Eugène baron Traey (1915-2006), uit Belgische ouders in Amsterdam geboren, studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen bij Emmanuel Durlet. Hij zette zijn studies voort bij Robert Casadesus in Parijs en bij Karl Leimer en Walter Gieseking in Duitsland. Na deze internationale opleiding als pianist gaf hij naast zijn concertloopbaan les aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, waar hij tot 1980 directeur was. Hij gaf recitals, concerten met orkest en speelde kamermuziek met Arthur Grumiaux en Jean Laurent en pianoduo's met Frédéric Gevers. Hijwas de grondlegger van kunstencentrum deSingel in Antwerpen en was geregeld jurylid bij gerenommeerde internationale muziekwedstrijden (Moskou, Warschau, München, Tokio e.a.). Eugène Traey was van 1982 tot 1995 juryvoorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Via de podia van ‘s werelds meest prestigieuze operahuizen - de Metropolitan Opera in New York, de Opera van Parijs, de Covent Garden in Londen, La Scala in Milaan, de Weense Staatsoper en het Teatro Colón in Bueno Aires - tot de concertzalen van Salzburg, Berlijn, Rome, Parijs en New York, is de naam van Martina Arroyo (New York) synoniem komen te staan voor musiceren van de hoogste plank. Ze staat bekend voor haar vertolkingen van Verdi, Puccini, Strauss en Mozart en voelt zich eveneens thuis in het hedendaagse repertoire. Ze heeft meer dan 50 opnames op haar actief, waaronder grote opera’s en orkestoptredens, gemaakt onder de leiding van internationaal gereputeerde dirigenten. Martina Arroyo is professor emeritus van de Universiteit van Indiana, bestuurder van de Carnegie Hall en de Metropolitan Opera Guild alsook Fellow of the American Academy of Arts and Sciences. Gedurende zes jaar was ze lid van de National Endowment for the Arts en ze ontving een van de allereerste American Council for the Arts awards. Ze heeft de Martina Arroyo Foundation, Inc. gesticht, die onder haar artistieke leiding twee programma’s voor jonge zangers ondersteunt; een ‘Role Development Class’ en een zes weken durende zomerresidentie ‘Prelude to Performance’. Martina Arroyo ontving de Kennedy Center Honor evenals eredoctoraten van verschillende universiteiten, waaronder de Juilliard School, het Hunter College, de New England School of Music en de Rutgers University

De Vlaamse alt Ria Bollen kreeg haar opleiding aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium Antwerpen. Ze trad na haar studies over heel Europa op en maakte tal van opnames. Ze won verschillende internationale prijzen. Ze debuteerde in 1965 als solist in het oratorium Godelieve van Edgar Tinel. Ze was voornamelijk een lied- en oratoriazangeres. Optredens brachten haar naar Canada,, Oostenrijk, Duitsland, Zwitserland en Nederland. Ze zong in Bach's h-moll Messe met het Israel philharmonic Orchestra onder leiding van Helmuth Rilling. Ria Bollen verwierf ook bekendheid door de vele lp-opnames die ze maakte, waaronder bij Intercord missen van J. Haydn, bij CBS religieuze muziek van J.S. Bach, bij Claves religieuze vocale muziek van Galuppi; opnames bij HMV (Lieder, Alessandro van Händel) en bij Disco Jecklin: de premiere van het Requiem van Frank Martin in 1973 door hem zelf geleid.

Na studies aan de Harvard University, waar hij begon te zingen, ging tenor Robert Gartside in 1955 naar Parijs om er bij Pierre Bernac te studeren. Hij werkte er ook met Francis Poulenc en Nadia Boulanger. In de jaren 1960 gaf hij een hele reeks recitals en oratoria in Europa en in 1964 maakte hij zijn door de pers fel gesmaakte debuut in New York. In 1967 keerde hij terug om permanent te gaan wonen in de Verenigde Staten, waar hij aangesteld was tot hoogleraar zang aan de Universiteit van Boston. Hij staat er bekend voor zijn lessen over de interpretatie van de Franse vocale muziek en als leraar stemtechniek. Hij heeft twee werken uitgegeven met verklarende aantekeningen bij de zangcomposities van Maurice Ravel en Gabriel Fauré.

