haapanen zich vanaf 1948 verder in Parijs bij Léon Nauwinck en René Benedetti. Naast zijn carrière als solist en kamermusicus speelde hij als eerste viool in het symfonieorkest van de Finse radio en in het kamerorkest van Helsinki. In 1962 werd hij benoemd tot vioolleraar aan het conservatorium van Turku en in 1978 aan de Sibeliusacademie waar hij van 1987 tot ’90 directeur was. Hij gaf master classes in Europa, de Verenigde Staten en Japan en veel van zijn leerlingen wonnen prijzen op internationale wedstrijden. Hij was voorzitter van de internationale vioolwedstrijd Jean Sibelius (1981-2000) en wordt geregeld uitgenodigd als jurylid voor de bekendste vioolwedstrijden. In 1999 werd hem de Muziekprijs van de Finse Staat toegekend.

Koichiro Harada is geboren in 1945 en studeerde viool, kamermuziek en orkestdirectie aan de Toho Gakuen School of Music in Tokio en aan de Julliard School, bij Ivan Galamian, Hideo Saito, Kazuyoshi Akiyama en Dorothy DeLay. In 1969 richtte hij het Tokyo String Quartet op, waarin hij twaalf jaar lang als eerste viool speelde. Vervolgens gaf hij les aan het Cleveland Institute of Music en op het Aspen Music Festival. In 1983, keerde Koichiro Harada terug naar Tokio, waar hij andere kamermuziekensembles oprichtte, zoals NADA en het Mito Quartet. Hij is ook een geroemd dirigent en werkt regelmatig samen met ensembles als New Japan Philharmonic, Osaka Philharmonic Orchestra, Hiroshima Symphony Orchestra, Sapporo Symphony Orchestra, Kyoto Symphony Orchestra en Tokyo Philharmonic Orchestra. Naast zijn concertactiviteiten is Koichiro Harada docent aan de Toho Gakuen School of Music in Tokio en zetelt hij regelmatig in de jury van diverse internationale wedstrijden, waaronder de Koningin Elisabethwedstrijd en de Wieniawski- en Paganiniwedstrijden. In 2005 was hij juryvoorzitter van het Concours Long-Thibaud-Crespin in Parijs.

Yuzuko Horigome begon op vierjarige leeftijd piano te leren en een jaar later viool bij Ryosaku Kubota. Vanaf 1975 ging ze in de leer bij violist Toshiya Eto en in 1980 studeerde ze af aan de Toho Gakuen muziekschool. Datzelfde jaar won ze als eerste Japanse de Koningin Elisabethwedstrijd. Op haar palmares prijken samenwerkingen met de Berliner Philharmoniker, het New York Philharmonic Orchestra, de symfonieorkesten van Londen, Chicago, Sint-Petersburg, Montréal, Wenen en Tokio, het Koninklijk Concertgebouworkest van Amsterdam, het orkest van de Scala van Milaan, het orkest van de RAI, het New Japan Philharmonic en het Camerata Salzburg. Tijdens deze optredens koppelde ze haar talent aan dat van gerenommeerde chefs als C. Abbado, A. Previn, K. Masur, C. Dutoit, R. Chailly, E. Leinsdorf, S. Ozawa, I. Fischer, S. Rattle, A. Dimitriev, V. Ashkenazy en S. Vegh. In recital musiceerde ze onder andere met M. Argerich, A. R. El Bacha, P. Rogé, W. Manz, G. Kremer, P. Graffin, T. Zehetmair, N. Imai, K. Kashkashian, M. Maisky en A. Meneses. Yuzuko Horigome wordt vaak uitgenodigd op internationale festivals, waaronder die van Marlboro, Lockenhaus, Tanglewood, La Jolla (California) en de festivals in Lugano en Buenos Aires. Ze is gastdocente aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en is een van de meest vooraanstaande solisten van Japan, waar ze meerdere maanden per jaar op tournee gaat.

