In 1958 richtte Lola Bobesco het muziekensemble ‘Les Solistes de Bruxelles’ op, dat later omgedoopt werd tot ‘Ensemble d’archets Eugène Ysaÿe’. Vandaag heet het koninklijk kamerorkest Orchestre Royal de Chambre de Wallonie.

Het orkest werkte regelmatig samen met de grootste artiesten, op de belangrijkste internationale podia : José Van Dam, Mstislav Rostropovitch, Aldo Ciccolini, Mischa Maïski, Maurice André, Arthur Grumiaux, Philippe Hirschhorn, Georges Octors, Jean-Pierre Wallez, Gidon Kremer, Louis Lortie, Jian Wang, Ivry Gitlis, Antoine Tamestit, Henri Demarquette, Richard Galliano, the Modigliani Quartet, Jean‑Philippe Collard, Gérard Caussé, Renaud en Gautier Capuçon, Augustin Dumay, Maria João Pires ; in Parijs, Peking, Abu Dhabi, Amsterdam, Rotterdam, Boekarest, Bayreuth, München, Luxemburg, Zürich, Genève, Sint-Petersburg, Brussel, enz.

Begin 2020 nam Vahan Mardirossian met veel enthousiasme de teugels over van muziekdirecteur Frank Braley (2014-2019). Het Orchestre Royal de Chambre de Wallonie treedt geregeld op in België, samen met zijn eerste violist Jean-François Chamberlan. Het orkest is een partner van de Koningin Elisabethwedstrijd, een geregelde bondgenoot van de Muziekkapel Koningin Elisabeth, Bozar, Flagey en tal van Belgische muziekfestivals, evenals de Stichting Koningin Paola.

In Bergen, zijn thuisstad, brengt het orkest samen met Mars (Mons Arts de la Scène) en met de steun van de Stad Bergen, concerten met een gediversifieerd en origineel repertoire. Frank Braley stelt er een seizoen voor met de grootste internationale artiesten : Michel Portal, Paul Meyer, Eliane Reyes, Ronald Van Spaendonck, Augustin Dumay, Gérard Caussé, Steve Houben, Aurélien Pascal, Les Violons du Roy, Sylvain Cremers, Jean-Pierre Wallez, Richard Galliano, Jean-Paul Dessy, l’Orchestre Philharmonique de Liège, Renaud Capuçon, le Quatuor Modigliani, Jean-Philippe Collard, Anne Quéffelec, Miguel da Silva, Sergio Alapont, Barnabás Kelemen, Mathieu Herzog, Vahan Mardirossian, Henri Demarquette.

www.orcw.be

Frank Braley volgde op een briljante wijze een ongewoon parcours voor artiesten van zijn kaliber. Hij staat er zelfs op dat hij eigenlijk nooit pianist wou worden. Een dilettant, kortweg, maar wel met het genie van een bevlogen amateur, die meer dan tachtig concerten per jaar speelt. Pas na lang twijfelen tussen wetenschap en muziek laat deze vlotte jongeman de universiteit voor wat ze is en vervoegt de rangen van de uitverkorenen aan het Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris. Ondanks alle inspanningen om de laatste van de klas te zijn, komt deze knappe kop er overgediplomeerd buiten, en wordt onmiddellijk op de internationale scene gekatapulteerd met zijn Eerste Prijs in de Koningin Elisabethwedstrijd in 1991. Hoewel Frank Braley vaak wordt uitgenodigd om te spelen met de grootste orkestformaties en graag vergeleken wordt met de groten van de piano, is de roem hem niet naar het hoofd gestegen. Deze artiest, met zijn levendige intelligentie, snedige gevatheid en uitgesproken muzikale opvattingen, heeft niets verloren van zijn spontane en onbevangen houding tegenover de piano, gekenmerkt door humor en poëzie, ingetogenheid, gratie en onwrikbare oprechtheid. Want Frank Braley speelt voor het plezier, zowel van de grote emotie bij een recital als van de gedeelde vreugde in kamermuziek met vrienden, zoals Augustin Dumay, Paul Meyer, Eric Le Sage, Emmanuel Pahud en de broers Capuçon.

Het Belgian National Orchestra, opgericht in 1936 en voorheen bekend als het Nationaal Orkest van België, is de bevoorrechte partner van BOZAR. Van 2012 tot 2017 stond het orkest onder de muzikale leiding van Andrey Boreyko. Sinds september 2017 wordt het orkest geleid door de Amerikaanse dirigent Hugh Wolff. Het Belgian National Orchestra treedt op met beroemde solisten zoals Vadim Repin, Gidon Kremer, Boris Berezovsky en Rolando Villazón, maar ook met jonge talenten. Het orkest toont ook interesse voor de jongere generatie luisteraars en schrikt niet terug voor innovatieve projecten. Zo werkte het samen met de pop-rockartiest Ozark Henry en nam het deel aan het festival Tomorrowland. Dit seizoen treedt het orkest op met gerenommeerde solisten als Sergey Khachatryan, Nelson Freire, Elisabeth Kulman, Alexander Gavrylyuk en Lorenzo Gatto, en met verschillende gastdirigenten, o.a. Kazushi Ono en Hartmut Haenchen. Zijn discografie, voornamelijk bij het label Fuga Libera, geniet internationale erkenning en omvat onder andere zes opnames met zijn voormalige dirigent Walter Weller.

Hugh Wolff werd in 1953 geboren in Parijs uit Amerikaanse ouders en bracht zijn jeugd door in Londen en Washington. Hij studeerde piano bij Leon Fleischer en compositie bij George Crumb. Nadat hij in 1975 afstudeerde aan Harvard kreeg hij een beurs om orkestleiding te volgen bij Charles Bruck en compositie bij Olivier Messiaen.
Als dirigent heeft hij een duidelijke visie op het functioneren van een symfonieorkest en gaat zijn hart uit naar vorming. Zo streeft hij ernaar om symfonische muziek interessanter en aantrekkelijker te maken voor jongeren. Bovendien benadrukt Hugh Wolff het belang van een thematische benadering van elk concert, hij doet dit ook voor elk concertseizoen. Hij staat bekend om zijn creatieve programmering en het samenbrengen van zeer uiteenlopende werken.
In 2010 werd hij uitgenodigd door het Belgian National Orchestra om de Derde Symfonie van Mahler te dirigeren, en opnieuw in 2012 voor diens Eerste Symfonie. In september 2017 volgde Hugh Wolff Andrey Boreyko op als muziekdirecteur.