Yvonne Minton was een van de grote mezzosopranen uit de jaren ’60-’70. Na haar studies in Australië kwam ze zich in 1961 vervolmaken in Londen. Drie jaar later werd ze soliste aan de Royal Opera House Covent Garden, waar ze succes oogstte met rollen als Octavian, Sextus, Dido, Orfeo, Fiordiligi, Kundry, Brangane, Frika en Marina. Al gauw brak ze internationaal door: ze trad op in zowel Europese als Amerikaanse vermaarde operahuizen en nam deel aan de festivals van Bayreuth en Salzburg. Ze was regelmatig te gast in de operahuizen van Keulen en Parijs waar ze meewerkte aan de eerste integrale productie van Lulu o.l.v. Boulez (opgenomen door Deutsche Grammophon). Naast haar carrière als operazangeres stond Yvonne Minton eveneens bekend als actieve concertiste. Haar uitgebreide discografie omvat zowel opera- als concertstukken. Ze wijdt zich nu aan de scholing van jonge zangers.

Hermann Christian Polster (Leipzig), wiens basstem vooral in oratoria wordt gewaardeerd, startte zijn muzikale loopbaan in het Kreuzchor van Dresden. Hij vervolmaakte zich bij zijn vader, Fritz Polster, en volgde musicologie aan de Universiteit van Leipzig. Zijn internationale carrière gaf hij gestalte met concerten en oratoria o.m. met begeleiding van het Thomanerchor van Leipzig, het Kreuzchor van Dresden, de Bachsolisten en het Gewandhausorchester van Leipzig. Hij heeft wereldwijd opgetreden onder leiding van gevestigde dirigenten en maakte opnames voor radio, televisie en verschillende platenfirma’s. Hermann Christian Polster heeft aan de Felix Mendelssohn Bartholdy Hochschule in Leipzig gedoceerd. Hij leidt talrijke internationale master classes en wordt vaak als jurylid in zangwedstrijden gevraagd.

Vera Rozsa (of Vera Rozsa-Nordell) (1917-2010) was Hongaarse van afkomst en volgde een opleiding aan de Franz Liszt Academie van Boedapest waar ze haar zang- en leraarsdiploma behaalde. Ze studeerde er ook compositie bij Zoltan Kodaly. Haar loopbaan als opera- en concertzangeres bracht haar van Boedapest naar Londen, België, Frankrijk, Nederland en Wenen. Van 1965 tot 1970 doceerde ze aan het Royal College of Music van Manchester. Daarna wisselde ze privélessen af met internationale master classes. Vera Rozsa is jurylid geweest van talrijke internationale wedstrijden voor zang en werd voortdurend uitgenodigd om voordrachten te geven op de grote Europese en Amerikaanse festivals. Ze was jarenlang professor zang aan de Guildhall School of Music in Londen.

Dame Elisabeth Schwarzkopf was the consummate soprano who appeared in the world's greatest concert halls, from Covent Garden to La Scala and the Metropolitan in New York. She was perhaps even more admired as a lieder-singer.

The daughter of a Prussian schoolmaster, she was born in 1915 near Posen, Germany - now in Poland. She received her early musical training in Berlin but started her professional career with the Vienna State Opera. She toured with the company and, as the Countess in Mozart's Le Nozze di Figaro, found what was to become one of her signature roles. At the end of World War II, Walter Legge, then an assistant director at Covent Garden, went to Vienna on a talent-spotting trip. He met Dame Elisabeth and in due course married her in 1953 in Epsom, England. Afterwards she made her home in London and took British citizenship, though she remained essentially an international singer.

Good-looking, full of vivacity and charming, Dame Elisabeth Schwarzkopf was also a woman of fine intellect and a fanatically hard worker. She used her beautiful soprano voice with impeccable artistry and was a splendid actress. Of her operatic roles, perhaps the one that suited her best was that of the Marschallin in Richard Strauss's Rosenkavalier. She had a big repertory of songs, including works by Benjamin Britten, Schubert, Brahms and Hugo Wolf. Her interpretation of the latter was distinctive in the way she coloured each syllable of each word.

She would divide her time between lieder recitals and opera performances for the rest of her career. Her last operatic performance was in Brussels in 1971 as the Marschallin. In 1976, Cambridge University gave her a rarely-awarded honorary doctorate of music. When her husband died in 1979, she announced that she would not sing in public again. She did, however, continue to lecture and give her masterclasses - some of which were shown on the BBC.

When Britain, her adopted country, made her a Dame in 1992, it provoked controversy about her early links with the Nazi Party that would disturb the tranquillity of her later years. She had been boycotted for several years in the United States for the same reason. But there was never any doubt about her determination to exploit every opportunity to establish herself as a force in her profession. Throughout her career she sought constantly the adulation of the audience, though she scornfully dismissed any suggestion that she was a diva. She will be remembered by many radio listeners, however, as the castaway who chose seven of her own records when she appeared on Desert Island Discs.