De vermaarde violiste en docente Kim Nam Yun heeft gezeteld in de jury van tal van prestigieuze internationale muziekwedstrijden : Taipei, Tibor Varga, Hannover, Tchaikovsky, enz. Haar carrière nam een vliegende start toen ze de Tibor Vargawedstrijd won na haar studies aan de Juilliard School bij Ivan Galamian en Felix Galimir. De veelbelovende jonge soliste werd uitgenodigd om op te treden in gerenommeerde zalen als de Carnegie Hall, het Lincoln Center, het Kennedy Center en het Sydney Opera House, en op tal van andere podia in Europa en Azië. Kim Nam Yun trad op met de grootste orkesten wereldwijd, waaronder het Symfonieorkest van St. Petersburg, de Royal Philharmonic, het Radiosymfonieorkest van Zagreb, enz. Momenteel is ze als docente viool verbonden aan de Korea National University of Arts. Daarnaast wordt ze vaak uitgenodigd om te doceren in andere scholen en op festivals.

Als hoogbegaafd kind gaf Herman Krebbers al op negenjarige leeftijd verschillende concerten. Na 1945 trok hij op rondreis naar de Verenigde Staten, Rusland, Argentinië, Scandinavië en alle andere Europese landen. Hij ontving de Gouden Plaat voor zijn vertolkingen van Mozart, Beethoven en Brahms met het Concertgebouworkest en won de Edisonprijs voor de twee concerti van Haydn. Hij maakte opnames van concerti van Paganini, Dvorák, Viotti No. 22, Bruch, Vieuxtemps No. 4, Vivaldi, dubbelconcerti van Bach met violist Theo Olof, Vivaldi (Vier Seizoenen), Saint Saens (Havanaise en Rondo Capriccioso) en Ravel (Tzigane). Herman Krebbers doceerde aan de Robert Schumann Hochschule Düsseldorf en het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Hij was regelmatig jurylid van talrijke internationale wedstrijden en gaf master classes in Japan, Canada, Engeland en België. Voor zijn belangrijke rol in het muziekleven werd Herman Krebbers in zijn geboorteland Nederland vereerd met de titel van Officier van de Orde van Oranje-Nassau.

Als een van de meest gereputeerde musici van zijn tijd trad Alberto Lysy (1935-2009) op met talrijke wereldbekende orkesten zoals de filharmonische orkesten van New York, Amsterdam en Londen, het Symfonieorkest van de RAI in Rome en het Amerikaans nationaal symfonieorkest. Hij speelde onder leiding van gerenommeerde dirigenten als Sir Adrian Boult, Sir Colin Davis, Pierre Boulez en Mstislav Rostropovitch. Hij gaf ook kamermuziekconcerten met beroemde musici van zijn generatie, onder wie Benjamin Britten, Pablo Casals, Nadia Boulanger en Yehudi Menuhin, van wie hij ook les gekregen heeft. Alberto Lysy was artistiek directeur van de International Menuhin Music Academy in Gstaad en Blonay, waar hij viool doceerde. Als pedagoog werd hij vaak gevraagd door gereputeerde muziekscholen. Hij richtte het Camerata Lysy Gstaad op, waarmee hij op tournee trok door Europa, de Verenigde Staten, Canada, Zuid-Amerika, het Verre Oosten en Zuid-Afrika.

Shlomo Mintz emigreerde in 1959 op tweejarige leeftijd met zijn familie uit Moskou naar Israël. Op elfjarige leeftijd concerteerde hij samen met het Filharmonisch Orkest van Israël en op zijn zestiende debuteerde hij in de Carnegie Hall. Hij volgde les bij Ilona Feher en bij Dorothy DeLay aan de Juilliard School. In 1989 werd hij artistiek raadgever van het Israëlisch Kamerorkest, waarmee hij de vioolconcerti van Vivaldi opnam. In 1994 werd hij benoemd tot artistiek directeur en eregastdirigent van het Symfonisch Orkest van Maastricht, waar hij op de viool van Paganini speelde. Hij tourde in talrijke landen, met diverse orkesten en in recital, en vormde een trio met pianist Itamar Golan en cellist Matt Haimovitz. In oktober 2001 was hij juryvoorzitter van de Wieniawskiwedstrijd. Hij zetelde ook in de jury van de Tchaikovskywedstrijd en is sinds 2002 juryvoorzitter en artistiek directeur van de wedstrijd en het festival van Sion Valais. Hij leidt master classes van het Keshet Eilon International Mastercourse en geeft lessen in de Manhattan School of Music, het Cleveland Institute en het Conservatorium van Parijs. Hij behaalde de Premio Academia Musicale Chigiana, de Diapason d'Or, de Edison Prijs en de Grand Prix du Disque. Sinds 2008 is Shlomo Mintz eregastdirigent van het Filharmonisch Orkest van Zagreb.