She moved to Switzerland in later life before settling in Vorarlberg, Austria.

Described by Alan Blyth as a 'supreme conjuror with the Italian language' in the recent Wigmore Hall centenary volume, the Italian soprano Graziella Sciutti excelled above all in soubrette roles, in which her good looks and vivacious stage presence complemented a moving if never large voice and impeccable diction. She had few rivals in this repertoire during the postwar period, and even became known as the 'Callas of the Piccola Scala'.

While still a student at the Accademia di Santa Cecilia, she sang in Bach's St Matthew Passion under Karajan in Rome. In 1951 she made a big impression in her first major role, as Lucy in Menotti's one-act opera The Telephone at the Aix festival. Further roles at Aix followed, including Mozart's Susanna, Zerlina and a celebrated Despina. She went on to perform in most of Europe's major opera houses before turning to directing, producing operas all over the US and in Europe in the 1980s and '90s; she won an award for her 1997 Bohème for the New York City Opera.

Among her recordings are her Carolina in Cimarosa's Il matrimonio segreto under Sonzogno at La Scala, recorded in 1956. Her engaging Susanna, which she sang at Glyndebourne and recorded for HMV, was considered 'lively but a little thin-voiced' by Alan Blyth. In Rossini's L'italiana in Algeri (EMI) her Elvira was considered by Richard Osborne 'a delight, but you don't buy L'italiana for Elvira'. She recorded Zerlina for Giulini's 1959 Don Giovanni (EMI).

De Zwiterse tenor Eric Tappy speelde bijna dertig jaar lang een vooraanstaande internationale rol, zowel op het vlak van het oratorium als van de opera. Hij werd beschouwd als de ideale vertolker van barokwerken en van Monteverdi in het bijzonder. In 1968 heeft hij de Prix Edison du Disque gekregen voor zijn vertolking van de rol van Orfeo.
Tot in 1981, het jaar waarin hij de scène verliet, was hij bovendien een van de beste tenorvertolkers van muziek van Mozart. Hij was dan ook overal en in de grootste operahuizen wereldwijd te gast. Hij nam aan talloze internationale festivals deel, ondermeer in Salzburg, in de productie Ponnelle-Levine.
Zijn repertoire gaat van de barok, over het werk van Stravinsky, met zijn lievelingsrollen als Pelléas, Alwa (Lulu) of Lensky, tot de hedendaagse muziek. Hij heeft gezongen onder leiding van grote dirigenten als Ansermet, Kleiberth, Kubelik, Karajan, Sawallisch, Levine of Harnoncourt. Hij heeft meegewerkt aan tal van opnames, films en andere creaties.
In 1981 richtte hij het Atelier d'Interprétation vocale et dramatique van de Opera van Lyon op, waarvan hij ook de leiding op zich nam. Hij werd daarna tot in 1999 docent aan het Conservatorium van Genève. In 1994 werd hij door de Franse regering benoemd tot Officier des Arts et des Lettres.
Wegens zijn ervaring op het vlak van de stemtechniek, de vertolking en de regie, werd hij zeer vaak gevraagd om master classes te geven, ondermeer in Salzburg, Brussel, Kopenhagen, Oslo, Göteborg en Villecroze in de Var.

De bariton-bas José Van Dam wordt vandaag beschouwd als één van de grootste vertolkers in de zangwereld. Hij debuteerde in Parijs en bevestigde zijn talent in vermaarde operahuizen en op befaamde festivals (Parijs, Covent Garden, La Scala, de Staatsoper in Wenen, de Deutsche Oper in Berlijn, Metropolitan Opera, Teatro Colón, de festivals van Salzburg, Aix-en-Provence, Orange e.a.). Hij zong rollen als Falstaff, Simon Boccanegra, Philippe II (Don Carlos), Don Giovanni, Boris Godounov, Amfortas (Parsifal), Der Fliegende Holländer, Wozzeck en werkte samen met grootheden als Herbert von Karajan, Claudio Abbado, Riccardo Muti, Georg Solti en Seiji Ozawa. Zijn vertolking van de hoofdrol in Saint-François d’Assise van Olivier Messiaen werd zowel in Parijs als in Salzburg met geestdrift onthaald. José Van Dam bouwde naast zijn operacarrière ook een uitgebreid repertoire in oratoria en Lieder op. Hij speelt een hoofdrol in de bekende film Le Maître de Musique. De stad Berlijn heeft hem de titel van Kammersänger verleend en in Frankrijk is hij uitgeroepen tot Chevalier de la Légion d’Honneur. In 1998 werd hij door Koning Albert II in de adelstand verheven.