Yfrah Neaman (1923-2003) volgde zijn muziekopleiding in Parijs en Londen bij Jacques Thibaud, Carl Flesch en Max Rostal. In 1944 debuteerde hij in Londen, wat weldra gevolgd werd door optredens in 's werelds grootste concertzalen. Steeds opnieuw nam hij het met brio op voor componisten van de 20ste eeuw, onder wie velen speciaal stukken voor hem componeerden.

Hij was leraar viool en departementshoofd aan de Guildhall School of Music and Drama. Conservatoria wereldwijd nodigden hem graag uit om les te komen geven en als gewaardeerd pedagoog werd hij vaak gevraagd om master classes te geven in Europa, de Verenigde Staten en het Verre Oosten. Hij jureerde regelmatig in de grootste internationale vioolwedstrijden en was adjunct-directeur van de London String Quartet Competition.

Yfrah Neaman werd in 1980 verheven tot de Freeman of the City of London en in 1983 gedecoreerd in de Order of the British Empire. In 1997 reikte de Worshipful Company of Musicians hem de prestigieuze Cobbett Medal uit. In 1998 werd hij niet enkel doctor honoris causa aan de nationale muziekacademie van Sofia, maar ook Professor Emeritus van de Guildhall School of Music and Drama.

Igor Oistrakh, zoon en leerling van David Oistrakh, werd in 1931 in Odessa geboren. Op achttienjarige leeftijd won hij de Internationale Wedstrijd van Budapest en drie jaar later de Wieniawskiwedstrijd van Poznan´ . Zijn debuut in het Westen vond in de Royal Albert Hall in Londen plaats, waarna concerttournees hem naar de vier windstreken brachten. Als solist werkte hij samen met dirigenten als O. Klemperer, F. Reiner, H. von Karajan, E. Ormandy, C. M. Giulini, G. Solti, L. Maazel, S. Ozawa en G. Rozhdestvensky. Hij trad ook op met Pablo Casals en Yehudi Menuhin. Zevenentwintig jaar lang vormde Igor Oistrakh een uniek duo met zijn vader, met wie hij verschillende opnames uitbracht. Vanaf 1968 legde hij zich ook toe op het leiden van kamermuziek- en symfonieorkesten en het bespelen van de altviool. Hij heeft opnames voor EMI, Deutsche Grammophon, Decca, RCA, Collins, Melodia en Art and Electronics gemaakt en werd met talrijke onderscheidingen bekroond. Naast jurylid van internationale vioolwedstrijden (Tchaikovsky, Wieniawski, Carl Flesch), is hij ook Voorzitter van de César Franckstichting en sinds 1996 docent aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel.

Ruggiero Ricci startte zijn succesvolle carrière op tienjarige leeftijd in San Francisco. Toen hij tijdens de Tweede Wereldoorlog in dienst trad, gaf hij ontelbare concerten in vrij buitengewone omstandigheden, wat hem een blijvende voorkeur gaf voor het repertoire van werken voor viool solo.
Hij heeft in belangrijke mate bijgedragen tot de herwaardering van grote meesters uit de 19de eeuw, maar zorgde ook voor de wereldpremières van vele hedendaagse componisten als Ginastera, von Einem en Goehr. Zijn discografie bevat meer dan 500 opnames. Bij zijn vierde opname van Paganini's capricci werden die voor het eerst uitgevoerd op de echte Guarneri van Paganini, die hem door de stad Genua uitzonderlijk werd uitgeleend. Hij gaf meer dan 6000 concerten in 65 landen.
Zijn eerste leraar was Louis Persinger, gevolgd door Michel Piastro, Paul Stasssevitch en Georg Kulenkampf. Hij doceerde aan de universiteiten van Indiana en Michigan, de Juilliard School en het Mozarteum Salzburg. Zijn boek Left hand violin technique werd uitgegeven door G. Shirmer.